Ποιες μπορεί να ήταν οι τελευταίες σκέψεις σου; Το κατάλαβες, άραγε, πως άφηνες την τελευταία πνοή σου; Πώς αυτό ήταν; Πως ήρθε το τέλος;
Ποτέ δεν έχω αισθανθεί τόσο κοντά στον θάνατό από ό,τι τώρα. Και αυτό γιατί είναι άλλο πράγμα να χάνεις τον παππού σου ή την γιαγιά σου, και άλλο να χάνεις την μητέρα σου.
Ήσουν καλός άνθρωπος, γαμώτο. Αφιέρωσες την ζωή σου για να μεγαλώσεις τον αδερφό μου και εμένα, γιατί σε ανησυχούσε η σκέψη να μεγαλώσουμε χωρίς τους γονείς μας εκεί. Παραμέρισες τονε αυτό σου και τα όνειρά σου, για να δώσεις την βάση σε εμάς να μεγαλώσουμε, και να εξελιχθούμε στους ανθρώπους που είμαστε τώρα. Το ξέρω πως ήσουν περήφανη και για τους δύο μας, αλλά ίσως εμείς δεν σου λέγαμε το πόσο πραγματικά περήφανοι είμαστε και εμείς για εσένα, για όλα αυτά που έκανες για εμάς.
Φυσικά υπήρχε και η πτώση. Η αρρώστια, η κούραση. Η παραίτηση. Αλλά αυτό συνέλαβε στο να είναι πιο γεμάτες και πιο ουσιώδεις οι στιγμές που περνάγαμε μαζί και που ήσουν καλά. Δεν θα μετρήσω αν ήταν λίγες ή πολλές. Μετράει που τις είχαμε. Μου λείπεις. Πραγματικά μου λείπεις πάρα πολύ. Ένας μήνας έχει περάσει, και δεν χωράει στο μυαλό μου ότι δεν θα σε ξαναδώ. Δεν θα σε ξανακούσω. Δεν θα σου γκρινιάξω ποτέ ξανά.
Βασανίστηκες. Πραγματικά βασανίστηκες πολύ. Αλλά πάντα ήσουν εκεί για τους άλλους. Ανεξαρτήτως του πόσο χάλια μπορεί να αισθανόσουν εσύ, πάντα θα καθόσουν και θα άκουγες τα προβλήματα των άλλων και θα προσπαθούσες να τους βοηθήσεις. Δεν αξιωθήκαμε να πάμε εκείνη την βόλτα στον Εθνικό Κήπο, που τόσο καιρό σε παρακάλεγα. Μια βόλτα να πηγαίναμε, δεν ήθελα τίποτα άλλο.
30 ημέρες μετά. Μόνο μαι φορά σε έχω δει στον ύπνο μου. Μου είπες πως όπου και αν βρίσκεσαι, ακόμα επικοινωνούμε μέσα από τις ψυχολογίες μας και το αίμα μας. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό, αλλά αυτές είναι οι μόνες κουβέντες που θυμάμαι να μου λες. Μια φίλη μου υποστηρίζει πως με αυτόν τον τρόπο ήρθες και μου έδωσες την ευκαιρία να σου πω Αντίο, μιας που δεν είχα την ευκαιρία να το κάνω. Βλέπεις, είχαμε να μιλήσουμε 2 ημέρες πριν να συμβεί ό,τι συνέβη.
Δεν ξέρω αν βασανίστηκες. Δεν ξέρω αν ήταν γρήγορο. Ήσουν μόνη σου, αυτό σκέφτομαι. Αλλά δεν κατηγορώ τον εαυτό μου, γιατί και στο εξωτερικό να μην ήμουν και πάλι δεν θα μπορούσα να είμαι εκεί. Ήταν μια μοναχική πτώση, που έκλεισε την μοναχική πορεία που είχες καθορίσει για τον εαυτό σου. Μακάρι να ήξερες σε πόσου ανθρώπους λείπεις. Μακάρι να ήξερες πόσους ανθρώπους άγγιξες με την απλότητά σου, την παιδική σου αφέλεια. Το θερμό χαμόγελό σου. Την ζεστασιά σου. Ακόμα και τον τελευταίο καιρό, μπορούσα να δω μέσα σου την μικρή Κατερίνα που αναγκάστηκε να μεγαλώσει χωρίς να το θέλει. Το πώς ενθουσιαζόσουν όταν ο ήλιος έριχνε τα "ωραία του χρώματα" στις πολυκατοικίες απέναντι από το σπίτι. Το με πόση χαρά έκοβες ένα κομμάτι από το νυχτολούλουδο για να το βάλεις στο σαλόνι, ή και δίπλα από το κρεββάτι σου, για να μπορείς να το μυρίζεις ολόκληρο το βράδυ.
[...] η μουσική αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια στην ζωή σου. Είναι και ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που μας άφησες. Από τότε που θυμάμαι, τα ήρεμα Κυριακάτικα απογεύματα πάντα υπήρχε μουσική στο background. Είτε από ραδιόφωνο, είτε από βινύλιο, είτε από κασέτα. Για μια περίοδο δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε χωρίς να παίζει είτε η μαύρη είτε η κόκκινη κασέτα με την κλασσική μουσική. Σε θυμάμαι να χαζεύεις το κόκκινο και το μπλε cd των Beatles, να σηκώνεις με προσοχή την βελόνα του πικάπ για να βάλεις έναν από τους τόσο μα τόσο πολλούς δίσκους που είχες. Και μέσα σε όλα αυτά, μας έμαθες να εκφραζόμαστε μέσω της μουσικής, κάτι το οποίο θα ζει πάντα μέσα από εμάς και θα μας θυμίζει εσένα. Beatles, Queen, Σιδηρόπουλος, Pink Floyd, Mike Oldfield, μπορώ να σκεφτώ πραγματικά πάρα πολλά ονόματα που δεν θα μου λέγανε τίποτα αν δεν ήσουν εσύ. Σε αγαπώ. Δεν στο έλεγα πότε αρκετά, σπάνια μοιραζόμουν μαζί σου τα συναισθήματά μου, τις σκέψεις μου, τις ζωής μου.[...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου