Hallelujah.

Κανείς δεν είναι τέλειος.

Όλοι έχουμε τα ελαττώματά μας, όλοι έχουμε σφάλλει με τις πράξεις και τις αποφάσεις μας. Άλλωστε, ο άνθρωπος από τα λάθη του μαθαίνει. Τουλάχιστον αυτό υποτίθεται ότι συμβαίνει, πως έτσι είναι η φύση του. Έλα όμως που αυτό δεν αποτελεί την πραγματικότητα για τις περισσότερες περιπτώσεις 'ανθρώπων'.

Σήμερα ειλικρινά ήταν μία από αυτές τις μέρες που απλά συνειδητοποιείς το πόσο πολύπλοκη είναι η σκέψη του ανθρώπου: πέρα από τη δεδομένη ικανότητα του ανθρώπου να σκέφτεται, οι αντιλήψεις του και οι πράξεις του καθορίζονται από ότι αλλάζει τον ίδιο του τον εαυτό.
Δυστυχώς, όμως, έχω αρχίσει να αισθάνομαι για αρκετά από τα άτομα που με περιτριγυρίζουν και με τα οποία συναναστρέφομαι ότι πολύ απλά είναι αδύνατο να συναναστραφώ μαζί τους.
Το χειρότερο, μάλιστα, είναι ότι η θλιβερή αυτή παρατήρηση έχει προέλθει από τους δύο γονείς μου, οι οποίοι, από την ημέρα του διαζυγίου και από τότε που άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι πραγματικά συμβαίνει, συμπεριφέρονται λες και κάθε μέρα μικραίνουν. Με άλλα λόγια, πολλές φορές αισθάνομαι ότι μιλάω σε πεντάχρονα.. (Δεν αντέχω άλλο όμως. Αυτοί είναι οι γονείς; Μάλλον εγώ έχω καταλήξει να τους νταντέυω.) Και αυτός είναι ένας από τους λόγους που με παρακινούν να κάνω μια καινούργια αρχή το συντομότερο δυνατόν.

Αυτή η ανάρτηση έχει ουσιαστικά ρόλο post-it με σκέψεις. Θέλω να γυρίσω και να το ξαναδιαβάσω σε 6 μήνες από τώρα για να με βοηθήσει να συνειδητοποιήσω τι αποφάσεις πρέπει να πάρω.

Απλά, στη ζωή υποτίθεται ότι έχεις κάποια στηρίγματα: σπίτι/οικογένεια, φιλίες/σχέσεις και τον ίδιο σου τον εαυτό.

Άμα κάποιο από αυτό χαθεί, τα υπόλοιπα επιβαρύνονται κατά πάσα πιθανότητα με άνισο τρόπο. Φευ!

(Δημοσιοποίηση σκέψεων και προσωπικών στοιχείων, ΈΤΣΙ για το γαμώτο)

Hallelujah..
It's a cold and it's a broken Hallelujah
a fucking hallelujah..