Ένας χρόνος..

Στις 28/10/2009 ήταν η πρώτη φορά που έγραψα στο blog μου, η πρώτη φορά που αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το ίντερνετ ως έναν τρόπο να καταγράφω τις σκέψεις μου και τους προβληματισμούς μου, να γράφω γενικά για οτιδήποτε με απασχολεί και στην τελική να τα δημοσιεύω, έτσι ώστε να έχουν όλοι τη δυνατότητα να τα διαβάσουν (είτε τους ξέρω, είτε όχι). Ανέκαθεν πίστευα πως όλοι οι άνθρωποι αναπτύσσουμε παρόμοιους προβληματισμούς, σε διάφορα στάδια της ζωής μας.. Γιατί να μη μοιραστώ τους δικούς μου, λοιπόν;

Έχει περάσει, λοιπόν, ένας χρόνος από τότε, και έχουν αλλάξει τόσα πολλά! Τέτοια περίοδο πέρσι ήμουν ένας μαθητής που προετοιμαζόταν για τις πανελλαδικές εξετάσεις, ενώ τώρα είμαι φοιτητής. Στον χρόνο αυτόν που παρήλθε, διάφορα άτομα εμφανίστηκαν στη ζωή μου, άλλα για να μείνουν, και άλλα για να κάνουν απλά μια guest εμφάνιση, να πουν ένα άλλοτε ένα ψυχρό και άλλοτε ένα πολύ θερμό "γεια". Τόσο διαφορετικοί άνθρωποι, τόσοι διαφορετικοί χαρακτήρες. Όπως, όμως, έχω αναφέρει και σε μια από τις προηγούμενες αναρτήσεις, η όποια επαφή έχεις με κάποιον άνθρωπο, όσο ρηχή και επιφανειακή κι αν είναι, μπορεί να σου προσφέρει αρκετά πράγματα. Μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που βλέπεις τον εαυτό σου, αλλά και τους γύρω σου. Εγώ, για παράδειγμα, γνώρισα άτομα που μου έμαθαν πόσα μπορείς να καταλάβεις για κάποιον/α από τον τρόπο με τον οποίο σου δίνει και σου κρατάει το χέρι. Επίσης, ένα συγκεκριμένο άτομο μου έδειξε πως τα καλύτερα έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις, και πως το ΠΌΣΑ μπορεί να σου προσφέρει ένας άνθρωπος δεν έχει καμία σχέση με το πόσο καιρό γνωρίζεστε..

Μέσα σε έναν μόνο χρόνο μπορούνε να συμβούν τόσα πολλά πράγματα. Τo θέμα είναι το πως ο καθένας από εμάς θα αποφασίσει να τα διαχειριστεί και να τα αξιοποιήσει προς όφελός του. Γιατί κανένας μας δε θέλει να κοιτάζει προς το παρελθόν και να βλέπει μόνο άδικα χαμένες ευκαιρίες. Αφού το παρελθόν είναι αυτό που καθορίζει το παρόν και το μέλλον μας, δεν είναι πολύ λογικό να προσπαθούμε να το αφήσουμε όσο πιο αψεγάδιαστο γίνεται; Δε λέω, λογικό να κάνουμε τα λάθη μας και να πάρουμε λάθος αποφάσεις (όπως το να κυνηγάμε πράγματα που τελικά ανακαλύπτουμε ότι ποτέ δεν άξιζαν). Ποτέ δεν είπα άλλωστε σε κανέναν να κάνει το αντίθετο. Ένα είναι το ζητούμενο: να μάθουμε να αγκαλιάζουμε αυτά ακριβώς τα λάθη στη ζωή μας, ώστε να βελτιωνόμαστε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Στο χέρι μας είναι, στο χέρι καθενός να διαμορφώσει τον εαυτό του/τον χαρακτήρα του. Να αποβάλλει στα στοιχεία που δε του αρέσουν και να βρει άλλα, τα οποία θα του δώσουν τη δυνατότητα να στέκεται στη κοινωνία και να αντικρύζει εαυτόν όπως ακριβώς ήθελε από τότε που άρχισε να αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του. Γι' αυτό, λοιπόν, όλοι μας και πρέπει και είναι σίγουρο ότι θα κάνουμε λάθη.

Τι άλλο έμαθα σε αυτό τον χρόνο; Ότι καθένας μας είναι ξεχωριστός με τον τρόπο του, γιατί άλλωστε κανένας άνθρωπος δεν μοιάζει με κανέναν άλλον. Αποκάλεσέ με υπεραισιόδοξο αν θες, οραματιστή, ή ό,τι άλλο σκαρφιστείς, αλλά πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι κρύβουν μέσα τους έναν θησαυρό ανυπολόγιστης αξίας. Μερικοί γνωρίζουν ότι υπάρχει και τον αναζητούν, άλλοι απλά αγνοούν την ύπαρξή του. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από το να σε αφήνει κάποιος να κοιτάξεις κατευθείαν μέσα στη ψυχή του. Δεν υπάρχει σπουδαιότερο συναίσθημα από το να κοιτάς στα μάτια κάποιου/κάποιας και να αντιλαμβάνεσαι πως τοποθετεί τον εαυτό μπροστά σου γυμνό από κάθε άμυνα, γιατί γνωρίζει πως ποτέ δε θα εκμεταλλευτείς αυτήν του τη γύμνια. Ξέρει πως ποτέ δε θα είσαι ανειλικρινής, γι' αυτό και σου προσφέρει τόσο μεγαλόψυχα τον θησαυρό που κρατάει, για να σου δείξει πως είναι ο κόσμος όταν τον βλέπεις από το διαμάντι της ψυχής του. Με τι χρώματα τον έχει κάνει δικό του. Κοιτώντας μέσα από το διαμάντι που σου προσφέρει, αποκτάς τη δική του οπτική γωνία, έστω και για λίγο.

Και σε κάτι τέτοιες στιγμές τραγουδώ στον εαυτό μου:

"And I say to myself, what a wonderful world"