Χρώματα (Inspired by DS)

   Μου μιλάς για έρωτα. Μου μιλάς για το άδειο δωμάτιό σου, που αντηχούσε τους χτύπους της καρδίας, τόσο της δικής σου, όσο και του εραστή σου. Μου λες το πώς σου προσέφερε το πρώτο του λουλούδι τον Απρίλιο, πώς μαζί ανταλλάξατε πολιτισμούς και όνειρα, το πώς τελικά δέχτηκες να χωρίσετε χωρίς να είσαι πραγματικά σίγουρος για το γιατί. Διαβάζω το κείμενό σου με σχεδόν δάκρυα στα μάτια, γιατί βλέπω πως ο τρόπος που γράφω στο ιστολόγιό μου τα τελευταία χρόνια έχει επηρεάσει λίγο τον τρόπο που βλέπεις και εκφράζεσαι για κάποια πράγματα. Μακάρι να μπορούσα να μοιραστώ την αισιοδοξία σου. Να αισθανθώ τα χρώματα που με τόση ζωντάνια και παιδικότητα μου περιγράφεις, να τα δω, να τα μυρίσω, να τα αγγίξω. 

  Αλλά δεν μπορώ. Αδυνατώ. Τις τελευταίες εβδομάδες περνάω μία από τις δυσκολότερες εβδομάδες της ζωής μου. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω το ότι δεν θα ξανά ακούσω πότε την φωνή της μητέρας μου, πως ποτέ δεν θα παίξω ξανά σκάκι μαζί της στην βεράντα, με την συντροφιά της μυρωδιάς του νυχτολούλουδου, του αγαπημένου της λουλουδιού. Πράγματα όπως ο έρωτας, τα χρώματα, οι μυρωδιές ωχριούν μπροστά στην παρουσία του θανάτου, του σκοταδιού, της αβύσσου. Δεν μπορώ να σου κρύψω πως έτσι αισθάνομαι τον τελευταίο καιρό. Ένα τεράστιο 'Γιατί;' πλανάται στον αέρα. Γιατί δεν θα την ξαναδώ; Γιατί δεν είχαν καν την ευτυχία να της πω μια τελευταία κουβέντα, ένα τελευταίο αντίο; Γιατί; Απλά γιατί; 

..........

 Έχεις αποκτήσει ένα χάρισμα στο γράψιμο. Έναν ιδιαίτερο τόνο, που επιτέλους καταφέρνεις να βγάλεις πιο έξω. Σου εύχομαι να μην αισθανθείς ποτέ τι θα πει να κλειδώνουν οι αρθρώσεις σου από την ένταση του θρήνου, το τι πραγματικά σημαίνει να έχει ένα σφίξιμο στο στομάχι. Τόσο δυνατό, που να πιστεύεις πως θα σωριαστείς αν προσπαθήσεις να σηκωθείς. Τα χρώματα που έχω μπροστά μου είναι το μοβ και το μαύρο. Αδυνατώ να σκεφτώ το πρόσωπό σου να δακρύζει, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του τρένου, έχοντας μπροστά σου τα κόκκινα, τα κίτρινα και όλα τα υπόλοιπων χρωμάτων λουλούδια. .......

  Υπάρχει ένας μεγάλος πόνος αυτή τη στιγμή μέσα μου. Τον αισθάνομαι, να μεγαλώνει μέρα με την ημέρα. Η παρουσία του γίνεται αισθητή κάθε στιγμή που το μυαλό προσπαθεί να χαλαρώσει λίγο τις άμυνές του. Παραμονεύει στο σκοτάδι, παρακολουθώντας τα υποψήφια θύματά του και περιμένοντας να τα τραβήξει μαζί του στην άβυσσο. Δυστυχώς, ήρθε και εμένα η σειρά μου να κυλήσω πιο κάτω, πιο βαθιά μέσα σε αυτόν τον λάκκο. Πόσο τρομακτικό πράγμα μπορεί να είναι ο θάνατος; Ξαφνικά όλα τελειώνουν. Όλα, για τα οποία δούλευες μια ζωή, μένουν πίσω ενώ εσύ σταματάς να αναπνέεις, το αίμα σταματά να κυλά στις φλέβες. Μπορείς ποτέ να είναι σίγουρος για το πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα δεις το χνώτο σου; Που θα γελάσεις με τα παιδιά σου; Που θα αισθανθείς τον ήλιο στο πρόσωπό σου, να προσπαθεί με τις ακτίνες του να σου δείξει πώς όλα μπορούν πραγματικά να πάνε προς το καλύτερο; 

 Σκοτάδι. Ησυχία. Μοναξιά. Μοβ. Βιολετί. Ο θάνατος. Η ακινησία. 

 Φως. Φασαρία. Δύναμη. Κόκκινο. Γαλάζιο. Ο έρωτας. ... 

Μου μιλάς για έρωτες. Η ζωή σου φωνάζει όχι πια έρωτες. Δεν ανυπομονώ πια να σε δω και δίπλα σου να κοιμηθώ. Όχι πια δάκρυα, γιατί δεν ζηλεύεις πια. 

 Σου μιλάω για θάνατο. Όχι πια θάνατοι! Όχι πια διάβασμα με ηρεμιστικά, όχι πια ύπνοι με τηλέφωνα ανοιχτά. Ήταν άκυρα τα σήματα πως όλα συνεχίζονται, και απλή παρηγοριά πως τα πάντα συνηθίζονται. Τι να το κάνω το τηλέφωνο και τι να πω στην μάνα μου; Γιατί να ταξιδέψω, την ζωή μου να ξοδέψω; Ποια καλοσύνη να νικήσω και ποιο μίσος να αγαπήσω, ποιο κρεβάτι να προδώσω και ποια αμαρτία να δικαιώσω...