Μια μάχη ανάμεσα στο ποιος είμαι και στο ποιος θα ήθελα να είμαι.

Κανένα από τα δύο δεν είναι σίγουρο, για κανένα από τα δύο δε γνωρίζω την απάντηση. Αποτυχημένα γράμματα. Περί έρωτος, θανάτου, ηρωισμού και ηθικής. Όνειρα που ίσως προσπαθούν να σου πουν κάτι. Ίσως όλα αυτά να είναι ένα όνειρο. Όνειρο δίχως βεβαιότητα για το τέλος, δίχως επιλογή για την αρχή. Καμία συνεκτικότητα. Κανένας σκοπός. Απλή ανάγκη.

Ανάγκη έκφρασης

...εκτόνωσης

"Ακόμα και αυτοί που τον επέκριναν, στο τέλος συγχωρήθηκαν"..

Λέει μια φωνή στο μυαλό μου, η ίδια φωνή που με βασάνιζε ώρες πριν, όταν βρισκόμουν μακριά από αυτόν τον κόσμο. Σου μιλάω μέσα από κάγκελα. Τα μαλλιά σου, κάποτε ξανθά, πλέον έχουν αρχίσει και ασπρίζουν. Τα μάτια σου.. στα μάτια σου βλέπω το θαύμα που περιμένεις... Ειλικρινά νομίζετε ότι είναι ο αληθινός; Ο Ξακουστός; Δεν ήξερες την απάντηση, πώς να την ξέρεις άλλωστε.. Ακολουθώ το πλήθος, αποχωρίζομαι την παρουσία σου.. Κόσμος καταφθάνει συνεχώς. Δε ξέρει τι να πιστέψει..

"Ακόμα και αυτοί που δε τον πίστεψαν, στο τέλος, συγχωρήθηκαν"...

- - - - - - - - - -

Εστίες παντού, κόκκινος ο ουρανός.

Δίπλα, η θάλασσα. Η ίδια η θάλασσα ζητά να ξεδιψάσει. Αυτοκίνητα και δρόμοι ανάμεσά τους. Ίσως και να εμποδίζουν την ένωσή τους..

Το ένα ζητάει το άλλο

...διψάει για το άλλο

Έχουν τη δύναμη, τόσο απλά, να αφαιρέσουν ζωή..

...αλλά. και να τη δημιουργήσουν..

Altissima quaeque flumina minimo sono labi*

27 Ιουλίου σήμερα.

Χαράματα, η ώρα 3:36 τώρα που ξεκίνησα να γράφω αυτή την ανάρτηση.

Αυτό που με παρακινεί αυτή τη στιγμή και γράφω είναι ίσως το ότι έχω ερωτευτεί τη στιγμή.. Κάθομαι στο γραφείο μου, στην αντανάκλαση του οποίου βλέπω την πανσέληνο, για την οποία τόσα τραγούδια και ποιήματα έχουν γραφτεί. Ακούω Lisa Gerrard, που ειλικρινά θα μπορούσε να θεωρηθεί το καλύτερο soundtrack για μια νύχτα όπως η σημερινή. Γνώρισα καινούργια, ιδιαίτερα ενδιαφέροντα άτομα σήμερα, και ήρθα πιο κοντά σε άλλα. Και είναι από εκείνες τις στιγμές που καταλαβαίνεις πως κάποια άτομα ειλικρινά αξίζουν, πως η επαφή μαζί τους μπορεί στην τελική να κάνει εσένα καλύτερο άνθρωπο!

Το Σάββατο είχα μια εμπειρία που μου έμαθε κάποια πράγματα για τον εαυτό μου. Έκανα ένα πάρτυ στο σπίτι μου. Βασικά, μια συγκέντρωση, ένα gathering ατόμων από εντελώς διαφορετικούς κύκλους και περιβάλλοντα, με σκοπό να γίνει αυτό που μου αρέσει εμένα περισσότερο: να γνωρίζω καινούργια άτομα και να μαθαίνω τις ιστορίες τους. Με αυτό το σκεπτικό, λοιπόν, προσκάλεσα διάφορα άτομα. Η αποτίμηση μετά από δύο μέρες είναι ότι παλιές έχθρες και πάθη ξαναβγήκαν στην επιφάνεια, και ότι ίσως να γεννήθηκαν καινούργιες φιλίες..

Αυτό που είπα όμως, πως έμαθα κάποια πράγματα για τον εαυτό μου δηλαδή, έχει να κάνει με την ακόλουθη παρατήρηση: η μισή ώρα, που πέρασα με μερικά από τα άτομα που ήρθαν τελικά (χωρίς αυτό να αποτελεί σπόντα ή κακία προς τους υπόλοιπους), με μια μπύρα στο χέρι, να λέμε ιστορίες, να γελάμε... αυτή η στιγμή είναι αυτή που θα μου μείνει. Η επαφή που αποκτήσαμε, το γεγονός ότι, έστω για τόσο λίγο, γίναμε όλοι μας μια παρέα..

Μου έμαθε, ή βασικά, μου απέδειξε για άλλη μια φορά, ότι τίποτα δε μπορεί να ζεστάνει την ψυχή σου όσο μια ανιδιοτελής ανθρώπινη σχέση, όπου όλα γίνονται ένα. Που αντιλαμβάνεσαι τον πλούτο που κρύβουν μέσα τους οι άνθρωποι... Που ίσως και να αποκτήσεις και πάλι την εμπιστοσύνη σου στους ανθρώπους, που παραμένουν και θα παραμένουν τόσο μα τόσο απρόβλεπτοι..

Μα πάνω από όλα... Η στιγμή που κάποια άτομα καταφέρνουν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη σου για ακόμα μια φορά, ενώ εσύ νιώθεις όλο και μεγαλύτερη ανακούφιση να τους την προσφέρεις απλόχερα..

Όταν σου λένε "Σε ευχαριστώ για όλα"

Όταν σου δείχνουν ότι σε νοιάζονται και σε σκέφτονται..

Όταν καταλαβαίνεις πως γίνεσαι αποδεκτός κατά το 100% του αληθινού σου εαυτού

Και πόσο μάλλον, όταν το αντιλαμβάνεσαι αυτό..

Δε σου μένει παρά να ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις, και κάτω από αυτά να προφυλάξεις από κάθε κακό τα άτομα που σε κάνουν να αισθάνεσαι έτσι για τον εαυτό σου..

Τι στο διάολο, έχω δει και στο παρελθόν να σπάει το φράγμα της παροδικότητας των ανθρώπινων σχέσεων.. Ίσως και αυτή η φορά να είναι από τις εξαιρέσεις.. :)

Η ώρα, λοιπόν, έφτασε 4:02. Ακόμα πιο κοντά στο ξημέρωμα..Και ακούς Mogwai

Σαν να μην υπάρχει αύριο..

Το αύριο, που δεν είναι άλλο από το σήμερα..

(*The deepest rivers flow with the least sound.)

"Ό,τι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα" #2

Κανονικά εδώ υπήρχε ένα άλλο post. Σκετικά με μια 'προδοσία', σχετικά με την παροδικότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Ως αφορμή είχε ένα γεγονός που ειλικρινά με κλόνισε, και ακόμα περισσότερο, επηρέασε τον τρόπο που βλέπω κάποια πράγματα και κάποιους ανθρώπους..

Σήμερα όμως βγήκαμε, και κατάλαβα πως όλα αυτά ήταν μια παρεξήγηση, στην οποία ευτυχώς τέθηκε ένα τέλος..

"Ακόμα μια απογοήτευση... Τουλάχιστον σε νιώθω πιο κοντά μου από πριν και με χαροποιεί αυτό. Ένας φίλος θα στοίχιζε περισσότερο."

Νομίζω πως βασικά σου ωφείλω ένα συγγνώμη, και απλά εσύ να ξέρεις πως ό,τι σου είχα και πει και σου είπα σήμερα ισχύουν και θα ισχύουν για πολύ καιρό ακόμα...

Άλλωστε όπως είχα γράψει στις 30 Οκτωβρίου

Δε θέλω να σε πληγώσω, μου έδειξες ότι μπορείς να μου προσφέρεις τα πάντα, και το εκτιμώαυτό από τα βάθη της καρδίας μου.

Όπως και να έχει, να θυμάσαι τι σου είπα πριν ακολουθήσει ο καθένας τον δρόμο του:

"Να θυμάσαι την ημερομηνία 30/10..Απλά να τη θυμάσαι."

Άσε με να σου αφιερώσω τους στίχους αυτούς, ακόμα και αν δε τους δεις ποτέ..:

You made me smile today
You spoke with many voices
We travelled miles today
Shared expressions voiceless

It has to end
Living in your head
Without anything to numb you
Living on the edge
Without anything to numb you

It has to end to begin

Began an end today
Gave and got given
You made a friend today
Kindred soul cracked spirit

~(Numb - Sia

"Ό,τι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα"

-deleted-

Like A Movie.. by ~Papavits on deviantART

GAME OVER

Ο τίτλος εμπνευσμένος, ή βασικά κλεμμένος από το ιστολόγιο ενός καθηγητή μου, από τους πιο ενδιαφέροντες ομολογουμένως που είχα μέχρι πριν 2-3 μήνες. Και τι εννοώ εγώ με αυτόν τον τίτλο; Ότι η ζωή όπως την είχα(με) συνηθίσει τόσα χρόνια τελείωσε.
Φυσικά και μιλάω κυρίως για το σχολείο, μιας που αυτό μας έβαζε σε μια ρουτίνα που ακολουθούσαμε εδώ και 12-14 χρόνια, και καθώς είμαστε 18 χρονών μιλάμε για το 66-77% ολόκληρης της ζωής μας. Σίγουρα στο σχολείο έχουμε περάσει όλο το μέρος της σκεπτόμενης ζωής, πρώτες φιλίες και πρώτες έχθρες, πρώτες κλίκες και γενικά, μια πρώτη κοινωνία πέραν της οικογένειάς μας, η οποία τόσα χρόνια μας προετοίμαζε(όσο μπορεί να πει κανείς ότι το πέτυχε αυτό) για τον κύκλο τις ζωής μας που έπεται, που βασικά μόλις ξεκίνησε..--> Καταθέσαμε μηχανογραφικό, πήραμε απολυτήριο και τώρα περιμένουμε να δούμε που θα καταλήξουμε, πώς θα κυλύσουν (στο επίπεδο σπουδών) τα επόμενα τουλάχιστον 4 χρόνια..

Το μαγικό είναι πως δεν μπορούμε να προβλέψουμε καθόλου τις φιλίες μας, τα μέρη στα οποία θα βρεθούμε και ... όλα αυτά! Οι φιλίες και τα άτομα που (τουλάχιστον εμένα) περιβάλουν έχουν αρχίζει και αλλάζουν δραματικά! Και από Σεπτέμβριο: άλλοι θα πάνε εξωτερικό, άλλοι σε άλλες πόλεις, θα γνωρίσουμε όλοι μας νέο κόσμο, φοιτητές, καθηγητές, φίλους, σχέσεις.. Τα πάντα, όλα είναι εκεί έξω και μας περιμένουν..
Κάποιοι θα το έλεγαν τρομαχτικό αυτό το συναίσθημα.. Εγω θα το έλεγα απελευθερωτικό.. Όλα αλλάζουν, και όλα είναι στα χέρια μας να τα αλλάξουμε όπως εμείς θέλουμε..

Και ακόμα περισσότερο, είναι στα χέρια μας να δούμε αν θα καταλήξουμε να λέμε "I keep dancin' on my own" (Robyn) και "I must always run the race on my own." (IAMX) όσον αφόρα τις σχέσεις μας και τη ζωή μας γενικότερα, ή αμά θα αρχίσουμε να αρπάζουμε όλες τις ευκαιρίες που μας εμφανίζονται από τα μαλλιά, να τις βάζουμε κάτω και να τις κάνουμε δικές μας...

Έχω την αίσθηση ότι θα γίνουν.. Πολύ γρηγορότερα από ότι θα τολμούσαμε ποτέ να φανταστούμε..

"Ποτέ μη κοιτάς το τέλος, αλλά την αρχή που πλησιάζει"

Με αυτά τα λόγια με αποχαιρέτησε μια καθηγήτρια που είχα πριν από αρκετά χρόνια μετά την τελετή αποφοίτησης. Και ειλικρινά τα λόγια αυτά με βοήθησαν να σηνειδητοποιήσω πως τέρμα το σχολείο, οι πανελλήνιες, όλα αυτά. Πλέον είμαστε συν-απόφοιτοι.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, πήραμε και τους βαθμούς και είναι η ώρα του μηχανογραφικού.

Έχουμε μεγαλώσει πολύ, και ξαφνικά. Είμαστε στη θέση των παιδιών που κοιτούσαμε κάποτε και λέγαμε με θαυμασμό "WOW! Απόφοιτος Λυκείου" και πάντα ακολοθουθούσε η σκέψη "Πότε θα τελειώσω το σχολείο γαμώτο;"

Και να λοιπόν, έφτασε το σήμερα: έχω τελειώσει με το σχολείο, περιμένω την Παρασκευή το απολυτήριο. Και έπειτα το μηχανογραφικό και αν όλα πάνε καλά, φοιτητής Ψυχολογίας από τον Οκτώβρη..

Ενθουσιάζομαι...

Φως μικρό μου ταξιδιάρικο

Στα μάτια σου είχα πιστέψει σαν τον ουρανό

και τώρα πια δεν έχω τίποτα για να κρατώ

στην ερημιά θα γίνει πέτρα όλη μου η σιωπή

η "αγάπη" αυτή θα σβήσει και σαν άστρο θα χαθεί

Φως μικρό μου ταξιδιάρικο

πάρε τούτο το παράπονο

μέσα απ' τα μάτια σου να ζήσω μια στιγμή

ένα ταξίδι στη γη

Stereo Nova μέρα σήμερα. Καθόλου άσχημα!