Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

2010 vs 2011

Το τέλος εμπεριέχει μια θαυμάσια ευκαιρία: να κάνεις μια νέα αρχή.

Tελευταία ανάρτηση της χρονιάς, λοιπόν, και θα είναι κλεμμένη από την Ελένη. Έγραψε λοιπόν..

H ευτυχία είναι Στιγμές.
Εύχομαι σε όλους σας το 2011 να ζείτε τις Στιγμές σας όπως τους αξίζει, όπως σας αξίζει,χωρίς φόβο.Να είμαστε Παρόντες σε ότι ζούμε χωρίς να σκεφτόμαστε μέλλον και παρελθόν. Γιατί αυτές οι Στιγμές είναι ο μόνος πλούτος μας...αυτός που θα μείνει ακόμα κ αν εμείς φύγουμε.
Ναι, με τη μορφή αστρόσκονης... Έστω!
Δεν είναι λίγο να λάμπει το Σύμπαν από τα συναισθήματα μας.

Καλή Χρονιά.
Σε όλους

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Φαντάσματα από το παρελθόν.


Απίστευτες οι ιστορίες που σου λένε οι φωτογραφίες. Τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις που περικλείουν.
Δε ξέρω τον λόγο, αλλά τις τελευταίες ώρες κάθομαι και χαζεύω φωτογραφίες στο FB. Παλιές φωτογραφίες που είχα ανεβάσει ή φίλων μου. Φωτογραφίες από τις αρχές κυρίως του 2008. Κοντεύουν 3 χρόνια από τότε και μου φαίνεται απίστευτο το πόσα πράγματα έχουν αλλάξει: πως πράγματα που κάποτε θεωρούσαμε δεδομένα έχουν χαθεί, οι στόχοι της ζωής μας έχουν διαμορφωθεί βάσει καινούργιων δεδομένων, οι παρέες μας κλπ..
Ένα πράγμα, όμως, με έχει προβληματίσει περισσότερο από όλα.. Αυτό είναι τα άτομα τα οποία πρόλαβα να αγαπήσω και να χάσω από τη ζωή μου αυτό το διάστημα. Θα μου πεις, είναι οι συνθήκες: τέλος το σχολείο στο οποίο βρισκόμασταν κάθε μέρα, πλέον ο καθένας σπουδάζει σε άλλη σχολή/πόλη/χώρα και είναι λογικό ως ένα βαθμό να χαθούμε. Αλλά δε με στενοχωρεί το γεγονός ότι δεν έχουμε την καθημερινή επαφή που είχαμε κάποτε, παρά το πόσο μου λείπουν κάποια άτομα που δεν θέλω να φύγουν από τη ζωή μου. Οι στιγμές που έχουμε ζήσει είναι τόσο όμορφες, που δε μπορώ να σκεφτώ το παραμικρό αρνητικό σχετικά με αυτούς. Αυτή τη στιγμή σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να συνεχίσουμε να έχουμε έστω μια σποραδική επαφή, έναν καφέ που και που, να μάθω τα νέα τους και αν θέλουν να τους πω και εγώ τα δικά μου! Τι να πει κανείς....
Πόσο γρήγορα προχωράει ο χρόνος, πόρο γρήγορα αλλάζουμε, πόσο εύκολα χάνουμε τα πάντα. Δεν λέω, πολλά καινούργια και καλά πράγματα έχουν προκύψει όλο αυτό το διάστημα, αλλά το να βλέπεις πως χάνεις άτομα από τη ζωή σου είναι ό,τι χειρότερο..
Έχω γράψει και παλαιότερα σχετικά με τις φωτογραφίες και τη λήθη.. Γι' αυτό και θα κλείσω με κάτι που είχα γράψει τότε:
[...]η φωτογραφία στην ουσία αποτελεί την παρουσία μιας απουσίας, προβάλλει ένα παρελθόν και κάποιες καταστάσεις οι οποίες κατά πάσα πιθανότητα δε πρόκειται να επαναληφθούν ποτέ ξανά, ακριβώς επειδή ανήκουν στο παρελθόν. Έχουν πεθάνει, έχουν σβήσει, και ζουν απλά στη μνήμη μας και σε μια φωτογραφία. Γι' αυτό άλλωστε και αρκετοί άνθρωποι δε θέλουν να έχουν κοντά τους φωτογραφίες, "απομεινάρια του παρελθόντος"... Είναι χρήσιμο, όμως, να θυμάσαι το παρελθόν σου. Αυτό καθορίζει το τι είσαι σήμερα και τι θα γίνεις στο μέλλον. Αυτό υπαγορεύει τις πράξεις σου και την εξέλιξή σου, ίσως όχι σε απόλυτο βαθμό, αλλά σίγουρα η συμβολή του είναι πολύ σημαντική![...]

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Φόβος < φως

Γι' ακόμα μια φορά δυσκολεύομαι να βρω τρόπο να ξεκινήσω την ανάρτηση αυτή. Πάνω από έναν χρόνο σε αυτό τον ιστότοπο, και ακόμα το βρίσκω δύσκολο να εκφραστώ. Ή καλύτερα, ακόμα το βρίσκω δύσκολο να αποφασίσω το θέμα για το οποίο θα γράψω. Τυχερές οι στιγμές αυθορμητισμού μέσα σε αυτό το χάος του μυαλού μου.
Σκεφτόμουν σήμερα τα 'κουτιά' στα οποία αναγκαζόμαστε πολλές φορές, θέλοντας και μη, να βάλουμε πολλά στοιχεία της ζωής μας. Αναφέρομαι στα καλούπια, τα μοντέλα, τα οποία αισθανόμαστε πως πρέπει να γεμίζουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Υπάρχουν συγκεκριμένα από αυτά που τα παρατηρούμε και άμεσα στη καθημερινότητά μας: το πώς πρέπει να είναι μια οικογένεια, πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε και να επιλέγουμε τους φίλους μας, πώς πρέπει να είναι μια σχέση. Όλα αυτά, όμως, έχουν μέσα τους μια λέξη που απεχθάνομαι να χρησιμοποιώ, πόσο μάλλον να την χρησιμοποιούν οι άλλοι για εμένα, και αυτή δεν είναι άλλη από το ΠΡΈΠΕΙ.

Πρέπει, το πρέπον και όλα τα συναφή. Με άλλα λόγια, το μοντέλο που έχει ορίσει η κοινωνία για ορισμένα ζητήματα και που πρέπει να το ακολουθήσουμε και να εκπληρώσουμε τα ζητούμενα του, αλλιώς δε θα μπορέσουμε ποτέ να είμαστε ευτυχισμένοι, να αισθανθούμε ολοκληρωμένοι κλπ. Στην αρχή της σχέσης πρέπει να κάνω τα Χ πράγματα, από τους φίλους μου και την οικογένειά μου πρέπει να έχω τις Ψ υποχρεώσεις και τις Ω απολαβές. Και όλα αυτά συμβαίνουν για να ικανοποιούν την ανάγκη μου να νιώσω ότι είμαι μέλος μιας ομάδας, μια αγέλης, και ότι δε θα αναγκαστώ να αντιμετωπίσω τον κόσμο αυτό μόνος μου.
Σκέψου το, όμως, λίγο παραπάνω.. Δεν έχεις αισθανθεί ποτέ πως θέλεις να εκφράσεις συναισθήματα, να προβάλλεις ιδέες, να αντιδράσεις με τρόπους διαφορετικούς από τους προβαλλόμενους ως ορθούς; Εγώ τουλάχιστον, το έχω νιώσει πολλές φορές. Όμως εξίσου πολλές φορές έχω νιώσει την ανάγκη να καταπιώ αυτό που πήγε να ξεπηδήσει από μέσα μου για να μην παρεξηγηθώ, να μη με χλευάσουν, να μην γίνω δακτυλοδεικτούμενος ως 'διαφορετικός'. Και όλο αυτό γιατί μέσα στο μυαλό μου δεν ήξερα άμα έπρεπε να αφήσω τις δικές μου σκέψεις να κυριαρχήσουν και να διαφοροποιηθώ (άμα ταιριάζει εδώ αυτός ο όρος), ή να προσπαθήσω να τις διαμορφώσω με τρόπο που να ανταποκρίνονται στα 'κουτιά' που έχουν εμφυτευτεί στο μυαλό μου από τον περίγυρο, από την κοινωνία, ακόμα και από τις δικές μου εμπειρίες..

Ουσιαστικά, όμως, και μόνο που έχω μπει σε μια τέτοια διαδικασία, υπονομεύω τον εαυτό μου και τον παρεμποδίζω από το να εκφραστεί πραγματικά. Μόνο όταν κάποιος καταφέρει να προβάλει 1000% τον εαυτό του, να τον αποδεχτεί όπως είναι και να μην κάνει την παραμικρή προσπάθεια να τον αλλάξει, και ακόμα καλύτερα, όταν αυτό δε φοβάται να το βγάλει παραέξω, μόνο και ΜΌΝΟ τότε μπορεί να θεωρηθεί πραγματικά ευτυχισμένος. Άλλοι λένε πως αυτό μπορείς να το πραγματοποιήσεις μόνο δίπλα στα άτομα που αγαπάς, είτε αυτά λέγονται φίλοι σου, είτε ερωμένος/η, είτε οικογένεια.
Αλλά πότε είναι η σωστή στιγμή να βγάλεις από μέσα σου και να μοιραστείς με κάποιον τα πιο βαθιά μυστικά, τις πιο ενδόμυχες σκέψεις σου; Υπάρχει σωστή στιγμή για κάτι τέτοιο; Ίσως και να καταδικάζεις τον εαυτό σου με το να μην κρατήσεις απολύτως τίποτα μόνο για εσένα, να τον απογυμνώνεις από την τελευταία άμυνα που μπορεί να έχει απέναντι σε οτιδήποτε εξωτερικό και εχθρικό.

Μόνο τότε, όμως, αγγίζεις την ευτυχία. Όταν έχεις απογυμνώσει με αυτή την έννοια τον εαυτό σου, γνωρίζοντας πώς ό,τι και να σου έρθει δε θα σε βλάψει. Ή τουλάχιστον, όταν δε φοβάσαι πως πιθανώς θα σε βλάψει. Γιατί εσύ θα είσαι ο εαυτός σου ό,τι και να συμβεί: θα έχεις τα πιστεύω σου, θα έχεις τον ψυχικό σου κόσμο, θα έχεις την σεξουαλικότητά σου, θα έχεις οτιδήποτε μοναδικά δικό σου μπορείς να φανταστείς..

Αν όμως αυτό δε συμβαδίζει με την κοινωνία και τον περίγυρό σου; Μπορεί να θεωρηθεί αυτοκαταστροφικό το γεγονός ότι καταδικάζεις τον εαυτό σου στην μοναξιά και την περιθωριοποίηση άμα ακολουθήσεις αυτόν τον δρόμο;
Και έστω ότι τον ακολουθείς, αν ξαφνικά συνειδητοποιήσεις πως δεν σε οδηγεί στην ευτυχία, θα μπορέσει ποτέ να υπάρξει ποτέ εναλλακτική λύση (plan B);

Είναι ένα ρίσκο που όλοι θέλουν να πάρουν, αλλά ελάχιστοι τολμούν. Γιατί εκεί μπαίνει ο παράγοντας ΦΌΒΟΣ

Σύμφωνα με κάποιους, όμως, ο φόβος κρύβει μέσα του το φως (βλπ. ετυμολογία)

Σύμπτωση; ;)

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Συμβιβασμός;


Κάθομαι στο δωμάτιο, κοιτάζω τον υπολογιστή και στο μυαλό μου αντηχούν ακόμα τα τελευταία λόγια που ανταλλάξαμε Με ρώτησες:

<< Πιστεύεις ότι μπορεί να υπάρξει ανιδιοτελής αγάπη;>>

Η αλήθεια είναι ότι αρχικά δεν ήξερα τι να σου απαντήσω. Θεωρητικά θα μπορούσα να σου πω ναι, να σου το πω όσο πιο πατριωτικά θα μπορούσα, να σου δώσω την απάντηση που θα ήθελες. Στην ερώτησή μου, όμως, πώς την εννοείς την ανιδιοτελή αγάπη, μου μίλησες για μια σχέση στην οποία και οι δύο θα ήθελαν να προσφέρουν όλο τους το είναι στον άλλον, χωρίς να ζητήσουν ποτέ τίποτα σε αντάλλαγμα. Νομίζω πως έχω απαντήσει ξανά σε αυτά τα ερωτήματα σε προηγούμενη ανάρτηση, αλλά δε παύει ποτέ να είναι κάτι που θα απασχολεί τους ανθρώπου κάθε ηλικίας, φύλου κλπ έστω και ασυνείδητα.
Σε μια θεωρητικά ιδανική σχέση, λοιπόν, και οι δύο θα προσέφεραν τα πάντα αλλά δε θα ήθελαν τίποτα ως ανταπόδοση για την στάση που κρατούν οι ίδιοι. Έστω ότι είναι δυνατό για έναν άνθρωπο να μη ζητάει ποτέ του τίποτα: ουσιαστικά με το να μη ζητά και να μην αποδέχεται τίποτα, δεν στερεί από τον συνάνθρωπό του την χαρά που θα πάρει με το να του προσφέρει ό,τι μπορεί; Με άλλα λόγια, με το να θέλει μόνο να προσφέρει, ουσιαστικά στενοχωρεί τον άνθρωπό του γιατί ποτέ δε θα αποδεχτεί πραγματικά κάτι που του προσφέρεται με τις καλύτερες προθέσεις.

Συμπέρασμα: καταφέρνεις ακριβώς το αντίθετο από αυτό που στην πραγματικότητα θέλεις..

Πιστεύω πως είναι πασιφανές πως ούτε το άλλο άκρο θα μπορούσε να λειτουργήσει σε μια θεμελιώδη ιδανική σχέση. Το άκρο δηλαδή του να ζητάνε και οι δύο τα πάντα και να μην προσφέρουν τίποτα. Καμία ανάγκη (βιολογική και πνευματική) δεν μπορεί να ικανοποιηθεί υπό τέτοιες συνθήκες, συνεπώς μια σχέση τέτοιας μορφής είναι καταδικασμένη να αποτύχει.

Συμπέρασμα#2 : ιδανική σχέση με βάση τα λεγόμενα του συνομιλητή μου δεν μπορεί να υπάρξει, παρά αν υπάρξει μια ισορροπία, αν βρούνε το κέντρο βάρους.
Δεν μπορείς ούτε να ανέχεσαι να σε εκμεταλλεύονται, ούτε και να εκμεταλλεύεσαι εσύ ο ίδιος άλλους ανθρώπους που είναι προθυμοποιημένοι να σου προσφέρουν τα πάντα και να μη σου ζητήσουν ποτέ τίποτα.

Συμβιβασμός λοιπόν. Το πως θα εφαρμοστεί αυτός στην πράξη εξαρτάται από τους ανθρώπους που θα κληθούν να τον φέρουν εις πέρας και από το είδος της σχέσης που διατηρούν μεταξύ τους. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίον η ανάρτηση αυτή τελειώνει και τόσο άδοξα: δε θέλω να μπω σε μια διαδικασία να γράψω για κάτι που είναι τόσο προσωπικό ώστε να διαφοροποιείται από άνθρωπο σε άνθρωπο, να εξαρτάται από το είδος της σχέσης και από όλα τα ειδικά χαρακτηριστικά του καθενός. Οποιαδήποτε άποψη, βέβαια, επί του θέματος είναι καλοδεχούμενη Ας είναι καλά οι φίλοι που σκέφτονται λίγο παραπάνω και τα συζητάμε αυτά..

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Που βρίσκεσαι;

Ποιο είναι πιο σωστό: "ο κόσμος αλλάζει όποτε αλλάζεις εσύ" ή "ο κόσμος αλλάζει, οπότε αλλάζεις και εσύ" ;

Έστω ότι ο κόσμος αλλάζει όποτε αλλάζεις και εσύ. Τι σημαίνει αυτό; Πως έχεις την ελευθερία να αποφασίσεις εσύ πότε θα αλλάξεις στοιχεία του εαυτού σου, τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις τον κόσμο κλπ και ο ίδιος ο κόσμος θα ακολουθήσει. Όποια επιλογή και αν κάνεις, το σύμπαν θα την ακολουθήσει και έτσι θα αναπροσαρμοστεί και το ίδιο στις νέες συνθήκες που επιφέρει η αλλαγή του εαυτού σου. Έτσι, ουσιαστικά ανοίγεται μπροστά σου ο δρόμος για να γίνεις ευτυχισμένος Αυτό δε θέλουμε όλοι; Πόσοι και πόσοι δεν έχουμε ψάξει τον τρόπο να το πετύχουμε αυτό.. Δε πρέπει να ξεχνάμε, όμως, πως with great power, comes great responsibility. Ποιος σου λέει εσένα ότι οι αποφάσεις που πήρες και οι επιλογές που έκανες ήταν οι σωστές; Και μήπως, όταν δεις (άμα δεις) πως δεν ήταν, είναι πολύ αργά; Τότε αναγκαστικά δε θα αναγκαστούμε να ξανα-αλλάξουμε; Ισως και να είναι φαύλος κύκλος..

Στο άλλο άκρο, έστω ότι ο κόσμος αλλάζει, οπότε αναγκαζόμαστε να αλλάξουμε και εμείς. Ακούγεται απαισιόδοξο. Και αν αλλάζει παρά τη θέλησή μας; Ή άμα εμείς δεν είμαστε έτοιμοι για την αλλαγή; Ποιος θα μας επιβάλλει ότι πρέπει να αλλάξουμε; Εδώ, όμως, έρχεται ο ακόλουθος αντίλογος: όλο αυτό δεν κρύβει μια ασφάλεια μέσα του; Οκ, έστω ότι εμείς αναγκαζόμαστε να αλλάξουμε κλπ. Παρ' όλα αυτά, δεν είναι λίγο λυτρωτικό το γεγονός ότι δεν έχουμε στα χέρια μας καμία ευθύνη, παρά το γεγονός ότι αναγκαζόμαστε να αλλάξουμε, ακόμα και αν αυτό συμβαίνει αντίθετα στη θέλησή μας; Δεν αποτελεί ελευθερία για κάποιους ανθρώπους η έλλειψη ευθύνης; Ή ακόμα καλύτερα, το να μη χρειαστεί να λογοδοτήσεις πότε και σε κανένας για τις πράξεις σου..

Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, το γνωρίζουμε αυτό. Ίσως κάποιοι τάσσονται υπέρ της πρώτης άποψης και άλλοι υπέρ της άλλης.

Τι συμβαίνει, όμως, γι' αυτούς που βρίσκονται στη μέση;

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Αναμονή..

Καθόταν μπροστά από τον υπολογιστή του. Η μελωδία του πιάνου κατέκλυζε το δωμάτιο και του προσέφερε μια προσωρινή αίσθηση ολοκλήρωσης. Μοναδική του συντροφιά ο κέρσορας που αναβόσβηνε στην οθόνη, περιμένοντας τον να γράψει τα τελευταία του λόγια. Αισθανόταν το μπράντι να κατεβαίνει σιγά σιγά στον λαιμό του, καίγοντας κάθε κύτταρο που έβρισκε στη διαδρομή του. Κάθισε και σκέφτηκε: τι ακριβώς είχε γίνει χθες; Βγήκαν στην επιφάνεια πράγματά που δε περίμενε ποτέ ό,τι έκρυβε μέσα του. Ξεπερνώντας το γεγονός ό,τι εμπιστεύτηκε στο έπακρο άτομα που ουσιαστικά δε γνωρίζει, άρχισε να σκέφτεται. Και δε χρειάστηκε να περάσει πολύς χρόνος μέχρι να αρχίσουν οι αναμνήσεις να κατακλύζουν το μυαλό του. Τις βόλτες που κάνανε μαζί, τα πράσινα μάτια της να τον κοιτάνε βαθιά μέσα στα δικά του.
«Έχετε νιώσει ποτέ πως δε χρειάζεστε τίποτα άλλο;»
Ναι, σκέφτηκε ο Ρίτσαρντ Πώς θα μπορούσα να ξεχάσω εκείνη την ημέρα και τον τρόπο που ένιωσα; Το ήξερε βαθιά μέσα του πως ήταν ευλογημένος που είχε την ευκαιρία να δεθεί τόσο, να μετράει τα δευτερόλεπτα και τις στιγμές μέχρι την επόμενη φορά που θα ένιωθε το απαλό άγγιγμα της πάνω στο κορμί του. Που θα μπορούσε να μείνει ξύπνιος όλη τη νύχτα για να την δει να αναπνέει, να κάνει σχέδια για το μέλλον τους μαζί. «Ναι λοιπόν», σκέφτηκε πίνοντας ακόμα μια γουλιά από τον ποτό που τον είχε συνοδεύσει σε πολλές δύσκολες στιγμές της ζωής του. «Το έχω νιώσει.».
Και μόνο η σκέψη πως όλο αυτό ήταν κάποτε η πραγματικότητά του ήταν ικανή να τον κάνει κομμάτια. Το είχε μέσα στα χέρια του, και το έχασε. Ή βασικά, του το στερήσανε..
Θα ένιωθε, άραγε, τόσο δυνατά συναισθήματα για οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο στη ζωή του..

Ο χρόνος θα έδειχνε μόνο.. Και πόσο τον πονούσε αυτή η αναμονή..



Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Επιστροφή..


Μα τον Τουτατί, το ξέρω ότι έχω αρκετό καιρό να γράψω. Αλλά μόλις σήμερα γύρισα από το Μόναχο. Μαγευτική πόλη, με απίστευτα ζεστούς ανθρώπους. Θα γράψω περισσότερα για την εμπειρία τις επόμενες μέρες!
Και κάτι που με εξέπληξε: οι αναγνώστες ανήλθαν σε 17 όσο έλειπα.. Welcome on board και ευχαριστώ για τη 'συμπαράσταση'.

=]

Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Ένας χρόνος..

Στις 28/10/2009 ήταν η πρώτη φορά που έγραψα στο blog μου, η πρώτη φορά που αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το ίντερνετ ως έναν τρόπο να καταγράφω τις σκέψεις μου και τους προβληματισμούς μου, να γράφω γενικά για οτιδήποτε με απασχολεί και στην τελική να τα δημοσιεύω, έτσι ώστε να έχουν όλοι τη δυνατότητα να τα διαβάσουν (είτε τους ξέρω, είτε όχι). Ανέκαθεν πίστευα πως όλοι οι άνθρωποι αναπτύσσουμε παρόμοιους προβληματισμούς, σε διάφορα στάδια της ζωής μας.. Γιατί να μη μοιραστώ τους δικούς μου, λοιπόν;

Έχει περάσει, λοιπόν, ένας χρόνος από τότε, και έχουν αλλάξει τόσα πολλά! Τέτοια περίοδο πέρσι ήμουν ένας μαθητής που προετοιμαζόταν για τις πανελλαδικές εξετάσεις, ενώ τώρα είμαι φοιτητής. Στον χρόνο αυτόν που παρήλθε, διάφορα άτομα εμφανίστηκαν στη ζωή μου, άλλα για να μείνουν, και άλλα για να κάνουν απλά μια guest εμφάνιση, να πουν ένα άλλοτε ένα ψυχρό και άλλοτε ένα πολύ θερμό "γεια". Τόσο διαφορετικοί άνθρωποι, τόσοι διαφορετικοί χαρακτήρες. Όπως, όμως, έχω αναφέρει και σε μια από τις προηγούμενες αναρτήσεις, η όποια επαφή έχεις με κάποιον άνθρωπο, όσο ρηχή και επιφανειακή κι αν είναι, μπορεί να σου προσφέρει αρκετά πράγματα. Μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που βλέπεις τον εαυτό σου, αλλά και τους γύρω σου. Εγώ, για παράδειγμα, γνώρισα άτομα που μου έμαθαν πόσα μπορείς να καταλάβεις για κάποιον/α από τον τρόπο με τον οποίο σου δίνει και σου κρατάει το χέρι. Επίσης, ένα συγκεκριμένο άτομο μου έδειξε πως τα καλύτερα έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις, και πως το ΠΌΣΑ μπορεί να σου προσφέρει ένας άνθρωπος δεν έχει καμία σχέση με το πόσο καιρό γνωρίζεστε..

Μέσα σε έναν μόνο χρόνο μπορούνε να συμβούν τόσα πολλά πράγματα. Τo θέμα είναι το πως ο καθένας από εμάς θα αποφασίσει να τα διαχειριστεί και να τα αξιοποιήσει προς όφελός του. Γιατί κανένας μας δε θέλει να κοιτάζει προς το παρελθόν και να βλέπει μόνο άδικα χαμένες ευκαιρίες. Αφού το παρελθόν είναι αυτό που καθορίζει το παρόν και το μέλλον μας, δεν είναι πολύ λογικό να προσπαθούμε να το αφήσουμε όσο πιο αψεγάδιαστο γίνεται; Δε λέω, λογικό να κάνουμε τα λάθη μας και να πάρουμε λάθος αποφάσεις (όπως το να κυνηγάμε πράγματα που τελικά ανακαλύπτουμε ότι ποτέ δεν άξιζαν). Ποτέ δεν είπα άλλωστε σε κανέναν να κάνει το αντίθετο. Ένα είναι το ζητούμενο: να μάθουμε να αγκαλιάζουμε αυτά ακριβώς τα λάθη στη ζωή μας, ώστε να βελτιωνόμαστε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Στο χέρι μας είναι, στο χέρι καθενός να διαμορφώσει τον εαυτό του/τον χαρακτήρα του. Να αποβάλλει στα στοιχεία που δε του αρέσουν και να βρει άλλα, τα οποία θα του δώσουν τη δυνατότητα να στέκεται στη κοινωνία και να αντικρύζει εαυτόν όπως ακριβώς ήθελε από τότε που άρχισε να αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του. Γι' αυτό, λοιπόν, όλοι μας και πρέπει και είναι σίγουρο ότι θα κάνουμε λάθη.

Τι άλλο έμαθα σε αυτό τον χρόνο; Ότι καθένας μας είναι ξεχωριστός με τον τρόπο του, γιατί άλλωστε κανένας άνθρωπος δεν μοιάζει με κανέναν άλλον. Αποκάλεσέ με υπεραισιόδοξο αν θες, οραματιστή, ή ό,τι άλλο σκαρφιστείς, αλλά πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι κρύβουν μέσα τους έναν θησαυρό ανυπολόγιστης αξίας. Μερικοί γνωρίζουν ότι υπάρχει και τον αναζητούν, άλλοι απλά αγνοούν την ύπαρξή του. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από το να σε αφήνει κάποιος να κοιτάξεις κατευθείαν μέσα στη ψυχή του. Δεν υπάρχει σπουδαιότερο συναίσθημα από το να κοιτάς στα μάτια κάποιου/κάποιας και να αντιλαμβάνεσαι πως τοποθετεί τον εαυτό μπροστά σου γυμνό από κάθε άμυνα, γιατί γνωρίζει πως ποτέ δε θα εκμεταλλευτείς αυτήν του τη γύμνια. Ξέρει πως ποτέ δε θα είσαι ανειλικρινής, γι' αυτό και σου προσφέρει τόσο μεγαλόψυχα τον θησαυρό που κρατάει, για να σου δείξει πως είναι ο κόσμος όταν τον βλέπεις από το διαμάντι της ψυχής του. Με τι χρώματα τον έχει κάνει δικό του. Κοιτώντας μέσα από το διαμάντι που σου προσφέρει, αποκτάς τη δική του οπτική γωνία, έστω και για λίγο.

Και σε κάτι τέτοιες στιγμές τραγουδώ στον εαυτό μου:

"And I say to myself, what a wonderful world"

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Καινούργια Ρούχα..

Είναι μερικά ρούχα που όταν τα φοράμε αισθανόμαστε μια ασφάλεια, ένα είδος γαλήνης. Με το που τα φοράμε, μας βοηθούν να μπούμε στον 'χώρο' εκείνο που όλοι κρύβουμε μέσα μας και που όλοι έχουμε τόσο πολύ ανάγκη: το μέρος εκείνο που έχει δημιουργήσει το μυαλό μας, στο οποίο ξέρουμε πως τίποτα και κανένας δε μπορεί να μας πειράξει. Όλα είναι ιδανικά και καλά εκεί, γιατί όλα είναι ακριβώς όπως τα έχουμε ή τα είχαμε ποτέ θελήσει και ονειρευτεί εμείς. Συνήθως, λοιπόν, τα ρούχα αυτά τα έχουμε βάλει πολλές φορές, ίσως μάλιστα να τα έχουμε συνδυάσει κιόλας με διάφορα συναισθήματα και αναμνήσεις, πράγματα τόσο σημαντικά για εμάς που ποτέ δε θα θέλαμε να τα χάσουμε/ να τα ξεχάσουμε....Γι' αυτό και δεν είναι καθόλου παράξενο ένας άνθρωπος να έχει κρατήσει πολλά ρούχα, ακόμα και αν αυτά δε του κάνουν πια.

Και εδώ θέτω το ερώτημα... Μήπως και στους ανθρώπους του παρελθόντος, που όλοι λίγο ή πολύ διατηρούμε στη ζωή μας, προσδίδουμε ακριβώς τις ίδιες ιδιότητες; Επειδή τους έχουμε "φορέσει" λιγότερες ή περισσότερες φορές, επειδή τους έχουμε συνδέσει με εμπειρίες και με τα πράγματα που μας έχουν προσφέρει και τα συναισθήματα που μας έχουν προκαλέσει, γι' αυτό και να είναι τόσο δύσκολο να τους βγάλουμε από τη ζωή μας όταν πρέπει; Κάποτε έρχεται αυτή η στιγμή, αργότερα η γρηγορότερα, και μας φαντάζει τόσο δύσκολο. Ακόμα και στην επαφή μαζί τους αισθανόμαστε εκείνη την ασφάλεια που ανέφερα στην αρχή.. Τους κρατάμε, λοιπόν, από ανάγκη, από χρέος, ή πολύ απλά μπορεί να μη θέλουμε να έρθουμε σε επαφή με την αδύναμη πλευρά του εαυτού μας. Αυτή που παρά το γεγονός ότι ξέρουμε πως η ιστορία μαζί τους έχει τελειώσει, κάνει τα αδύνατα δυνατά να τα κρατήσει στη ζωή μας..

Όπως και να έχει, όσο περνάει ο καιρός, τα ρούχα αυτά τα χιλιοφορεμένα αρχίζουν να σχίζονται και να μας στενεύουν. Τότε ξεκινάει η διαδικασία της αυτοκάθαρσης, όταν δηλαδή συνειδητοποιούμε πως καλό θα ήταν σιγά σιγά να απαλαχτούμε από αυτά. Και δε λέω, είναι απολύτως φυσιολογικό να κρατάμε κάποια από αυτά στο πίσω μέρος της ντουλάπας μας, κάπου καταχωνιασμένα για να τα βλέπουμε που και που και να ταξιδεύει ο νους μας..

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η παγίδα στην οποία ουκ ολίγοι έχουν πέσει: το παλιό το ρούχο, και να προσπαθήσεις να το βάλεις, θα καταλάβεις αργά η γρήγορα ότι δε σου κάνει όπως σου έκανε κάποτε (παρά μόνο αν το ξεχειλώσεις, οπότε και χάνει την αξία του, την υφή του και όλα τα όμορφα χαρακτηριστικά του που μας έκανε κάποτε να το αγαπήσουμε τόσο). Οι άνθρωποι, όμως, μπορούν πολύ εύκολα να σε κάνουν να πιστέψεις ότι είναι ακόμα -ίσως και περισσότερο από ποτέ- στα μέτρα σου. Η εμπειρία και κυρίως οι φίλοι αποδεικνύονται σωτήριοι σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις: η εμπειρία καθώς σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι τα σημάδια που προηγούνται αυτών των παγίδων, και οι φίλοι που πολύ απλά θα σου δώσουν τα χαστούκια που χρειάζεσαι για να αντιληφθείς την δίνη στην οποία έχεις μπλεχτεί, το κλουβί στο οποίο έχεις βάλει εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου.

Σκέψου όμως..
Πόσο ωραία αισθάνεσαι όταν κάνεις χώρο για τα καινούργια σου ρούχα που ξέρεις ότι θα είναι πολύ καλύτερα από τα προηγούμενα; Αυτά τουλάχιστον θα σου κάνουν μέχρι να μεγαλώσεις λίγο ακόμα, και αν έχεις μάθει να τα φροντίζεις όπως πρέπει - που ξέρεις!- μπορεί και να κρατήσουν για πολύ περισσότερο από ό,τι θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς..

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Είσαι ο οδηγός στη ζωή σου;

Τι είναι τελικά αυτό που ψάχνουμε στη ζωή μας;

Ναι ξέρω, πολύ γενικά και αόριστα ξεκινώ την ανάρτηση αυτή. Και σκοπός μου δεν είναι να κάτσω να ψάξω πιο είναι το νόημα της ζωής κλπ.. Απλά, τις τελευταίες μέρες μιλάω συχνά με έναν φίλο μου σε μια προσπάθειά του να σώσει τη σχέση του, αντίστοιχα ακούω τα προβλήματα μιας άλλης γνωστής μου και έχω μπει σε πολλές σκέψεις (κλασσικά πράγματα δηλαδή)..

Ένα από τα θέματα που με έχουν απασχολήσει αυτές τις μέρες είναι το κατά πόσο είναι ρεαλιστικό να πιστεύουμε ότι σε αυτή τη ζωή θα γνωρίσουμε κάποτε το άλλο μας μισό, το άτομο δηλαδή που θεωρητικά να είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον (ο ένας για την άλλη, η μία για την άλλη, ο ένας για τους άλλους και ούτω καθεξής). Τις προάλλες άκουσα από μια συμφοιτήτριά μου την άποψη της σχετικά με το κατά πόσο οι σχέσεις που συνάπτουμε οι άνθρωποι είναι σχέσεις εγωισμού, καθώς είτε το δείχνουμε είτε όχι, όλοι πάντα θέλουμε να πάρουμε κάτι από τους άλλους. Σε μία φιλία, το να μη λέμε πως περιμένουμε κάτι συχνά κάνει πιο ανώδυνη όλη αυτή τη διαδικασία - από το να ξεκαθαρίζεις πχ "Σε κάνω παρέα για να νιώθω εγώ καλά με τον εαυτό μου" κλπ. Ως προς τη σχέση, όμως, την καθαρά ερωτική, κατά πόσο είναι σωστό να συμβαίνει κάτι ανάλογο; Κατά πάσα πιθανότητα, ποτέ δε θα καταφέρουμε να πάρουμε όλα αυτά τα πράγματα που θα θέλαμε, ποτέ δε θα ικανοποιήσουμε το 100% των αναγκών και των "θέλω" μας. Και αυτό γιατί όλο και πιο σπάνια μπαίνουν οι άνθρωποι στη διαδικασία να σκεφτούν πως ο μόνος τρόπος για να πλησιάσουν την ολοκλήρωση του ίδιου τους του εαυτού είναι με το να ρίξουν σχετικά τις άμυνες τους και να προσαρμόσουν τις ανάγκες/θέλω τους σε αναλογία με αυτό που μπορούν να βρουν, με την ελπίδα να γίνουν κάποτε ευτυχισμένοι.

Κατά πόσο, όμως, αυτό θα θεωρείται ευτυχία; Μπορεί να λένε στον εαυτό τους πως επιτέλους βρήκαν τον άνθρωπο που μπορεί να προσφέρει όλα όσα θα μπορούσαν να ζητήσουν ποτέ, αλλά με δεδομένο ότι ήδη έχουν απαρνηθεί ορισμένες από τις ανάγκες τους, θα είναι πραγματικά ευτυχισμένοι; Βαθιά μέσα τους, δε θα αισθάνονται πάντα ότι κάτι τους λείπει; Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί πως η απόλυτη ευτυχία μέσω μιας αισθηματικής σχέσης είναι μια ουτοπική κατάσταση, η οποία ουσιαστικά είναι αδύνατο να επιτευχθεί ποτέ. Τι λέει όμως στην πραγματικότητα; Εγώ τον ακούω να μου λέει "Δεν έχει κανένα νόημα να ψάξεις την ολοκλήρωσή σου με αυτό τον τρόπο. Τζάμπα κόπος". Τι δηλαδή; Οι άνθρωποι από χόμπι κάνουν και διαλύουν σχέσεις, προσπαθώντας κάποτε να φτάσουν στο ιδανικό τους; Ή στην πραγματικότητα ούτε οι ίδιοι ξέρουν τι θέλουν; Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από τόσους μεγάλου έρωτες σε βιβλία/ταινίες/τηλεόραση που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν πραγματικά οι άνθρωποι (όντας πλάσματα εγωιστικά) μπορούν να βρεθούν εκεί, στο υπέρτατο προσωπικό σημείο.

Ίσως η γνώση πως σε μια σχέση δεν είναι ο καθένας ο μόνος που κάνει υποχωρήσεις (δεδομένου πάντα ότι και το ταίρι κάνει αντίστοιχες "θυσίες") μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα.. Το γεγονός, δηλαδή, ότι "υποφέρουμε" μαζί με κάποιον άλλον! Και αν είναι όντως έτσι τα πράγματα, αξίζει να υποβάλουμε τον εαυτό μας σε τόση προσπάθεια και τέτοιο κόπο χωρίς ουσιαστικό λόγο; Μια καλή απάντηση σε αυτό θα ήταν πώς όλα αυτά προκαλούνται λόγω της ασυνείδητης προσπάθειας κάθε ανθρώπινου -και όχι μόνο- όντος να ικανοποιήσει το βασικό ένστικτο της αναπαραγωγής με απώτερο σκοπό τη διαιώνιση του είδους.. Και εδώ θα ρωτήσω: και τι συμβαίνει ως προς τα άτομα που αναπτύσσουν σχέσεις με το ίδιο φύλο; Και σε αυτά ισχύει το παραπάνω; Όλοι μας γνωρίζουμε πως όχι...

Και που με καταλήγει αυτός ο σχετικά ότι να' ναι συλλογισμός; Ίσως ο έρωτας -παρά την αποδεδειγμένη χημική και βιολογική βάση του- είναι επινόηση του ίδιου του ανθρώπου σε μια προσπάθεια να αιτιολογήσει γιατί σε μια κοινωνία είναι αποδεκτές μόνο οι δυάδες. Και ίσως τελικά οι φιλίες που αναπτύσσουμε να είναι στην πραγματικότητα ένα υποκατάστατο της ιδεατής τέλειας σχέσης που έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας. Ότι δηλαδή η κάθε φιλική σχέση που διατηρούμε στη ζωή μας αποτελεί το κομμάτι ενός τεράστιου puzzle, που στο μυαλό μας υπάρχει σχηματοποιημένο αλλά είναι ΤΌΣΟ δύσκολο να φτιάξουμε και στην πραγματικότητα, στη ζωή μας..

Φυσικά όλα αυτά είναι ερωτήματα, γιατί άλλωστε δεν προσπαθώ να δώσω μια συγκεκριμένη απάντηση. Ποιος είμαι εγώ, άλλωστε, για να απαντήσω σε αυτά;

Στην πραγματικότητα, ίσως μέσω του έρωτα ο άνθρωπος να προσπαθεί μόνο ένα πράγμα. Να αποφύγει τη μοναξιά. Γιατί από μικροί φοβόμαστε μη μας αφήσουν οι γονείς μας (η σκέψη ότι μπορεί να είναι υιοθετημένα τρομοκρατεί τα παιδιά επειδή αν είναι όντως έτσι θα έχουν γνωρίσει την απόρριψη από τόσο μικρά) και προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να κρατήσουμε υγιείς τις φιλίες μας. Πάντα όμως, όσο τέλεια και να είναι η ζωή μας, χωρίς έρωτα φαντάζει άδεια. Και ποιος δεν έχει σκεφτεί κάποτε "καλά όλα αυτά, αλλά άλλο να έχεις τον άνθρωπό σου δίπλα σου, να μοιράζεσαι κάθε στιγμή μαζί του;" Ακόμα και αν το βρούμε, όμως, το ζητούμενο αυτό...πώς θα καταλάβουμε ότι αυτή η φορά θα είναι και το σωστό; Αυτό που όντως θα μας οδηγηήσει σε αυτό που ποθουμε;

Δεν μπορούμε να ξέρουμε...Γιατί όπως είχε πει και η Ράνια: "Η ζωή, είναι σαν να οδηγείς στην εθνική με μια κουβέρτα στο παρμπρίζ. Ποτέ δεν ξέρεις τι πρόκειται να σκάσει πάνω σου με 180 km/h."



...Αν όμως δεν έχεις μάθει να οδηγείς;





"You grow, you grow like tornado
You grow from the inside
Destroy everything through
Destroy from the inside
Erupt like volcano
You'll...
You'll learn to know"
(Jónsi - Tornado)


Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Rainbows Too? - Legendary Pink Dots

A rock can be a hard place when you're in between the nagging
of a restless sea, a sorry sky, a darkening horizon....
When the one voice you can hear is just your own,
innocently thrown back by a gale that's so damn angry
nothing sails, nothing dares- except my endless love for you.
Sing for me my siren. I'm far away but know that I can hear you.
Here it's calmer. Here it's clear-it's Christmas on the Moon...
But still it's just another rock ,wrapped up inside a
fancy box that's just like all the others.
Time to throw back the covers and FLY!

Cast away the rock that weighs you down.
I t's time to fly.

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Μια ανάρτηση... (;)

Σήμερα σκεφτόμουν να πάω νωρίς για ύπνο, όπως σκέφτομαι άλλωστε εδώ και αρκετές μέρες ότι θα έπρεπε να κάνω καμιά φορά. Ούτε σήμερα, όμως, ερχόταν να το κάνω. Ήθελα μετά από όσο νά' ναι αρκετό καιρό, να κάτσω και να γράψω κάτι. Δε με ενδιέφερε τι θα γράψω, αρκεί να είχα την αίσθηση ότι κάτι έγραφα, ότι δεν έχω παρατήσει υπερβολικά αυτό το blog.. Τι και αν έχουν περάσει μόνο 10 μέρες από την τελευταία -όσο νά'ναι οργισμένη- ανάρτησή μου...

Ίσως το να γράφω εδώ αποτελεί μια μορφή ξεσπάσματος, έναν τρόπο απλά να έρχομαι πιο κοντά με τις σκέψεις μου, είτε αυτές είναι θετικές, είτε αρνητικές. Ένας τρόπος να βάζω μπροστά μου ότι με απασχολεί σε μεγαλύτερο ή και σε μικρότερο βαθμό, και έτσι να μπορώ να παίρνω αποφάσεις, και να καταλαβαίνω λίγο περισσότερο τι μου γίνεται, τι συμβαίνει! Όλοι μας θα θέλαμε να έχει η ζωή μας ένα κουμπί Pause, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό δεν υπάρχει και πως ότι και να κάνουμε, τελικά στον εαυτό μας είμαστε υπόλογοι και σε κανέναν άλλον. Εμείς θα δεχτούμε τις αρνητικές και τις θετικές επιπτώσεις των αποφάσεών μας. Αλλά αυτή είναι και η γοητεία της ζωής και των απροόπτων της: μπορεί κάποτε να βαρέσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο γιατί πήραμε μια γαμησέ-τα απόφαση, αλλά μέσα από τα λάθη μας μαθαίνουμε και γινόμαστε δυνατότεροι και σοφότεροι..

Ας κάνουμε λάθη λοιπόν.
Δικά μας είναι και αυτά! =)

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Αμαρτίες Γονέων Παιδεύουσι Τέκνα

Έχω βαρεθεί να το παίζω "σκληρός", προσπαθώντας να κάνω τους άλλους να νιώθουν καλύτερα με τον εαυτό τους. Μου αρέσει να είμαι δίπλα σε οποιονδήποτε, να τον βοηθάω όποτε με χρειάζεται, αλλά υπάρχουν κάποιες στιγμές στις οποίες αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα σου λειτουργεί εις βάρος σου. Γιατί μπορεί να είσαι εκεί για όλους τους άλλους, αλλά καταλήγεις να μην είσαι εκεί για τον ίδιο σου τον εαυτό.

Δυστυχώς, ένα από τα μέρη που με κάνουν να αισθάνομαι έτσι, ότι δηλαδή έχω βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια να επαναλαμβάνονται, και να προσπαθώ εγώ να το παίξω "δυνατός" μέσα σε όλα αυτά είναι το ίδιο μου το σπίτι. Και όταν λέω σπίτι, το λέω με την ευρύτερη έννοια, βλέπε οικογένεια. Γιατί, όπως έχω κληθεί τα τελευταία χρόνια να μάθω, αμαρτίες γονέων ΌΝΤΩΣ παιδεύουσιν τέκνα.

Δεν μπορώ να πω ότι κατηγορώ τους γονείς μου. Ο καθένας είναι διαφορετικός και μοναδικός με έναν ολότελα διαφορετικό τρόπο, και αυτό αποδείχτηκε και από το γεγονός ότι δεν είναι πλέον μαζί. Ένα λάθος, όμως, που κάνουν διάφοροι γονείς (και δυστυχώς οι δικοί μου δεν αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα) είναι πως χρησιμοποιούν τα παιδιά τους ως υποκατάστατα άλλων: φίλων, συμβούλων, ψυχολόγων. Χωρίς να το καταλαβαίνουν, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές, βάζουν ασυνείδητα τα παιδιά τους σε μια διαδικασία στην οποία τα ίδια δε ζήτησαν ποτέ να αναμιχθούν, αλλά από ότι φαίνεται η μοίρα είχε άλλα σχέδια για αυτά. Τα βαραίνουν με τα δικά τους τα προβλήματα, κάνοντας ολοένα και δυσκολότερο για αυτά να αποκτήσουν κάποτε δικό τους βήμα στην ζωή. Να αποκτήσουν ΔΙΚΉ ΤΟΥΣ ζωή.

Οι ρόλοι που καλούνται τα πα ιδία αυτά να αναλάβουν από σχετικά μικρή ηλικία, τα κάνουν να στερηθούν τόσα πράγματα: στη δική μου περίπτωση, όπως φαντάζομαι και για άλλα παιδιά, η παιδική ηλικία έπαψε να υπάρχει από κάποια στιγμή και μετά. Αναγκάστηκαν να ωριμάσουν πολύ γρηγορότερα από την ηλικία τους, και το χειρότερο είναι πως μετά από κάποιο διάστημα οι γονείς τους χρησιμοποιώντας σαν πρόφαση την ωριμότητα των παιδιών τους, τα βάζουν στις θέσεις που προηγουμένως ανέφερα..

Αυτό που με στενοχωρεί, όμως περισσότερο από όλα, είναι ότι κοιτάω μια ανάρτηση που είχα κάνει στις 27/11/2009, και είχα γράψει τα ακόλουθα:
Δυστυχώς, όμως, έχω αρχίσει να αισθάνομαι για αρκετά από τα άτομα που με περιτριγυρίζουν και με τα οποία συναναστρέφομαι ότι πολύ απλά είναι αδύνατο να συναναστραφώ μαζί τους.
Το χειρότερο, μάλιστα, είναι ότι η θλιβερή αυτή παρατήρηση έχει προέλθει από τους δύο γονείς μου, οι οποίοι, από την ημέρα του διαζυγίου και από τότε που άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι πραγματικά συμβαίνει, συμπεριφέρονται λες και κάθε μέρα μικραίνουν. Με άλλα λόγια, πολλές φορές αισθάνομαι ότι μιλάω σε πεντάχρονα.. (Δεν αντέχω άλλο όμως. Αυτοί είναι οι γονείς; Μάλλον εγώ έχω καταλήξει να τους νταντεύω) Και αυτός είναι ένας από τους λόγους που με παρακινούν να κάνω μια καινούργια αρχή το συντομότερο δυνατόν.
Δεν ξέρω πως να αντιδράσω πλέον. Δεν ξέρω πως πρέπει να συμπεριφερθώ, πια είναι η σωστή στάση που θα έπρεπε να κρατήσω. Αλλά από την άλλη, έχω βαρεθεί να σκέφτομαι τα ΠΡΈΠΕΙ Άλλωστε, τα σκέφτομαι από τότε που ήμουν 13 και πήρα στους ώμους μου πολλές από τις μαλακίες που ανέχτηκα σε αυτό το σπίτι. Αν δε το έκανα όμως, δε ξέρω που θα ήμουν σήμερα.

Μπορεί και να μη το δουν ποτέ αυτό τα άτομα στα οποία προορίζεται. Σημασία έχεις πως αυτά είναι κάποια πράγματα που θα έπρεπε να τα καταλάβουν μόνοι τους...

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Τουρίστας στην ίδια σου την πόλη..


Όπως ακριβώς λέει και ο τίτλος, σήμερα το έπαιξα τουρίστας στην ίδια μου την πόλη. Πέρασα περίπου 5 ώρες περπατώντας σε περιοχές της Αθήνας που απλά λατρεύω να επισκέπτομαι: Μοναστηράκι, Ψυρρή, Πλάκα, Ζάππειο, Θησείο, Κεραμεικός. Τόσο ωραίες περιοχές, τις οποίες θεωρούμε δεδομένες, ξέρουμε ότι υπάρχουν κάπου εκεί έξω, σπάνια αφιερώνουμε όμως χρόνο για να τις ζήσουμε από κοντά. Να περπατήσουμε σε ξεχασμένα δρομάκια, να ψάξουμε κτήρια που αποτελούν έργα τέχνης. Και τι καλύτερο, από το να το κάνεις αυτό με το γλυκό φως ενός φθινοπωρινού ηλιοβασιλέμματος. Πρώτη φορά παρατήρησα την Πύλη του Αδριανού, κάθισα να δε τα σχέδια που κρύβει, τα σημάδια του χρόνου που κουβαλάει. Το αποτέλεσμα, η φωτογραφία που επισυνάπτω..
Είμαι 18, φοιτητής στην Αθήνα. Τι και αν δε θα ζήσω το κομμάτι της "φοιτητικής ζωής" που υπαγορεύει να μένεις μόνος σου, να μάθεις στα δύσκολα κλπ; Και πάλι τέλεια θα περάσουμε...


Αθήνα, αρχίζεις να με γοητεύεις όλο και περισσότερο..

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Les Moments De Bonheur

Περπατούσα στον δρόμους της Αθήνας. Παρατηρούσα τον κόσμο που περπατούσε και προσπαθούσα να φανταστώ τις ιστορίες τους. Έβλεπα το φεγγάρι και σκεφτόμουν πόσους ανθρώπους έχει εμπνεύσει. Ξαφνικά σταμάτησα, και προσπάθησα να αφουγκραστώ τον "ήχο της πόλης". Αυτοκίνητα περνούσαν, και στα διαστήματα ησυχίας ανάμεσά τους συγκεντρωνόμουν στις σκέψεις μου. Αποφάσισα, όμως, να βάλω στα αυτιά μου τα ακουστικά μου και να αρχίσω να ακούω τη μουσική μου.

Είναι απίστευτο το πως αμέσως βρέθηκα σε έναν άλλον κόσμο. Οι άνθρωποι που περπατούσαν κοντά μου και μπορεί να θεωρούσα και εχθρούς, ξαφνικά έγιναν φίλοι μου. Η μουντάδα της πόλης μετατράπηκε μπροστά στα μάτια μου σε έναν απίστευτο πίνακα, ζωγραφισμένο από τα πιο όμορφα χρώματα. Το φεγγάρι με συντρόφευε σε αυτή την πορεία μου, και έλεγε που και που σε κάποιο από τα αστέρια να μου χαμογελάσει.

Έχοντας αυτές τις εικόνες και τα ερεθίσματα στο μυαλό μου, έφτασα στο σπίτι μου. Το αποκορύφωμα ήταν όταν είδα πως σε ολόκληρο το δωμάτιό μου έφτανε το φως του φεγγαριού. Κάθισα και άκουσα μουσική, σα να μη χρειαζόμουν τίποτε άλλο, ποτέ ξανά.

les moments du bonheur λοιπόν, αποχαιρετώντας σιγά σιγά την ανήλικη ζωή και πλησιάζοντας με γοργούς διασκελισμούς στον ενήλικο βίο..

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Μπορεί τα γενέθλιά μου να είναι σε 3 μέρες, σήμερα όμως κάλεσα κάποια άτομα σπίτι μου και έξω, μιας και σήμερα ήταν η τελευταία ευκαιρία που είχαμε για να βρεθούμε όλοι μαζί, πριν μας χωρίσουν οι σπουδές στο εξωτερικό..

Η ανάρτηση αυτή γίνεται μόνο για να πω το εξής:

Ιωάννα, Ελένη, Δημήτρη, Αναστασία, Κορίνα, Νίνα... Είστε τα άτομα με τα οποία έχω περάσει τα περισσότερα ups και downs της ζωής μου, είστε αυτοί που είναι πάντα δίπλα μου, πάντα εκεί για μένα..Σας αγαπώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, είστε η οικογένειά μου, και το ξέρω πως ποτέ μα ποτέ δε πρόκειται να τελειώσει αυτό που έχουμε, αυτό που διατηρούμε εδώ και τόσο καιρό.. Τι και αν χωριζόμαστε τώρα, το ξέρω ότι είναι προσωρινό! Πάντα θα είμαι δίπλα σας, σε ό,τι με χρειαστείτε και όλα τα στάδια της ζωής μας θα τα περάσουμε μαζί :)

ΥΓ
Καλά στέφανα στο ζεύγος!!!

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

My own Fountain

Πριν από λίγο είδα για δεύτερη φορά την ταινία The Fountain, και μπορώ να πω πως ακόμα δεν έxω ξεπεράσει το σοκ. Είναι μία από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει στη ζωή μου, με απίστευτες ερμηνείες και ακόμα καλύτερη μουσική.. Το πιο σημαντικό για εμένα, όμως, για να κρίνω μια ταινία ως καλή, αυτή το κατάφερε και με το παραπάνω: πριν από μισή ώρα τελείωσε η ταινία, και ακόμα η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, ακόμα αισθάνομαι....δε ξέρω πως να το περιγράψω. Ολοκληρωμένος; Ευτυχισμένος;

Μου αρέσει όταν μια ταινία με κάνει να σκεφτώ διάφορα πράγματα, τα οποία τις περισσότερες φορές έρχονται και ταυτίζονται με τη ζωή μου. Όταν, δηλαδή, σε σπρώχνει να σκεφτείς την ίδια σου την ζωή.. Ακούγοντας παράλληλα το soundtrack, ταξιδεύεις μακριά... Πολύ πιο μακριά από ότι μπορείς να φανταστείς, ενώ παράλληλα αισθάνεσαι μια απίστευτη ελευθερία, θα τολμούσα να την χαρακτηρίσω.. Δεν έχεις τίποτα πάνω από τους ώμους σου να σε βαραίνει, καμία σκέψη δε μπορεί να σε βλάψει. Βλέπεις επιτέλους τον κόσμο σου, τον κόσμο που εσύ έχεις δημιουργήσει με τις σκέψεις σου και τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα γύρω σου. Που απλά θέλεις να αφήσεις ένα αποτύπωμα από αυτήν ακριβώς την αίσθηση σε κάτι, είτε αυτό είναι ένα τραγούδι, είτε μια ζωγραφιά, είτε ένα κείμενο. Αυτό ακριβώς με έχει πιάσει εμένα τώρα, και γι'αυτο γράφω, γράφω και γράφω.. Χωρίς κάποια ιδιαίτερη σκέψη να με κυνηγάει, χωρίς κάποια επιθυμία να γράψω κάτι.. Μπορεί να μοιάζει στα μάτια κάποιου ως μια άσκοπη ανάρτηση αυτή, πως έχασε κάποια δευτερόλεπτα από τη ζωή του διαβάζοντας το, αλλά όποιος έχει κάποτε βρεθεί σε αυτή τη κατάσταση, όποιος έχει αισθανθεί όπως ακριβώς αισθάνομαι εγώ τώρα, πιστεύω πως καταλαβαίνει απόλυτα γιατί γράφω..

Ξέρει τον λόγο για τον οποίο γράφω, ακόμα και άμα δε τον ξέρω ούτε εγώ ο ίδιος..

Αφήνω την μουσική να μιλήσει.


Together We Will Live Forever - Clint Mansell

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Σεπτέμβρης

Είναι κάποιες στιγμές στην καθημερινότητα, που πολύ απλά νομίζεις ότι έχουν βγει από παραμύθι. Που αισθάνεσαι πως είναι ο τρόπος με τον οποίο η μοίρα σε ανταμείβει για τις αποφάσεις που έχεις πάρει στη ζωή σου, για τις πράξεις σου κλπ..
Σήμερα, για παράδειγμα, μετά από πάρα πολύ καιρό κατάλαβα πόσο μου έχουν λείψει κάποια πράγματα. Κάποιες απλές στιγμές στις οποίες όλα κυλούν με τον ρυθμό που εσύ επιλέγεις, χωρίς τύψεις, χωρίς περαιτέρω σκέψεις. Ξύπνησα κανονικά, και αφού ακολούθησα μια σχετικά καθιερωμένη ρουτίνα, αποφάσισα να πάρω το πρωινό μου στο μπαλκόνι. Το σκηνικό έχει ως εξής: Κυριακή στο κέντρο της Αθήνας (απίστευτη ησυχία), φθινοπωρινός καιρός επιτέλους - σύννεφα και δροσιά που μας έχει λείψει απίστευτα - και εγώ να κάθομαι και να διαβάζω τα τελευταία τεύχη της Lifo και της Athens Voice, στο μυαλό μου ηχούσαν οι λέξεις που διάβαζα, και απλά δε με απασχολούσε τίποτα, δεν σκεφτόμουν τίποτα.. Αισθανόμουν πανευτυχής..
Μια αίσθηση απίστευτης γαλήνης, μια στιγμή με τον εαυτό μου. Τώρα κάθομαι στον υπολογιστή και γράφω, και αντιλαμβάνομαι πως δεν είμαι ο μόνος που εκτιμά αυτές τις στιγμές. Στην απέναντι πολυκατοικία, ένας κύριος κάθεται στο τραπεζάκι του στο μπαλκόνι και διαβάζει το βιβλίο του..

Ήρθε το φθινόπωρο, και αποφάσισε φέτος να έρθει με τον καλύτερο τρόπο..

Καλό μήνα φίλοι μου. Καλό φθινόπωρο :)


Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Κ. Βήτα - Stereo Nova - 6 π.μ.

"Αυτό που με συνδέει μ' αυτόν τον πεταμένο άνθρωπο,
Είναι η θνησιμότητα, η απόκρουση και το έλεος
Τα τρία στοιχεία που με κάνουν να χαζεύω
Τ' ασημένια αεροπλάνα στον παγωμένο ουρανό
Περιμένοντας το πρώτο τρένο να ξεκινήσει απ' την αφετηρία..."

Τάδε έφη Κωνσταντίνος Βήτα. Νομίζω πως μπροστά σε κάτι τέτοια τραγούδια, σε κάτι τέτοια ποιήματα, όλα ωχριούν. Οτίδήποτε περαιτέρω καταλήγει περιττό.. Εξού και τελειώνει εδώ αυτή η ανάρτηση..

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

My own Renaissance

Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από το να βλέπεις τον κέρσορα να αναβοσβήνει στην οθόνη, περιμένοντας να πατήσεις κάποιο κουμπί, οποιοδήποτε κουμπί, προκειμένου να αρχίσει να γράφει. Σήμερα όμως δε θα τον αφήσω να με νικήσει, γιατί έχω πολλά πράγματα να γράψω..

Μπορεί το ιστολόγιο να σίγησε για μερικές εβδομάδες λόγω διακοπών, αλλά επανήλθα χθες που αναδημοσίευσα μια συνομιλία που είχα με μια φίλη μου. Με βοήθησε να σκεφτώ αρκετά πράγματα, και να κατανοήσω ακόμα περισσότερα. Και γενικότερα, μέσα στην τελευταία αυτή εβδομάδα, ουσιαστικά την τελευταία του καλοκαιριού, πολλά πράγματα με έχουν εμπνεύσει για να γράψω.. Το κυριότερο είναι οι άνθρωποι που με περιβάλλουν, είτε οι καινούργιες αφίξεις, είτε άτομα που θεωρούσα τόσο δεδομένα που ποτέ δεν είχα συνειδητοποιήσει το ψυχικό μεγαλείο που κρύβουν μέσα τους, είτε αυτά που χρειάζεται να αποχαιρετήσω στο σύντομο μέλλον, καθώς θα φύγουν από την Ελλάδα για να σπουδάσουν..

Οπτικά ερεθίσματα τον τελευταίο καιρό τρελαίνουν την όραση και τη λογική μου. Φωτογραφίες που είχα τραβήξει και είχα ξεχάσει, σαν κάτι να είχε απομακρύνει τη ζωή από αυτές. Τις τελευταίες μέρες αναβίωσε και το profile στο οποίο τις ανεβάζω, κάτι το οποίο με χαροποίησε ιδιαίτερα..Κείμενα τα οποία σα να με βοηθούν νa ανοίξω νέους ορίζοντες στη σκέψη μου..Το τελευταίο που με κίνησε ιδιαίτερα να σκεφτώ κάποια πράγματα είναι οι συγκεκριμένες γραμμές από το blog του φίλου μου του Κωνσταντίνου:
Περασμένες αγάπες..Χαμένοι έρωτες..
Ανεκπλήρωτα όνειρα..Μελλοντικά σχέδια..
Αγαπημένοι άνθρωποι..
Μεγάλα σφάλματα..Μικρές αλήθειες..
Και η παραμικρή λέξη από αυτά μπορεί να σε ταξιδέψει.. Μέσα σε όλα αυτά (γι' αυτό το λόγο και το έχω ξεχωρίσει) υπάρχουν οι αγαπημένοι άνθρωποι. Άνθρωποι τους οποίους αγαπάς ή που σε αγαπάνε; Δε μπορώ να ξέρω με ποιον τρόπο από τους δύο το έχει γράψει.. Τις προάλλες σκεφτόμουν σχετικά με το πόσα άτομα περνάνε από τη ζωή μας, έστω για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, και μετά εξαφανίζονται για κάποιον λόγο. Σκέψου για λίγο, οι γνωστοί γνωστών που έτυχε να γνωρίσεις, οι παρέες που κατά τύχη μπλέξανε και περάσανε μια αξέχαστη βραδιά μαζί... Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, και να μη το ξέρουν (και να μη το ξέρεις), έχουν αφήσει το σημάδι τους πάνω στην ψυχή σου. Η οποιαδήποτε κουβέντα τους μπορεί ειλικρινά να συνέβαλε με κάποιο τρόπο στη τροχοδρόμηση της ζωής σου, με τρόπο που ξεπερνάει την δική σου αντιληπτική ικανότητα.. Η σκέψη αυτή με βρήκε για πρώτη φορά φέτος, όταν κατάλαβα πως τα άτομα που χαιρετούσα, τι και αν τα είχα δει τόσες νύχτες συνεχόμενα, είχαμε μιλήσει, έστω βρε παιδί μου είχαμε ανταλλάξει ένα βλέμμα ή ένα χαμόγελο, λογικά δε θα τα ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου. Τουλάχιστον όχι υπό κανονικές συνθήκες...

Όλες αυτές οι εμπειρίες και οι σκέψεις, μαζί με κάποια γεγονότα, με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι μάλλον η μοίρα υπάρχει, η τύχη κυριεύει τη ζωή μας και τα πάντα βρίσκονται σε απίστευτη αλληλεξάρτηση Ζούμε μερικές φορές απίστευτες στιγμές με άτομα τα οποία μπορεί να μη ξέρουμε αρκετά καλά, μπορεί μόλις να τα γνωρίσαμε, αλλά ελάχιστες φορές θα συνειδητοποιήσουμε πόσο σημαντικές είναι αυτές οι στιγμές που ζήσαμε μαζί. Θεωρούμε αρκετά πράγματα τόσο δεδομένα, που αδυνατούμε να τα εκτιμήσουμε πραγματικά και όπως τους αξίζει..Και με την λέξη 'πράγματα' εννοώ στιγμές, σκέψεις, ανθρώπους και εμπειρίες..

Από την άλλη μεριά, τον τελευταίο καιρό και πολλά ακουστικά ερεθίσματα έχουν αλλάξει τον τρόπο που ακούω την κάθε νότα, είτε αυτή προέρχεται από μια κιθάρα, είτε από την σταγόνα που θα πέσει μετά από ένα τόσο μεγάλο ταξίδι στο παράθυρό μου, είτε τη συχνότητα την οποία θα χρησιμοποιήσει κάποιος για να ανοίξει την καρδιά του και την ψυχή του σε εμένα. Ακόμα και καθώς γράφω την ανάρτηση αυτή, ανακάλυψα ένα καινούργιο συγκρότημα που ξέρω ότι από απόψε κιόλας θα συντροφεύει τα όνειρά μου. If These Trees Could Talk
λέγονται, και προτείνω ανεπιφύλακτα να τους ψάξει κάποιος.. Και άλλα συγκροτήματα είναι η αλήθεια πως έτυχε να ανακαλύψω, αλλά αυτό είναι η μουσική που ακούω καθώς γράφω αυτή τη στιγμή..Άλλα δεν είναι μόνο αυτά τα ακουστικά ερεθίσματα που πρέπει να αναφέρω...

Μέσα από μια ιδιαιτέρως χρονοβόρα διαδικασία, έχω μάθει πλέον να εκτιμώ τις λέξεις με τις οποίες αποφασίζει κάποιος να εκφραστεί προς το πρόσωπό μου. Είτε σε μια απλή συζήτηση, είτε όταν μιλάμε για θέματα για τα οποία πολύ δύσκολα αποφασίζεις να ανοιχτείς.. Τις τελευταίες μέρες άκουσα ακόμα και 'Ευχαριστώ' από ένα άτομο, μόνο και μόνο επειδή βρίσκομαι στη ζωή του, μόνο και μόνο γιατί με ξέρει.. Άκουσα υπέροχα λόγια που δε περίμενα ποτέ να ακούσω από μια γνωριμία που δε κρατάει ούτε εβδομάδα, και όμως... Και όμως αισθάνθηκε την ανάγκη και αποφάσισε να εκφραστεί με αυτόν τον τρόπο.. Μπορώ να πω πως πολλές φορές ντρέπομαι όταν ακούω τέτοια πράγματα, γιατί αισθάνομαι πως ίσως και να μη τα αξίζω, αφού τις περισσότερες φορές προσπαθώ απλά να είμαι κοντά στα άτομα που νοιάζομαι.. Δεν έχεις ιδέα πόσο απογοητεύομαι όταν δε το καταφέρνω αυτό..

Μου αρέσει που κάθε μέρα που περνάει μαθαίνω να εκτιμώ τον κόσμο γύρω μου ακόμα περισσότερο, τα άτομα τα οποία με επιλέγουν (όχι από υποχρέωση, άλλα επειδή το θέλουν) για να περάσουμε κάποιες στιγμές μαζί.. Την φύση, που μας προσφέρει τόσο υπέροχα χρώματα για να εκφράσει τα δικά της συναισθήματα, τη δική της μελαγχολία και τις δικές της σκέψεις.. Ημερολογιακά μπορεί να αφήνουμε σύντομα το καλοκαίρι, περιμένω πως και πως τη στιγμή που θα περπατώ στο κέντρο μιας άδειας Αθήνας, με ένα κασκόλ περασμένο στο λαιμό μου, κρατώντας μια ζεστή σοκολάτα να βλέπω τα φύλλα να κιτρινίζουν και να πέφτουν ένα ένα στο έδαφος..Όχι πως το καλοκαίρι δε μου προσέφερε όμορφες στιγμές, σε κάτι τέτοια προσπαθώ να μην είμαι και τόσο αχάριστος. Υπέροχα ηλιοβασιλέματα, βόλτες με σαγιονάρα και βερμούδα, φοβερές συζητήσεις και ανεξίτηλες εμπειρίες..

Έρχεται, λοιπόν, ο καιρός να ξεκινήσει και η δική μου φοιτητική ζωή..Ένα είναι σίγουρο, το ιστολόγιο αυτό θα συνεχίσει όπως και να έχει..Γιατί κακά τα ψέματα, αλλά κάθε φορά που γράφω νιώθω όλο και πιο ζωντανός. Βλέπω να παίρνουν σχήμα μπροστά στα μάτια μου οι σκέψεις μου.. Και παίρνω αποφάσεις, με βοηθάει να πάρω αποφάσεις σημαντικές για τη ζωή μου και τον κόσμο γύρω μου.. 'Εγώ και ο κόσμος', που μας άρεσε να λέμε κάποτε =)

Τελικά δεν είδα τον κέρσορα να με περιμένει στην οθόνη, να αναβοσβήνει περιμένοντας το πάτημα κάποιου κουμπιού, οποιουδήποτε κουμπιού, προκειμένου να αρχίσει να γράφει...

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

I'd rather be anything but ordinary please.

*πάνω που είπα να κάνω μια προσπάθεια...να περιμένω...έμαθα κάτι και...καταλαβαίνεις τα υπόλοιπα...

*με ποιόν έχει σχέση;

*με έναν:)

*και τι έμαθες γι’ αυτόν τον ‘έναν’;

*ότι είναι αλλού...

*πώς το εννοείς αυτό;


*απλά δεν είναι και το καλύτερο μου να μιλάω
γι'αυτόν τώρα...απλά μου άρεσε πραγματικά πολύ...ξέρεις, είμαι bi...αλλά δεν μ'αρέσουν πια τόσο τα αγόρια...αλλά αυτός...wow:)...απλά απ'ότι έμαθα θέλει άλλη και 'ντάξει...φυσικά και δεν θα κάνω τίποτα γι'αυτό, δεν έχω κουράγιο να προσπαθώ να του δείξω τίποτα ειδικά τώρα πια, οπότε απλά θα συμβιβαστώ:)

*κοίτα, ένα έχω να σου πώ. Άμα αυτός που λες πιστεύεις ειλικρινά ότι είναι κάτι το μοναδικός κάτι το οποίο περίμενες πολύ καιρό κλπ, μη το αφήσεις να κυλήσει έτσι, να φύγει πριν το καταλάβεις.. Και αυτό το «έμαθα ότι θέλει κάποια άλλη» δε ξέρεις αν και κατά πόσο ισχύει, αφού δε το άκουσες από τον ίδιο αλλά από κάποιον άλλον/η.. Και πίστεψε με, αν πραγματικά αξίζει, δε χρειάζεται να προσπαθείς να του δείξεις τίποτα.. Απλά να είσαι ο εαυτός σου! Και προφανώς, όχι συμβιβασμός..

*το ότι θέλει άλλη είναι σίγουρο, δεν είναι αυτό το θέμα...δεν θέλω να τον βάζω στην διαδικασία να σκεφτεί έστω και για λίγο
ποια να διαλέξει...είτε διαλέξει εμένα είτε την άλλη...
*όπως θα ήταν απαίσιο για 'μένα αυτό έτσι θα είναι και
γι'αυτόν...

*Κάνει ό,τι εσύ θεωρείς καλύτερο. Και πάνω σε αυτό που είπες, μία είναι η απάντηση:
*"Αν η ζωή είναι σταυρόλεξο, τότε τα άσπρα τετραγωνάκια είναι τα πράγματα που μας λείπουν, τα κενά μας. Προσπαθείς να τα συμπληρώσεις όσο πιο γρήγορα μπορείς. Αλλά πώς ξέρεις αν έδωσες τη σωστή απάντηση; "


*:)προφανώς το μαθαίνεις από το αποτέλεσμα...

