Είσαι ο οδηγός στη ζωή σου;

Τι είναι τελικά αυτό που ψάχνουμε στη ζωή μας;

Ναι ξέρω, πολύ γενικά και αόριστα ξεκινώ την ανάρτηση αυτή. Και σκοπός μου δεν είναι να κάτσω να ψάξω πιο είναι το νόημα της ζωής κλπ.. Απλά, τις τελευταίες μέρες μιλάω συχνά με έναν φίλο μου σε μια προσπάθειά του να σώσει τη σχέση του, αντίστοιχα ακούω τα προβλήματα μιας άλλης γνωστής μου και έχω μπει σε πολλές σκέψεις (κλασσικά πράγματα δηλαδή)..

Ένα από τα θέματα που με έχουν απασχολήσει αυτές τις μέρες είναι το κατά πόσο είναι ρεαλιστικό να πιστεύουμε ότι σε αυτή τη ζωή θα γνωρίσουμε κάποτε το άλλο μας μισό, το άτομο δηλαδή που θεωρητικά να είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον (ο ένας για την άλλη, η μία για την άλλη, ο ένας για τους άλλους και ούτω καθεξής). Τις προάλλες άκουσα από μια συμφοιτήτριά μου την άποψη της σχετικά με το κατά πόσο οι σχέσεις που συνάπτουμε οι άνθρωποι είναι σχέσεις εγωισμού, καθώς είτε το δείχνουμε είτε όχι, όλοι πάντα θέλουμε να πάρουμε κάτι από τους άλλους. Σε μία φιλία, το να μη λέμε πως περιμένουμε κάτι συχνά κάνει πιο ανώδυνη όλη αυτή τη διαδικασία - από το να ξεκαθαρίζεις πχ "Σε κάνω παρέα για να νιώθω εγώ καλά με τον εαυτό μου" κλπ. Ως προς τη σχέση, όμως, την καθαρά ερωτική, κατά πόσο είναι σωστό να συμβαίνει κάτι ανάλογο; Κατά πάσα πιθανότητα, ποτέ δε θα καταφέρουμε να πάρουμε όλα αυτά τα πράγματα που θα θέλαμε, ποτέ δε θα ικανοποιήσουμε το 100% των αναγκών και των "θέλω" μας. Και αυτό γιατί όλο και πιο σπάνια μπαίνουν οι άνθρωποι στη διαδικασία να σκεφτούν πως ο μόνος τρόπος για να πλησιάσουν την ολοκλήρωση του ίδιου τους του εαυτού είναι με το να ρίξουν σχετικά τις άμυνες τους και να προσαρμόσουν τις ανάγκες/θέλω τους σε αναλογία με αυτό που μπορούν να βρουν, με την ελπίδα να γίνουν κάποτε ευτυχισμένοι.

Κατά πόσο, όμως, αυτό θα θεωρείται ευτυχία; Μπορεί να λένε στον εαυτό τους πως επιτέλους βρήκαν τον άνθρωπο που μπορεί να προσφέρει όλα όσα θα μπορούσαν να ζητήσουν ποτέ, αλλά με δεδομένο ότι ήδη έχουν απαρνηθεί ορισμένες από τις ανάγκες τους, θα είναι πραγματικά ευτυχισμένοι; Βαθιά μέσα τους, δε θα αισθάνονται πάντα ότι κάτι τους λείπει; Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί πως η απόλυτη ευτυχία μέσω μιας αισθηματικής σχέσης είναι μια ουτοπική κατάσταση, η οποία ουσιαστικά είναι αδύνατο να επιτευχθεί ποτέ. Τι λέει όμως στην πραγματικότητα; Εγώ τον ακούω να μου λέει "Δεν έχει κανένα νόημα να ψάξεις την ολοκλήρωσή σου με αυτό τον τρόπο. Τζάμπα κόπος". Τι δηλαδή; Οι άνθρωποι από χόμπι κάνουν και διαλύουν σχέσεις, προσπαθώντας κάποτε να φτάσουν στο ιδανικό τους; Ή στην πραγματικότητα ούτε οι ίδιοι ξέρουν τι θέλουν; Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από τόσους μεγάλου έρωτες σε βιβλία/ταινίες/τηλεόραση που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν πραγματικά οι άνθρωποι (όντας πλάσματα εγωιστικά) μπορούν να βρεθούν εκεί, στο υπέρτατο προσωπικό σημείο.

Ίσως η γνώση πως σε μια σχέση δεν είναι ο καθένας ο μόνος που κάνει υποχωρήσεις (δεδομένου πάντα ότι και το ταίρι κάνει αντίστοιχες "θυσίες") μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα.. Το γεγονός, δηλαδή, ότι "υποφέρουμε" μαζί με κάποιον άλλον! Και αν είναι όντως έτσι τα πράγματα, αξίζει να υποβάλουμε τον εαυτό μας σε τόση προσπάθεια και τέτοιο κόπο χωρίς ουσιαστικό λόγο; Μια καλή απάντηση σε αυτό θα ήταν πώς όλα αυτά προκαλούνται λόγω της ασυνείδητης προσπάθειας κάθε ανθρώπινου -και όχι μόνο- όντος να ικανοποιήσει το βασικό ένστικτο της αναπαραγωγής με απώτερο σκοπό τη διαιώνιση του είδους.. Και εδώ θα ρωτήσω: και τι συμβαίνει ως προς τα άτομα που αναπτύσσουν σχέσεις με το ίδιο φύλο; Και σε αυτά ισχύει το παραπάνω; Όλοι μας γνωρίζουμε πως όχι...

Και που με καταλήγει αυτός ο σχετικά ότι να' ναι συλλογισμός; Ίσως ο έρωτας -παρά την αποδεδειγμένη χημική και βιολογική βάση του- είναι επινόηση του ίδιου του ανθρώπου σε μια προσπάθεια να αιτιολογήσει γιατί σε μια κοινωνία είναι αποδεκτές μόνο οι δυάδες. Και ίσως τελικά οι φιλίες που αναπτύσσουμε να είναι στην πραγματικότητα ένα υποκατάστατο της ιδεατής τέλειας σχέσης που έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας. Ότι δηλαδή η κάθε φιλική σχέση που διατηρούμε στη ζωή μας αποτελεί το κομμάτι ενός τεράστιου puzzle, που στο μυαλό μας υπάρχει σχηματοποιημένο αλλά είναι ΤΌΣΟ δύσκολο να φτιάξουμε και στην πραγματικότητα, στη ζωή μας..

Φυσικά όλα αυτά είναι ερωτήματα, γιατί άλλωστε δεν προσπαθώ να δώσω μια συγκεκριμένη απάντηση. Ποιος είμαι εγώ, άλλωστε, για να απαντήσω σε αυτά;

Στην πραγματικότητα, ίσως μέσω του έρωτα ο άνθρωπος να προσπαθεί μόνο ένα πράγμα. Να αποφύγει τη μοναξιά. Γιατί από μικροί φοβόμαστε μη μας αφήσουν οι γονείς μας (η σκέψη ότι μπορεί να είναι υιοθετημένα τρομοκρατεί τα παιδιά επειδή αν είναι όντως έτσι θα έχουν γνωρίσει την απόρριψη από τόσο μικρά) και προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να κρατήσουμε υγιείς τις φιλίες μας. Πάντα όμως, όσο τέλεια και να είναι η ζωή μας, χωρίς έρωτα φαντάζει άδεια. Και ποιος δεν έχει σκεφτεί κάποτε "καλά όλα αυτά, αλλά άλλο να έχεις τον άνθρωπό σου δίπλα σου, να μοιράζεσαι κάθε στιγμή μαζί του;" Ακόμα και αν το βρούμε, όμως, το ζητούμενο αυτό...πώς θα καταλάβουμε ότι αυτή η φορά θα είναι και το σωστό; Αυτό που όντως θα μας οδηγηήσει σε αυτό που ποθουμε;

Δεν μπορούμε να ξέρουμε...Γιατί όπως είχε πει και η Ράνια: "Η ζωή, είναι σαν να οδηγείς στην εθνική με μια κουβέρτα στο παρμπρίζ. Ποτέ δεν ξέρεις τι πρόκειται να σκάσει πάνω σου με 180 km/h."

...Αν όμως δεν έχεις μάθει να οδηγείς;

"You grow, you grow like tornado

You grow from the inside
Destroy everything through
Destroy from the inside
Erupt like volcano
You'll...

You'll learn to know"
(Jónsi - Tornado)