ΑΝΑΕΡΕΙΠΩ

Καὶ
φοβᾶμαι ἀκόμη τῶν χεριῶν μου
τὸ ἄγγιγμα στὶς πέτρες τοῦτες
μὴν ἐπιτείνει τὴ φθορά, μὴν ἐπισπεύδει
τῶν ἐρειπίων τὴν ἐρείπωση.
ΑΘΩΣ ΔΗΜΟΥΛΑΣ

Πότε μὲ εἶχες φέρει ἐδῶ
νὰ μὲ ξεναγήσεις στοὺς χρησμούς;
Νὰ ρωτήσω τὴ μάντιδα Μνήμη.
Ἢ ἄλλη, ἡ διπλανὴ ἱέρεια Λήθη,
ἔχει πολὺ κόσμο πνίγεται στὴ δουλειὰ
ἀμάσητα καταπίνει τὰ καπνώδη φύλλα
τῶν λησμονητέων.

Βρέχει ἀπὸ χτές.
Ὅ,τι βλέπω ἀπ᾿ τὸ παράθυρο τοῦ ἑστιατορίου
θέλει νὰ χαθεῖ. Μὲ τὸ ζόρι συγκρατῶ ἀντίκρυ
τοὺς κίονες μὴν πέσουν τῆς Ἀθηνᾶς Προναίας
-νὰ προσέξω ὅταν θὰ καθαρογράφω αὐτὴ τὴ θέα
μὴ μὲ παρασύρει ὁ δαίμων τῆς συνήχησης
καὶ γράψω Προνέας. Θὰ ποῦν πὼς ξεναγῶ
στὰ ἐρείπια καθρέφτη.

Βρέχει. Καταφεύγουν στὸ ἑστιατόριο
μεγάλες παρέες θορύβων.
Συντοπῖτες, ἐραστὲς τῆς ἱστορίας, ζευγάρια
Ἐρωτευμένα –σπουδαστὲς τοῦ μέλλοντός τους
περιηγητικοὶ συνταξιοῦχοι,
ἀναπαλαιωτὲς τῆς ἀνίας οἰκογένειες
σωματεῖα πρόεδροι ὁμιλήτριες ἀνθοδέσμες.

Ρέουν ξένες γλῶσσες σὲ ποτηράκια τῆς δικῆς μας
ξιφομαχεῖ μὲ τὰ μαχαιροπήρουνα ἡ βροχὴ
καταβροχθίζοντας μερίδες συζητήσεων, μπουκάλια
κρασιοῦ ξελαιμιάζονται νὰ διηγοῦνται
ἀνέκδοτα ἀστεῖα σπᾶνε γέλια.
Οἱ σερβιτόρες ἐντυπώσεις πηδοῦν ἐκστασιασμένες
ἀπὸ τραπέζι σὲ τραπέζι
κραυγαλέα ἐπιδόρπια παραγγέλνει ἡ συντροφικότης.

Ἐνῷ ἐγὼ σέβομαι – συντρώγω χαμηλόφωνα
μὲ τὸ ἕνα ἀπολλώνειο κουβέρ μου.

Κική Δημουλά, μια μεγάλη δημιουργός.

Μια Κυριακή..

Κυριακή σήμερα. Ο καιρός είναι απλά απίστευτος. Αυτός ο ήλιος με την δροσούλα ειλικρινά ανοίγει τη ψυχή. Είμαι μέσα στο σαλόνι μου, με ένα ζεστό ρόφημα. Γεύομαι. απλά κοιτάω τον ουρανό και τα ελάχιστα σύννεφα να χορεύουν. Βλέπω. Υπέροχη μουσική με ταξιδεύει σε μέρη μακρινά, ακούω ΝΑΜΑ και τα συναισθήματα που προκαλλούν απλά δε μπορούν να ειπωθούν με λόγια. Ακούω.

Σήμερα τους αγαπάω όλους. Σήμερα η διάθεσή μου δε θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Μπορεί να έχω μπροστά μου μια δύσκολη μέρα, μα πολύ απλά δε με νοιάζει. Θα προσπαθήσω να τη βγάλω με ένα χαμόγελο πάλι.

Τώρα ακούω Ριφιφί. Δε ξέρω τι με έχει πίασει σήμερα, αλλά αναπολώ περασμένες και ξεχασμένες μελωδίες. Είναι υπέροχες οι άτιμες. Είναι τόσο δυνατές και τόσο αληθινές.

Θεοδοσία Τσάτσου. Τα λόγια είναι περιττά!

Διαβάζω και το blog ενός φίλου μου http://plasticfeathers.wordpress.com/

Είναι απλά υπέροχο αυτό το πρωινό.. =)

Σεμπελσιά της Απελπισίας

αποθνήσκω
απέθνησκον
αποθανούμαι
απέθανον
τέθνηκα
ετεθνήκειν

Είναι μόνο μια λέξη. Είναι μόνο ένα σύνολο γραμμάτων, φωνηέντων και συμφώνων. Στους λιγοστούς της χαρακτήρες, όμως, περικλείει μια έννοια τόσο πολύπλοκη και σημαντική για τον άνθρωπο, που τον απασχολεί από την πρώτη στιγμή που άρχισε να αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του, είτε σε μορφή απλών σκέψεων είτε σε μορφή φιλοσοφικού ή μη στοχασμού).

Παρατήρησε λοιπόν τον κόσμο. Τι αντιλήφθηκε που τον τρόμαξε; κατάλαβε πως μετά την περίοδο ακμής, ομορφιάς και ζωντάνιας ακολουθεί η φθορά και τελικώς ο θάνατος. Τα φύλλα είναι πράσινα και θροϊζουν, για να καταλήξουν κίτρινα και ξερά στο έδαφος, μακριά από το ίδιο το δέντρο που τα γέννησε/δημιούργησε. Τα λουλούδια από ευωδιαστά και πανέμορφα, μαραίνονται Τα ζώα γερνάνε και οδηγούνται με το κάθε δευτερόλεπτο που περνάει στη τελευταία τους πνοή. Το ίδιο, βέβαια, συμβαίνει και στον άνθρωπο. Είναι απολύτως λογικό η δύναμη αυτή να αντικρίζεται με φόβο. Και πάνω σε αυτό το συναίσθημα προκύπτουν πολλές σκέψεις:

«Αφού θα πεθάνω, ποιο το νόημα του να παλεύω για κάτι καλύτερο;»
«Έχει νόημα η ζωή;»
«Μπορώ να καθυστερήσω ή/και να σταματήσω τη φθορά;»

Υπαρξιακά ερωτήματα αποκαλούνται αυτά, και σίγουρα έχουν ταλανίσει όλους τους ανθρώπους σε κάποια φάση της ζωής τους. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι δε ξέρω κατά πόσο θα έπρεπε να βασανιζόμαστε με ζητήματα τέτοιας φύσεως. Να το εξηγήσω λίγο αυτό: είναι απολύτως φυσιολογικό να σκεφτεί κάποιος για τις πράξεις του και για τον ίδιο αν περιέχουν κάποιο νόημα, αλλά ειλικρινά δε γνωρίζω κατά πόσο αυτό το ζήτημα πρέπει να μας απασχολεί μονίμως, δηλαδή, όσον αφορά τον θάνατο. Όχι πως αυτό το κάνουμε όλοι, αλλά βλέπω ειλικρινά πολλούς ανθρώπους να τους απασχολεί..

Για μένα μία είναι η βάση, the bottom line που λένε. Έχουμε μια συγκεκριμένη περίοδο στη ζωή αυτή: δεκτόν. Κάποτε όλοι θα οδηγηθούμε στη φθορά: δεκτόν. Ακριβώς πάνω σε αυτές τις αλήθειες προσπαθώ να αναπτύξω το συλλογισμό μου: έχει πραγματικά νόημα να σκεφτόμαστε συνεχώς τη φθορά και τη ματαιότητα της κάθε πράξης μας; Την ανούσια ύπαρξή μας; Την παροδικότητα του ίδιου μας του εαυτού;

Έχουμε περιορισμένο χρόνο, η διάρκεια της ζωής μας είναι απειροελάχιστη. Τουλάχιστον, έτσι το βλέπουμε και το αντιλαμβανόμαστε. Δε θα ήταν συνεπώς καλύτερο να προσπαθεί ο καθένας να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί; Ν αεπιδιώκει να προσφέρει ευτυχία και στον εαυτό του αλλά και στους γύρω του; Εδώ υπεισέρχεται πάλι η παρατήρηση: «Μα όλα είναι παροδικά!»

Και η απάντησή μου:
Μπορεί να είναι όλα προσωρινά. Μπορεί ο άνθρωπος να ξεχνάει, το σώμα να φθείρεται και να καταπονείται και στο τέλος όλα να αφανίζονται από προσώπου γης μέσω της καταστροφής που προκαλλεί ο χρόνος. Το πνεύμα, όμως, και τα έργα του (όχι τα υλικά, επειδή και αυτά είναι φθαρτά) παραμένουν αιώνια. Τι θεωρώ έργα; Το να κάνει κάποιους τους κοντινούς του (και μη) ανθρώπους να χαμογελάνε, και να οτ μεταδίδουν με τη σειρά τους στους δικούς τους κοντινούς ανθρώπους, Το να προσπαθείς να δημιουργήσεις αγαθά που θα ευχαριστηθούν οι επόμενοι, και που θα σε θυμούνται και θα σε θαυμάζουν για ό,τι έκανες όσο ζούσες. Βέβαια, η ασημία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν! =)

Το πνεύμα, λοιπόν, όλες οι εκφάνσεις του και ό,τι προκύπτει από αυτό παραμένει αιώνιο. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να το καλλιεργήσουμε. Γιατι μπορεί με τη δική μας θέληση να αλλάξει όλους τους ανθρώπους, αλλάζοντας στη συνέχεια ολόκληρο τον κόσμο. Ο άνθρωπος έχει μεγάλη δύναμη μέσα του. Απλά πρέπει να μάθει να τη χρησιμοποιεί καταλλήλως...

Καρμική μου σχέση..

Είσαι... Τι είσαι πραγματικά για εμένα; Είσαι ένας από τους ανθρώπους που με μαθαίνουν να εκτιμώ τη κάθε στιγμή. Είσαι από τα άτομα που σκέφτομαι πιο συχνά. Είσαι απλά ό,τι θα ζητούσα από κάποιον που ξέρω ότι βρίσκεται δίπλα μου. Και μόνο η σκέψη ότι ειλικρινά νοιάζεσαι για εμένα είναι αρκετή για να με ζεστάνει αυτές τις κρύες νύχτες του χειμώνα.

Well, you can say what you want
But that won't change my mind
I'll feel the same
About you

Ξαπλωμένοι στο ίδιο κρεβάτι. Βρισκόσουν σε απόσταση αναπνοής από εμένα, και εγώ βρισκόμουν τόσο κοντά στο όνειρό μου. Μου ψιθύριζες γλυκά στο αυτί. Ένιωθα την ανάσα σου στο λαιμό μου. Η άκρη της μύτης σου ερέθιζε γλυκά το αυτί μου. Τίποτα όμως από όλα αυτά δε θα με επηρέαζε τόσο αν δε προέρχονταν από εσένα. Αν δεν ήσουν εσύ. Τόσο απλα..Για πρώτη φορά σε είχα τόσο κοντά μου, για πρώτη φορά η επαφή αυτή ήταν τόσο αληθινή. Το σύμπαν σβήστηκε, και υπήρχες μόνο εσύ.

And you can tell me your reasons
But that won't change my feelings
I'll feel the same
About you

Δεν έκανα τίποτα όμως. Δεν έκανα καμία απολύτως κίνηση. Είχα το όνειρό μου δίπλα μου και δεν έκανα καμία κίνηση. Και αυτό για έναν και μόνον λόγο.. είναι εμφανές το πώς νιώθω εγώ για εσένα. Το βλέπεις κάθε φορά που συναντιόμαστε, το ακούς κάθε φορά που μιλάμε, το αισθάνεσαι κάθε φορά που σε ακουμπώ. Δε μπορώ ακόμα να καταλάβω, όμως, το πως νιώθεις εσύ για εμένα. Το πώς βλέπεις εσύ εμένα. Σε είχα δίπλα μου. Δε μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω σου. Τόση ομορφιά είναι σπάνια για έναν άνθρωπο..

I've said goodnight
Try to sleep tight
Ah just dream of me

Σε θέλω δίπλα μου σε αυτή την περίοδο της ζωής μου. Σε χρειάζομαι κοντά μου. Συχνά είσαι το κίνητρό μου, είσαι ο λόγος για τον οποίο υπομένω τη φετινή δοκιμασία. Για να είμαι σε λίγο καιρό καλυμμένος σε αυτόν τον τομέα και να μπορώ να αφιερώσω όλη την ενέργειά μου σε εσένα. Γιατί είμαι διατεθειμένος να το κάνω αυτό για εσένα..