*Και άμα γράφεις ανεξίτηλα;

*την
γάμησες:)

*that's the whole point

*δηλαδή..?

*Άμα γράφεις στο σταυρόλεξο της ζωής με ανεξίτηλο μελάνι, δε θα μπορέσεις ποτέ να διορθώσεις τα λάθη σου. Μόνο να γράψεις από πάνω τους κάτι πιο μεγάλο, κάτι πιο έντονο, με την ελπίδα να μη μπορούν να διαβαστούν τα από κάτω γράμματα από κανέναν.. Ούτε καν από εσένα τον ίδιο, αν και πάντα θα ξέρεις τι είχες γράψει εκεί κάποτε

*καλά όλα αυτά που λες και σωστά...αλλά άμα έχεις ήδη πληγωθεί πολύ χειρότερα και δεν έχεις το ψυχικό κουράγιο για να το
ξαναπεράσεις..?

*Έχω μάθει να ευχαριστιέμαι την πτώση.. Γιατί δε ξέρεις άμα θα καταλήξεις στα μαλακά ή στα σκληρά.. Είναι ένα ρίσκο που πρέπει να πάρεις. Γιατί, άλλωστε, ένα ρίσκο είναι ολόκληρη η ζωή..

*το έχω καταλάβει πολύ καλά αυτό...

*Αφού δε μπορείς να το αποφύγεις, απόλαυσέ το :)

*αυτό θα προσπαθήσω να κάνω...θα δείξει:)...
σ'ευχαριστώ...

*Εγώ σε ευχαριστώ.

Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Μια μάχη ανάμεσα στο ποιος είμαι και στο ποιος θα ήθελα να είμαι.
Κανένα από τα δύο δεν είναι σίγουρο, για κανένα από τα δύο δε γνωρίζω την απάντηση. Αποτυχημένα γράμματα. Περί έρωτος, θανάτου, ηρωισμού και ηθικής. Όνειρα που ίσως προσπαθούν να σου πουν κάτι. Ίσως όλα αυτά να είναι ένα όνειρο. Όνειρο δίχως βεβαιότητα για το τέλος, δίχως επιλογή για την αρχή. Καμία συνεκτικότητα. Κανένας σκοπός. Απλή ανάγκη.
Ανάγκη έκφρασης
...εκτόνωσης

"Ακόμα και αυτοί που τον επέκριναν, στο τέλος συγχωρήθηκαν"..
Λέει μια φωνή στο μυαλό μου, η ίδια φωνή που με βασάνιζε ώρες πριν, όταν βρισκόμουν μακριά από αυτόν τον κόσμο. Σου μιλάω μέσα από κάγκελα. Τα μαλλιά σου, κάποτε ξανθά, πλέον έχουν αρχίσει και ασπρίζουν. Τα μάτια σου.. στα μάτια σου βλέπω το θαύμα που περιμένεις... Ειλικρινά νομίζετε ότι είναι ο αληθινός; Ο Ξακουστός; Δεν ήξερες την απάντηση, πώς να την ξέρεις άλλωστε.. Ακολουθώ το πλήθος, αποχωρίζομαι την παρουσία σου.. Κόσμος καταφθάνει συνεχώς. Δε ξέρει τι να πιστέψει..
"Ακόμα και αυτοί που δε τον πίστεψαν, στο τέλος, συγχωρήθηκαν"...

- - - - - - - - - -

Εστίες παντού, κόκκινος ο ουρανός.
Δίπλα, η θάλασσα. Η ίδια η θάλασσα ζητά να ξεδιψάσει. Αυτοκίνητα και δρόμοι ανάμεσά τους. Ίσως και να εμποδίζουν την ένωσή τους..
Το ένα ζητάει το άλλο
...διψάει για το άλλο

Έχουν τη δύναμη, τόσο απλά, να αφαιρέσουν ζωή..
...αλλά. και να τη δημιουργήσουν..

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Altissima quaeque flumina minimo sono labi*

27 Ιουλίου σήμερα.
Χαράματα, η ώρα 3:36 τώρα που ξεκίνησα να γράφω αυτή την ανάρτηση.
Αυτό που με παρακινεί αυτή τη στιγμή και γράφω είναι ίσως το ότι έχω ερωτευτεί τη στιγμή.. Κάθομαι στο γραφείο μου, στην αντανάκλαση του οποίου βλέπω την πανσέληνο, για την οποία τόσα τραγούδια και ποιήματα έχουν γραφτεί. Ακούω Lisa Gerrard, που ειλικρινά θα μπορούσε να θεωρηθεί το καλύτερο soundtrack για μια νύχτα όπως η σημερινή. Γνώρισα καινούργια, ιδιαίτερα ενδιαφέροντα άτομα σήμερα, και ήρθα πιο κοντά σε άλλα. Και είναι από εκείνες τις στιγμές που καταλαβαίνεις πως κάποια άτομα ειλικρινά αξίζουν, πως η επαφή μαζί τους μπορεί στην τελική να κάνει εσένα καλύτερο άνθρωπο!
Το Σάββατο είχα μια εμπειρία που μου έμαθε κάποια πράγματα για τον εαυτό μου. Έκανα ένα πάρτυ στο σπίτι μου. Βασικά, μια συγκέντρωση, ένα gathering ατόμων από εντελώς διαφορετικούς κύκλους και περιβάλλοντα, με σκοπό να γίνει αυτό που μου αρέσει εμένα περισσότερο: να γνωρίζω καινούργια άτομα και να μαθαίνω τις ιστορίες τους. Με αυτό το σκεπτικό, λοιπόν, προσκάλεσα διάφορα άτομα. Η αποτίμηση μετά από δύο μέρες είναι ότι παλιές έχθρες και πάθη ξαναβγήκαν στην επιφάνεια, και ότι ίσως να γεννήθηκαν καινούργιες φιλίες..
Αυτό που είπα όμως, πως έμαθα κάποια πράγματα για τον εαυτό μου δηλαδή, έχει να κάνει με την ακόλουθη παρατήρηση: η μισή ώρα, που πέρασα με μερικά από τα άτομα που ήρθαν τελικά (χωρίς αυτό να αποτελεί σπόντα ή κακία προς τους υπόλοιπους), με μια μπύρα στο χέρι, να λέμε ιστορίες, να γελάμε... αυτή η στιγμή είναι αυτή που θα μου μείνει. Η επαφή που αποκτήσαμε, το γεγονός ότι, έστω για τόσο λίγο, γίναμε όλοι μας μια παρέα..
Μου έμαθε, ή βασικά, μου απέδειξε για άλλη μια φορά, ότι τίποτα δε μπορεί να ζεστάνει την ψυχή σου όσο μια ανιδιοτελής ανθρώπινη σχέση, όπου όλα γίνονται ένα. Που αντιλαμβάνεσαι τον πλούτο που κρύβουν μέσα τους οι άνθρωποι... Που ίσως και να αποκτήσεις και πάλι την εμπιστοσύνη σου στους ανθρώπους, που παραμένουν και θα παραμένουν τόσο μα τόσο απρόβλεπτοι..

Μα πάνω από όλα... Η στιγμή που κάποια άτομα καταφέρνουν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη σου για ακόμα μια φορά, ενώ εσύ νιώθεις όλο και μεγαλύτερη ανακούφιση να τους την προσφέρεις απλόχερα..

Όταν σου λένε "Σε ευχαριστώ για όλα"

Όταν σου δείχνουν ότι σε νοιάζονται και σε σκέφτονται..

Όταν καταλαβαίνεις πως γίνεσαι αποδεκτός κατά το 100% του αληθινού σου εαυτού

Και πόσο μάλλον, όταν το αντιλαμβάνεσαι αυτό..

Δε σου μένει παρά να ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις, και κάτω από αυτά να προφυλάξεις από κάθε κακό τα άτομα που σε κάνουν να αισθάνεσαι έτσι για τον εαυτό σου..

Τι στο διάολο, έχω δει και στο παρελθόν να σπάει το φράγμα της παροδικότητας των ανθρώπινων σχέσεων.. Ίσως και αυτή η φορά να είναι από τις εξαιρέσεις.. :)

Η ώρα, λοιπόν, έφτασε 4:02. Ακόμα πιο κοντά στο ξημέρωμα..Και ακούς Mogwai
Σαν να μην υπάρχει αύριο..


Το αύριο, που δεν είναι άλλο από το σήμερα..


(*The deepest rivers flow with the least sound.)

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

"Ό,τι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα" #2

Κανονικά εδώ υπήρχε ένα άλλο post. Σκετικά με μια 'προδοσία', σχετικά με την παροδικότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Ως αφορμή είχε ένα γεγονός που ειλικρινά με κλόνισε, και ακόμα περισσότερο, επηρέασε τον τρόπο που βλέπω κάποια πράγματα και κάποιους ανθρώπους..
Σήμερα όμως βγήκαμε, και κατάλαβα πως όλα αυτά ήταν μια παρεξήγηση, στην οποία ευτυχώς τέθηκε ένα τέλος..

"Ακόμα μια απογοήτευση... Τουλάχιστον σε νιώθω πιο κοντά μου από πριν και με χαροποιεί αυτό. Ένας φίλος θα στοίχιζε περισσότερο."

Νομίζω πως βασικά σου ωφείλω ένα συγγνώμη, και απλά εσύ να ξέρεις πως ό,τι σου είχα και πει και σου είπα σήμερα ισχύουν και θα ισχύουν για πολύ καιρό ακόμα...


Άλλωστε όπως είχα γράψει στις 30 Οκτωβρίου
Δε θέλω να σε πληγώσω, μου έδειξες ότι μπορείς να μου προσφέρεις τα πάντα, και το εκτιμώαυτό από τα βάθη της καρδίας μου.

Όπως και να έχει, να θυμάσαι τι σου είπα πριν ακολουθήσει ο καθένας τον δρόμο του:
"Να θυμάσαι την ημερομηνία 30/10..Απλά να τη θυμάσαι."

Άσε με να σου αφιερώσω τους στίχους αυτούς, ακόμα και αν δε τους δεις ποτέ..:
You made me smile today
You spoke with many voices
We travelled miles today
Shared expressions voiceless

It has to end
Living in your head
Without anything to numb you
Living on the edge
Without anything to numb you

It has to end to begin

Began an end today
Gave and got given
You made a friend today
Kindred soul cracked spirit
~(Numb - Sia