Ένας Μήνας Χωρίς Εσένα

"Και τότε έπεσα. Χωρίς να το καταλάβω, εκεί που προσπαθούσα να σταθώ στα πόδια μου μπας και σταθώ από την αναγούλα που μου ήρθε, έπεσα. Όλα γίνανε τόσο γρήγορα, και χωρίς να το καταλάβω καν, ο κόσμος γύρω μου εξαφανίστηκε. Αισθάνθηκα να ασφυκτιώ, και τότε κατάλαβα πως έπαιρνα την τελευταία ανάσα μου. Αυτή που θα με οδηγούσε στο τέλος, στον θάνατό. Έτσι μου έμελλε να φύγω, λοιπόν. Ποιος να το περίμενε. Έβηξα. Πνίγομαι. Προσπάθησα να σηκωθώ, να πιαστώ, αλλά μου ήταν αδύνατο. Αισθάνθηκα τις δυνάμεις μου να σβήνουν. Το κύκνειο άσμα μου, έμελλε να φτάσει στο τέλος του."

Ποιες μπορεί να ήταν οι τελευταίες σκέψεις σου; Το κατάλαβες, άραγε, πως άφηνες την τελευταία πνοή σου; Πώς αυτό ήταν; Πως ήρθε το τέλος;

Ποτέ δεν έχω αισθανθεί τόσο κοντά στον θάνατό από ό,τι τώρα. Και αυτό γιατί είναι άλλο πράγμα να χάνεις τον παππού σου ή την γιαγιά σου, και άλλο να χάνεις την μητέρα σου.

Ήσουν καλός άνθρωπος, γαμώτο. Αφιέρωσες την ζωή σου για να μεγαλώσεις τον αδερφό μου και εμένα, γιατί σε ανησυχούσε η σκέψη να μεγαλώσουμε χωρίς τους γονείς μας εκεί. Παραμέρισες τονε αυτό σου και τα όνειρά σου, για να δώσεις την βάση σε εμάς να μεγαλώσουμε, και να εξελιχθούμε στους ανθρώπους που είμαστε τώρα. Το ξέρω πως ήσουν περήφανη και για τους δύο μας, αλλά ίσως εμείς δεν σου λέγαμε το πόσο πραγματικά περήφανοι είμαστε και εμείς για εσένα, για όλα αυτά που έκανες για εμάς.

Φυσικά υπήρχε και η πτώση. Η αρρώστια, η κούραση. Η παραίτηση. Αλλά αυτό συνέλαβε στο να είναι πιο γεμάτες και πιο ουσιώδεις οι στιγμές που περνάγαμε μαζί και που ήσουν καλά. Δεν θα μετρήσω αν ήταν λίγες ή πολλές. Μετράει που τις είχαμε. Μου λείπεις. Πραγματικά μου λείπεις πάρα πολύ. Ένας μήνας έχει περάσει, και δεν χωράει στο μυαλό μου ότι δεν θα σε ξαναδώ. Δεν θα σε ξανακούσω. Δεν θα σου γκρινιάξω ποτέ ξανά.

Βασανίστηκες. Πραγματικά βασανίστηκες πολύ. Αλλά πάντα ήσουν εκεί για τους άλλους. Ανεξαρτήτως του πόσο χάλια μπορεί να αισθανόσουν εσύ, πάντα θα καθόσουν και θα άκουγες τα προβλήματα των άλλων και θα προσπαθούσες να τους βοηθήσεις. Δεν αξιωθήκαμε να πάμε εκείνη την βόλτα στον Εθνικό Κήπο, που τόσο καιρό σε παρακάλεγα. Μια βόλτα να πηγαίναμε, δεν ήθελα τίποτα άλλο.

30 ημέρες μετά. Μόνο μαι φορά σε έχω δει στον ύπνο μου. Μου είπες πως όπου και αν βρίσκεσαι, ακόμα επικοινωνούμε μέσα από τις ψυχολογίες μας και το αίμα μας. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό, αλλά αυτές είναι οι μόνες κουβέντες που θυμάμαι να μου λες. Μια φίλη μου υποστηρίζει πως με αυτόν τον τρόπο ήρθες και μου έδωσες την ευκαιρία να σου πω Αντίο, μιας που δεν είχα την ευκαιρία να το κάνω. Βλέπεις, είχαμε να μιλήσουμε 2 ημέρες πριν να συμβεί ό,τι συνέβη.

Δεν ξέρω αν βασανίστηκες. Δεν ξέρω αν ήταν γρήγορο. Ήσουν μόνη σου, αυτό σκέφτομαι. Αλλά δεν κατηγορώ τον εαυτό μου, γιατί και στο εξωτερικό να μην ήμουν και πάλι δεν θα μπορούσα να είμαι εκεί. Ήταν μια μοναχική πτώση, που έκλεισε την μοναχική πορεία που είχες καθορίσει για τον εαυτό σου. Μακάρι να ήξερες σε πόσου ανθρώπους λείπεις. Μακάρι να ήξερες πόσους ανθρώπους άγγιξες με την απλότητά σου, την παιδική σου αφέλεια. Το θερμό χαμόγελό σου. Την ζεστασιά σου. Ακόμα και τον τελευταίο καιρό, μπορούσα να δω μέσα σου την μικρή Κατερίνα που αναγκάστηκε να μεγαλώσει χωρίς να το θέλει. Το πώς ενθουσιαζόσουν όταν ο ήλιος έριχνε τα "ωραία του χρώματα" στις πολυκατοικίες απέναντι από το σπίτι. Το με πόση χαρά έκοβες ένα κομμάτι από το νυχτολούλουδο για να το βάλεις στο σαλόνι, ή και δίπλα από το κρεββάτι σου, για να μπορείς να το μυρίζεις ολόκληρο το βράδυ. 

[...] η μουσική αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια στην ζωή σου. Είναι και ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που μας άφησες. Από τότε που θυμάμαι, τα ήρεμα Κυριακάτικα απογεύματα πάντα υπήρχε μουσική στο background. Είτε από ραδιόφωνο, είτε από βινύλιο, είτε από κασέτα. Για μια περίοδο δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε χωρίς να παίζει είτε η μαύρη είτε η κόκκινη κασέτα με την κλασσική μουσική. Σε θυμάμαι να χαζεύεις το κόκκινο και το μπλε cd των Beatles, να σηκώνεις με προσοχή την βελόνα του πικάπ για να βάλεις έναν από τους τόσο μα τόσο πολλούς δίσκους που είχες. Και μέσα σε όλα αυτά, μας έμαθες να εκφραζόμαστε μέσω της μουσικής, κάτι το οποίο θα ζει πάντα μέσα από εμάς και θα μας θυμίζει εσένα. Beatles, Queen, Σιδηρόπουλος, Pink Floyd, Mike Oldfield, μπορώ να σκεφτώ πραγματικά πάρα πολλά ονόματα που δεν θα μου λέγανε τίποτα αν δεν ήσουν εσύ. Σε αγαπώ. Δεν στο έλεγα πότε αρκετά, σπάνια μοιραζόμουν μαζί σου τα συναισθήματά μου, τις σκέψεις μου, τις ζωής μου.[...]

Χρώματα (Inspired by DS)

   Μου μιλάς για έρωτα. Μου μιλάς για το άδειο δωμάτιό σου, που αντηχούσε τους χτύπους της καρδίας, τόσο της δικής σου, όσο και του εραστή σου. Μου λες το πώς σου προσέφερε το πρώτο του λουλούδι τον Απρίλιο, πώς μαζί ανταλλάξατε πολιτισμούς και όνειρα, το πώς τελικά δέχτηκες να χωρίσετε χωρίς να είσαι πραγματικά σίγουρος για το γιατί. Διαβάζω το κείμενό σου με σχεδόν δάκρυα στα μάτια, γιατί βλέπω πως ο τρόπος που γράφω στο ιστολόγιό μου τα τελευταία χρόνια έχει επηρεάσει λίγο τον τρόπο που βλέπεις και εκφράζεσαι για κάποια πράγματα. Μακάρι να μπορούσα να μοιραστώ την αισιοδοξία σου. Να αισθανθώ τα χρώματα που με τόση ζωντάνια και παιδικότητα μου περιγράφεις, να τα δω, να τα μυρίσω, να τα αγγίξω. 

  Αλλά δεν μπορώ. Αδυνατώ. Τις τελευταίες εβδομάδες περνάω μία από τις δυσκολότερες εβδομάδες της ζωής μου. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω το ότι δεν θα ξανά ακούσω πότε την φωνή της μητέρας μου, πως ποτέ δεν θα παίξω ξανά σκάκι μαζί της στην βεράντα, με την συντροφιά της μυρωδιάς του νυχτολούλουδου, του αγαπημένου της λουλουδιού. Πράγματα όπως ο έρωτας, τα χρώματα, οι μυρωδιές ωχριούν μπροστά στην παρουσία του θανάτου, του σκοταδιού, της αβύσσου. Δεν μπορώ να σου κρύψω πως έτσι αισθάνομαι τον τελευταίο καιρό. Ένα τεράστιο 'Γιατί;' πλανάται στον αέρα. Γιατί δεν θα την ξαναδώ; Γιατί δεν είχαν καν την ευτυχία να της πω μια τελευταία κουβέντα, ένα τελευταίο αντίο; Γιατί; Απλά γιατί; 

..........

 Έχεις αποκτήσει ένα χάρισμα στο γράψιμο. Έναν ιδιαίτερο τόνο, που επιτέλους καταφέρνεις να βγάλεις πιο έξω. Σου εύχομαι να μην αισθανθείς ποτέ τι θα πει να κλειδώνουν οι αρθρώσεις σου από την ένταση του θρήνου, το τι πραγματικά σημαίνει να έχει ένα σφίξιμο στο στομάχι. Τόσο δυνατό, που να πιστεύεις πως θα σωριαστείς αν προσπαθήσεις να σηκωθείς. Τα χρώματα που έχω μπροστά μου είναι το μοβ και το μαύρο. Αδυνατώ να σκεφτώ το πρόσωπό σου να δακρύζει, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του τρένου, έχοντας μπροστά σου τα κόκκινα, τα κίτρινα και όλα τα υπόλοιπων χρωμάτων λουλούδια. .......

  Υπάρχει ένας μεγάλος πόνος αυτή τη στιγμή μέσα μου. Τον αισθάνομαι, να μεγαλώνει μέρα με την ημέρα. Η παρουσία του γίνεται αισθητή κάθε στιγμή που το μυαλό προσπαθεί να χαλαρώσει λίγο τις άμυνές του. Παραμονεύει στο σκοτάδι, παρακολουθώντας τα υποψήφια θύματά του και περιμένοντας να τα τραβήξει μαζί του στην άβυσσο. Δυστυχώς, ήρθε και εμένα η σειρά μου να κυλήσω πιο κάτω, πιο βαθιά μέσα σε αυτόν τον λάκκο. Πόσο τρομακτικό πράγμα μπορεί να είναι ο θάνατος; Ξαφνικά όλα τελειώνουν. Όλα, για τα οποία δούλευες μια ζωή, μένουν πίσω ενώ εσύ σταματάς να αναπνέεις, το αίμα σταματά να κυλά στις φλέβες. Μπορείς ποτέ να είναι σίγουρος για το πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα δεις το χνώτο σου; Που θα γελάσεις με τα παιδιά σου; Που θα αισθανθείς τον ήλιο στο πρόσωπό σου, να προσπαθεί με τις ακτίνες του να σου δείξει πώς όλα μπορούν πραγματικά να πάνε προς το καλύτερο; 

 Σκοτάδι. Ησυχία. Μοναξιά. Μοβ. Βιολετί. Ο θάνατος. Η ακινησία. 

 Φως. Φασαρία. Δύναμη. Κόκκινο. Γαλάζιο. Ο έρωτας. ... 

Μου μιλάς για έρωτες. Η ζωή σου φωνάζει όχι πια έρωτες. Δεν ανυπομονώ πια να σε δω και δίπλα σου να κοιμηθώ. Όχι πια δάκρυα, γιατί δεν ζηλεύεις πια. 

 Σου μιλάω για θάνατο. Όχι πια θάνατοι! Όχι πια διάβασμα με ηρεμιστικά, όχι πια ύπνοι με τηλέφωνα ανοιχτά. Ήταν άκυρα τα σήματα πως όλα συνεχίζονται, και απλή παρηγοριά πως τα πάντα συνηθίζονται. Τι να το κάνω το τηλέφωνο και τι να πω στην μάνα μου; Γιατί να ταξιδέψω, την ζωή μου να ξοδέψω; Ποια καλοσύνη να νικήσω και ποιο μίσος να αγαπήσω, ποιο κρεβάτι να προδώσω και ποια αμαρτία να δικαιώσω...

Baby, it's a wild world..

[...]Από την Παρασκευή, για κάποιο λόγο άφηνα μονίμως ανοιχτό τον υπολογιστή μπας και σε δω για να σε πάρω τηλέφωνο και να μιλήσουμε, να σου πω τα νέα μου για τους καλούς βαθμούς, και να μου πεις εσύ για άλλη μια φορά πως τίποτα δεν έχει αλλάξει από την τελευταία φορά που μιλήσαμε και σε ρώτησα το αν είσαι καλά ή όχι. Περίμενα να πάρεις με χαρά τον Νικόλα, να τον βάλεις σε ανοιχτή ακρόαση και να προσπαθείς με κάποιον τρόπο να μας κάνεις να μιλήσουμε από τόσο μακριά. Περίμενα να με πάρεις και να με βλέπεις μέσα από την κάμερα, και να σχολιάσεις για άλλη μια φορά την ανοιχτή ντουλάπα, το χρώμα του τοίχου και να με ρωτήσεις αν είναι εκεί ο συγκάτοικος , του οποίου το ονόμα ποτέ δεν κατάφερες να προφέρεις 

 [...]Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνη την αίσθηση που είχα στην κηδεία. Όλο το σώμα μου είχε μουδιάσει, οι τένοντες μου είχαν σφιχτεί τόσο πολύ που δεν μπορούσα καν να κουνήσω το χαρτομάντιλο στα δάκτυλά μου. Ήθελα να σηκωθώ και να πω μονάχα μια πρόταση. Σηκώθηκα. Αισθάνθηκα πως το σφίξιμο που είχα στο στομάχι και στην κοιλιά θα είχαν ως αποτέλεσμα το να καταρρεύσω. Αλλά έπρεπε να πω αυτό που είπα την προηγούμενη νύχτα στον Νικόλα, όταν καθόμασταν και οι 2 στο δωμάτιό σου και κοιτάζαμε το άδειο κρεβάτι. Κάτι που δεν είναι παρά η αλήθεια. Το πώς, ενώ τα τελευταία χρόνια αισθανόσουν πως όλοι σε έχουν εγκαταλείψει, δεν ήσουν μόνη. Πραγματικά ΔΕΝ ήσουν μόνη. Μακάρι να είχες την ευκαιρία να δεις με καθαρό το μυαλό σου το πόσες ζωές άγγιξες, το πόσου ανθρώπους βοήθησες σε πραγματικά δύσκολες στιγμές. Το είχες βάλει στόχο και κατάφερες να μαζέψεις τις συμμαθήτριές σου από το σχολείο σου και έτσι έφερες την μία στη ζωή της άλλης, κάτι για το οποίο όλες ξέρω πως θα είναι ευγνώμονες. [...]

Μου λείπεις. Δεν έχω τίποτα άλλο να πω. Μου λείπεις και σε αγαπώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Μακάρι να μπορούσα να ακούσω την φωνή σου μια φορά ακόμα. Να με ζαλίσεις με τις ερωτήσεις σου, και για άλλη μια φορά να σου κλείσω το τηλέφωνο στα μούτρα. Για πόσες φορές τσακωθήκαμε; Έσπασα ποτήρι από τα νεύρα μου, σε έβριζα, σε κατσάδιαζα, αλλά εσύ εκεί να στέκεις μπροστά μου. Πιστεύω πως και οι δύο είχαμε βρει έναν κάποιον τρόπο να επικοινωνούμε μέσα από τις φωνές και τον τσακωμό, τις βρισιές και τις άσχημες διαθέσεις. Αν δεν ήσουν εσύ, ποτέ δεν θα κατέληγα στον να αποφασίσω να σπουδάσω αυτό που κάνω τώρα και που αγαπώ. Συγχώρησε με που σήμερα δεν θα πάω στο μάθημα χορού, αλλά η σημερινή ημέρα είναι[...] αυτή που μετά την μια εβδομάδα που πήγα ταξίδι για να ξεφύγει το μυαλό μου, πρέπει να ξεκινήσω την ζωή μου και την καθημερινότητά μου όπως και πριν. Πήγα στο πανεπιστήμιο, προσπάθησα να συγκεντρωθώ αλλά δεν ήταν καθόλου εύκολο. Συνήθως πάω στον χορό για να χαλαρώσω, αλλά ξέρω πως αν πάω σήμερα απλά δεν θα μπορώ να συγκεντρωθώ και, αν πάω, θα το κάνω μόνο και μόνο από τον ψυχαναγκασμό μου. Σήμερα θα κάτσω με τον τρίτο καφέ και θα αφιερώσω το σήμερα σε εμένα στο να σκέφτομαι. Με ξέρεις τόσο καλά, οπότε ξέρεις το ότι το να μην κάτσω να ηρεμήσω και να σκεφτώ ισοδυναμεί με την καταστροφή του εσωτερικού μου κόσμου. 

 [...]Ξέχασα να σου πω πως φοράω το δώρο που μου έκανες για την αποφοίτησή μου από το σχολείο. Ένα ματάκι με σταυρό κοσμεί πλέον το χέρι μου, για να με προστατεύει, όπως ήλπιζες, στην πλέον ενήλικη ζωή μου. Αλλά η αλήθεια είναι πως τις τελευταίες δύο εβδομάδες, εκεί που στεκόμουν πάνω από την γραμμή που διαχωρίζει την εφηβεία από την καθαρή ενήλικη ζωή, μου ήρθε μια κλωτσιά τόσο απότομη και χωρίς να το καταλάβω πλέον βρίσκομαι στην άλλη πλευρά. Με τον ίδιο τρόπο που από την παιδική μας ηλικία σκεφτόμασταν πολλά περισσότερα από τα υπόλοιπα παιδιά, ακριβώς και τώρα για άλλη μια φορά θα κληθούμε να σκεφτούμε και να πράξουμε με τρόπο που αρμόζει σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία. Αν αυτό θα αποδειχθεί καλό ή κακό για εμάς θα το δούμε στο μέλλον. Αν ένα πράγμα είναι σίγουρο, αυτό είναι πως ο Νικόλας και εγώ δεν θα αφήσουμε ποτέ ο ένας τον άλλον να πονάει μόνος του. Με τον ίδιο τρόπο που ήταν δίπλα μου όταν κατέρρευσα στην κηδεία σου, έτσι θα είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο. Ποτέ δεν θα είμαστε μόνοι γιατί πάντα θα έχουμε ο ένας τον άλλον.  

[...]Σε αγαπώ. Δεν στο έλεγα πότε αρκετά, σπάνια μοιραζόμουν μαζί σου τα συναισθήματά μου, τις σκέψεις μου, τις ζωής μου. Με τι καρδιά τώρα θα πρέπει να κάτσω και να αδειάσω το σπίτι με τον Νικόλα; Ποιος είμαι εγώ για να κρίνω ποια πράγματα δικά σου ή μη θα κρατήσουμε, ποια θα πάνε στην αποθήκη, ποια θα δώσουμε και ποια θα πετάξουμε; Ποιος είμαι εγώ για να συγκριθώ μαζί σου; Δεν μπορώ να συγκρίνω τον εαυτό μου με έναν Τοξότη με ωροσκόπο Τοξότη! Με την κοπέλα εκείνη που αντιστάθηκε στον πατέρα της και στην οικογένειά της και κυκλοφορούσε κρυφά με το παπάκι της. Που από τότε που ήμουν μικρός δεν ντρεπόταν να μου δείξει τον γκόμενο με τον οποίο είχε πάει διακοπές στην Σαντορίνη και σε άλλα ελληνικά νησιά; Το κορίτσι εκείνο, που μεγάλωσε σε μια τόσο μεγάλη οικογένεια στην οποία η κατάθλιψη και το αλκοόλ έρεαν άφθονα; Την γυναίκα που αποφάσισε να αφήσει στην άκρη τα όνειρά της και τις φιλοδοξίες της για να αφιερώσει όλη της την ζωή στο μεγάλωμα των παιδιών της, με όποιες επιπτώσεις και ας είχε αυτό για την μετέπειτα ζωή και εμπειρίες της;


Σου αφιερώνω τους στίχους από 2 από τα αγαπημένα σου τραγούδια..

Σου γράφω πάλι από ανάγκη η ώρα πέντε το πρωί το μόνο πράγμα που `χει μείνει όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ Τι να τις κάνω τις τιμές τους τα λόγια τα θεατρικά μες στην οθόνη του μυαλού μου χάρτινα είδωλα νεκρά Να μ΄ αγαπάς όσο μπορείς να μ΄ αγαπάς Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό κι ίσως η ασχήμια του να φύγει μόλις πλυθώ και ξυριστώ Βρωμάει η ανάσα απ΄ τα τσιγάρα βαραίνει ο νους μου απ΄ τα πολλά στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα σε φέρνει ακόμα πιο κοντά Να μ΄ αγαπάς όσο μπορείς να μ΄ αγαπάς Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα η ανάγκη μου δε σταματά σαν το πουλί πάνω στο σύρμα σαν τον αλήτη που γυρνά Θέλω να `ρθείς και να μ΄ ανάψεις το παραμύθι να μου πεις σαν μάνα γη να μ΄ αγκαλιάσεις σαν άσπρο φως να ξαναρθείς. 

 Now that I've lost everything to you You say you wanna start something new And it's breakin' my heart you're leavin' Baby, I'm grievin' But if you wanna leave, take good care I hope you have a lot of nice things to wear But then a lot of nice things turn bad out there [Chorus:] Oh, baby, baby, it's a wild world It's hard to get by just upon a smile Oh, baby, baby, it's a wild world I'll always remember you like a child, girl You know I've seen a lot of what the world can do And it's breakin' my heart in two Because I never wanna see you a sad girl Don't be a bad girl But if you wanna leave, take good care I hope you make a lot of nice friends out there But just remember there's a lot of bad and beware [Chorus] Baby, I love you But if you wanna leave, take good care I hope you make a lot of nice friends out there But just remember there's a lot of bad and beware [Chorus]

Λιθουανία vol. II

Κοιτάζω τις προηγούμενες αναρτήσεις μου... Δύο αναρτήσεις πριν, ετοίμαζα τα πράγματά μου για να αναχωρήσω για το erasmus, ενώ η προηγούμενη ήταν κατά κάποιο τρόπο η αποτίμηση του πρώτου μήνα.. Για πότε φτάσαμε στον δεύτερο μήνα εδώ (60 ημέρες από τότε που πρωτοπάτησα τα Λιθουανικά εδάφη.)

Καθόμουν δύο ημέρες πριν σε μια στάση λεωφορείου κοντά στον Κεντρικό Σταθμό. Η θερμοκρασία στο -3 και το χιόνι να πέφτει με έντονους ρυθμούς. Παρά το κρύο, για κάποιον λόγο δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελάω. Χθες, έπειτα από μια δύσκολη μέρα εξετάσεων και παρουσιάσεων, χορού και κούρασης, μου συνέβη και πάλι το ίδιο: δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελάω. Και ενώ προσπαθούσα να καταλάβω τον λόγο για τον οποίο συμβαίνει αυτό, συνειδητοποίησα τον πολύ απλό που ακολουθεί: είμαι πραγματικά χαρούμενος με το πώς είναι η ζωή μου αυτή την στιγμή!

Σκέφτομαι πως βρίσκομαι στο Βίλνιους. Έχω αποκτήσει φίλους που κάθε μέρα φροντίζουν να με κάνουν να νιώθω ξεχωριστός, και αυτό επειδή έχουμε αναπτύξει πολύ ισχυρούς δεσμούς φιλίας. Όταν βρίσκεσαι τόσο μακριά από το σπίτι για πρώτη φορά, όταν βρίσκεσαι σε μια χώρα που δεν ξέρεις την γλώσσα, η όποια ανθρώπινη επαφή φαντάζει πενταπλής αξίας. Και δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από την διατήρηση αυτής της αξίας ακόμα και όταν πλέον έχεις καταφέρει να εγκλιματιστείς πλήρως. Μαζί έχουμε κάνει ταξίδια: Ταλίν, Παλάγκα και παράκτιες περιοχές της Λιθουανίας. Και πολλά ακόμα θα έρθουν το επόμενο διάστημα. Επόμενος προορισμός: Μόσχα, Αγία Πετρούπολη, Κρακοβία τον Νοέμβριο.

Με τον συγκάτοικο επιτέλους έχουμε αποκτήσει καλύτερη επαφή, και έχουμε αρχίσει μέχρι και να φροντίζει ο ένας ότι ο άλλος θα πάει εγκαίρως στα μαθήματά του (άλλο το ότι μερικές μέρες κανένας από τους δύο μας δεν θέλει να ξυπνήσει). 

Ναι. Μου λείπει η Αθήνα, μου λείπουν οι φίλοι μου στα Εξάρχεια, μου λείπει ο Λυκαβηττός και ο Στρέφης, μου λείπει το ούζο και το ΣΟΥΒΛΑΚΙ! Αλλά ξέρω πώς όταν θα γυρίσω στην Αθήνα (σε επτά μήνες από τώρα) όλα θα τα εκτιμήσω πολύ περισσότερο. Περιμένω πώς και πώς την στιγμή που θα αγκαλιάσω τους φίλους μου ξανά.
Αλλά μέχρι τότε, σας χαιρετώ από την πρωτεύουσα τους μεγαλύτερο Βαλτικού κράτους. :)

Λιθουανία vol. I

Έχει περάσει ενάμισης μήνας από την τελευταία φορά που έκανα ανάρτηση. Τότε αναφερόμουν στο ταξίδι που ετοιμαζόμουν να κάνω, αλλά τώρα θα μιλήσω ακριβώς για το τι έχει μεσολαβήσει σε αυτό το διάστημα!

Είναι εντυπωσιακό ακόμα και να το σκέφτομαι, αλλά αυτή τη στιγμή γράφω αυτή την ανάρτηση από το δωμάτιο μου στην εστία που βρίσκεται στον δρόμο των Ολλανδών (Olandu gatve) στο Βίλνιους, την πρωτεύουσα της Λιθουανίας. Βρίσκομαι εδώ για το εράσμους, και από ότι φαίνεται θα μείνω τουλάχιστον μέχρι το καλοκαίρι!

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

30 Αυγούστου - Η ημέρα του ταξιδιού επιτέλους έφτασε! Από Αθήνα στην Ρίγα, και από εκεί στο Βίλνιους. Στο αεροδρόμιο ήρθε να με μαζέψει η μέντοράς μου, που ειλικρινά δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτήν! Κρατούσε ένα χαρτί με το όνομά μου πάνω (ποτέ δεν μου έχει ξανατύχει) και μετά από λίγο πήραμε ένα ταξί για να πάμε στην εστία. Η πόλη στην αρχή, τα προάστιά της που περάσαμε, μου φάνηκε καταπράσινη αλλά και λίγο τρομακτική με όλα αυτά τα κτήρια της σοβιετικής εποχής που έχουν παραμείνει από εδώ και από εκεί! Αλλά αποφάσισα να μην κρίνω τίποτα μέχρι την επόμενη ημέρα.

Η εστία μου αρέσει πραγματικά πάρα πολύ! Οκ, την πρώτη ημέρα έπαθα μια μικρή φρίκη με το γεγονός ότι ο Τούρκος συγκάτοικός μου δεν μιλάει και πολύ καλά αγγλικά, αλλά καταφέραμε με το καιρό και το ξεπεράσαμε αυτό το πρόβλημα, και τώρα όλα βαίνουν καλώς. Βέβαια, το να ζεις για πρώτη φορά σε ένα τέτοιο κοινόβιο μέρος σημαίνει πως αναπόφευκτα θα κάνεις και μερικά λάθη, όπως το να αφήνεις τα κουζινικά σου στην κουζίνα.. Μέγα λάθος! Αλλά τις επαφές που έχω αποκτήσει σε αυτό το κτίσμα ξέρω πως θα τις κρατήσω για μεγάλο μέρος της ζωής μου! Και μόνο η σκέψη ό,τι περνάω κάθε μέρα με άτομα από ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και από χώρες της Αμερικής και της Ασίας πραγματικά με εξιτάρει! Πόσο μάλλον, όταν άτομα από Ολλανδία, Τουρκία, Ρουμανία, Κορέα, Γαλλία, Καναδά, Σλοβενία, Αμερική, Γερμανία, Βουλγαρία, Ελλάδα, Πολωνία κλπ μαζεύονται στην κουζίνα για να σου κάνουν έκπληξη για τα γενέθλιά σου! Τα παιδιά εδώ είναι πραγματικά φοβερά! Και χαίρομαι πάρα πολύ που περνάω κάθε ημέρα μαζί τους!

Στο πανεπιστήμιο εδώ έχω την ευκαιρία να κάνω ό,τι θέλω, από άποψη μαθημάτων! Έτσι, αποφάσισα να εκμεταλλευτώ αυτόν τον χρόνο με το να μάθω παραπάνω γλώσσες (Ρώσικα, Λιθουανικά, Σουαχίλι), χωρίς φυσικά να παραμελήσω τις σπουδές μου στην ψυχολογία!

H πόλη λοιπόν. Αν έπρεπε να την χαρακτηρίσω μόνο με επίθετα θα έλεγα: καταπράσινη, πεντακάθαρη, καλοδιατηρημένη, μικρή. Πολλή ιστορία μαζεμένη σε μια σχετικά μικρή έκταση, και αυτό μπορείς να το καταλάβεις όταν την περπατάς. Λατρεύω το ποτάμι και τον παραπόταμο που την διασχίζουν, λατρεύω το γεγονός ότι η περιοχή που μένω προσπαθεί να γίνει αυτόνομη (έχει δικό της δήμαρχο, δική της σημαία και εθνικό ύμνο) και ότι αποτελεί σπίτι πολλών καλλιτεχνών, κάτι που μπορείς να δεις και στην street art της (Uzupys λέγεται).

Αισθάνομαι πως διανύω μια από τις ωραιότερες εμπειρίες! Φυσικά και μου λείπουν οι φίλοι μου, το σπίτι μου, η πόλη μου. Αλλά για πρώτη φορά βλέπω πως είναι να ζεις τόσο μακριά από το σπίτι, με ανθρώπους που μοιράζονται που προέρχονται από διαφορετικές κουλτούρες και έχουν διαφορετικές εμπειρίες, αλλά μας ενώνει το γεγονός ότι είμαστε σε εδώ. Είμαστε όλοι μαζί σε μια κατάσταση πρωτόγνωρη, σε μια χώρα της οποίας την γλώσσα δεν μιλάμε, σε μια εστία όπου τρώμε μαζί κάθε μέρα... Μια καινούργια μορφή οικογένειας :)

Δεν ξέρω πόσο συχνά θα ανανεώνω το blog μου με εμπειρίες από εδώ. Ένα είναι σίγουρο, όμως. Αν δεν το κάνω, θα είναι επειδή περνάω πάρα πολύ καλά εδώ για να κάτσω μπροστά από τον υπολογιστή :) 

In 3... 2... 1...

Κάθομαι πάνω στο κρεββάτι που αγόρασα μόλις πριν από 7 μήνες και ξεσκαρτάρω τα πράγματά μου. Τα μεταφέρω όλα από το γραφείο στο κρεββάτι. Τα παίρνω ένα ένα και στη συνέχεια τα μοιράζω σε ομάδες: αυτά είναι για να δω μετά, αυτά για πέταμα, αυτά είναι της σχολής, αυτά για να πάνε στο άλλο σπίτι. Όλα βαίνουν καλώς όταν ξαφνικά συνειδητοποιώ πώς όλο αυτό σημαίνει πως ήρθε η ώρα για το τελικό ξεσκαρτάρισμα. Και ένας Θεός ξέρει το πόσο ενθουσιασμένος, αλλά και το πόσο φοβισμένος έβλεπα αυτή τη στιγμή στον ορίζοντα να πλησιάζει κι να πλησιάζει..

Σε τι αναφέρομαι; Στο ότι, πλέον, η στιγμή που θα φύγω για το πολυπόθητο erasmus είναι μόνο 25 ημέρες μακριά. Ούτε έναν μήνα. Τίποτα. Και ήρθε η στιγμή του άγχους, για τα πράγματα που πρέπει να πάρε μαζί μου, τα πράγματα που πρέπει να αγοράσω, τους ανθρώπους που πρέπει και θέλω να δω πριν φύγω, και λίστες, λίστες, ΛΙΣΤΕΣ! ΤΟ σκέφτομαι, το γράφω, και αγχώνομαι.. Όλα αυτά, όμως, μπορούν να περιμένουν ένα λεπτό. Μια στιγμή. Αυτή τη στιγμή, της χρειάζομαι, την θέλω. Κάθομαι στο κρεββάτι μου, περιτριγυρισμένος από πράγματα. Τα χωρίζω σε στοίβες: αυτά είναι για να δω μετά, αυτά για πέταμα, αυτά είναι της σχολής, αυτά για να πάνε στο άλλο σπίτι. Δεν φοβάμαι πια. Σκέφτομαι πως οι ημέρες θα περάσουν πολύ γρήγορα, δεν θα καταλάβω καν πότε θα περάσουν αυτές οι 25 μέρες που με χωρίζουν από το πρώτο μεγάλο ταξίδι της ζωής μου. Είναι μια διαδικασία που πρέπει να γίνει. Αυτό το π ρ έ π ε ι, όμως, δεν συνεπάγεται πως θα γίνει ακριβώς και μόνο για να είναι μια διαδικασία. Θα γίνει, θα το κάνω γιατί είναι μια στιγμή. Θα μπορούσε να πει κανείς πως αποχαιρετώ τα πράγματά μου, όπως ακριβώς θα χαιρετίσω τους ανθρώπους που με περιτριγυρίζουν όταν θα πρέπει να φύγω, να τους αποχωριστώ για έναν ολόκληρο χρόνο. Δεν είναι ότι με ανάγκασε κανείς! Το κάθε άλλο! Όλο αυτό είναι μια διαδικασία που θα γίνει γιατί εγώ το επέλεξα, γιατί είναι μαι εμπειρία που πιστεύω πως θα με οδηγήσει σε έναν καινούργιο τρόπο να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, μια καινούργια οπτική γωνία. Χωρίς να σημαίνει, όμως, πως όλο αυτό δεν είναι τρομακτικό..


Φυσικά και είναι τρομακτικό. Κάθε αλλαγή είναι τρομακτική, μέχρι να συνηθίσεις και να προσαρμοστείς στα καινούργια δεδομένα.


Εκείνη την στιγμή, θα ανοίξω τα χέρια μου και θα ξέρω πώς είναι να νιώθεις κύριος του εαυτού σου.


Θα φοράω τον σκούφο μου, τα γάντια μου και το παλτό μου. Θα περπατώ στο χιόνι με τους καινούργιους φίλους. Θα καταριόμαστε μαζί τον καιρό και θα παραπονιόμαστε σε ποιανού την χώρα έχει τον καλύτερο καιρό, που είναι οι άνθρωποι πιο ζεστοί. Αλλά εμείς θα έχουμε ανακαλύψει την πραγματική ζεστασιά, γιατί θα κυνηγάμε το ίδιο πράγμα.


Και προτού το καταλάβουμε, θα είμαστε πίσω σπίτι.. Home Again..

Many times I've been told 

So I close my eyes

Look behind

Moving on, moving on

Τάδε - Τα αδέρφια

Τα ακόρντα στα χέρια σου αποκτούν μια πρωτοφανή διάσταση, η μελωδία της φωνής σου ηχεί στα αυτιά μου κάθε φορά που βρίσκομαι στην απόλυτη σιωπή. Η αγάπη που σας ενώνει, αυτή η πολυ-συζητημένη αδερφική αγάπη κάνει το έργο σας γεμάτο μια ζεστασιά που σπάνια βρίσκει κανείς σήμερα. Δεν θα αρχίσω να θρηνολογώ πάλι για την κατάπτωση της μουσικής σήμερα, αυτά τα έχουμε πολυσυζητήσει. Αυτό που ξέρω είναι πως τον τελευταίο χρόνο που σας έχω γνωρίσει, από την πρώτη εκείνη τη φορά στη Μακάρι, πολλές από τις πιο χαρούμενες αναμνήσεις μου συνοδεύονται από την κιθάρα του Μιχάλη, την μπάσα φωνή του και την μοναδική χροιά του Παντελή, κάτι για το οποίο τα λόγια από μόνα τους δεν είναι αρκετά για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου.


 Φεύγω. Ναι φεύγω, είναι γεγονός. Και ήσασταν από τους πρώτους που μου είπατε το πόσο θα σας λείψω. Σε εμένα δεν θα λείψετε όμως. Καθόλου. Και αυτό γιατί, όταν αρχίσω να ετοιμάζω τα πράγματά μου, το πρώτο που θα κάνω θα είναι να μεταφέρω στο κινητό μου όλα τα τραγούδια, δικά σας και μη, που έχουμε τραγουδήσει τόσες φορές μαζί.


