2010 vs 2011

Το τέλος εμπεριέχει μια θαυμάσια ευκαιρία: να κάνεις μια νέα αρχή.

Tελευταία ανάρτηση της χρονιάς, λοιπόν, και θα είναι κλεμμένη από την Ελένη. Έγραψε λοιπόν..

H ευτυχία είναι Στιγμές.
Εύχομαι σε όλους σας το 2011 να ζείτε τις Στιγμές σας όπως τους αξίζει, όπως σας αξίζει,χωρίς φόβο.Να είμαστε Παρόντες σε ότι ζούμε χωρίς να σκεφτόμαστε μέλλον και παρελθόν. Γιατί αυτές οι Στιγμές είναι ο μόνος πλούτος μας...αυτός που θα μείνει ακόμα κ αν εμείς φύγουμε.
Ναι, με τη μορφή αστρόσκονης... Έστω!
Δεν είναι λίγο να λάμπει το Σύμπαν από τα συναισθήματα μας.

Καλή Χρονιά.
Σε όλους

Φαντάσματα από το παρελθόν.

Απίστευτες οι ιστορίες που σου λένε οι φωτογραφίες. Τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις που περικλείουν.

Δε ξέρω τον λόγο, αλλά τις τελευταίες ώρες κάθομαι και χαζεύω φωτογραφίες στο FB. Παλιές φωτογραφίες που είχα ανεβάσει ή φίλων μου. Φωτογραφίες από τις αρχές κυρίως του 2008. Κοντεύουν 3 χρόνια από τότε και μου φαίνεται απίστευτο το πόσα πράγματα έχουν αλλάξει: πως πράγματα που κάποτε θεωρούσαμε δεδομένα έχουν χαθεί, οι στόχοι της ζωής μας έχουν διαμορφωθεί βάσει καινούργιων δεδομένων, οι παρέες μας κλπ..
Ένα πράγμα, όμως, με έχει προβληματίσει περισσότερο από όλα.. Αυτό είναι τα άτομα τα οποία πρόλαβα να αγαπήσω και να χάσω από τη ζωή μου αυτό το διάστημα. Θα μου πεις, είναι οι συνθήκες: τέλος το σχολείο στο οποίο βρισκόμασταν κάθε μέρα, πλέον ο καθένας σπουδάζει σε άλλη σχολή/πόλη/χώρα και είναι λογικό ως ένα βαθμό να χαθούμε. Αλλά δε με στενοχωρεί το γεγονός ότι δεν έχουμε την καθημερινή επαφή που είχαμε κάποτε, παρά το πόσο μου λείπουν κάποια άτομα που δεν θέλω να φύγουν από τη ζωή μου. Οι στιγμές που έχουμε ζήσει είναι τόσο όμορφες, που δε μπορώ να σκεφτώ το παραμικρό αρνητικό σχετικά με αυτούς. Αυτή τη στιγμή σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να συνεχίσουμε να έχουμε έστω μια σποραδική επαφή, έναν καφέ που και που, να μάθω τα νέα τους και αν θέλουν να τους πω και εγώ τα δικά μου! Τι να πει κανείς....
Πόσο γρήγορα προχωράει ο χρόνος, πόρο γρήγορα αλλάζουμε, πόσο εύκολα χάνουμε τα πάντα. Δεν λέω, πολλά καινούργια και καλά πράγματα έχουν προκύψει όλο αυτό το διάστημα, αλλά το να βλέπεις πως χάνεις άτομα από τη ζωή σου είναι ό,τι χειρότερο..
Έχω γράψει και παλαιότερα σχετικά με τις φωτογραφίες και τη λήθη.. Γι' αυτό και θα κλείσω με κάτι που είχα γράψει τότε:

[...]η φωτογραφία στην ουσία αποτελεί την παρουσία μιας απουσίας, προβάλλει ένα παρελθόν και κάποιες καταστάσεις οι οποίες κατά πάσα πιθανότητα δε πρόκειται να επαναληφθούν ποτέ ξανά, ακριβώς επειδή ανήκουν στο παρελθόν. Έχουν πεθάνει, έχουν σβήσει, και ζουν απλά στη μνήμη μας και σε μια φωτογραφία. Γι' αυτό άλλωστε και αρκετοί άνθρωποι δε θέλουν να έχουν κοντά τους φωτογραφίες, "απομεινάρια του παρελθόντος"... Είναι χρήσιμο, όμως, να θυμάσαι το παρελθόν σου. Αυτό καθορίζει το τι είσαι σήμερα και τι θα γίνεις στο μέλλον. Αυτό υπαγορεύει τις πράξεις σου και την εξέλιξή σου, ίσως όχι σε απόλυτο βαθμό, αλλά σίγουρα η συμβολή του είναι πολύ σημαντική![...]

Φόβος < φως

Γι' ακόμα μια φορά δυσκολεύομαι να βρω τρόπο να ξεκινήσω την ανάρτηση αυτή. Πάνω από έναν χρόνο σε αυτό τον ιστότοπο, και ακόμα το βρίσκω δύσκολο να εκφραστώ. Ή καλύτερα, ακόμα το βρίσκω δύσκολο να αποφασίσω το θέμα για το οποίο θα γράψω. Τυχερές οι στιγμές αυθορμητισμού μέσα σε αυτό το χάος του μυαλού μου.
Σκεφτόμουν σήμερα τα 'κουτιά' στα οποία αναγκαζόμαστε πολλές φορές, θέλοντας και μη, να βάλουμε πολλά στοιχεία της ζωής μας. Αναφέρομαι στα καλούπια, τα μοντέλα, τα οποία αισθανόμαστε πως πρέπει να γεμίζουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Υπάρχουν συγκεκριμένα από αυτά που τα παρατηρούμε και άμεσα στη καθημερινότητά μας: το πώς πρέπει να είναι μια οικογένεια, πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε και να επιλέγουμε τους φίλους μας, πώς πρέπει να είναι μια σχέση. Όλα αυτά, όμως, έχουν μέσα τους μια λέξη που απεχθάνομαι να χρησιμοποιώ, πόσο μάλλον να την χρησιμοποιούν οι άλλοι για εμένα, και αυτή δεν είναι άλλη από το ΠΡΈΠΕΙ.

Πρέπει, το πρέπον και όλα τα συναφή. Με άλλα λόγια, το μοντέλο που έχει ορίσει η κοινωνία για ορισμένα ζητήματα και που πρέπει να το ακολουθήσουμε και να εκπληρώσουμε τα ζητούμενα του, αλλιώς δε θα μπορέσουμε ποτέ να είμαστε ευτυχισμένοι, να αισθανθούμε ολοκληρωμένοι κλπ. Στην αρχή της σχέσης πρέπει να κάνω τα Χ πράγματα, από τους φίλους μου και την οικογένειά μου πρέπει να έχω τις Ψ υποχρεώσεις και τις Ω απολαβές. Και όλα αυτά συμβαίνουν για να ικανοποιούν την ανάγκη μου να νιώσω ότι είμαι μέλος μιας ομάδας, μια αγέλης, και ότι δε θα αναγκαστώ να αντιμετωπίσω τον κόσμο αυτό μόνος μου.
Σκέψου το, όμως, λίγο παραπάνω.. Δεν έχεις αισθανθεί ποτέ πως θέλεις να εκφράσεις συναισθήματα, να προβάλλεις ιδέες, να αντιδράσεις με τρόπους διαφορετικούς από τους προβαλλόμενους ως ορθούς; Εγώ τουλάχιστον, το έχω νιώσει πολλές φορές. Όμως εξίσου πολλές φορές έχω νιώσει την ανάγκη να καταπιώ αυτό που πήγε να ξεπηδήσει από μέσα μου για να μην παρεξηγηθώ, να μη με χλευάσουν, να μην γίνω δακτυλοδεικτούμενος ως 'διαφορετικός'. Και όλο αυτό γιατί μέσα στο μυαλό μου δεν ήξερα άμα έπρεπε να αφήσω τις δικές μου σκέψεις να κυριαρχήσουν και να διαφοροποιηθώ (άμα ταιριάζει εδώ αυτός ο όρος), ή να προσπαθήσω να τις διαμορφώσω με τρόπο που να ανταποκρίνονται στα 'κουτιά' που έχουν εμφυτευτεί στο μυαλό μου από τον περίγυρο, από την κοινωνία, ακόμα και από τις δικές μου εμπειρίες..

