My own Fountain

Πριν από λίγο είδα για δεύτερη φορά την ταινία The Fountain, και μπορώ να πω πως ακόμα δεν έxω ξεπεράσει το σοκ. Είναι μία από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει στη ζωή μου, με απίστευτες ερμηνείες και ακόμα καλύτερη μουσική.. Το πιο σημαντικό για εμένα, όμως, για να κρίνω μια ταινία ως καλή, αυτή το κατάφερε και με το παραπάνω: πριν από μισή ώρα τελείωσε η ταινία, και ακόμα η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, ακόμα αισθάνομαι....δε ξέρω πως να το περιγράψω. Ολοκληρωμένος; Ευτυχισμένος;

Μου αρέσει όταν μια ταινία με κάνει να σκεφτώ διάφορα πράγματα, τα οποία τις περισσότερες φορές έρχονται και ταυτίζονται με τη ζωή μου. Όταν, δηλαδή, σε σπρώχνει να σκεφτείς την ίδια σου την ζωή.. Ακούγοντας παράλληλα το soundtrack, ταξιδεύεις μακριά... Πολύ πιο μακριά από ότι μπορείς να φανταστείς, ενώ παράλληλα αισθάνεσαι μια απίστευτη ελευθερία, θα τολμούσα να την χαρακτηρίσω.. Δεν έχεις τίποτα πάνω από τους ώμους σου να σε βαραίνει, καμία σκέψη δε μπορεί να σε βλάψει. Βλέπεις επιτέλους τον κόσμο σου, τον κόσμο που εσύ έχεις δημιουργήσει με τις σκέψεις σου και τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα γύρω σου. Που απλά θέλεις να αφήσεις ένα αποτύπωμα από αυτήν ακριβώς την αίσθηση σε κάτι, είτε αυτό είναι ένα τραγούδι, είτε μια ζωγραφιά, είτε ένα κείμενο. Αυτό ακριβώς με έχει πιάσει εμένα τώρα, και γι'αυτο γράφω, γράφω και γράφω.. Χωρίς κάποια ιδιαίτερη σκέψη να με κυνηγάει, χωρίς κάποια επιθυμία να γράψω κάτι.. Μπορεί να μοιάζει στα μάτια κάποιου ως μια άσκοπη ανάρτηση αυτή, πως έχασε κάποια δευτερόλεπτα από τη ζωή του διαβάζοντας το, αλλά όποιος έχει κάποτε βρεθεί σε αυτή τη κατάσταση, όποιος έχει αισθανθεί όπως ακριβώς αισθάνομαι εγώ τώρα, πιστεύω πως καταλαβαίνει απόλυτα γιατί γράφω..

Ξέρει τον λόγο για τον οποίο γράφω, ακόμα και άμα δε τον ξέρω ούτε εγώ ο ίδιος..

Αφήνω την μουσική να μιλήσει.

Together We Will Live Forever - Clint Mansell