Φόβος < φως

Γι' ακόμα μια φορά δυσκολεύομαι να βρω τρόπο να ξεκινήσω την ανάρτηση αυτή. Πάνω από έναν χρόνο σε αυτό τον ιστότοπο, και ακόμα το βρίσκω δύσκολο να εκφραστώ. Ή καλύτερα, ακόμα το βρίσκω δύσκολο να αποφασίσω το θέμα για το οποίο θα γράψω. Τυχερές οι στιγμές αυθορμητισμού μέσα σε αυτό το χάος του μυαλού μου.
Σκεφτόμουν σήμερα τα 'κουτιά' στα οποία αναγκαζόμαστε πολλές φορές, θέλοντας και μη, να βάλουμε πολλά στοιχεία της ζωής μας. Αναφέρομαι στα καλούπια, τα μοντέλα, τα οποία αισθανόμαστε πως πρέπει να γεμίζουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Υπάρχουν συγκεκριμένα από αυτά που τα παρατηρούμε και άμεσα στη καθημερινότητά μας: το πώς πρέπει να είναι μια οικογένεια, πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε και να επιλέγουμε τους φίλους μας, πώς πρέπει να είναι μια σχέση. Όλα αυτά, όμως, έχουν μέσα τους μια λέξη που απεχθάνομαι να χρησιμοποιώ, πόσο μάλλον να την χρησιμοποιούν οι άλλοι για εμένα, και αυτή δεν είναι άλλη από το ΠΡΈΠΕΙ.

Πρέπει, το πρέπον και όλα τα συναφή. Με άλλα λόγια, το μοντέλο που έχει ορίσει η κοινωνία για ορισμένα ζητήματα και που πρέπει να το ακολουθήσουμε και να εκπληρώσουμε τα ζητούμενα του, αλλιώς δε θα μπορέσουμε ποτέ να είμαστε ευτυχισμένοι, να αισθανθούμε ολοκληρωμένοι κλπ. Στην αρχή της σχέσης πρέπει να κάνω τα Χ πράγματα, από τους φίλους μου και την οικογένειά μου πρέπει να έχω τις Ψ υποχρεώσεις και τις Ω απολαβές. Και όλα αυτά συμβαίνουν για να ικανοποιούν την ανάγκη μου να νιώσω ότι είμαι μέλος μιας ομάδας, μια αγέλης, και ότι δε θα αναγκαστώ να αντιμετωπίσω τον κόσμο αυτό μόνος μου.
Σκέψου το, όμως, λίγο παραπάνω.. Δεν έχεις αισθανθεί ποτέ πως θέλεις να εκφράσεις συναισθήματα, να προβάλλεις ιδέες, να αντιδράσεις με τρόπους διαφορετικούς από τους προβαλλόμενους ως ορθούς; Εγώ τουλάχιστον, το έχω νιώσει πολλές φορές. Όμως εξίσου πολλές φορές έχω νιώσει την ανάγκη να καταπιώ αυτό που πήγε να ξεπηδήσει από μέσα μου για να μην παρεξηγηθώ, να μη με χλευάσουν, να μην γίνω δακτυλοδεικτούμενος ως 'διαφορετικός'. Και όλο αυτό γιατί μέσα στο μυαλό μου δεν ήξερα άμα έπρεπε να αφήσω τις δικές μου σκέψεις να κυριαρχήσουν και να διαφοροποιηθώ (άμα ταιριάζει εδώ αυτός ο όρος), ή να προσπαθήσω να τις διαμορφώσω με τρόπο που να ανταποκρίνονται στα 'κουτιά' που έχουν εμφυτευτεί στο μυαλό μου από τον περίγυρο, από την κοινωνία, ακόμα και από τις δικές μου εμπειρίες..

Ουσιαστικά, όμως, και μόνο που έχω μπει σε μια τέτοια διαδικασία, υπονομεύω τον εαυτό μου και τον παρεμποδίζω από το να εκφραστεί πραγματικά. Μόνο όταν κάποιος καταφέρει να προβάλει 1000% τον εαυτό του, να τον αποδεχτεί όπως είναι και να μην κάνει την παραμικρή προσπάθεια να τον αλλάξει, και ακόμα καλύτερα, όταν αυτό δε φοβάται να το βγάλει παραέξω, μόνο και ΜΌΝΟ τότε μπορεί να θεωρηθεί πραγματικά ευτυχισμένος. Άλλοι λένε πως αυτό μπορείς να το πραγματοποιήσεις μόνο δίπλα στα άτομα που αγαπάς, είτε αυτά λέγονται φίλοι σου, είτε ερωμένος/η, είτε οικογένεια.
Αλλά πότε είναι η σωστή στιγμή να βγάλεις από μέσα σου και να μοιραστείς με κάποιον τα πιο βαθιά μυστικά, τις πιο ενδόμυχες σκέψεις σου; Υπάρχει σωστή στιγμή για κάτι τέτοιο; Ίσως και να καταδικάζεις τον εαυτό σου με το να μην κρατήσεις απολύτως τίποτα μόνο για εσένα, να τον απογυμνώνεις από την τελευταία άμυνα που μπορεί να έχει απέναντι σε οτιδήποτε εξωτερικό και εχθρικό.

Μόνο τότε, όμως, αγγίζεις την ευτυχία. Όταν έχεις απογυμνώσει με αυτή την έννοια τον εαυτό σου, γνωρίζοντας πώς ό,τι και να σου έρθει δε θα σε βλάψει. Ή τουλάχιστον, όταν δε φοβάσαι πως πιθανώς θα σε βλάψει. Γιατί εσύ θα είσαι ο εαυτός σου ό,τι και να συμβεί: θα έχεις τα πιστεύω σου, θα έχεις τον ψυχικό σου κόσμο, θα έχεις την σεξουαλικότητά σου, θα έχεις οτιδήποτε μοναδικά δικό σου μπορείς να φανταστείς..

Αν όμως αυτό δε συμβαδίζει με την κοινωνία και τον περίγυρό σου; Μπορεί να θεωρηθεί αυτοκαταστροφικό το γεγονός ότι καταδικάζεις τον εαυτό σου στην μοναξιά και την περιθωριοποίηση άμα ακολουθήσεις αυτόν τον δρόμο;
Και έστω ότι τον ακολουθείς, αν ξαφνικά συνειδητοποιήσεις πως δεν σε οδηγεί στην ευτυχία, θα μπορέσει ποτέ να υπάρξει ποτέ εναλλακτική λύση (plan B);

Είναι ένα ρίσκο που όλοι θέλουν να πάρουν, αλλά ελάχιστοι τολμούν. Γιατί εκεί μπαίνει ο παράγοντας ΦΌΒΟΣ

Σύμφωνα με κάποιους, όμως, ο φόβος κρύβει μέσα του το φως (βλπ. ετυμολογία)

Σύμπτωση; ;)