Μια μάχη ανάμεσα στο ποιος είμαι και στο ποιος θα ήθελα να είμαι.

Κανένα από τα δύο δεν είναι σίγουρο, για κανένα από τα δύο δε γνωρίζω την απάντηση. Αποτυχημένα γράμματα. Περί έρωτος, θανάτου, ηρωισμού και ηθικής. Όνειρα που ίσως προσπαθούν να σου πουν κάτι. Ίσως όλα αυτά να είναι ένα όνειρο. Όνειρο δίχως βεβαιότητα για το τέλος, δίχως επιλογή για την αρχή. Καμία συνεκτικότητα. Κανένας σκοπός. Απλή ανάγκη.

Ανάγκη έκφρασης

...εκτόνωσης

"Ακόμα και αυτοί που τον επέκριναν, στο τέλος συγχωρήθηκαν"..

Λέει μια φωνή στο μυαλό μου, η ίδια φωνή που με βασάνιζε ώρες πριν, όταν βρισκόμουν μακριά από αυτόν τον κόσμο. Σου μιλάω μέσα από κάγκελα. Τα μαλλιά σου, κάποτε ξανθά, πλέον έχουν αρχίσει και ασπρίζουν. Τα μάτια σου.. στα μάτια σου βλέπω το θαύμα που περιμένεις... Ειλικρινά νομίζετε ότι είναι ο αληθινός; Ο Ξακουστός; Δεν ήξερες την απάντηση, πώς να την ξέρεις άλλωστε.. Ακολουθώ το πλήθος, αποχωρίζομαι την παρουσία σου.. Κόσμος καταφθάνει συνεχώς. Δε ξέρει τι να πιστέψει..

"Ακόμα και αυτοί που δε τον πίστεψαν, στο τέλος, συγχωρήθηκαν"...

- - - - - - - - - -

Εστίες παντού, κόκκινος ο ουρανός.

Δίπλα, η θάλασσα. Η ίδια η θάλασσα ζητά να ξεδιψάσει. Αυτοκίνητα και δρόμοι ανάμεσά τους. Ίσως και να εμποδίζουν την ένωσή τους..

Το ένα ζητάει το άλλο

...διψάει για το άλλο

Έχουν τη δύναμη, τόσο απλά, να αφαιρέσουν ζωή..

...αλλά. και να τη δημιουργήσουν..