Σήμερα μας δόθηκε στην αναμενόμενη άσκηση με το παράλληλο κείμενο, το ακόλουθο ποίημα. Μπορώ να πω πως καθώς το διάβασα, ανατρίχιασα από τη δύναμη των στίχων. Τα περαιτέρω λόγια, λοιπόν, είναι περιττά:
Ο γιος της σκοτώθηκε πριν έξι μήνες
Τώρα κάθε πρωί που ανοίγει την πόρτα της,
είναι ένα πένθος. Νομίζεις πως βλέπεις, έξω από χρόνο και χώρο: το πένθος.
Το βράδυ, το ίδιο: Σπρώχνει την πόρτα
σα να σωριάζεται. Μπαίνει τρεκλίζοντας
ανάβει το φως. Η μαύρη της μπόλια
είναι λυμένη. Οι άκρες της κρέμονται
ως κάτου στο πάτωμα. Στον τοίχο, αντίκρυ της
η εικόνα ταράζεται. Η Παναγία τη βλέπει,
τρέμουν τα χέρια της, θα της φύγει θαρρείς,
θα της πέσει το βρέφος της.
Τα χείλη της σφίγγονται, η κόκκινη
μαντίλα της παίζει. Θέλει να την
βοηθήσει, αλλά – το σπίτι είναι έρημο.
Δεν έχει σε ποιον ν’ αφήσει σ’ αυτόν
τον κόσμο για μια στιγμή το παιδί της».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου