#100 - Ελευθερία.

Εκατοστή ανάρτηση. Εκατοστή φορά που θα πατήσω το κουμπί "Δημοσίευση ανάρτησης". Και το θέμα αυτής (ή τουλάχιστον ο τίτλος), ελευθερία..
Αυτή η λέξη βρίσκεται στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες. Η ελευθερία.
Όλα ξεκινήσανε όταν άκουσα μια τραγουδίστρια να απαντάει σε ερώτηση σχετικά με το πώς θα περιέγραφε την μουσική της, ως "την αίσθηση του να χοροπηδάς πάνω σε ένα τραμπολίνο, να φτάνεις πιο ψηλά, πιο ψηλά, ακόμα πιο ψηλά, και στο τέλος να ανοίγεις τα φτερά σου και να πετάς..". Αυτό ήταν που με έκανε να σκέφτομαι: πόσο μου έχει λείψει αυτή η αίσθηση του να πετάω, του να μην έχω δεσμά να με κρατάνε κάτω στη Γη και να με αναγκάζουν μόνο να κοιτάζω τα αστέρια, και να μου επιβάλουν να σκέφτομαι πως μπορώ μόνο να τα βλέπω και να τα θαυμάζω, αλλά δεν μπορώ ποτέ να τα φτάσω και, γιατί όχι, να καταφέρω και εγώ να γίνω ένα από αυτά..

Δεν θα κρύψω πως τώρα, καθώς γράφω, αισθάνομαι πως μου έχει φύγει ξαφνικά η έμπνευση. Θα προσπαθήσω παρ' όλα αυτά, να μεταφέρω το πως αισθάνομαι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο..

Την ζωή σου την ζεις σαν ένα βότσαλο που το έχει πάρει η κατηφόρα: θα αποκτάς όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα, θα πέφτεις και θα προχωράς με ταχείς ρυθμούς. Σε αυτή την διαδρομή, άλλα βότσαλα θα βρεθούν μπροστά σου και θα προσπαθήσουν να σε κάνουν να ελαττώσεις την ταχύτητά σου, άλλα γιατί θέλουν να σε προφυλάξουν από το να διαλυθείς, άλλα γιατί απλά σε φοβούνται και θέλουν να μην καταφέρεις ποτέ να ανακτήσεις την ταχύτητα που είχες κάποτε. Άλλες φορές, θα βρεθείς σε κάποιο ίσιωμα και θα ξαποστάσεις, όμως κάποια δόνηση/βροχή ή ακόμα και κάποια άλλη πέτρα θα σε κάνει να πάρεις πάλι φόρα και να ξεκινήσεις και πάλι να κυλήσεις.. Το πιο ωραίο, όμως, που μπορεί να σου συμβεί, είναι πως κάποιες πέτρες που θα συναντήσεις στον διάβα σου δεν θα σε εμποδίσουν, αλλά θα αφήσουν την κατηφόρα να της πάρει μαζί σου, έτσι ώστε να προχωράτε συνεχώς στην ίδια κατηφόρα, με τα ίδια εμπόδια, τις ίδιες δυσκολίες, αλλά και την ίδια ταχύτητα. Μπορεί ανά στιγμές ο ένας να πηγαίνει πιο γρήγορα και ο άλλος πιο αργά, αλλά θα ξαναβρεθείτε κάποτε να κατεβαίνετε και πάλι, ο ένας δίπλα από τον άλλον.

Μπορεί η εικόνα αυτή που περιγράφω να ακούγεται ωραία, αλλά λείπει από αυτήν κάτι το βασικό: συχνά ξεχνάμε πως η πέτρα υπόκειται συνεχώς σε μια ή περισσότερες δυνάμεις, βλπ βαρύτητα, βροχή, αέρας κλπ, και ουσιαστικά με αυτόν τον τρόπο κάθε φορά που θα βρεθεί εκτεθειμένη θα παρασυρθεί και από κάτι. Μπορεί μια λύση να είναι να καταλήξει κομμάτι ενός τοίχου, μαζί με άλλες όμοιές της και μη πέτρες, και να μείνει εκεί για πάντα. Αν το καλοσκεφτείς, πολλοί είναι αυτοί που το κυνηγάνε αυτό: με αφετηρία τον εαυτό τους, προσπαθούν να μαζέψουν γύρω τους άλλους ανθρώπους που είτε τους έχει πάρει η κατηφόρα είτε όχι, και μαζί να φτιάξουν ένα κτίσμα τόσο γερό, που καμία δύναμη να μην μπορεί να το γκρεμίσει: ούτε η βαρύτητα, ούτε ο σεισμός, ούτε καν ο κακός ο λύκος!

Όλοι μας ξέρουμε όμως, πως όσο μεγαλύτερο είναι αυτό το δημιούργημα, όσο πιο προχειροφτιαγμένο είναι, τόσο μεγαλύτερες είναι και οι πιθανότητες να το βρεις κατεστραμμένο σε κάποια στιγμή. Πάντα, όμως, θα δεις ένα σύνολο από λίγες πέτρες, τις οποίες κανένας σεισμός δεν μπόρεσε να σπάσει, καμία βροχή δεν μπόρεσε να διαλύσει, κανένας κατακτητής δεν κατάφερε να διασπάσει.. Γιατί είναι αυτές με τις οποίες σας συνδέει το δυνατότερο τσιμέντο, που αποκτά την δύναμή του επειδή και οι 2 πέτρες επιθυμούν να μείνουν ενωμένες στον αιώνα του άπαντα. Με άλλα λόγια, στις περιπτώσεις που και οι 2 άνθρωποι θέλουν να διατηρήσουν την όποια σχέση τους και το επιδιώκουν αυτό, τίποτα εξωγενές δεν μπορεί να τους χωρίσει, όσο και να προσπαθεί..

Και εδώ προκύπτει ένα από τα ερωτήματα που με απασχόλησαν τόσο αυτές τις μέρες. Στη σημερινή εποχή, είναι ο άνθρωπος διαθέσιμος να ενωθεί σε τέτοιος βαθμό με τον συνάνθρωπό του; Και ακόμα και αν πραγματικά το θελήσει, ξέρει τον τρόπο για να επιδιώξει κάτι τέτοιο και να διεκδικήσει και να κυνηγήσει αυτά που πραγματικά επιθυμεί; Τον τελευταίο καιρό είμαστε όλοι μάρτυρες μια αλλαγής που συμβαίνει ολόγυρά μας: ο άνθρωπος πλέον συνειδητοποιεί πως η απομόνωση και ο ατομικισμός που κυριαρχούσαν στην ζωή όλων τα τελευταία 30+ χρόνια έχουν οδηγήσει σε ανθρώπους στενάχωρους, αποσυνδεδεμένους από τον περίγυρό τους, από τα άτομα που θα μπορούσαν και που θα ήθελαν οι ίδιοι να έχουν δίπλα τους, και ακόμα χειρότερα, έχει οδηγήσει σε μια μη συνειδητοποίηση της θέσης μας, σε σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό. Ο κόσμος ακόμα φοβάται να μιλήσει στον διπλανό του στον δρόμο, προτιμά να απομονωθεί αγκαλιά με τα ακουστικά του mp3 του ή με το βιβλίο του. Όλοι, όμως, όταν βρεθούν σε έναν δημόσιο χώρο, σε ένα μεταφορικό μέσο, σε ένα αμφιθέατρο νιώθουν πως αποτελούν με τους γύρω τους μια μικρή ομάδα, μια κοινότητα. Και αυτό γιατί ο άνθρωπος ποτέ δεν μπόρεσε να ζήσει στην απομόνωση. Πάντα ήθελε και πάντα θα θέλει κάποιον άλλον δίπλα του, σε πρώτη φάση για να αισθανθεί απλά δίπλα του και στη συνέχεια για να αισθανθεί το πνεύμα του και τον κόσμο του...

Και εδώ, λοιπόν, εντάσσεται το ζήτημα της ελευθερίας: όχι της ελευθερίας που σου επιβάλουν οι θεσμοί και οι κανόνες με τους οποίους είσαι αναγκασμένος να συμμορφωθείς γιατί σου το επιβάλει ο περίγυρός σου, αλλά της ελευθερίας που επιβάλεις εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου. Την ελευθερία που θα δώσεις εσύ ο ίδιος στο πρόσωπό σου να εκφράζει αυτό που πραγματικά νιώθεις, στο μυαλό σου να σκέφτεται και να εκδηλώνει αυτό που πραγματικά επιθυμεί, στην καρδιά σου να σου δείχνει τον δρόμο που πραγματικά θεωρεί σωστό και όχι αυτόν που θα έπρεπε να είναι ο σωστός..

Έχεις κάτσει ποτέ να πεις αυτό που πραγματικά αισθάνεσαι στον διπλανό σου; Άμα πεις σε μια κοπέλα στον δρόμο που θα περάσει από δίπλα σου στον δρόμο ότι σου αρέσει το φόρεμά της, μπορεί να σε θεωρήσει ανώμαλο. Ναι, μπορεί να θεωρήσει ότι της την πέφτεις, ότι την σκέφτεσαι την γυμνή, και οτιδήποτε άλλο. Υπάρχει, όμως και η πιθανότητα να ευχαριστηθεί με το σχόλιό σου, να της φτιάξεις την διάθεση γιατί είχε μια δύσκολη μέρα στην δουλειά, να την βοηθήσεις να νιώσει καλύτερα με το σώμα της και να ξεπεράσει τα κόμλπεξ της και άλλα..

Ο κόσμος έχει χάσει τον αυθορμητισμό του. Προσπαθεί τόσο πολύ να διαβάσει τα μηνύματα μέσα από τις γραμμές, που δεν προσπαθεί ο ίδιος να στείλει το μήνυμά του ξεκάθαρα. Πες το δυνατά και πες το καθαρά:

σε αγαπώ
είσαι ο πολυτιμότερος άνθρωπος που θα μπορούσα να έχω ποτέ δίπλα μου
είσαι όμορφος/η
μην αλλάξεις ποτέ
το χιούμορ σου με κάνει και βλέπω την πόλη με άλλο μάτι
θέλω να σε γνωρίσω καλύτερα
θέλω να κλάψω για εσένα

Γιατί να φοβηθείς να εκφραστείς; Μόνο να κερδίσεις μπορείς, αν πραγματικά πεις αυτό που θέλεις. Μπορεί να πληγωθείς, μπορεί να μην μείνεις ικανοποιημένος από την απάντηση, αλλά και πάλι θα βγεις πιο δυνατός, γιατί θα ξέρεις εξαρχής πβς έπαθες την μικρότερη ζημιά που θα μπορούσες..
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την περνάμε μόνοι μας, με τον εαυτό μας..