Περί μοναξιάς...

credits για την φωτογραφία: http://narmo2008.deviantart.com/

Καθόσουν στο μπαλκόνι, αγναντεύοντας τον Λυκαβηττό. Κάπνιζες ένα από τα πολλά τσιγάρα εκείνης της ημέρας, και το βλέμμα και οι σκέψεις σου χάνονταν στον καπνό του, που νωχελικά ανέβαινε προς τον ουρανό. Ξαφνικά, ακούγεται μέσα από το σαλόνι ένα από τα αγαπημένα τραγούδια από τον καιρό που πέρασες φοιτήτρια στην Αγγλία. Το έβαλε η ξαδέρφη σου. Όσο έπαιζε η εισαγωγή, έδειχνες λίγο σαστισμένη.. Άρχισες να τραγουδάς, σιωπηλά στην αρχή, δυνατά στην συνέχεια, ενώ τα πρώτα σου δάκρυα είχαν αρχίσει ήδη να θολώνουν τους φακούς σου. Ήρθε τότε και η ξαδέρφη σου και κάθισε δίπλα σου. Δάκρυζε και αυτή εκτεθειμένη στον τόσο οικείο ήχο.
Μπορεί να μην είπατε τίποτα για τις σκέψεις σας, ξέρω όμως τι ήταν αυτό που σκεφτήκατε και οι δύο... "Είμαι μόνη μου", οι λέξεις που αντηχούσαν στο κεφάλι σας. Αγκαλιάζατε η μία την άλλη, ελπίζατε πως θα γύρναγε και θα σας έλεγε πως όλα θα γίνουν καλύτερα, μην είσαι ανόητη που σκέφτεσαι έτσι, είμαι εγώ εδώ..

"Γιατί έχω φτάσει ως εδώ; Πώς έχω καταντήσει έτσι;"

Όταν κοιτάζω στα μάτια σας, όταν σας βλέπω να χορεύετε, βλέπω πάντα εκείνα τα οκτάχρονα κοριτσάκια που τρέχαν με τα φορέματα τους να ανεμίζουν στις παραλίες του Μεγάλου Πεύκου, τα δεκαπεντάχρονα που σχεδίαζαν το μέλλον τους με τόση ανυπομονησία, τις δεκαεννιάχρονες φοιτήτριες στο Λονδίνο που πάντα βγαίναν μαζί για να ρίξουν γκόμενο κάποιο από τα μουσάτα αγόρια με τις καμπάνες που κυκλοφορούσαν τότε.. Και στενοχωριέμαι...
Στενοχωριέμαι γιατί η ζωή δεν σας έχει φέρει τα πράγματα όπως θα θέλατε.. Στενοχωριέμαι που η συντροφιά σου είναι πλέον το youtube και το facebook, και της ξαδέρφης σου η μουσική που παίζει στην διαπασών νυχθημερόν και το αλκοόλ που εξαφανίζεται σε κλάσματα δευτερολέπτου.. Αλλά περισσότερο από όλα, στενοχωριέμαι επειδή σας βλέπω να έχετε παραιτηθεί από την προσπάθειά σας να αλλάξετε αυτήν την κατάσταση, την αντιλαμβάνεστε ως δεδομένη και της επιτρέπετε να σας ρουφήξει όλο και πιο βαθιά στην άβυσσο.. Μακάρι να ήξερα πως θα μπορούσα να βοηθήσω να απελευθερωθεί η μικρή Κατερίνα και η μικρή Αννούλα που έχει φυλακιστεί μέσα σας. Που την βλέπω να μαραζώνει μέρα με την ημέρα. Είναι σαν να παρακολουθώ την φθορά να σκοτώνει σταδιακά τα κύτταρά σας, το κέφι σας, την ίδια σας την ζωή..

Είμαι μόνη μου. Το ξέρω αυτό, το έχω συνηθίσει πλέον..

Το ομολογώ, ένιωσα αρκετά άβολα όταν αναφέρθηκε το παραπάνω σήμερα.. Δεν ήξερα πώς να απαντήσω, δεν ήξερα ποια θέματα έπρεπε να θίξω και πώς έπρεπε να σταθώ. Και αυτό γιατί το θέμα της μοναξιάς είναι κάτι που μας έχει απασχολήσει όλους: φοβόμαστε μην μείνουμε μόνοι, μήπως είμαστε μόνοι και δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα. Μήπως οι γύρω μας μας εγκαταλείψουν. Σε έναν κόσμο, όπου η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό συνυφασμένη με το πώς μας αντιλαμβάνονται οι γύρω μας, μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι ο φόβος να μην μείνουμε μόνοι είναι παράλογος ή/και αβάσιμος; Δεν το νομίζω, όποιος το ισχυρίζεται αυτό ψεύδεται..

Τι συμβαίνει, όμως, όταν φτάσεις στο στάδιο που αισθάνεσαι πραγματικά μόνος; Έχω δει και έχω γράψει πάλι για μια ταινία, της οποίας ο τίτλος τα λέει όλα: You Are Alone (klik για την ανάρτηση). Η ταινία αναφέρεται σε δύο τελείως διαφορετικούς ανθρώπους. Κοινό χαρακτηριστικό και των δύο: είναι μόνοι και το ξέρουν. Όταν συναντιούνται και έχουν την ευκαιρία να μιλήσουν, σα να ήταν η τελευταία φορά που μιλούν σε κάποιον, αναφέρονται στις πιο μεγάλες αλήθειες της ζωής που μας απασχολούν όλους: τον έρωτα, τον θάνατο, τη μεταξύ τους απόσταση και πως αυτή συχνά γεφυρώνεται. Το μόνο όπλο που έχουμε στη διάθεσή μας δεν είναι παρά οι φαντασιώσεις μας…
Μπορεί να αποτελεί φαντασίωση η αίσθηση της μοναξιάς; Να αισθάνεσαι ότι είσαι μόνος σε αυτόν τον κόσμο, πως κανένας δεν νοιάζεται για εσένα, ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει στην πραγματικότητα; Ναι. Και μιλάω από εμπειρία. Μόνο που κάποιοι μπορεί να αισθανθούν έτσι για ένα σύντομο διάστημα, λόγω κάποιου περιστατικού, ενώ άλλοι ίσως και να το νιώθουν πιο μόνιμα. Να έχουν, δηλαδή, ανθρώπους γύρω τους που νοιάζονται γι' αυτούς, που ενδιαφέρονται, αλλά οι ίδιοι να αισθάνονται σαν ένα άδειο κοχύλι που το ξεβράζει ξανά και ξανά το κύμα στην θάλασσα γιατί το ίδιο δεν μπορεί να γραπωθεί από κάπου. Όπως είναι αναμενόμενο, όταν βρίσκεται κάποιος σε αυτή την κατάσταση, είναι αδύνατο να αναζητήσει ο ίδιος βοήθεια οποιασδήποτε μορφής, να προσπαθήσει να κινήσει ο ίδιος τα νήματα..

Παραίτηση.

Μια λέξη που ηχεί τόσο εχθρική στα αυτιά των περισσότερων από εμάς. Εμένα προσωπικά με φοβίζει, γιατί, όταν αναφέρεται, σκέφτομαι μήπως παραιτούμαι γιατί αυτό που καλούμαι να αντιμετωπίσω είναι παραπάνω από τις δυνάμεις μου. Κατά συνέπεια, αισθάνομαι άχρηστος και δεν θα ξαναμπώ στην διαδικασία να ξαναπροσπαθήσω.. Καταλήγουμε, λοιπόν, στον συνδυασμό αυτών που έχουν αναφερθεί παραπάνω: Μοναξιά + Παραίτηση. Τι μπορεί να γίνει εκεί; Είτε όταν συμβαίνει σε εσένα τον ίδιο, είτε όταν συμβαίνει σε κάποιο πρόσωπο που αγαπάς και σέβεσαι και δεν έχεις την παραμικρή ιδέα για το πώς θα μπορούσες να το βοηθήσεις..
Ο κέρσορας αναβοσβήνει στο σημείο αυτό για αρκετή ώρα. Δεν νομίζω πως μπορώ να απαντήσω στα ερωτήματα αυτά, τουλάχιστον όχι τώρα, όχι σήμερα, όχι όσο είμαι ακόμα δεκαεννέα. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ, είναι να ζητήσω από οποιονδήποτε μπορεί να διαβάζει αυτή την ανάρτηση να μην αφήσει πότε τα άτομα για τα οποία νοιάζεται να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο του μαρασμού. Η μητέρα μου και ειδικά η θεία μου, στις οποίες και αναφέρομαι στην αρχή αυτής της ανάρτησης, δεν είχαν την τύχη να έχουν στα 50 τους κάποιον άνθρωπο αρκετά ισχυρό δίπλα τους για να τις βοηθήσει να βγουν από αυτό το αδιέξοδο.. Με πονάει που τις βλέπω, και αυτό γιατί σκέφτομαι κάτι που είχε πει ο Νίκος Καζαντζάκης:

Αλίμονο σε όποιον ζει στην έρημο και θυμάται του κόσμου.

Ενώ συνήθως προσπαθώ να ολοκληρώνω κάθε τι που γράφω με μια δόση αισιοδοξίας, δεν νομίζω πως στη σημερινή θα κάνω το ίδιο. Και αυτό γιατί η μοναξιά είναι κάτι που ο καθένας το αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο, που θα σταθεί εντελώς διαφορετικά απέναντί του. Ίσως, όμως, βοηθήσει κάποιον να κοιτάξει γύρω, και να καταλάβει πως ΔΕΝ είναι όσο μόνος μπορεί να αισθάνεται αυτή την στιγμή. Ή να τον κάνει να βοηθήσει κάποιον κοντινό του άνθρωπο που βλέπει να χάνεται σταδιακά στο μονοπάτι της μοναξιάς που ακολουθεί, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα..

Σε κανέναν δεν αξίζει να είναι μόνος. Πόσο μάλλον να φυλακίζει τον εαυτό του στην υποτιθέμενη μοναξιά του..

Μια μορφή χρονοκάψουλας..

Είναι χρήσιμο, όμως, να θυμάσαι το παρελθόν σου. Αυτό καθορίζει το τι είσαι σήμερα και τι θα γίνεις στο μέλλον. Αυτό υπαγορεύει τις πράξεις σου και την εξέλιξή σου, ίσως όχι σε απόλυτο βαθμό, αλλά σίγουρα η συμβολή του είναι πολύ σημαντική!

Κάπως έτσι κατέληγε μια ανάρτηση που είχα γράψει πριν από δύο χρόνια..Μίλαγα σε αυτήν για την σημασία που μπορεί να έχουν για κάποιον άνθρωπο αντικείμενα που έχουν σημαδέψει το παρελθόν του, φωτογραφίες που τον βοηθούν να μην ξεχάσει. Ένα είδος χρονοκάψουλας, όπου αποθηκεύεις πράγματα, συναισθήματα και πρόσωπα ελπίζοντας πως κάποτε θα τα ξαναδείς και θα τα θυμηθείς πάλι όλα. Μπορεί να το κάνεις γιατί νοσταλγείς το πώς ήσουν κάποτε σε σχέση με το πώς είσαι τώρα, μπορεί απλά να θέλεις να θυμάσαι από που ξεκίνησες...

