My own Renaissance

Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από το να βλέπεις τον κέρσορα να αναβοσβήνει στην οθόνη, περιμένοντας να πατήσεις κάποιο κουμπί, οποιοδήποτε κουμπί, προκειμένου να αρχίσει να γράφει. Σήμερα όμως δε θα τον αφήσω να με νικήσει, γιατί έχω πολλά πράγματα να γράψω..

Μπορεί το ιστολόγιο να σίγησε για μερικές εβδομάδες λόγω διακοπών, αλλά επανήλθα χθες που αναδημοσίευσα μια συνομιλία που είχα με μια φίλη μου. Με βοήθησε να σκεφτώ αρκετά πράγματα, και να κατανοήσω ακόμα περισσότερα. Και γενικότερα, μέσα στην τελευταία αυτή εβδομάδα, ουσιαστικά την τελευταία του καλοκαιριού, πολλά πράγματα με έχουν εμπνεύσει για να γράψω.. Το κυριότερο είναι οι άνθρωποι που με περιβάλλουν, είτε οι καινούργιες αφίξεις, είτε άτομα που θεωρούσα τόσο δεδομένα που ποτέ δεν είχα συνειδητοποιήσει το ψυχικό μεγαλείο που κρύβουν μέσα τους, είτε αυτά που χρειάζεται να αποχαιρετήσω στο σύντομο μέλλον, καθώς θα φύγουν από την Ελλάδα για να σπουδάσουν..

Οπτικά ερεθίσματα τον τελευταίο καιρό τρελαίνουν την όραση και τη λογική μου. Φωτογραφίες που είχα τραβήξει και είχα ξεχάσει, σαν κάτι να είχε απομακρύνει τη ζωή από αυτές. Τις τελευταίες μέρες αναβίωσε και το profile στο οποίο τις ανεβάζω, κάτι το οποίο με χαροποίησε ιδιαίτερα..Κείμενα τα οποία σα να με βοηθούν νa ανοίξω νέους ορίζοντες στη σκέψη μου..Το τελευταίο που με κίνησε ιδιαίτερα να σκεφτώ κάποια πράγματα είναι οι συγκεκριμένες γραμμές από το blog του φίλου μου του Κωνσταντίνου:

Περασμένες αγάπες..Χαμένοι έρωτες..
Ανεκπλήρωτα όνειρα..Μελλοντικά σχέδια..
Αγαπημένοι άνθρωποι..
Μεγάλα σφάλματα..Μικρές αλήθειες..

Και η παραμικρή λέξη από αυτά μπορεί να σε ταξιδέψει.. Μέσα σε όλα αυτά (γι' αυτό το λόγο και το έχω ξεχωρίσει) υπάρχουν οι αγαπημένοι άνθρωποι. Άνθρωποι τους οποίους αγαπάς ή που σε αγαπάνε; Δε μπορώ να ξέρω με ποιον τρόπο από τους δύο το έχει γράψει.. Τις προάλλες σκεφτόμουν σχετικά με το πόσα άτομα περνάνε από τη ζωή μας, έστω για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, και μετά εξαφανίζονται για κάποιον λόγο. Σκέψου για λίγο, οι γνωστοί γνωστών που έτυχε να γνωρίσεις, οι παρέες που κατά τύχη μπλέξανε και περάσανε μια αξέχαστη βραδιά μαζί... Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, και να μη το ξέρουν (και να μη το ξέρεις), έχουν αφήσει το σημάδι τους πάνω στην ψυχή σου. Η οποιαδήποτε κουβέντα τους μπορεί ειλικρινά να συνέβαλε με κάποιο τρόπο στη τροχοδρόμηση της ζωής σου, με τρόπο που ξεπερνάει την δική σου αντιληπτική ικανότητα.. Η σκέψη αυτή με βρήκε για πρώτη φορά φέτος, όταν κατάλαβα πως τα άτομα που χαιρετούσα, τι και αν τα είχα δει τόσες νύχτες συνεχόμενα, είχαμε μιλήσει, έστω βρε παιδί μου είχαμε ανταλλάξει ένα βλέμμα ή ένα χαμόγελο, λογικά δε θα τα ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου. Τουλάχιστον όχι υπό κανονικές συνθήκες...

Όλες αυτές οι εμπειρίες και οι σκέψεις, μαζί με κάποια γεγονότα, με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι μάλλον η μοίρα υπάρχει, η τύχη κυριεύει τη ζωή μας και τα πάντα βρίσκονται σε απίστευτη αλληλεξάρτηση Ζούμε μερικές φορές απίστευτες στιγμές με άτομα τα οποία μπορεί να μη ξέρουμε αρκετά καλά, μπορεί μόλις να τα γνωρίσαμε, αλλά ελάχιστες φορές θα συνειδητοποιήσουμε πόσο σημαντικές είναι αυτές οι στιγμές που ζήσαμε μαζί. Θεωρούμε αρκετά πράγματα τόσο δεδομένα, που αδυνατούμε να τα εκτιμήσουμε πραγματικά και όπως τους αξίζει..Και με την λέξη 'πράγματα' εννοώ στιγμές, σκέψεις, ανθρώπους και εμπειρίες..

Από την άλλη μεριά, τον τελευταίο καιρό και πολλά ακουστικά ερεθίσματα έχουν αλλάξει τον τρόπο που ακούω την κάθε νότα, είτε αυτή προέρχεται από μια κιθάρα, είτε από την σταγόνα που θα πέσει μετά από ένα τόσο μεγάλο ταξίδι στο παράθυρό μου, είτε τη συχνότητα την οποία θα χρησιμοποιήσει κάποιος για να ανοίξει την καρδιά του και την ψυχή του σε εμένα. Ακόμα και καθώς γράφω την ανάρτηση αυτή, ανακάλυψα ένα καινούργιο συγκρότημα που ξέρω ότι από απόψε κιόλας θα συντροφεύει τα όνειρά μου. If These Trees Could Talk λέγονται, και προτείνω ανεπιφύλακτα να τους ψάξει κάποιος.. Και άλλα συγκροτήματα είναι η αλήθεια πως έτυχε να ανακαλύψω, αλλά αυτό είναι η μουσική που ακούω καθώς γράφω αυτή τη στιγμή..Άλλα δεν είναι μόνο αυτά τα ακουστικά ερεθίσματα που πρέπει να αναφέρω...

Μέσα από μια ιδιαιτέρως χρονοβόρα διαδικασία, έχω μάθει πλέον να εκτιμώ τις λέξεις με τις οποίες αποφασίζει κάποιος να εκφραστεί προς το πρόσωπό μου. Είτε σε μια απλή συζήτηση, είτε όταν μιλάμε για θέματα για τα οποία πολύ δύσκολα αποφασίζεις να ανοιχτείς.. Τις τελευταίες μέρες άκουσα ακόμα και 'Ευχαριστώ' από ένα άτομο, μόνο και μόνο επειδή βρίσκομαι στη ζωή του, μόνο και μόνο γιατί με ξέρει.. Άκουσα υπέροχα λόγια που δε περίμενα ποτέ να ακούσω από μια γνωριμία που δε κρατάει ούτε εβδομάδα, και όμως... Και όμως αισθάνθηκε την ανάγκη και αποφάσισε να εκφραστεί με αυτόν τον τρόπο.. Μπορώ να πω πως πολλές φορές ντρέπομαι όταν ακούω τέτοια πράγματα, γιατί αισθάνομαι πως ίσως και να μη τα αξίζω, αφού τις περισσότερες φορές προσπαθώ απλά να είμαι κοντά στα άτομα που νοιάζομαι.. Δεν έχεις ιδέα πόσο απογοητεύομαι όταν δε το καταφέρνω αυτό..

Μου αρέσει που κάθε μέρα που περνάει μαθαίνω να εκτιμώ τον κόσμο γύρω μου ακόμα περισσότερο, τα άτομα τα οποία με επιλέγουν (όχι από υποχρέωση, άλλα επειδή το θέλουν) για να περάσουμε κάποιες στιγμές μαζί.. Την φύση, που μας προσφέρει τόσο υπέροχα χρώματα για να εκφράσει τα δικά της συναισθήματα, τη δική της μελαγχολία και τις δικές της σκέψεις.. Ημερολογιακά μπορεί να αφήνουμε σύντομα το καλοκαίρι, περιμένω πως και πως τη στιγμή που θα περπατώ στο κέντρο μιας άδειας Αθήνας, με ένα κασκόλ περασμένο στο λαιμό μου, κρατώντας μια ζεστή σοκολάτα να βλέπω τα φύλλα να κιτρινίζουν και να πέφτουν ένα ένα στο έδαφος..Όχι πως το καλοκαίρι δε μου προσέφερε όμορφες στιγμές, σε κάτι τέτοια προσπαθώ να μην είμαι και τόσο αχάριστος. Υπέροχα ηλιοβασιλέματα, βόλτες με σαγιονάρα και βερμούδα, φοβερές συζητήσεις και ανεξίτηλες εμπειρίες..

Έρχεται, λοιπόν, ο καιρός να ξεκινήσει και η δική μου φοιτητική ζωή..Ένα είναι σίγουρο, το ιστολόγιο αυτό θα συνεχίσει όπως και να έχει..Γιατί κακά τα ψέματα, αλλά κάθε φορά που γράφω νιώθω όλο και πιο ζωντανός. Βλέπω να παίρνουν σχήμα μπροστά στα μάτια μου οι σκέψεις μου.. Και παίρνω αποφάσεις, με βοηθάει να πάρω αποφάσεις σημαντικές για τη ζωή μου και τον κόσμο γύρω μου.. 'Εγώ και ο κόσμος', που μας άρεσε να λέμε κάποτε =)

Τελικά δεν είδα τον κέρσορα να με περιμένει στην οθόνη, να αναβοσβήνει περιμένοντας το πάτημα κάποιου κουμπιού, οποιουδήποτε κουμπιού, προκειμένου να αρχίσει να γράφει...