Έχει περάσει ενάμισης μήνας από την τελευταία φορά που έκανα ανάρτηση. Τότε αναφερόμουν στο ταξίδι που ετοιμαζόμουν να κάνω, αλλά τώρα θα μιλήσω ακριβώς για το τι έχει μεσολαβήσει σε αυτό το διάστημα!
Είναι εντυπωσιακό ακόμα και να το σκέφτομαι, αλλά αυτή τη στιγμή γράφω αυτή την ανάρτηση από το δωμάτιο μου στην εστία που βρίσκεται στον δρόμο των Ολλανδών (Olandu gatve) στο Βίλνιους, την πρωτεύουσα της Λιθουανίας. Βρίσκομαι εδώ για το εράσμους, και από ότι φαίνεται θα μείνω τουλάχιστον μέχρι το καλοκαίρι!
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...
30 Αυγούστου - Η ημέρα του ταξιδιού επιτέλους έφτασε! Από Αθήνα στην Ρίγα, και από εκεί στο Βίλνιους. Στο αεροδρόμιο ήρθε να με μαζέψει η μέντοράς μου, που ειλικρινά δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτήν! Κρατούσε ένα χαρτί με το όνομά μου πάνω (ποτέ δεν μου έχει ξανατύχει) και μετά από λίγο πήραμε ένα ταξί για να πάμε στην εστία. Η πόλη στην αρχή, τα προάστιά της που περάσαμε, μου φάνηκε καταπράσινη αλλά και λίγο τρομακτική με όλα αυτά τα κτήρια της σοβιετικής εποχής που έχουν παραμείνει από εδώ και από εκεί! Αλλά αποφάσισα να μην κρίνω τίποτα μέχρι την επόμενη ημέρα.
Η εστία μου αρέσει πραγματικά πάρα πολύ! Οκ, την πρώτη ημέρα έπαθα μια μικρή φρίκη με το γεγονός ότι ο Τούρκος συγκάτοικός μου δεν μιλάει και πολύ καλά αγγλικά, αλλά καταφέραμε με το καιρό και το ξεπεράσαμε αυτό το πρόβλημα, και τώρα όλα βαίνουν καλώς. Βέβαια, το να ζεις για πρώτη φορά σε ένα τέτοιο κοινόβιο μέρος σημαίνει πως αναπόφευκτα θα κάνεις και μερικά λάθη, όπως το να αφήνεις τα κουζινικά σου στην κουζίνα.. Μέγα λάθος! Αλλά τις επαφές που έχω αποκτήσει σε αυτό το κτίσμα ξέρω πως θα τις κρατήσω για μεγάλο μέρος της ζωής μου! Και μόνο η σκέψη ό,τι περνάω κάθε μέρα με άτομα από ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και από χώρες της Αμερικής και της Ασίας πραγματικά με εξιτάρει! Πόσο μάλλον, όταν άτομα από Ολλανδία, Τουρκία, Ρουμανία, Κορέα, Γαλλία, Καναδά, Σλοβενία, Αμερική, Γερμανία, Βουλγαρία, Ελλάδα, Πολωνία κλπ μαζεύονται στην κουζίνα για να σου κάνουν έκπληξη για τα γενέθλιά σου! Τα παιδιά εδώ είναι πραγματικά φοβερά! Και χαίρομαι πάρα πολύ που περνάω κάθε ημέρα μαζί τους!
Στο πανεπιστήμιο εδώ έχω την ευκαιρία να κάνω ό,τι θέλω, από άποψη μαθημάτων! Έτσι, αποφάσισα να εκμεταλλευτώ αυτόν τον χρόνο με το να μάθω παραπάνω γλώσσες (Ρώσικα, Λιθουανικά, Σουαχίλι), χωρίς φυσικά να παραμελήσω τις σπουδές μου στην ψυχολογία!
H πόλη λοιπόν. Αν έπρεπε να την χαρακτηρίσω μόνο με επίθετα θα έλεγα: καταπράσινη, πεντακάθαρη, καλοδιατηρημένη, μικρή. Πολλή ιστορία μαζεμένη σε μια σχετικά μικρή έκταση, και αυτό μπορείς να το καταλάβεις όταν την περπατάς. Λατρεύω το ποτάμι και τον παραπόταμο που την διασχίζουν, λατρεύω το γεγονός ότι η περιοχή που μένω προσπαθεί να γίνει αυτόνομη (έχει δικό της δήμαρχο, δική της σημαία και εθνικό ύμνο) και ότι αποτελεί σπίτι πολλών καλλιτεχνών, κάτι που μπορείς να δεις και στην street art της (Uzupys λέγεται).
Αισθάνομαι πως διανύω μια από τις ωραιότερες εμπειρίες! Φυσικά και μου λείπουν οι φίλοι μου, το σπίτι μου, η πόλη μου. Αλλά για πρώτη φορά βλέπω πως είναι να ζεις τόσο μακριά από το σπίτι, με ανθρώπους που μοιράζονται που προέρχονται από διαφορετικές κουλτούρες και έχουν διαφορετικές εμπειρίες, αλλά μας ενώνει το γεγονός ότι είμαστε σε εδώ. Είμαστε όλοι μαζί σε μια κατάσταση πρωτόγνωρη, σε μια χώρα της οποίας την γλώσσα δεν μιλάμε, σε μια εστία όπου τρώμε μαζί κάθε μέρα... Μια καινούργια μορφή οικογένειας :)
Δεν ξέρω πόσο συχνά θα ανανεώνω το blog μου με εμπειρίες από εδώ. Ένα είναι σίγουρο, όμως. Αν δεν το κάνω, θα είναι επειδή περνάω πάρα πολύ καλά εδώ για να κάτσω μπροστά από τον υπολογιστή :)
