Καινούργια Ρούχα..

Είναι μερικά ρούχα που όταν τα φοράμε αισθανόμαστε μια ασφάλεια, ένα είδος γαλήνης. Με το που τα φοράμε, μας βοηθούν να μπούμε στον 'χώρο' εκείνο που όλοι κρύβουμε μέσα μας και που όλοι έχουμε τόσο πολύ ανάγκη: το μέρος εκείνο που έχει δημιουργήσει το μυαλό μας, στο οποίο ξέρουμε πως τίποτα και κανένας δε μπορεί να μας πειράξει. Όλα είναι ιδανικά και καλά εκεί, γιατί όλα είναι ακριβώς όπως τα έχουμε ή τα είχαμε ποτέ θελήσει και ονειρευτεί εμείς. Συνήθως, λοιπόν, τα ρούχα αυτά τα έχουμε βάλει πολλές φορές, ίσως μάλιστα να τα έχουμε συνδυάσει κιόλας με διάφορα συναισθήματα και αναμνήσεις, πράγματα τόσο σημαντικά για εμάς που ποτέ δε θα θέλαμε να τα χάσουμε/ να τα ξεχάσουμε....Γι' αυτό και δεν είναι καθόλου παράξενο ένας άνθρωπος να έχει κρατήσει πολλά ρούχα, ακόμα και αν αυτά δε του κάνουν πια.

Και εδώ θέτω το ερώτημα... Μήπως και στους ανθρώπους του παρελθόντος, που όλοι λίγο ή πολύ διατηρούμε στη ζωή μας, προσδίδουμε ακριβώς τις ίδιες ιδιότητες; Επειδή τους έχουμε "φορέσει" λιγότερες ή περισσότερες φορές, επειδή τους έχουμε συνδέσει με εμπειρίες και με τα πράγματα που μας έχουν προσφέρει και τα συναισθήματα που μας έχουν προκαλέσει, γι' αυτό και να είναι τόσο δύσκολο να τους βγάλουμε από τη ζωή μας όταν πρέπει; Κάποτε έρχεται αυτή η στιγμή, αργότερα η γρηγορότερα, και μας φαντάζει τόσο δύσκολο. Ακόμα και στην επαφή μαζί τους αισθανόμαστε εκείνη την ασφάλεια που ανέφερα στην αρχή.. Τους κρατάμε, λοιπόν, από ανάγκη, από χρέος, ή πολύ απλά μπορεί να μη θέλουμε να έρθουμε σε επαφή με την αδύναμη πλευρά του εαυτού μας. Αυτή που παρά το γεγονός ότι ξέρουμε πως η ιστορία μαζί τους έχει τελειώσει, κάνει τα αδύνατα δυνατά να τα κρατήσει στη ζωή μας..

Όπως και να έχει, όσο περνάει ο καιρός, τα ρούχα αυτά τα χιλιοφορεμένα αρχίζουν να σχίζονται και να μας στενεύουν. Τότε ξεκινάει η διαδικασία της αυτοκάθαρσης, όταν δηλαδή συνειδητοποιούμε πως καλό θα ήταν σιγά σιγά να απαλαχτούμε από αυτά. Και δε λέω, είναι απολύτως φυσιολογικό να κρατάμε κάποια από αυτά στο πίσω μέρος της ντουλάπας μας, κάπου καταχωνιασμένα για να τα βλέπουμε που και που και να ταξιδεύει ο νους μας..

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η παγίδα στην οποία ουκ ολίγοι έχουν πέσει: το παλιό το ρούχο, και να προσπαθήσεις να το βάλεις, θα καταλάβεις αργά η γρήγορα ότι δε σου κάνει όπως σου έκανε κάποτε (παρά μόνο αν το ξεχειλώσεις, οπότε και χάνει την αξία του, την υφή του και όλα τα όμορφα χαρακτηριστικά του που μας έκανε κάποτε να το αγαπήσουμε τόσο). Οι άνθρωποι, όμως, μπορούν πολύ εύκολα να σε κάνουν να πιστέψεις ότι είναι ακόμα -ίσως και περισσότερο από ποτέ- στα μέτρα σου. Η εμπειρία και κυρίως οι φίλοι αποδεικνύονται σωτήριοι σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις: η εμπειρία καθώς σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι τα σημάδια που προηγούνται αυτών των παγίδων, και οι φίλοι που πολύ απλά θα σου δώσουν τα χαστούκια που χρειάζεσαι για να αντιληφθείς την δίνη στην οποία έχεις μπλεχτεί, το κλουβί στο οποίο έχεις βάλει εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου.

Σκέψου όμως..
Πόσο ωραία αισθάνεσαι όταν κάνεις χώρο για τα καινούργια σου ρούχα που ξέρεις ότι θα είναι πολύ καλύτερα από τα προηγούμενα; Αυτά τουλάχιστον θα σου κάνουν μέχρι να μεγαλώσεις λίγο ακόμα, και αν έχεις μάθει να τα φροντίζεις όπως πρέπει - που ξέρεις!- μπορεί και να κρατήσουν για πολύ περισσότερο από ό,τι θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς..