Αμαρτίες Γονέων Παιδεύουσι Τέκνα

Έχω βαρεθεί να το παίζω "σκληρός", προσπαθώντας να κάνω τους άλλους να νιώθουν καλύτερα με τον εαυτό τους. Μου αρέσει να είμαι δίπλα σε οποιονδήποτε, να τον βοηθάω όποτε με χρειάζεται, αλλά υπάρχουν κάποιες στιγμές στις οποίες αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα σου λειτουργεί εις βάρος σου. Γιατί μπορεί να είσαι εκεί για όλους τους άλλους, αλλά καταλήγεις να μην είσαι εκεί για τον ίδιο σου τον εαυτό.

Δυστυχώς, ένα από τα μέρη που με κάνουν να αισθάνομαι έτσι, ότι δηλαδή έχω βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια να επαναλαμβάνονται, και να προσπαθώ εγώ να το παίξω "δυνατός" μέσα σε όλα αυτά είναι το ίδιο μου το σπίτι. Και όταν λέω σπίτι, το λέω με την ευρύτερη έννοια, βλέπε οικογένεια. Γιατί, όπως έχω κληθεί τα τελευταία χρόνια να μάθω, αμαρτίες γονέων ΌΝΤΩΣ παιδεύουσιν τέκνα.

Δεν μπορώ να πω ότι κατηγορώ τους γονείς μου. Ο καθένας είναι διαφορετικός και μοναδικός με έναν ολότελα διαφορετικό τρόπο, και αυτό αποδείχτηκε και από το γεγονός ότι δεν είναι πλέον μαζί. Ένα λάθος, όμως, που κάνουν διάφοροι γονείς (και δυστυχώς οι δικοί μου δεν αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα) είναι πως χρησιμοποιούν τα παιδιά τους ως υποκατάστατα άλλων: φίλων, συμβούλων, ψυχολόγων. Χωρίς να το καταλαβαίνουν, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές, βάζουν ασυνείδητα τα παιδιά τους σε μια διαδικασία στην οποία τα ίδια δε ζήτησαν ποτέ να αναμιχθούν, αλλά από ότι φαίνεται η μοίρα είχε άλλα σχέδια για αυτά. Τα βαραίνουν με τα δικά τους τα προβλήματα, κάνοντας ολοένα και δυσκολότερο για αυτά να αποκτήσουν κάποτε δικό τους βήμα στην ζωή. Να αποκτήσουν ΔΙΚΉ ΤΟΥΣ ζωή.

Οι ρόλοι που καλούνται τα πα ιδία αυτά να αναλάβουν από σχετικά μικρή ηλικία, τα κάνουν να στερηθούν τόσα πράγματα: στη δική μου περίπτωση, όπως φαντάζομαι και για άλλα παιδιά, η παιδική ηλικία έπαψε να υπάρχει από κάποια στιγμή και μετά. Αναγκάστηκαν να ωριμάσουν πολύ γρηγορότερα από την ηλικία τους, και το χειρότερο είναι πως μετά από κάποιο διάστημα οι γονείς τους χρησιμοποιώντας σαν πρόφαση την ωριμότητα των παιδιών τους, τα βάζουν στις θέσεις που προηγουμένως ανέφερα..

Αυτό που με στενοχωρεί, όμως περισσότερο από όλα, είναι ότι κοιτάω μια ανάρτηση που είχα κάνει στις 27/11/2009, και είχα γράψει τα ακόλουθα:

Δυστυχώς, όμως, έχω αρχίσει να αισθάνομαι για αρκετά από τα άτομα που με περιτριγυρίζουν και με τα οποία συναναστρέφομαι ότι πολύ απλά είναι αδύνατο να συναναστραφώ μαζί τους.
Το χειρότερο, μάλιστα, είναι ότι η θλιβερή αυτή παρατήρηση έχει προέλθει από τους δύο γονείς μου, οι οποίοι, από την ημέρα του διαζυγίου και από τότε που άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι πραγματικά συμβαίνει, συμπεριφέρονται λες και κάθε μέρα μικραίνουν. Με άλλα λόγια, πολλές φορές αισθάνομαι ότι μιλάω σε πεντάχρονα.. (Δεν αντέχω άλλο όμως. Αυτοί είναι οι γονείς; Μάλλον εγώ έχω καταλήξει να τους νταντεύω) Και αυτός είναι ένας από τους λόγους που με παρακινούν να κάνω μια καινούργια αρχή το συντομότερο δυνατόν.

Δεν ξέρω πως να αντιδράσω πλέον. Δεν ξέρω πως πρέπει να συμπεριφερθώ, πια είναι η σωστή στάση που θα έπρεπε να κρατήσω. Αλλά από την άλλη, έχω βαρεθεί να σκέφτομαι τα ΠΡΈΠΕΙ Άλλωστε, τα σκέφτομαι από τότε που ήμουν 13 και πήρα στους ώμους μου πολλές από τις μαλακίες που ανέχτηκα σε αυτό το σπίτι. Αν δε το έκανα όμως, δε ξέρω που θα ήμουν σήμερα.

Μπορεί και να μη το δουν ποτέ αυτό τα άτομα στα οποία προορίζεται. Σημασία έχεις πως αυτά είναι κάποια πράγματα που θα έπρεπε να τα καταλάβουν μόνοι τους...