Jigsaw Falling Into Place

Ονειρεύεσαι Ώρες ώρες σε τρομάζει το πόσο αληθινά μπορεί να φαντάζουν τα όνειρά σου. Πριν ξυπνήσω λοιπόν, είχα μια τέτοια αίσθηση και εγώ. Όχι, όμως, επειδή το όνειρο απλά το αισθάνθηκα πολύ αληθινό, αλλά γιατί μέσα σε αυτό έβγαιναν σκέψεις μου και αντιδρούσα σε πράγματα με τον ίδιο τρόπο που θα έκανα αν ήμουν ξύπνιος... Εντάξει, δεν είναι και το πιο στάνταρ ότι θα βρισκόμουν στο ξύπνιο μου σε κάτι που έμοιαζε με τρελοκομείο και γενικά θεραπευτικό κέντρο με αρκετούς φίλους μου, να πετάμε και να καθόμαστε στα σύρματα της ΔΕΗ κλπ. Αλλά μπορεί όντως να συναντήσω έναν άνθρωπο που είχε πάει σε τέτοιο ίδρυμα και είχε παρακολουθήσει κάποιος θεραπείες...

Τέλος πάντων, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι το πόσο απίστευτος μπορεί να είναι ώρες ώρες ο τρόπος με τον οποίο απαντάς σε αυτά που σου λένε οι λοιποί ήρωες στο όνειρό σου.. Και εδώ προκύπτει ένας προβληματισμός: δεδομένου πως στα όνειρά σου έχεις την απόλυτη ελευθερία να είσαι όποιος θέλεις, να έχεις ότι χαρακτηριστικά επιθυμείς και να συμπεριφερθείς ειλικρινά όπως να' ναι χωρίς να έχεις ποινές και γενικά κάτι το αρνητικό, το γεγονός ότι είδα ένα όνειρο που ήμουν απολύτως ο εαυτός μου, συγκρατημένος εκεί που έπρεπε κλπ, μπορεί να σημαίνει πως έχω μια τάση να περιορίζω τον εαυτό μου; Το ξέρω ότι σε κάποιες στιγμές όντως το έχω αυτό, αλλά αν το κάνω ασυνείδητα τόσο πολύ ώστε να το βλέπω ακόμα και στα όνειρά μου, κάτι δεν πάει καλά... Ή, ο λόγος που απάντησα έτσι σε όποιον ζητούσε 'κάτι' εμένα μπορεί να πρέπει να το δω υπό άλλη σκοπιά, και να με βοηθήσει να βγω από κάποιο αδιέξοδο που έχω στη ζωή μου.

Έχω γράψει ξανά για την ευεργετική ιδιότητα των ονείρων να σε βοηθούν να ξεμπλοκάρεις σε διάφορα σημεία της ζωής σου.. Ίσως και αυτή τη φορά δεν είναι καθόλου τυχαίο που ήρθε αυτό το συγκεκριμένο στην παρούσα φάση της ζωής μου..

-Σόρρυ, το μυαλό μου είναι αλλού..

Να ήταν και μόνο μια φορά, καλά θα ήταν...

H ζωή εκεί έξω.

Η ακόλουθη ανάρτηση προέρχεται από το το blog ενός φίλου μου, ο οποίος έχει ειλικρινά ταλέντο όχι μόνο να περιγράφει εικόνες, αλλά και να σε κάνει να τις βλέπεις με τα δικά του μάτια... Ακολουθεί ένα κείμενο που με συγκίνησε πολύ, γι' αυτό και το μεταφέρω ανέπαφο...

