...δύσκολη υπόθεση ο τίτλος για πρώτη φορά...

Όλως περιέργως έχω αρκετά γνώριμα πρόσωπα σε αυτόν τον ιστότοπο: φίλοι, παλιοί συμμαθητές, ακόμα και ο πατέρας μου.. Είπα, λοιπόν, να κάνω και εγώ αυτό το βήμα και να το τολμήσω να δημιουργήσω μια σελίδα..

Μια προσπάθεια αυθορμητισμού, μιας και όση ώρα προσπαθώ να βρω ένα κάποιο θέμα, απογοητεύομαι όλο και περισσότερο με τις σαχλές ιδέες μου. Αν και αισθάνομαι πως ακόμα και αυτό είναι σαχλό(καθόλου τυχαία η επανάληψη σε αυτό το σημείο), καθώς οι αποφάσεις σχετικά με τις σκέψεις μου και την ποιότητά τους καθορίζεται από το "Τι θα πουν οι άλλοι, που θα δουν ότι τώρα ξεκινώ να γράφω;;" Ε, αυτή ακριβώς είναι και η απάντησή μου.. Καλό ε; =)

Το ίδιο μου συμβαίνει και με τα σκίτσα και τις φωτογραφίες.. Και είναι τόσες οι φορές που απλά κουράζομαι από αυτή την προσπάθεια, να ικανοποιώ τους γύρω μου ξεχνώντας να κοιτάω τον εαυτό μου. Αυτό, όπως λογικά και εσύ γνωρίζεις, έχει αντίκτυπο και στη ίδια τη ζωή και τις αποφάσεις που κάνω κάθε μέρα..Ίσως σε αυτό το σημείο να γίνομαι και παρορμητικός, να ξεχνάω τον σκοπό για τον οποίο γράφω.. Πάλι καλά που το ξεκαθάρισα, γράφω δίχως σκοπό!

Ακούω Τσανακλίδου παράλληλα.. "άσ'τε με ήσυχο όλοι, θέλω να ζήσω ελεύθερος δίχως ταυτότητα πια..." Μεγάλη κουβέντα αυτή, αλλά φυσικά όλοι το έχουμε σκεφτεί σε κάποια φάση της ζωής μας. Επειδή σε αυτό το σημείο καταλήγουμε, με τον τρόπο που τρέχουμε και τρέχουμε και τρέχουμε να προλάβουμε τα πάντα, να ικανοποιήσουμε τους πάντες, και να απαντάμε σε όλες τις κουδούνες που μας έχουν κρεμάσει, δίχως σημάδι απόγνωσης και κούρασης. Το κατάλαβα αυτό φέτος, περισσότερο από ποτέ, με τις πανελλαδικές εξετάσεις, στη δίνη των οποίων μπλέχτηκα φέτος, και αισθάνομαι εξουθενωμένος από Οκτώβριο μήνα ήδη. Ε, αν είναι δυνατόν πια! Λες και είναι κατάσταση αυτή! Αλλά τι να κάνουμε; Ακόμα ούτε δικαιώματα προς την κοινωνία έχω, παρά μόνο αρχίζουν και μου φορτώνονται οι υποχρεώσεις.. Άμα βγω και πω τη γνώμη μου για ό,τι συμβαίνει, σε καμία πλατεία ή σε κανένα πανηγύρι, όπως όλα τα κορδωμένα πρόσωπα που βλέπουμε καθημερινά στη μάπα μας, σίγουρα η αντίδραση θα είναι ως επί το πλείστον "δε ξέρει τι λέει, ακόμα ανήλικο είναι".

Να τος λοιπόν και ο παρορμητισμός μου.. Αλλιώς ξεκίνησα, και αδυνατώ να καταλάβω πού θα καταλήξω..

Σάμπως και έχει και καμία σημασία;
Δεν έχω κάνει κάτι παρόμοιο ποτέ μου πάντως.. είναι απλα πρωτόγνωρο..
Όσο σκέφτομαι, πιέζω τα πλήκτρα..
Ό,τι σκέφτομαι, το βλέπω ζωντανό στην οθόνη μπροστά μου..
Πειραματίζομαι με τις σκέψεις.. πως θα τις κάνω ακόμα και bold..
...wow...

Τι να πω πάντως.. Εγωισμός; Μισαλλοδοξία; Έχουν αυτά καμία επαφή με αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή; Μπαααααα, δε ξέρω καν γιατί τα σκέφτηκα αυτά!

Ά ρε τρέλα που μας δέρνει...




~On ne sait jamais...~