Σήμερα, βγήκα για καφέ με τους κοντινότερους φίλους/ες μου. Πρόκειται για τα άτομα που ξέρω πως ό,τι και να συμβεί θα αποτελούν πάντα έναν σταθερό λίθο μέσα στην ρευστότητα της ζωής μου, κάπου που πάντα θα μπορώ να στηριχτώ. Πλέον συναντιόμαστε αρκετά σπάνια, αλλά κάθε φορά είναι σαν να έχουμε να ειδωθούμε παρά λίγες ώρες.. Τα άτομα αυτά αποτελούν το ζωντανό παρελθόν μου. Είναι δίπλα μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, με έμαθαν πριν μάθω εγώ ποιος είμαι και πού θα καταλήξω. Αποτελούν τρόπο τινά μια ζωντανή φωτογραφία: τους κουβαλάω πάντα στην τσέπη μου, για να μου υπενθυμίζουν το σημείο από όπου ξεκίνησα. Για να φροντίζουν πως δεν θα πάρω κάποια λάθος απόφαση στην ζωή μου. Άμα νοσταλγώ το πώς ήμουν κάποτε, θα φροντίσουν να μου δείξουν πως τώρα τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα...

Ο άνθρωπος έχει αυτή την ανάγκη πιο έντονη ίσως από οποιαδήποτε άλλη. Να ξέρει που βαδίζει, να ξέρει ποιος είναι, ποιος είναι φίλος και ποιος εχθρός, που θα καταλήξει, ποιες θα είναι οι επιπτώσεις και τα αποτελέσματα της κάθε πράξης του... Καταλήγει, λοιπόν, να βάζει ταμπέλες σε κάθε αντικρίζει, σε όλα αυτά που ανέφερα παραπάνω... Τι συμβαίνει, όμως, όταν μέσα από αυτή την προσπάθεια συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να βάλει κάποια ταμπέλα στον ίδιο; Ίσως και να μην ανταποκρίνεται ο ίδιος στις ταμπέλες που χρησιμοποιεί για τους άλλους, αφού πάντα σκεφτόμαστε διαφορετικά για κάτι που δεν μας αφορά/βλάπτει άμεσα. Ίσως στην πραγματικότητα να μην θέλει να βάλει τον εαυτό του σε κάποια κατηγορία, γιατί έτσι θα τον περιορίσει.. Γιατί, τότε, μας δίνει μια τόσο μεγάλη αίσθηση ασφάλειας αυτό; Λειτουργεί το ένστικτο που μας καλεί να βρούμε τους ομοίους μας; Επιδρά ο φόβος πως, αν δεν τα καταφέρουμε να τους βρούμε, θα καταλάβουμε πραγματικά πώς αισθάνεται η πραγματική μοναξιά;

Οι φίλοι.. Ταιριάζουν οι ταμπέλες μας; Ή διαφέρουν τόσο, ώστε να μας δημιουργείται η ανάγκη να μάθουμε να τις πλέκουμε μεταξύ τους, μέχρι να καταφέρουμε να τις ταιριάξουμε;

Μπορείς απλά να είσαι; Μπορείς απλά να ζήσεις; Μπορείς να αφήσεις τα νερά του ποταμού να σε παρασύρουν; Το ξέρω πως φοβάσαι.. Σε άλλα σημεία το ποτάμι είναι γαλήνιο και σε αφήνει να κολυμπήσεις ακόμα και ανάποδα... Σε κάποια άλλα σημεία, η ορμή του είναι αυτή που μπορεί να σε πετάξει στα βράχια και να σε σπάσει σε χίλια κομμάτια.. Είσαι διατεθειμένος να πάρεις αυτό το ρίσκο;
Γιατί, σόρρυ που στο λέω, αλλά αυτό είναι η ζωή..

Ευτυχώς, στο ποτάμι αυτό δεν κολυμπάς μόνος..

Αφιερωμένο σε εσάς που με κάνετε να νιώθω μέρος κάτι μεγαλύτερου, κάτι που μόνο εμείς μπορούμε να το καταλάβουμε..