Κοιτώ έξω από το παράθυρό μου και βλέπω τον κόσμο .
Βλέπω έναν πολύχρωμο υπέροχο κόσμο . Βλέπω έναν κόσμο Γκρι με ψηλές πολυκατοικίες στοιβαγμένους ανθρώπους χωρίς χαμόγελο που γκρινιάζουν με το παραμικρό . Βλέπω μια Αθήνα αρρωστιάρα με εγκληματίες και με πρεζάκια . Με εκμεταλλευτές και άστεγους . Έ ! εδώ υπάρχει χρώμα .
Ένας άστεγος επιλέγει να μην φάει το λιγοστό φαΐ που βρήκε για να το δώσει σε έναν άλλο φίλο του ,άστεγο και αυτόν τετράποδο και αυτή η φορά . Αναφέρομαι σ έναν σκυλάκο που και αυτός έχασε το σπίτι του από κάποιο ατυχές συμβάν . Έλεγα για τον άστεγο . είναι όμορφο μέσα σε μία γκρίζα πόλη να βλέπεις κάποιον να φέρεται με αλτρουισμό . Συνεχίζω να ατενίζω τον κόσμο από το παράθυρό μου .
Το χρώμα σιγά σιγά γίνεται κόκκινο , το ελαφρύ και μεθυστικό άρωμα του έρωτα πλανάται στον αέρα . Εδώ κι εκεί ζευγάρια ανακαλύπτουν το λόγο να βλέπει κανείς ένα κόκκινο λουλούδι μέσα σε μία γκρίζα πόλη , και με αυτό τον τρόπο η πόλη να γίνεται όλο και πιο κόκκινη . Έπ! Τι είναι αυτό .
Μερικά ροζ και γαλάζια σύννεφα ξεπροβάλλουν από κάποιες γωνιές και χρωματίζουν τον βρώμικο ουρανό . Σύννεφα γεμάτα όνειρα . Λαμπρά όνειρα από όσους τολμούν να ονειρεύονται για όσους τολμούν να ονειρεύονται σε έναν καιρό που άγνωστοι καταχρώνται άσυλα και η οικονομία κυβερνά . Όνειρα τα οποία είναι απαλλαγμένα από όσους εκμεταλλεύονται τον λαό ή και όσους εκμεταλλεύονται ή παραμυθιάζουν εραστές .
Ξέρεις οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν γίνει περίπλοκες πλέον . Δεν αποζητούμε πια το απλό , το αθώο , το ειλικρινές . Επηρεαζόμαστε από τα παραμύθια της γιαγιάς . Θυμάμαι που η γιαγιά μου με ταχτάριζε στα πόδια της και μου έλεγε ιστορίες , ιστορίες για πράγματα μεγάλα . Τώρα όμως η γιαγιά πέθανε , κι εγώ αποζητώ το παραμύθι , το ψέμα . τα μεγάλα λόγια που προσπαθούν να πιστέψω . Τα πιστεύω όμως ? Η γιαγιά έκανε καλή δουλειά . Με έμαθε να βλέπω την αλήθεια . Αλήθεια ε; πάνω στην ώρα το βλέμμα μου πέφτει σε μία παιδική χαρά . Να καθαρά μυαλά ! να βλέμματα γεμάτα αλήθεια .
Νύχτωσε . Υψώνω το βλέμμα μου στον έναστρο ουρανό . Μόλις έπεσε ένα αστέρι μ κλείνω τα μάτια μου και κάνω μια ευχή καθώς πίνω μια γουλιά κρασί . Σε λίγο θα ξημερώσει μια νέα μέρα . Είναι όμορφος ο κόσμος εκεί έξω …

Kindness of Stangers

Χθές το βράδυ, πριν από λίγο βασικά, πέρασα μια ιδιαίτερη νύχτα, καθώς εκεί που περίμενα το λεωφορείο έρχεται και μου μιλάει μια κοπέλα, η Σοφία. Η Σοφία ήταν από τον Πειραιά, και είχε χαθεί: δεν ήξερε ούτε πού ήταν, ούτε πως να πάει εκεί που έπρεπε. Δεν είχε καθόλου λεφτά πάνω της και έτρεμε από την αγωνία της. Μετά από μιάμιση ώρα συνεννοήσεων, διακανονισμών κλπ είχα μάθει τα περισσότερα πράγματα για τη ζωή της, τα οποία σας διαβεβαιώ πως δεν ήταν καθόλου ευχάριστα, παρόλο το νεαρό της ηλικίας της -17! Αυτή τη στιγμή που μιλάμε (5:09), είναι στο τμήμα και περιμένει την μητέρα της να έρθει να την πάρει, πράγμα καλό γιατί θα γυρίσει σπίτι της, αλλά και πολύ κακό για πολλούς περισσότερους λόγους..

Πριν χωρίσουν οι δρόμοι μας, προσπάθησα να την κάνω να καταλάβει γιατί πρέπει να βάλει κάποια πράγματα στη ζωή της σε μια σωστή ρότα, και ελπίζω πως όντως τα κατάλαβε..

Όπου και να είσαι, ό,τι και να κάνεις, να θυμάσαι την υπόσχεση που μου έδωσες: να καθαρίσεις την ζωή σου από τις επιλογές σου που την βαραίνουν. Και θα το δεις, που κάποτε θα χαίρεσαι τον ήλιο που με τις αχτίνες του θα ζεσταίνει το δέρμα σου... Καληνύχτα, και καλό κουράγιο..

Αφιερωμένο....

Ήταν όνειρο κακό, εφιαλτικό
μα πέρασε κι αυτό
Κάπνισε μια ρουφηξιά,
πιες μια γουλιά νεράκι δροσερό

Κοίτα που άναψα το φως
ο κόσμος πως
είναι απλός και φωτεινός
και κανείς δεν είν' εδώ
μονάχα εγώ
που πάντα θα 'μια εδώ
εγώ που σ αγαπώ

Σώπα ησύχασε πια
έχεις περάσει πολλά
Νάνι και όνειρα γλυκά
χρωματιστά
όνειρα ζαχαρωτά

ήταν όνειρο κακό εφιαλτικό
μα πέρασε κι αυτό
κάπνισε μια ρουφηξιά,
πιες μια γουλιά
νεράκι δροσερό

Κοίτα που άναψα το φως
ο κόσμος πώς
είναι απλός και φωτεινός
Οι στιγμές οι σκοτεινές
γίνανε δες
κουρέλια και σκιές
Και μάσκες παιδικές

Σώπα ησύχασε πια
όλα θα πάνε καλά
Νάνι και όνειρα γλυκά
χρωματιστά
όνειρα ζαχαρωτά..

But I need you to disprove my theory of the crows..

Η προηγούμενη ανάρτηση, έχω να πως ήταν ιδιαίτερα αρνητική. Και αυτό γιατί πέρασα μια φάση που και ψυχολογικά αλλά και σωματικά ήμουν ένα ράκος. Όπως, πάντα, όμως ,αυτές οι καταστάσεις καταλήγουν παρελθόν... Σε λίγο μόνο καιρό τόσα πολλά έχουν αλλάξει, και αυτό κυρίως γιατί έχουν μπει στη ζωή μου κάποια άτομα που φαίνεται σαν να έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να με κάνουν να αισθανθώ καλύτερα για τον εαυτό μου...

I'm losing my posture from time on my knees
They treat me so well

Είχα θίξει και παλαιότερα το θέμα της ανιδιοτέλειας, δηλαδή το κατά πόσο μπορεί κανείς να φροντίζει συνεχώς για τους άλλους, ίσως και σε τέτοιο βαθμό που να "ξεχνά" και τον εαυτό του. Είχα καταλήξει, λοιπόν, στο ακόλουθο συμπέρασμα. Τα άτομα που ακολουθούν αυτόν τον δρόμο στη ζωή τους συνήθως ανήκουν σε μια από αυτές τις κατηγορίες: οι πρώτοι έχουν αδελφωθεί με τον εαυτό τους σε τέτοιο βαθμό, που θέλουν να βοηθήσουν και τους υπόλοιπους να κάνουν ακριβώς το ίδιο, επειδή έχουν καταλάβει τα οφέλη αυτής της πορείας προς την αποδοχή του εαυτού. Οι δεύτεροι, ασχολούνται σε τέτοιο βαθμό με τα προβλήματα και τη ψυχοσύνθεση των άλλων (συνειδητά ή/και ασυνείδητα), ώστε να αναβάλουν συνεχώς να ασχοληθούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με τον εαυτό τους.

Cause I'll do anything
It's in my nature of service

Πλέον οδηγήθηκα όμως στη σκέψη πως στην ουσία οι δύο αυτές κατηγορίες δε διαφέρουν.. Γιατί τις περισσότερες φορές, τα άτομα που είναι 100% οκ με τον εαυτό τους απλά περιμένουν το κατάλληλο άνθρωπο για να βγάλουν στην επιφάνεια τα ενδεχόμενα προβλήματα και τις σκέψεις που και οι ίδιοι έχουν κάνει στην άκρη, για να οδηγηθούν στην αυτοεκπλήρωση.. Το να φτάσει κανείς στο σημείο να τα έχει πάρα πολύ καλά με τον εαυτό του, είναι ένας δύσβατος δρόμος, καθώς απαιτούνται ορισμένες θυσίες, για τις οποίες μπορεί και να μην είναι πάντα σύμφωνος αυτός που αποφασίζει να τις κάνει...

But I'll need you to disprove
My theory of the crows

Ένας φίλος μου είπε: "προσφέρω αγάπη, γιατί πιστεύω πως κάποτε θα την λάβω πίσω." Και αναρωτιέμαι, πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας, αν όλοι σκεφτόμασταν έτσι; Τι χρειάζομαι; Αγάπη; Πολύ ωραία λοιπόν, θα την προσφέρω απλόχερα για να την λάβω κάποτε πίσω.. Ακούγεται τόσο απλό..

Πόσοι είμαστε, όμως, διατεθειμένοι να περιμένουμε μέχρι τότε;