Μια μορφή χρονοκάψουλας..

Είναι χρήσιμο, όμως, να θυμάσαι το παρελθόν σου. Αυτό καθορίζει το τι είσαι σήμερα και τι θα γίνεις στο μέλλον. Αυτό υπαγορεύει τις πράξεις σου και την εξέλιξή σου, ίσως όχι σε απόλυτο βαθμό, αλλά σίγουρα η συμβολή του είναι πολύ σημαντική!

Κάπως έτσι κατέληγε μια ανάρτηση που είχα γράψει πριν από δύο χρόνια..Μίλαγα σε αυτήν για την σημασία που μπορεί να έχουν για κάποιον άνθρωπο αντικείμενα που έχουν σημαδέψει το παρελθόν του, φωτογραφίες που τον βοηθούν να μην ξεχάσει. Ένα είδος χρονοκάψουλας, όπου αποθηκεύεις πράγματα, συναισθήματα και πρόσωπα ελπίζοντας πως κάποτε θα τα ξαναδείς και θα τα θυμηθείς πάλι όλα. Μπορεί να το κάνεις γιατί νοσταλγείς το πώς ήσουν κάποτε σε σχέση με το πώς είσαι τώρα, μπορεί απλά να θέλεις να θυμάσαι από που ξεκίνησες...

Σήμερα, βγήκα για καφέ με τους κοντινότερους φίλους/ες μου. Πρόκειται για τα άτομα που ξέρω πως ό,τι και να συμβεί θα αποτελούν πάντα έναν σταθερό λίθο μέσα στην ρευστότητα της ζωής μου, κάπου που πάντα θα μπορώ να στηριχτώ. Πλέον συναντιόμαστε αρκετά σπάνια, αλλά κάθε φορά είναι σαν να έχουμε να ειδωθούμε παρά λίγες ώρες.. Τα άτομα αυτά αποτελούν το ζωντανό παρελθόν μου. Είναι δίπλα μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, με έμαθαν πριν μάθω εγώ ποιος είμαι και πού θα καταλήξω. Αποτελούν τρόπο τινά μια ζωντανή φωτογραφία: τους κουβαλάω πάντα στην τσέπη μου, για να μου υπενθυμίζουν το σημείο από όπου ξεκίνησα. Για να φροντίζουν πως δεν θα πάρω κάποια λάθος απόφαση στην ζωή μου. Άμα νοσταλγώ το πώς ήμουν κάποτε, θα φροντίσουν να μου δείξουν πως τώρα τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα...

Ο άνθρωπος έχει αυτή την ανάγκη πιο έντονη ίσως από οποιαδήποτε άλλη. Να ξέρει που βαδίζει, να ξέρει ποιος είναι, ποιος είναι φίλος και ποιος εχθρός, που θα καταλήξει, ποιες θα είναι οι επιπτώσεις και τα αποτελέσματα της κάθε πράξης του... Καταλήγει, λοιπόν, να βάζει ταμπέλες σε κάθε αντικρίζει, σε όλα αυτά που ανέφερα παραπάνω... Τι συμβαίνει, όμως, όταν μέσα από αυτή την προσπάθεια συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να βάλει κάποια ταμπέλα στον ίδιο; Ίσως και να μην ανταποκρίνεται ο ίδιος στις ταμπέλες που χρησιμοποιεί για τους άλλους, αφού πάντα σκεφτόμαστε διαφορετικά για κάτι που δεν μας αφορά/βλάπτει άμεσα. Ίσως στην πραγματικότητα να μην θέλει να βάλει τον εαυτό του σε κάποια κατηγορία, γιατί έτσι θα τον περιορίσει.. Γιατί, τότε, μας δίνει μια τόσο μεγάλη αίσθηση ασφάλειας αυτό; Λειτουργεί το ένστικτο που μας καλεί να βρούμε τους ομοίους μας; Επιδρά ο φόβος πως, αν δεν τα καταφέρουμε να τους βρούμε, θα καταλάβουμε πραγματικά πώς αισθάνεται η πραγματική μοναξιά;

Οι φίλοι.. Ταιριάζουν οι ταμπέλες μας; Ή διαφέρουν τόσο, ώστε να μας δημιουργείται η ανάγκη να μάθουμε να τις πλέκουμε μεταξύ τους, μέχρι να καταφέρουμε να τις ταιριάξουμε;

Μπορείς απλά να είσαι; Μπορείς απλά να ζήσεις; Μπορείς να αφήσεις τα νερά του ποταμού να σε παρασύρουν; Το ξέρω πως φοβάσαι.. Σε άλλα σημεία το ποτάμι είναι γαλήνιο και σε αφήνει να κολυμπήσεις ακόμα και ανάποδα... Σε κάποια άλλα σημεία, η ορμή του είναι αυτή που μπορεί να σε πετάξει στα βράχια και να σε σπάσει σε χίλια κομμάτια.. Είσαι διατεθειμένος να πάρεις αυτό το ρίσκο;
Γιατί, σόρρυ που στο λέω, αλλά αυτό είναι η ζωή..

Ευτυχώς, στο ποτάμι αυτό δεν κολυμπάς μόνος..

Αφιερωμένο σε εσάς που με κάνετε να νιώθω μέρος κάτι μεγαλύτερου, κάτι που μόνο εμείς μπορούμε να το καταλάβουμε..