Together we're unlimited

Ένα από τα ωραιότερα πράγματα που μπορείς να κάνεις σε αυτή την πόλη, είναι να πάρεις μια χούφτα καλούς φίλους, και με το που ανοίξει ο καιρός και βγει ο καλοκαιρινός ήλιος, να πάτε όλοι μαζί σε ένα ουζερί στα Εξάρχεια, να την αράξετε και να τσιμπολογάτε και να γελάτε με τις ώρες.. Γυρίζεις σπίτι σου και, πέραν της ζαλάδας που έχεις από το ούζο, αισθάνεσαι ολοκληρωμένος.. 


 Αυτή η ζεστή ανθρώπινη επαφή, σε συνδιασμό με τον απίθανο καιρό, σε κάνει να νιώθεις πως τίποτα δεν σε κρατάει πίσω, πως τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά. Έτσι και σήμερα, μίλησα με την κοπέλα του αδερφού μου, μια υπέροχη παρουσία, και μιλήσαμε για πράγματα που ποτέ δεν είχα σκεφτεί πως θα συζήταγα, ούτε καν θα ανέφερα μαζί της.. Και κοίτα να δεις, που όχι μόνο αυτά αναφερθήκανε, αλλά στην τελική μας έκαναν να νιώσουμε πως μοιραστήκαμε μια στιγμή που μας ενώνει παραπάνω..  


Δεν έχουμε λόγο να κρυβόμαστε. Άμα κρύβεις ακόμα και από τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους τον αληθινό εαυτό σου, πότε θα τον αφήσεις ελεύθερο; Καταλήγεις να μην είσαι ειλικρινής ούτε καν με εσένα τον ίδιο...

Εν αρχή το φως

Εμένα θα με έχεις για πάντα. Δεν πρόκειται να με χάσεις ποτέ..

Αυτά τα λόγια μου απηύθυνε ο εαυτός μου, και ξαφνικά συνειδητοποίησα το πόσο δίκιο έχει.. Γιατί ό,τι και να συμβεί στη ζωή σου, πάντα θα μπορείς να κοιτάς το καθρέπτη (άμα δεν χρειάζεσαι καν καθρέπτη, ακόμα καλύτερα) και να αντιλαμβάνεσαι την ύπαρξη του εαυτού σου.. Πολλές είναι εκείνες οι φορές που δεν ξέρεις γιατί σου λέει να κάνεις κάποια πράγματα, γιατί επιμένει σε κάποιες αποφάσεις που η λογική σου επιβάλει ξεκάθαρα πως είναι λανθασμένες... Πάντα, όμως, εκείνος ξέρει πολλά περισσότερα από ό,τι θα ήθελες ποτέ να τον αφήσεις να ξέρεις... Πες τον 'φωνή συνείδησης' ή όπως αλλιώς θες.. Πάντα θα είναι εκεί να σε συντροφεύει..

Παλαιότερα αισθανόμουν πιο συχνά την ανάγκη να απευθυνθώ στον εαυτό μου, να καταφύγω σε αυτόν για να με βοηθήσει να αντιμετωπίσω διάφορα προβλήματα που είχα. Άλλωστε, το blog αυτό αποτελεί σε μεγάλο βαθμό ένα μέσο συνομιλίας με τον εαυτό μου, για να καταφέρω να επεξεργαστώ και να καταλάβω κάποια πράγματα... Τον τελευταίο καιρό, όμως, περνάω αισθητά πολύ λιγότερο χρόνο προσπαθώντας να μιλήσω μαζί του... Δεν ξέρω που πρέπει να αποδώσω τα αίτια αυτής της συμπεριφοράς... Από τη μία, η σχολή γίνεται όλο και πιο απαιτητική και αισθάνομαι να με πνίγει, από την άλλη μετακόμισα και πολλές έννοιες φύγανε από τους ωμούς μου.... Όπως μου είπε και ένας γνωστός μου τις προάλλες:

Κάτι έχει αλλάξει πάνω σου.. Τους τελευταίους 2 μήνες που σε βλέπω είσαι πιο χαλαρός, πιο ήρεμος...

Και μέσα σε όλα αυτά, πρέπει να πάρω διάφορες σημαντικές αποφάσεις που θα επηρεάσουν τη ζωή μου τόσο μακροπρόθεσμα, όσο και βραχυπρόθεσμα, καθώς θα πάνε αρκετά πίσω την σχολή, αλλά είναι εμπειρίες που δεν θέλω να χάσω...

Κοίτα να δεις, πάλι απευθύνομαι στον εαυτό μου..

Ειλικρινά, δεν ξέρω ποιος διαβάζει όλα αυτά που αναρτώ. Μπορεί α έχω 40 αναγνώστες, αλλά ποτέ δεν έχω μιλήσει με κανέναν από αυτούς εκτός blog, για το blog... Όλα αυτά είναι σαν προσωπικό ημερολόγιο, εξού και ο ειρμός της αυτόματης σκέψης που γίνεται αρκετά εμφανής... Ανοίγομαι, με καλή μουσική, με ένα ποτήρι κρασί, με το φως του ηλιοβασιλέματος να διασχίζει όλο το σαλόνι μου... τι καλά!