Altissima quaeque flumina minimo sono labi*

27 Ιουλίου σήμερα.

Χαράματα, η ώρα 3:36 τώρα που ξεκίνησα να γράφω αυτή την ανάρτηση.

Αυτό που με παρακινεί αυτή τη στιγμή και γράφω είναι ίσως το ότι έχω ερωτευτεί τη στιγμή.. Κάθομαι στο γραφείο μου, στην αντανάκλαση του οποίου βλέπω την πανσέληνο, για την οποία τόσα τραγούδια και ποιήματα έχουν γραφτεί. Ακούω Lisa Gerrard, που ειλικρινά θα μπορούσε να θεωρηθεί το καλύτερο soundtrack για μια νύχτα όπως η σημερινή. Γνώρισα καινούργια, ιδιαίτερα ενδιαφέροντα άτομα σήμερα, και ήρθα πιο κοντά σε άλλα. Και είναι από εκείνες τις στιγμές που καταλαβαίνεις πως κάποια άτομα ειλικρινά αξίζουν, πως η επαφή μαζί τους μπορεί στην τελική να κάνει εσένα καλύτερο άνθρωπο!

Το Σάββατο είχα μια εμπειρία που μου έμαθε κάποια πράγματα για τον εαυτό μου. Έκανα ένα πάρτυ στο σπίτι μου. Βασικά, μια συγκέντρωση, ένα gathering ατόμων από εντελώς διαφορετικούς κύκλους και περιβάλλοντα, με σκοπό να γίνει αυτό που μου αρέσει εμένα περισσότερο: να γνωρίζω καινούργια άτομα και να μαθαίνω τις ιστορίες τους. Με αυτό το σκεπτικό, λοιπόν, προσκάλεσα διάφορα άτομα. Η αποτίμηση μετά από δύο μέρες είναι ότι παλιές έχθρες και πάθη ξαναβγήκαν στην επιφάνεια, και ότι ίσως να γεννήθηκαν καινούργιες φιλίες..

Αυτό που είπα όμως, πως έμαθα κάποια πράγματα για τον εαυτό μου δηλαδή, έχει να κάνει με την ακόλουθη παρατήρηση: η μισή ώρα, που πέρασα με μερικά από τα άτομα που ήρθαν τελικά (χωρίς αυτό να αποτελεί σπόντα ή κακία προς τους υπόλοιπους), με μια μπύρα στο χέρι, να λέμε ιστορίες, να γελάμε... αυτή η στιγμή είναι αυτή που θα μου μείνει. Η επαφή που αποκτήσαμε, το γεγονός ότι, έστω για τόσο λίγο, γίναμε όλοι μας μια παρέα..

Μου έμαθε, ή βασικά, μου απέδειξε για άλλη μια φορά, ότι τίποτα δε μπορεί να ζεστάνει την ψυχή σου όσο μια ανιδιοτελής ανθρώπινη σχέση, όπου όλα γίνονται ένα. Που αντιλαμβάνεσαι τον πλούτο που κρύβουν μέσα τους οι άνθρωποι... Που ίσως και να αποκτήσεις και πάλι την εμπιστοσύνη σου στους ανθρώπους, που παραμένουν και θα παραμένουν τόσο μα τόσο απρόβλεπτοι..

Μα πάνω από όλα... Η στιγμή που κάποια άτομα καταφέρνουν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη σου για ακόμα μια φορά, ενώ εσύ νιώθεις όλο και μεγαλύτερη ανακούφιση να τους την προσφέρεις απλόχερα..

Όταν σου λένε "Σε ευχαριστώ για όλα"

Όταν σου δείχνουν ότι σε νοιάζονται και σε σκέφτονται..

Όταν καταλαβαίνεις πως γίνεσαι αποδεκτός κατά το 100% του αληθινού σου εαυτού

Και πόσο μάλλον, όταν το αντιλαμβάνεσαι αυτό..

Δε σου μένει παρά να ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις, και κάτω από αυτά να προφυλάξεις από κάθε κακό τα άτομα που σε κάνουν να αισθάνεσαι έτσι για τον εαυτό σου..

Τι στο διάολο, έχω δει και στο παρελθόν να σπάει το φράγμα της παροδικότητας των ανθρώπινων σχέσεων.. Ίσως και αυτή η φορά να είναι από τις εξαιρέσεις.. :)

Η ώρα, λοιπόν, έφτασε 4:02. Ακόμα πιο κοντά στο ξημέρωμα..Και ακούς Mogwai

Σαν να μην υπάρχει αύριο..

Το αύριο, που δεν είναι άλλο από το σήμερα..

(*The deepest rivers flow with the least sound.)