Χρονίσαμε...

Κοίταζα σήμερα μερικές παλιές σου φωτογραφίες. Μερικές από τον αρραβώνα, από χριστουγεννιάτικες και οικογενειακές μαζώξεις, από διακοπές. Όλες από τις ευτυχισμένες περιόδους της ζωής σου. Νομίζω πως ποτέ μου δεν είχα την ευκαιρία να συνειδητοποιήσω το πόσο όμορφη πραγματικά ήσουν. Θυμάμαι τον εαυτό μου να σκέφτεται πως αν ήμασταν στην ίδια ηλικία και σε γνώριζα ως συνομήλικη, αν θα σε προσέγγιζα για να κάνουμε παρέα. Συχνά, η απάντηση που έδινα ήταν αρνητική. Φθάνοντας πλέον στον ένα χρόνο αφού έφυγες, συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο το πόσο τελικά πραγματικά μοιάζαμε. Σιγά σιγά γίνονται περισσότερο κατανοητά πολλά πράγματα που σε έβλεπα να κάνεις και να λες και δεν έβγαζαν νόημα. 

Δεν νομίζω να ξεχάσω ποτέ εκείνη την νύχτα, εκείνο το τηλεφώνημα. Το πώς έκλαιγα με αναφιλητά στην κουζίνα της εστίας με την Λιάνα δίπλα μου, και το πότε, χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα να αγκαλιάζω τον αδερφό μου στο αεροδρόμιο. Οι άντρες της οικογένειας, οι εναπομείναντες, προσπαθούσαμε να καταλάβουμε το τι ακριβώς είχε συμβεί. Αδύνατο. Περίεργο. Ό,τι και να μου έλεγε ο οποιοσδήποτε, αισθανόμουν εκτός τόπου και χρόνου. Σαν να πήρες μαζί σου ένα κομμάτι του εαυτού μου όταν έφυγες. Το πήρες, για να το κρατάς και να με σκέφτεσαι πού και πού εκεί που είσαι τώρα. Το σφίξιμο όταν είδα για πρώτη φορά το άδειο κρεββάτι σου, και άφησα πάνω στο μαξιλάρι σου το βινύλιο που αγόρασα για εσένα στην Εσθονία και δεν κατάφερα ποτέ να στο δώσω. Δεν το έχω ανοίξει ακόμα. Δεν ξέρω γιατί. Ακόμα εκεί είναι, και σε περιμένει. Κοιτάζω το κείμενο που είχα γράψει όταν είχα μάθει τα νέα. Πολλά πράγματα που έγραψα τα αισθάνομαι ακόμα, και νομίζω θα τα έχω στο μυαλό μου για πάντα. Τα κατάφερνες και με κάποιον μαγικό τρόπο έκανες όλους τους ανθρώπους γύρω σου να χαμογελάνε, ακόμα και αν είχες σταματήσει για αρκετά χρόνια να χαμογελάς εσύ η ίδια. Γιατί ρε γαμώτο; Τόσο ξαφνικά… Δεν πρόλαβα ούτε από κοντά να σε δω για τελευταία φορά, ούτε να σου πω ένα αξιοπρεπές αντίο. Χωρίς να το καταλάβω ξαφνικά μου είπαν πως δεν θα σε ξαναδώ ποτέ μου. Πως δεν θα ξανακούσω την φωνή σου. Πως δεν θα κάτσουμε ξανά να δούμε μια ταινία, με εσένα να προσπαθείς να μάθεις πώς να ρυθμίζεις το DVD για χιλιοστή φορά.

Θυμάμαι την ημέρα εκείνη που έπρεπε να πω το τελευταίο αντίο.. Ήθελα να σηκωθώ και να πω μονάχα μια πρόταση. Σηκώθηκα. Αισθάνθηκα πως το σφίξιμο που είχα στο στομάχι και στην κοιλιά θα είχαν ως αποτέλεσμα το να καταρρεύσω. Αλλά έπρεπε να πω αυτό που είπα την προηγούμενη νύχτα στον Νικόλα, όταν καθόμασταν και οι 2 στο δωμάτιό σου και κοιτάζαμε το άδειο κρεβάτι. Κάτι που δεν είναι παρά η αλήθεια. Το πώς, ενώ τα τελευταία χρόνια αισθανόσουν πως όλοι σε έχουν εγκαταλείψει, δεν ήσουν μόνη. Πραγματικά ΔΕΝ ήσουν μόνη. Μακάρι να είχες την ευκαιρία να δεις με καθαρό το μυαλό σου το πόες ζωές άγγιξες, το πόσου ανθρώπους βοήθησες σε πραγματικά δύσκολες στιγμές. Το είχες βάλει στόχο και κατάφερες να μαζέψεις τις συμμαθήτριές σου από το σχολείο σου και έτσι έφερες την μία στη ζωή της άλλης, κάτι για το οποίο όλες ξέρω πως θα είναι ευγνώμονες. Μέσα από τις δικές σου αδυναμίες κατάφερες να μεγαλώσεις δύο πραγματικά δυνατά παιδιά, τα οποία θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να ζήσουν με τις αρχές που τους έδωσες. Γινόσουν χαλί να σε πατήσουν όλοι, και ποτέ δεν κοίταζες τον εαυτό σου όταν οι άλλοι βρισκόταν σε ανάγκη. Μας έμαθες να εκφραζόμαστε μέσα από την μουσική, την αγάπη για την οποία μετέδωσες και σε εμάς και με το παραπάνω.

Nothing I said nothing can take away these blues `cause nothing compares to you. It's been so lonely without you here. Like a bird without a song. Nothing can stop these lonely tears from falling. Tell me baby where did I go wrong. Aall the flowers that you planted, mama in the back yard, all died when you went away. I know that living with you baby was sometimes hard, but I'm willing to give it another try. Nothing compares to you. 
 Yesterday, all my troubles seemed so far away. Now it looks as though they're here to stay. Oh, I believe in yesterday. Suddenly, I'm not half the man I used to be... There's a shadow hanging over me. Oh, yesterday came suddenly. Why she had to go I don't know she wouldn't say. I said something wrong, now I long for yesterday..Now I need a place to hide away Oh, I believe in yesterday. 
 Σου γράφω πάλι από ανάγκη, η ώρα πέντε το πρωί. Το μόνο πράγμα που 'χει μείνει όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ. Τι να τις κάνω τις τιμές τους, τα λόγια τα θεατρικά; Μες στην οθόνη του μυαλού μου, χάρτινα είδωλα νεκρά. Να μ' αγαπάς. Όσο μπορείς να μ' αγαπάς. Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη, βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό. Κι ίσως η ασκήμια του να φύγει, μόλις πλυθώ και ξυριστώ. Βρωμάει η ανάσα απ' τα τσιγάρα, βαραίνει ο νους σου απ' τα πολλά. Στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα σε φέρνει ακόμα πιο κοντά. Να μ' αγαπάς. Όσο μπορείς να μ' αγαπάς. Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα η ανάγκη μου δεν σταματά, σαν το πουλί πάνω στο σύρμα, σαν τον αλήτη που γυρνά. Θέλω να 'ρθεις και να μ' ανάψεις το παραμύθι να μου πεις, σα μάνα γη να μ' αγκαλιάσεις σαν άσπρο φως να ξαναπεί. 

 Καληνύχτα μαμά. Σε αγαπώ. 

 Ελπίζω να με βλέπεις και να νιώθεις περήφανη για εμένα.