 Σας ευχαριστώ, που υπάρχετε, που δημιουργείτε, που με κάνετε να έχω πίστη στο μέλλον μας. Το μέλλον, στο οποίο σίγουρα θα συνυπάρχουμε και θα γελάμε, θα ανησυχούμε, και θα χτίζουμε τις ζωές μας παρέα :)

Καλοκαίρι επιτέλους

Ένα από τα ωραιότερα πράγματα που μπορείς να κάνεις σε αυτή την πόλη, είναι να πάρεις μια χούφτα καλούς φίλους, και με το που ανοίξει ο καιρός και βγει ο πασχαλινός ήλιος, να πάτε όλοι μαζί σε ένα ουζερί στα Εξάρχεια, να την αράξετε και να τσιμπολογάτε και να γελάτε με τις ώρες.. Γυρίζεις σπίτι σου και, πέραν της ζαλάδας που έχεις από το ούζο, αισθάνεσαι ολοκληρωμένος.. 


Αυτή η ζεστή ανθρώπινη επαφή, σε συνδιασμό με τον απίθανο καιρό, σε κάνει να νιώθεις πως τίποτα δεν σε κρατάει πίσω, πως τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά. Έτσι και σήμερα, μίλησα με την κοπέλα του αδερφού μου, μια υπέροχη παρουσία, και μιλήσαμε για πράγματα που ποτέ δεν είχα σκεφτεί πως θα συζήταγα, ούτε καν θα ανέφερα μαζί της.. Και κοίτα να δεις, που όχι μόνο αυτά αναφερθήκανε, αλλά στην τελική μας έκαναν να νιώσουμε πως μοιραστήκαμε μια στιγμή που μας ενώνει παραπάνω.. 


Δεν έχουμε λόγο να κρυβόμαστε. Άμα κρύβεις ακόμα και από τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους τον αληθινό εαυτό σου, πότε θα τον αφήσεις ελεύθερο; Καταλήγεις να μην είσαι ειλικρινής ούτε καν με εσένα τον ίδιο...

Περί μοναξιάς...

credits για την φωτογραφία: http://narmo2008.deviantart.com/

Καθόσουν στο μπαλκόνι, αγναντεύοντας τον Λυκαβηττό. Κάπνιζες ένα από τα πολλά τσιγάρα εκείνης της ημέρας, και το βλέμμα και οι σκέψεις σου χάνονταν στον καπνό του, που νωχελικά ανέβαινε προς τον ουρανό. Ξαφνικά, ακούγεται μέσα από το σαλόνι ένα από τα αγαπημένα τραγούδια από τον καιρό που πέρασες φοιτήτρια στην Αγγλία. Το έβαλε η ξαδέρφη σου. Όσο έπαιζε η εισαγωγή, έδειχνες λίγο σαστισμένη.. Άρχισες να τραγουδάς, σιωπηλά στην αρχή, δυνατά στην συνέχεια, ενώ τα πρώτα σου δάκρυα είχαν αρχίσει ήδη να θολώνουν τους φακούς σου. Ήρθε τότε και η ξαδέρφη σου και κάθισε δίπλα σου. Δάκρυζε και αυτή εκτεθειμένη στον τόσο οικείο ήχο.
Μπορεί να μην είπατε τίποτα για τις σκέψεις σας, ξέρω όμως τι ήταν αυτό που σκεφτήκατε και οι δύο... "Είμαι μόνη μου", οι λέξεις που αντηχούσαν στο κεφάλι σας. Αγκαλιάζατε η μία την άλλη, ελπίζατε πως θα γύρναγε και θα σας έλεγε πως όλα θα γίνουν καλύτερα, μην είσαι ανόητη που σκέφτεσαι έτσι, είμαι εγώ εδώ..

"Γιατί έχω φτάσει ως εδώ; Πώς έχω καταντήσει έτσι;"

Όταν κοιτάζω στα μάτια σας, όταν σας βλέπω να χορεύετε, βλέπω πάντα εκείνα τα οκτάχρονα κοριτσάκια που τρέχαν με τα φορέματα τους να ανεμίζουν στις παραλίες του Μεγάλου Πεύκου, τα δεκαπεντάχρονα που σχεδίαζαν το μέλλον τους με τόση ανυπομονησία, τις δεκαεννιάχρονες φοιτήτριες στο Λονδίνο που πάντα βγαίναν μαζί για να ρίξουν γκόμενο κάποιο από τα μουσάτα αγόρια με τις καμπάνες που κυκλοφορούσαν τότε.. Και στενοχωριέμαι...
Στενοχωριέμαι γιατί η ζωή δεν σας έχει φέρει τα πράγματα όπως θα θέλατε.. Στενοχωριέμαι που η συντροφιά σου είναι πλέον το youtube και το facebook, και της ξαδέρφης σου η μουσική που παίζει στην διαπασών νυχθημερόν και το αλκοόλ που εξαφανίζεται σε κλάσματα δευτερολέπτου.. Αλλά περισσότερο από όλα, στενοχωριέμαι επειδή σας βλέπω να έχετε παραιτηθεί από την προσπάθειά σας να αλλάξετε αυτήν την κατάσταση, την αντιλαμβάνεστε ως δεδομένη και της επιτρέπετε να σας ρουφήξει όλο και πιο βαθιά στην άβυσσο.. Μακάρι να ήξερα πως θα μπορούσα να βοηθήσω να απελευθερωθεί η μικρή Κατερίνα και η μικρή Αννούλα που έχει φυλακιστεί μέσα σας. Που την βλέπω να μαραζώνει μέρα με την ημέρα. Είναι σαν να παρακολουθώ την φθορά να σκοτώνει σταδιακά τα κύτταρά σας, το κέφι σας, την ίδια σας την ζωή..

Είμαι μόνη μου. Το ξέρω αυτό, το έχω συνηθίσει πλέον..

Το ομολογώ, ένιωσα αρκετά άβολα όταν αναφέρθηκε το παραπάνω σήμερα.. Δεν ήξερα πώς να απαντήσω, δεν ήξερα ποια θέματα έπρεπε να θίξω και πώς έπρεπε να σταθώ. Και αυτό γιατί το θέμα της μοναξιάς είναι κάτι που μας έχει απασχολήσει όλους: φοβόμαστε μην μείνουμε μόνοι, μήπως είμαστε μόνοι και δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα. Μήπως οι γύρω μας μας εγκαταλείψουν. Σε έναν κόσμο, όπου η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό συνυφασμένη με το πώς μας αντιλαμβάνονται οι γύρω μας, μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι ο φόβος να μην μείνουμε μόνοι είναι παράλογος ή/και αβάσιμος; Δεν το νομίζω, όποιος το ισχυρίζεται αυτό ψεύδεται..

Τι συμβαίνει, όμως, όταν φτάσεις στο στάδιο που αισθάνεσαι πραγματικά μόνος; Έχω δει και έχω γράψει πάλι για μια ταινία, της οποίας ο τίτλος τα λέει όλα: You Are Alone (klik για την ανάρτηση). Η ταινία αναφέρεται σε δύο τελείως διαφορετικούς ανθρώπους. Κοινό χαρακτηριστικό και των δύο: είναι μόνοι και το ξέρουν. Όταν συναντιούνται και έχουν την ευκαιρία να μιλήσουν, σα να ήταν η τελευταία φορά που μιλούν σε κάποιον, αναφέρονται στις πιο μεγάλες αλήθειες της ζωής που μας απασχολούν όλους: τον έρωτα, τον θάνατο, τη μεταξύ τους απόσταση και πως αυτή συχνά γεφυρώνεται. Το μόνο όπλο που έχουμε στη διάθεσή μας δεν είναι παρά οι φαντασιώσεις μας…
Μπορεί να αποτελεί φαντασίωση η αίσθηση της μοναξιάς; Να αισθάνεσαι ότι είσαι μόνος σε αυτόν τον κόσμο, πως κανένας δεν νοιάζεται για εσένα, ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει στην πραγματικότητα; Ναι. Και μιλάω από εμπειρία. Μόνο που κάποιοι μπορεί να αισθανθούν έτσι για ένα σύντομο διάστημα, λόγω κάποιου περιστατικού, ενώ άλλοι ίσως και να το νιώθουν πιο μόνιμα. Να έχουν, δηλαδή, ανθρώπους γύρω τους που νοιάζονται γι' αυτούς, που ενδιαφέρονται, αλλά οι ίδιοι να αισθάνονται σαν ένα άδειο κοχύλι που το ξεβράζει ξανά και ξανά το κύμα στην θάλασσα γιατί το ίδιο δεν μπορεί να γραπωθεί από κάπου. Όπως είναι αναμενόμενο, όταν βρίσκεται κάποιος σε αυτή την κατάσταση, είναι αδύνατο να αναζητήσει ο ίδιος βοήθεια οποιασδήποτε μορφής, να προσπαθήσει να κινήσει ο ίδιος τα νήματα..

Παραίτηση.

Μια λέξη που ηχεί τόσο εχθρική στα αυτιά των περισσότερων από εμάς. Εμένα προσωπικά με φοβίζει, γιατί, όταν αναφέρεται, σκέφτομαι μήπως παραιτούμαι γιατί αυτό που καλούμαι να αντιμετωπίσω είναι παραπάνω από τις δυνάμεις μου. Κατά συνέπεια, αισθάνομαι άχρηστος και δεν θα ξαναμπώ στην διαδικασία να ξαναπροσπαθήσω.. Καταλήγουμε, λοιπόν, στον συνδυασμό αυτών που έχουν αναφερθεί παραπάνω: Μοναξιά + Παραίτηση. Τι μπορεί να γίνει εκεί; Είτε όταν συμβαίνει σε εσένα τον ίδιο, είτε όταν συμβαίνει σε κάποιο πρόσωπο που αγαπάς και σέβεσαι και δεν έχεις την παραμικρή ιδέα για το πώς θα μπορούσες να το βοηθήσεις..
Ο κέρσορας αναβοσβήνει στο σημείο αυτό για αρκετή ώρα. Δεν νομίζω πως μπορώ να απαντήσω στα ερωτήματα αυτά, τουλάχιστον όχι τώρα, όχι σήμερα, όχι όσο είμαι ακόμα δεκαεννέα. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ, είναι να ζητήσω από οποιονδήποτε μπορεί να διαβάζει αυτή την ανάρτηση να μην αφήσει πότε τα άτομα για τα οποία νοιάζεται να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο του μαρασμού. Η μητέρα μου και ειδικά η θεία μου, στις οποίες και αναφέρομαι στην αρχή αυτής της ανάρτησης, δεν είχαν την τύχη να έχουν στα 50 τους κάποιον άνθρωπο αρκετά ισχυρό δίπλα τους για να τις βοηθήσει να βγουν από αυτό το αδιέξοδο.. Με πονάει που τις βλέπω, και αυτό γιατί σκέφτομαι κάτι που είχε πει ο Νίκος Καζαντζάκης:

Αλίμονο σε όποιον ζει στην έρημο και θυμάται του κόσμου.

Ενώ συνήθως προσπαθώ να ολοκληρώνω κάθε τι που γράφω με μια δόση αισιοδοξίας, δεν νομίζω πως στη σημερινή θα κάνω το ίδιο. Και αυτό γιατί η μοναξιά είναι κάτι που ο καθένας το αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο, που θα σταθεί εντελώς διαφορετικά απέναντί του. Ίσως, όμως, βοηθήσει κάποιον να κοιτάξει γύρω, και να καταλάβει πως ΔΕΝ είναι όσο μόνος μπορεί να αισθάνεται αυτή την στιγμή. Ή να τον κάνει να βοηθήσει κάποιον κοντινό του άνθρωπο που βλέπει να χάνεται σταδιακά στο μονοπάτι της μοναξιάς που ακολουθεί, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα..

Σε κανέναν δεν αξίζει να είναι μόνος. Πόσο μάλλον να φυλακίζει τον εαυτό του στην υποτιθέμενη μοναξιά του..

Μια μορφή χρονοκάψουλας..

Είναι χρήσιμο, όμως, να θυμάσαι το παρελθόν σου. Αυτό καθορίζει το τι είσαι σήμερα και τι θα γίνεις στο μέλλον. Αυτό υπαγορεύει τις πράξεις σου και την εξέλιξή σου, ίσως όχι σε απόλυτο βαθμό, αλλά σίγουρα η συμβολή του είναι πολύ σημαντική!

Κάπως έτσι κατέληγε μια ανάρτηση που είχα γράψει πριν από δύο χρόνια..Μίλαγα σε αυτήν για την σημασία που μπορεί να έχουν για κάποιον άνθρωπο αντικείμενα που έχουν σημαδέψει το παρελθόν του, φωτογραφίες που τον βοηθούν να μην ξεχάσει. Ένα είδος χρονοκάψουλας, όπου αποθηκεύεις πράγματα, συναισθήματα και πρόσωπα ελπίζοντας πως κάποτε θα τα ξαναδείς και θα τα θυμηθείς πάλι όλα. Μπορεί να το κάνεις γιατί νοσταλγείς το πώς ήσουν κάποτε σε σχέση με το πώς είσαι τώρα, μπορεί απλά να θέλεις να θυμάσαι από που ξεκίνησες...

Σήμερα, βγήκα για καφέ με τους κοντινότερους φίλους/ες μου. Πρόκειται για τα άτομα που ξέρω πως ό,τι και να συμβεί θα αποτελούν πάντα έναν σταθερό λίθο μέσα στην ρευστότητα της ζωής μου, κάπου που πάντα θα μπορώ να στηριχτώ. Πλέον συναντιόμαστε αρκετά σπάνια, αλλά κάθε φορά είναι σαν να έχουμε να ειδωθούμε παρά λίγες ώρες.. Τα άτομα αυτά αποτελούν το ζωντανό παρελθόν μου. Είναι δίπλα μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, με έμαθαν πριν μάθω εγώ ποιος είμαι και πού θα καταλήξω. Αποτελούν τρόπο τινά μια ζωντανή φωτογραφία: τους κουβαλάω πάντα στην τσέπη μου, για να μου υπενθυμίζουν το σημείο από όπου ξεκίνησα. Για να φροντίζουν πως δεν θα πάρω κάποια λάθος απόφαση στην ζωή μου. Άμα νοσταλγώ το πώς ήμουν κάποτε, θα φροντίσουν να μου δείξουν πως τώρα τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα...

Ο άνθρωπος έχει αυτή την ανάγκη πιο έντονη ίσως από οποιαδήποτε άλλη. Να ξέρει που βαδίζει, να ξέρει ποιος είναι, ποιος είναι φίλος και ποιος εχθρός, που θα καταλήξει, ποιες θα είναι οι επιπτώσεις και τα αποτελέσματα της κάθε πράξης του... Καταλήγει, λοιπόν, να βάζει ταμπέλες σε κάθε αντικρίζει, σε όλα αυτά που ανέφερα παραπάνω... Τι συμβαίνει, όμως, όταν μέσα από αυτή την προσπάθεια συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να βάλει κάποια ταμπέλα στον ίδιο; Ίσως και να μην ανταποκρίνεται ο ίδιος στις ταμπέλες που χρησιμοποιεί για τους άλλους, αφού πάντα σκεφτόμαστε διαφορετικά για κάτι που δεν μας αφορά/βλάπτει άμεσα. Ίσως στην πραγματικότητα να μην θέλει να βάλει τον εαυτό του σε κάποια κατηγορία, γιατί έτσι θα τον περιορίσει.. Γιατί, τότε, μας δίνει μια τόσο μεγάλη αίσθηση ασφάλειας αυτό; Λειτουργεί το ένστικτο που μας καλεί να βρούμε τους ομοίους μας; Επιδρά ο φόβος πως, αν δεν τα καταφέρουμε να τους βρούμε, θα καταλάβουμε πραγματικά πώς αισθάνεται η πραγματική μοναξιά;

Οι φίλοι.. Ταιριάζουν οι ταμπέλες μας; Ή διαφέρουν τόσο, ώστε να μας δημιουργείται η ανάγκη να μάθουμε να τις πλέκουμε μεταξύ τους, μέχρι να καταφέρουμε να τις ταιριάξουμε;

Μπορείς απλά να είσαι; Μπορείς απλά να ζήσεις; Μπορείς να αφήσεις τα νερά του ποταμού να σε παρασύρουν; Το ξέρω πως φοβάσαι.. Σε άλλα σημεία το ποτάμι είναι γαλήνιο και σε αφήνει να κολυμπήσεις ακόμα και ανάποδα... Σε κάποια άλλα σημεία, η ορμή του είναι αυτή που μπορεί να σε πετάξει στα βράχια και να σε σπάσει σε χίλια κομμάτια.. Είσαι διατεθειμένος να πάρεις αυτό το ρίσκο;
Γιατί, σόρρυ που στο λέω, αλλά αυτό είναι η ζωή..

Ευτυχώς, στο ποτάμι αυτό δεν κολυμπάς μόνος..

Αφιερωμένο σε εσάς που με κάνετε να νιώθω μέρος κάτι μεγαλύτερου, κάτι που μόνο εμείς μπορούμε να το καταλάβουμε..

Together we're unlimited

Ένα από τα ωραιότερα πράγματα που μπορείς να κάνεις σε αυτή την πόλη, είναι να πάρεις μια χούφτα καλούς φίλους, και με το που ανοίξει ο καιρός και βγει ο καλοκαιρινός ήλιος, να πάτε όλοι μαζί σε ένα ουζερί στα Εξάρχεια, να την αράξετε και να τσιμπολογάτε και να γελάτε με τις ώρες.. Γυρίζεις σπίτι σου και, πέραν της ζαλάδας που έχεις από το ούζο, αισθάνεσαι ολοκληρωμένος.. 


 Αυτή η ζεστή ανθρώπινη επαφή, σε συνδιασμό με τον απίθανο καιρό, σε κάνει να νιώθεις πως τίποτα δεν σε κρατάει πίσω, πως τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά. Έτσι και σήμερα, μίλησα με την κοπέλα του αδερφού μου, μια υπέροχη παρουσία, και μιλήσαμε για πράγματα που ποτέ δεν είχα σκεφτεί πως θα συζήταγα, ούτε καν θα ανέφερα μαζί της.. Και κοίτα να δεις, που όχι μόνο αυτά αναφερθήκανε, αλλά στην τελική μας έκαναν να νιώσουμε πως μοιραστήκαμε μια στιγμή που μας ενώνει παραπάνω..  


Δεν έχουμε λόγο να κρυβόμαστε. Άμα κρύβεις ακόμα και από τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους τον αληθινό εαυτό σου, πότε θα τον αφήσεις ελεύθερο; Καταλήγεις να μην είσαι ειλικρινής ούτε καν με εσένα τον ίδιο...

Εν αρχή το φως

Εμένα θα με έχεις για πάντα. Δεν πρόκειται να με χάσεις ποτέ..

Αυτά τα λόγια μου απηύθυνε ο εαυτός μου, και ξαφνικά συνειδητοποίησα το πόσο δίκιο έχει.. Γιατί ό,τι και να συμβεί στη ζωή σου, πάντα θα μπορείς να κοιτάς το καθρέπτη (άμα δεν χρειάζεσαι καν καθρέπτη, ακόμα καλύτερα) και να αντιλαμβάνεσαι την ύπαρξη του εαυτού σου.. Πολλές είναι εκείνες οι φορές που δεν ξέρεις γιατί σου λέει να κάνεις κάποια πράγματα, γιατί επιμένει σε κάποιες αποφάσεις που η λογική σου επιβάλει ξεκάθαρα πως είναι λανθασμένες... Πάντα, όμως, εκείνος ξέρει πολλά περισσότερα από ό,τι θα ήθελες ποτέ να τον αφήσεις να ξέρεις... Πες τον 'φωνή συνείδησης' ή όπως αλλιώς θες.. Πάντα θα είναι εκεί να σε συντροφεύει..

Παλαιότερα αισθανόμουν πιο συχνά την ανάγκη να απευθυνθώ στον εαυτό μου, να καταφύγω σε αυτόν για να με βοηθήσει να αντιμετωπίσω διάφορα προβλήματα που είχα. Άλλωστε, το blog αυτό αποτελεί σε μεγάλο βαθμό ένα μέσο συνομιλίας με τον εαυτό μου, για να καταφέρω να επεξεργαστώ και να καταλάβω κάποια πράγματα... Τον τελευταίο καιρό, όμως, περνάω αισθητά πολύ λιγότερο χρόνο προσπαθώντας να μιλήσω μαζί του... Δεν ξέρω που πρέπει να αποδώσω τα αίτια αυτής της συμπεριφοράς... Από τη μία, η σχολή γίνεται όλο και πιο απαιτητική και αισθάνομαι να με πνίγει, από την άλλη μετακόμισα και πολλές έννοιες φύγανε από τους ωμούς μου.... Όπως μου είπε και ένας γνωστός μου τις προάλλες:

Κάτι έχει αλλάξει πάνω σου.. Τους τελευταίους 2 μήνες που σε βλέπω είσαι πιο χαλαρός, πιο ήρεμος...

Και μέσα σε όλα αυτά, πρέπει να πάρω διάφορες σημαντικές αποφάσεις που θα επηρεάσουν τη ζωή μου τόσο μακροπρόθεσμα, όσο και βραχυπρόθεσμα, καθώς θα πάνε αρκετά πίσω την σχολή, αλλά είναι εμπειρίες που δεν θέλω να χάσω...

Κοίτα να δεις, πάλι απευθύνομαι στον εαυτό μου..

Ειλικρινά, δεν ξέρω ποιος διαβάζει όλα αυτά που αναρτώ. Μπορεί α έχω 40 αναγνώστες, αλλά ποτέ δεν έχω μιλήσει με κανέναν από αυτούς εκτός blog, για το blog... Όλα αυτά είναι σαν προσωπικό ημερολόγιο, εξού και ο ειρμός της αυτόματης σκέψης που γίνεται αρκετά εμφανής... Ανοίγομαι, με καλή μουσική, με ένα ποτήρι κρασί, με το φως του ηλιοβασιλέματος να διασχίζει όλο το σαλόνι μου... τι καλά!

2012

Σχεδόν τρεις μήνες περάσανε από την τελευταία ανάρτηση.. Είναι γεγονός πως αισθάνομαι σχεδόν τύψεις, αλλά αναπολώντας το τι πραγματικά έγινε τους μήνες αυτούς η όποια αρνητική σκέψη απομακρύνεται. Και αυτό γιατί αυτή τη στιγμή που γράφω είμαι στο καινούργιο μου σπίτι, στο δωμάτιό μου (ναι! για πρώτη φορά στη ζωή μου έχω δικό μου δωμάτιο!!!) και ακούω μουσική..

Πρώτο τραγούδι που ακούστηκε στο νέο σπίτι: Bohemian Rhapsody.
Αισθάνθηκα πολύ μποέμ που επιτέλους μετακόμισα; Θέλω να γίνω στην πορεία; Δεν το ξέρω αυτό..

Υ.Γ.
Καθώς είναι πρώτη ανάρτηση της χρονιάς, έχω να πω πως το 2012 έχει μπει με τον καλύτερο τρόπο! Το εύχομαι για όλους αυτό, όσο είναι εφικτό...