Ουσιαστικά, όμως, και μόνο που έχω μπει σε μια τέτοια διαδικασία, υπονομεύω τον εαυτό μου και τον παρεμποδίζω από το να εκφραστεί πραγματικά. Μόνο όταν κάποιος καταφέρει να προβάλει 1000% τον εαυτό του, να τον αποδεχτεί όπως είναι και να μην κάνει την παραμικρή προσπάθεια να τον αλλάξει, και ακόμα καλύτερα, όταν αυτό δε φοβάται να το βγάλει παραέξω, μόνο και ΜΌΝΟ τότε μπορεί να θεωρηθεί πραγματικά ευτυχισμένος. Άλλοι λένε πως αυτό μπορείς να το πραγματοποιήσεις μόνο δίπλα στα άτομα που αγαπάς, είτε αυτά λέγονται φίλοι σου, είτε ερωμένος/η, είτε οικογένεια.
Αλλά πότε είναι η σωστή στιγμή να βγάλεις από μέσα σου και να μοιραστείς με κάποιον τα πιο βαθιά μυστικά, τις πιο ενδόμυχες σκέψεις σου; Υπάρχει σωστή στιγμή για κάτι τέτοιο; Ίσως και να καταδικάζεις τον εαυτό σου με το να μην κρατήσεις απολύτως τίποτα μόνο για εσένα, να τον απογυμνώνεις από την τελευταία άμυνα που μπορεί να έχει απέναντι σε οτιδήποτε εξωτερικό και εχθρικό.

Μόνο τότε, όμως, αγγίζεις την ευτυχία. Όταν έχεις απογυμνώσει με αυτή την έννοια τον εαυτό σου, γνωρίζοντας πώς ό,τι και να σου έρθει δε θα σε βλάψει. Ή τουλάχιστον, όταν δε φοβάσαι πως πιθανώς θα σε βλάψει. Γιατί εσύ θα είσαι ο εαυτός σου ό,τι και να συμβεί: θα έχεις τα πιστεύω σου, θα έχεις τον ψυχικό σου κόσμο, θα έχεις την σεξουαλικότητά σου, θα έχεις οτιδήποτε μοναδικά δικό σου μπορείς να φανταστείς..

Αν όμως αυτό δε συμβαδίζει με την κοινωνία και τον περίγυρό σου; Μπορεί να θεωρηθεί αυτοκαταστροφικό το γεγονός ότι καταδικάζεις τον εαυτό σου στην μοναξιά και την περιθωριοποίηση άμα ακολουθήσεις αυτόν τον δρόμο;
Και έστω ότι τον ακολουθείς, αν ξαφνικά συνειδητοποιήσεις πως δεν σε οδηγεί στην ευτυχία, θα μπορέσει ποτέ να υπάρξει ποτέ εναλλακτική λύση (plan B);

Είναι ένα ρίσκο που όλοι θέλουν να πάρουν, αλλά ελάχιστοι τολμούν. Γιατί εκεί μπαίνει ο παράγοντας ΦΌΒΟΣ

Σύμφωνα με κάποιους, όμως, ο φόβος κρύβει μέσα του το φως (βλπ. ετυμολογία)

Σύμπτωση; ;)

Συμβιβασμός;

Κάθομαι στο δωμάτιο, κοιτάζω τον υπολογιστή και στο μυαλό μου αντηχούν ακόμα τα τελευταία λόγια που ανταλλάξαμε Με ρώτησες:

<< Πιστεύεις ότι μπορεί να υπάρξει ανιδιοτελής αγάπη;>>

Η αλήθεια είναι ότι αρχικά δεν ήξερα τι να σου απαντήσω. Θεωρητικά θα μπορούσα να σου πω ναι, να σου το πω όσο πιο πατριωτικά θα μπορούσα, να σου δώσω την απάντηση που θα ήθελες. Στην ερώτησή μου, όμως, πώς την εννοείς την ανιδιοτελή αγάπη, μου μίλησες για μια σχέση στην οποία και οι δύο θα ήθελαν να προσφέρουν όλο τους το είναι στον άλλον, χωρίς να ζητήσουν ποτέ τίποτα σε αντάλλαγμα. Νομίζω πως έχω απαντήσει ξανά σε αυτά τα ερωτήματα σε προηγούμενη ανάρτηση, αλλά δε παύει ποτέ να είναι κάτι που θα απασχολεί τους ανθρώπου κάθε ηλικίας, φύλου κλπ έστω και ασυνείδητα.
Σε μια θεωρητικά ιδανική σχέση, λοιπόν, και οι δύο θα προσέφεραν τα πάντα αλλά δε θα ήθελαν τίποτα ως ανταπόδοση για την στάση που κρατούν οι ίδιοι. Έστω ότι είναι δυνατό για έναν άνθρωπο να μη ζητάει ποτέ του τίποτα: ουσιαστικά με το να μη ζητά και να μην αποδέχεται τίποτα, δεν στερεί από τον συνάνθρωπό του την χαρά που θα πάρει με το να του προσφέρει ό,τι μπορεί; Με άλλα λόγια, με το να θέλει μόνο να προσφέρει, ουσιαστικά στενοχωρεί τον άνθρωπό του γιατί ποτέ δε θα αποδεχτεί πραγματικά κάτι που του προσφέρεται με τις καλύτερες προθέσεις.

Συμπέρασμα: καταφέρνεις ακριβώς το αντίθετο από αυτό που στην πραγματικότητα θέλεις..

Πιστεύω πως είναι πασιφανές πως ούτε το άλλο άκρο θα μπορούσε να λειτουργήσει σε μια θεμελιώδη ιδανική σχέση. Το άκρο δηλαδή του να ζητάνε και οι δύο τα πάντα και να μην προσφέρουν τίποτα. Καμία ανάγκη (βιολογική και πνευματική) δεν μπορεί να ικανοποιηθεί υπό τέτοιες συνθήκες, συνεπώς μια σχέση τέτοιας μορφής είναι καταδικασμένη να αποτύχει.

Συμπέρασμα#2 : ιδανική σχέση με βάση τα λεγόμενα του συνομιλητή μου δεν μπορεί να υπάρξει, παρά αν υπάρξει μια ισορροπία, αν βρούνε το κέντρο βάρους.
Δεν μπορείς ούτε να ανέχεσαι να σε εκμεταλλεύονται, ούτε και να εκμεταλλεύεσαι εσύ ο ίδιος άλλους ανθρώπους που είναι προθυμοποιημένοι να σου προσφέρουν τα πάντα και να μη σου ζητήσουν ποτέ τίποτα.

Συμβιβασμός λοιπόν. Το πως θα εφαρμοστεί αυτός στην πράξη εξαρτάται από τους ανθρώπους που θα κληθούν να τον φέρουν εις πέρας και από το είδος της σχέσης που διατηρούν μεταξύ τους. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίον η ανάρτηση αυτή τελειώνει και τόσο άδοξα: δε θέλω να μπω σε μια διαδικασία να γράψω για κάτι που είναι τόσο προσωπικό ώστε να διαφοροποιείται από άνθρωπο σε άνθρωπο, να εξαρτάται από το είδος της σχέσης και από όλα τα ειδικά χαρακτηριστικά του καθενός. Οποιαδήποτε άποψη, βέβαια, επί του θέματος είναι καλοδεχούμενη Ας είναι καλά οι φίλοι που σκέφτονται λίγο παραπάνω και τα συζητάμε αυτά..