You got me wondering why.!

-Γιατί θέλεις να σπουδάσεις ψυχολογία; Για να κάθονται διάφοροι άσχετοι, να σου βγάζουν τα εσώψυχά τους και να τους χρεώνεις με την ώρα;
-Να σου πω την αλήθεια; Θέλω όντως να κάθονται «άσχετοι και να βγάζουν τα εσώψυχά τους», για να του βοηθήσω, για να αισθάνομαι ότι κάπως συμβάλλω και εγώ στο να γίνει η ζωή τους καλύτερη.
-Καλά, αυτό το κάνεις και σα φίλος. Είναι ανάγκη να το σπουδάσεις κιόλας, και να σπαταλάς ώρες από τη ζωή και του άλλου, αλλά και της δικίας σου;
-Πόσους ανθρώπους μπορείς να βοηθήσεις με αυτόν τον τρόπο;
-Λίγους, αλλά τουλάχιστον το κάνεις στο μέγιστο δυνατό βαθμό.
-Εγώ προτιμώ να το περάσω αυτό σε όσα περισσότερα άτομα μπορώ, αντιμετωπίζοντας τον καθένα ως ξεχωριστή προσωπικότητα, που χρειάζεται και αντίστοιχα διαφορετικό είδος βοήθειας...


Δε ξέρω άμα θα μπορούσε να πει κανείς με βεβαιότητα ποιος από τους δύο είχε δίκιο. Δε ξέρω βασικά αν όντως μόνο ένας από εμάς είχε δίκιο σε αυτή τη συζήτηση..
«Σε μια εποχή που αναζητάς καλούς φίλους με το φανάρι μέσα στο σκοτάδι, που οι ανθρώπινες σχέσεις δεν έχουν τη δύναμη που είχαν κάποτε, το κενό αυτό καλούνται να καλύψουν οι ψυχολόγοι» είπε ένας καθηγητής μου.
Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που θα ασκήσουν αυτό το λειτούργημα, όπως το χαρακτήρισε μια φίλη μου, με απώτερο και ίσως και μοναδικό σκοπό τα χρήματα, τη δόξα και γενικά ό,τι επιδιώκει ανέκαθεν ο άνθρωπος(αν και ειλικρινά δε ξέρω τι είδους δόξα μπορείς να αποκτήσεις ως ψυχολόγος...). Δεν είναι όμως όλοι οι άνθρωποι έτσι. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ. Σίγουρα κάπου εκεί έξω, κάποιοι άνθρωποι χαρακτηρίζονται ακόμη από ανιδιοτέλεια και ενδιαφέρον για την πραγματική ευτυχία του άλλου. Όχι μόνο ψυχολόγοι, απλά Ανθρωποι Τουλάχιστον αυτό θέλω να ελπίζω, όσο και να διαψεύδονται συχνά οι ελπίδες αυτές από τις παρορμήσεις του ανθρώπου, από την ίδια τη φύση και τα ένστικτα του ανθρώπου δηλαδή.
Η αλήθεια είναι μία: πέρα από το κατά πόσο ο άνθρωπος, ως είδος, ενδιαφέρεται για τον συνάνθρωπό του (και δεν έφτασε δηλαδή στη φάση σχηματισμού κοινωνιών και πόλεων καθαρά για την ικανοποίηση του δικού του ενστίκτου επιβίωσης, το οποίο συνεπάγεται πλήρη εκμετάλλευση των μοναδικών όντων που μπορεί να εκμεταλλευτεί σε τέτοιο βαθμό), σημαντικός παράγοντας στη διαμόρφωση της σημερινής κατάστασης είναι και το κατά πόσο ο ίδιος είναι ανοιχτός και έτοιμος να δεχτεί την ειλικρινή και ανιδιοτελή προσφορά του άλλου. Δεν αναφέρομαι μόνο στο πλαίσιο ψυχολόγος, αλλά στην ευρεία έννοια της προσφοράς.

Εγώ τουλάχιστον βλέπω εγωισμό και στις δύο αυτές πλευρές. Εγωισμός που δε βοηθάς, εγωισμός που δε δέχεσαι βοήθεια. Ίσως και να είναι λάθος μου να τα βλέπω έτσι τα πράγματα... «Όταν οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν δυνατές, καμία εξωτερική βοήθεια δε χρειαζόταν» συμπλήρωσε ο καθηγητής, για να ενισχύσει το συλλογισμό μου.
Η ατομοκεντρικότητα ίσως και να επικρατεί στην εποχή μας, όχι όμως με την θετική της όψη. Αφήνω, λοιπόν, ανοιχτό το ενδεχόμενο να έχω παρερμηνεύσει τη συμπεριφορά και τις συνθήκες υπό τις οποίες πράττουν οι γύρω μου, αλλά και εγώ ο ίδιος.
Όλα είναι πιθανά και τίποτα δεν είναι βέβαιο. Ειδικά όσον αφορά τον άνθρωπο, με την τόσο περίπλοκη σκέψη και ψυχοσύνθεσή του, η οποία αποτελεί και αίτιο της σημερινής του κατάληξης/ των επιτευγμάτων/ της κατάντιάς του...