..Je deteste la pluie...

Τρίτη σήμερα. Ακόμα μια συννεφιασμένη μέρα. Βροχερή μάλιστα όπως αποδείχτηκε.. Δε πειράζει όμως, δε πρόκειται να πτοηθούμε από κάτι τέτοιο. Και αυτό γιατί, στα βλέμματα όλων παρατηρώ κάτι το διαφορετικό σήμερα...Ο καθένας ταξιδεύει με το νου του, κάπου μακριά: άλλοι μου είπαν σκέφτονται το καλοκαίρι που πέρασε, τα νησιά και τους φίλους τους. Άλλοι, μύρισαν Χριστούγεννα με τα πρώτα κρύα, μιας που βλέπουν καθημερινά κόσμο ντυμένο σα να είναι χιονάνθρωποι! (με αυτά τα χοντρά μπουφάν χε χε).Τα έβαλα όλα κάτω λοιπόν, και κατέληξα στο ακόλουθο συμπέρασμα, που μπορώ να πω με ταρακούνησε αρκετά:

Άλλοι αναπολούσαν το παρελθόν, άλλο οραματίζονταν το μέλλον. Κανείς, όμως, δε σκεφτόταν το παρόν!

Τι συμβαίνει άραγε; Γιατί κανείς δεν αφήνει τον εαυτό του να ευχαριστηθεί το παρόν; Μπορεί απλά να φοβόμαστε... τον εαυτό μας, την ίδια την πραγματικότητα, τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας. Ζούμε σε μια εποχή, που ενώ ο καθένας προσπαθεί να τα έχει καλά με τον εαυτό του, δεν έχει γίνει ακόμα αντιληπτό από όλους ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την επαφή -την ουσιαστική επαφή- με τους γύρω μας. Λένε άλλωστε πως το τι σκέφτεται ο καθένας για τον εαυτό του είναι ένα μείγμα των απόψεων που έχουν σχηματίσει οι άλλοι για αυτόν.

Φοβόμαστε. Φοβόμαστε να πλησιάσουμε τους άλλους. Φοβόμαστε την κάθε επαφή. Φοβόμαστε το χάδι, την αγκαλιά, το φιλί. Φοβόμαστε να αγαπήσουμε, αλλά και να αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να αγαπηθεί. Κλεινόμαστε όλο και περισσότερο μέσα στα τείχη που ορθώνουμε με την πρόφαση της προστασίας, γιατί έτσι νομίζουμε πως θα είμαστε 'ασφαλείς', πως δε θα νιώσουμε πόνο, θλίψη, δε θα γνωρίσουμε την ασχήμια και τον αποχωρισμό. Η ιδέα ότι δε θα είμαστε νέοι για πάντα, φαντάζει τρομακτική. Το φθαρτό, μας τρομάζει.

Έτσι, όμως, χάνουμε της ουσία των πραγμάτων. Αποκλείουμε τον εαυτό μας σε τέτοιο βαθμό από το να δεχτεί το όποιο ερέθισμα, ώστε τον αδρανοποιούμε και τον νεκρώνουμε. Στερούμαστε κάθε τι το θετικό. Άμα όμως αφεθείς, θα το καλατάβεις αυτό.. Άμα σκεφτείς το πόσα μπορούν να σου προσφέρουν οι γύρω σου. Άμα ζήσεις δίχως περιορισμούς, όρια. Άμα δε καταπιέζεις τον εαυτό σου να πρέπει να ανταποκριθεί σε κάθε αίτημα/ευθύνη/απαίτηση των τρίτων προσώπων. Άμα ζήσεις ελεύθερος, άμα βρεις τη χαρά που κρύβει μέσα της μια σταγόνα βροχής όταν τρέχει στο παράθυρο με προσμονή να φτάσει στη γη. Άμα καταργήσεις τα πρέπει που επιβάλεις στον εαυτό σου. Άμα ζήσεις αυθόρμητα, όπως σου βγαίνει, όπως το αισθάνεσαι.. τότε μόνο θα καταλάβεις για ποιο πράγμα σου μιλώ...

Άμα απλά, ζήσεις.

Το θέμα είναι αν έχω καταφέρει και εγώ ο ίδιος να ζήσω.. Τουλάχιστον το προσπαθώ, και φαίνεται να αποδίδει μέχρι στιγμής..Καλά πάμε!! =)