Kafka On Shore

Έχω καιρό να γράψω.
Φυσικά και έχω καιρό να γράψω.
Για να αποφασίσω να γράψω κάτι, ή ακόμα και για να επισκεφτώ το ιστολόγιό μου, σημαίνει πως κάτι ιδιαίτερο έχει γίνει και θα ήθελα να το γράψω για να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Σήμερα δεν έχει γίνει κάτι το ιδιαίτερο, αλλά είναι γεγονός ότι αισθάνομαι πως θέλω να βγάλω πράγματα από μέσα μου.

Όλοι δεν το νιώθουμε αυτό ανά καιρούς; Ειδικά αυτές τις ημέρες που έχουμε φθινόπωρο, σχετικό κρύο, γίνεται αισθητός ο σταδιακός περιορισμός της ημέρας και η υπερίσχυση της νύχτας, και τα σύννεφα δεν βοηθούν ιδιαίτερα.

Αισθάνομαι κουρασμένος. Αισθάνομαι πως, όπως στερήθηκα την εφηβεία μου και μέρος της παιδικής μου ηλικίας, έτσι στερούμαι και τώρα πολλά από τα στοιχεία που θα έπρεπε να έχω ως άνθρωπος 21 χρονών (που θεωρούμαι δηλαδή νεαρός ενήλικας). Γιατί αισθάνομαι τέτοια κούραση; Το μυαλό μου είναι βαρύ σαν να έχει 12 χρόνια παραπάνω ζωής από εμένα, και αισθάνομαι πως δεν υπάρχει κάτι που να μπορώ να κάνω για να το αλλάξω αυτό. Γιατί είναι άλλο να μην σου αρέσουν μόνο κάποια από τα πράγματα που συμβαίνουν στην ζωή σου και να έχεις την αισιοδοξία ότι μπορείς να τα αλλάξεις, και άλλο να σου έρχονται το ένα μετά από το άλλο και να αισθάνεσαι ότι πνίγεσαι, και ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να το αλλάξεις αυτό.

Μου προτείνανε να βάλω κάτι τις προτεραιότητές μου, να δω το τι ζητώ από την ζωή μου, από το στάδιο της ζωής στο οποίο βρίσκομαι, και να καθοριστεί έτσι η πορεία που πρέπει να ακολουθήσω. Εύκολο να το λες, ίσως όχι και τόσο εύκολο να το κάνεις.

Αισθάνομαι άβολα με το σώμα μου. Αισθάνομαι άσχημα με την ζωή μου. Κατά πάσα πιθανότητα αύριο/μεθαύριο/σε κάποια φάση θα αισθάνομαι καλύτερα, αλλά αυτή την στιγμή δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο.

Θέλω να σπάσω τα δεσμά μου.

Πνίγομαι....

We’re so caught up in our everyday lives that events of the past, like ancient stars that have burned out, are no longer in orbit about our minds. There are just too many things we have to think about every day, too many new things we have to learn. New styles, new information, new technology, new terminology … But still, no matter how much time passes, no matter what taked place in the interim, there are some things we can never assign to oblivion, memories we can neverrub away. They remain with us forever, like touchstone. 

HARUKI MURAKAMI - KAFKA ON SHORE