"Ποτέ μη κοιτάς το τέλος, αλλά την αρχή που πλησιάζει"

Με αυτά τα λόγια με αποχαιρέτησε μια καθηγήτρια που είχα πριν από αρκετά χρόνια μετά την τελετή αποφοίτησης. Και ειλικρινά τα λόγια αυτά με βοήθησαν να σηνειδητοποιήσω πως τέρμα το σχολείο, οι πανελλήνιες, όλα αυτά. Πλέον είμαστε συν-απόφοιτοι.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, πήραμε και τους βαθμούς και είναι η ώρα του μηχανογραφικού.

Έχουμε μεγαλώσει πολύ, και ξαφνικά. Είμαστε στη θέση των παιδιών που κοιτούσαμε κάποτε και λέγαμε με θαυμασμό "WOW! Απόφοιτος Λυκείου" και πάντα ακολοθουθούσε η σκέψη "Πότε θα τελειώσω το σχολείο γαμώτο;"

Και να λοιπόν, έφτασε το σήμερα: έχω τελειώσει με το σχολείο, περιμένω την Παρασκευή το απολυτήριο. Και έπειτα το μηχανογραφικό και αν όλα πάνε καλά, φοιτητής Ψυχολογίας από τον Οκτώβρη..

Ενθουσιάζομαι...