Go close your eyes
Cause I've closed mine

Θέλω να νιώθω τη γλύκα της αγκαλιάς σου. Τα όμορφά σου χείλη πάνω στα δικά μου. Θέλω να πηγαίνουμε βόλτες στο κρύο αγκαλιά, θέλω να πίνουμε μαζί ζεστή σοκολάτα και να βλέπουμε τα λίγα φύλλα που έχουν μείνει να πέφτουν από τα δέντρα. Απλά, σε θέλω κοντά μου, φιλία ή κάτι παραπάνω, δε με ενδιαφέρει..

The sun will shine from time to time
Oh, when you dream of me..

Μια χάρη σου ζητώ, μη φύγεις ποτέ από τη ζωή μου. Εγώ ξέρω πως θα το προσπαθήσω αυτό με κάθε τίμημα. Και το εννοώ, με ΚΆΘΕ τίμημα. Τίποτα δε θα με κάνει ποτέ να σε ξεχάσω. Θα είμαι πάντα δίπλα σου, no matter what!

Απλά δείξε μου ότι θα κάνεις και εσύ το ίδιο...

Απλά μια σκέψη...

Ακόμα ένα Σάββατο με το ίδιο πρόγραμμα. Σήμερα έβρεχε κιόλας, και γενικότερα ο καιρός δε με ενέπνεε καθόλου να διαβάσω ή να κάνω οτιδήποτε. Ήθελα απλά να κάτσω και να κοιτάω τα σύννεφα, να αφήσω το νου μου να ταξιδεύσει σε μέρη άγνωστα ακόμα (κάτι που δυστυχώς έχω πολύ καιρό να κάνω..). Σκέφτηκα κάτι το διαφορετικό όμως σήμερα..

Στο λεωφορείο υπήρχαν άνθρωποι όλων των ηλικιών με ό,τι συνεπάγεται αυτό (διαφορετικά βιώματα, διαφορετικές πεποιθήσεις κλπ). Ο καθένας σκεφτόταν διαφορετικά πράγματα, κάτι το απολύτως λογικό καθώς δεν υπάρχει στιγμή στην οποία να μην σκεφτόμαστε τίποτα. Άλλωστε, κάτι τέτοιο δε μας το επιτρέπει και η εποχή μας. Με όλους, όμως, τα βλέμματα μας διασταυρώθηκαν είτε για λίγο είτε για πολύ. Και τότε πολύ απλά σκέφτηκα κάτι το τόσο απλό, που απορώ πώς δε μου είχε ξανάρθει στο μυαλό: τι ταμπέλα μου κρέμασαν οι άλλοι όταν με κοίταξαν;

Όσο και να μοιάζει, το ερώτημα αυτό διαφέρει από την αντίστοιχη "τι σκέφτονται οι άλλοι για εμένα". Μιλάω για συγκεκριμένες ταμπέλες βασισμένες τόσο στις ιδιότητες που αφήνω να προβληθούν, ή στις υπόλοιπες που επιλέγω να αποκρύψω και κάποιοι καταφέρνουν να τις διαβάσουν. Γιατί όσο να' ναι όλοι μας έχουμε συναντήσει άτομα που ένα βλέμμα αρκεί για να μας διαβάσουν σαν ανοιχτό βιβλίο.

Ξέφυγα από το θέμα. Μερικές από αυτές που μου 'φόρτωσαν' και τις κατάλαβα ήταν:

-Ο έφηβος με τα σύμβολα στην τσάντα.
-Το καλό παιδί που βοήθησε την κυρία να ανεβεί στο λεωφορείο
-No Lifer
-Ακούει μουσική που τον παθιάζει
-Κακοποιημένο παντελόνι = ατίθασο νιάτο

και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Άλλωστε, υπήρχε και πολύς κόσμος και πολύ διαφορετικός κόσμος.

Είναι απίστευτο το πώς άτομα που δε πρόκειται να ξαναδείς ποτέ στη ζωή σου σχηματίζουν μια Α ή Β άποψη για εσένα, χωρίς να ασχοληθούν ουσιαστικά αργότερα να κατανοήσουν αν είχαν δίκιο που σκέφτηκαν ό,τι σκέφτηκαν. Απλά θα επαναπαυτούν σε αυτή την άποψη που σχημάτισαν...

Από την άλλη, πόσο λογικό θα ήταν να ζητάς από τον οποιοδήποτε να ψάξει αν η γνώμη που σχημάτισε για εσένα ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα;;

Απλά μια σκέψη...

Κεριά ...

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ena Bhma Mprosta - Kitrino Feggari

Πραγματικά υπέροχο τραγούδι..

Hallelujah.

Κανείς δεν είναι τέλειος.

Όλοι έχουμε τα ελαττώματά μας, όλοι έχουμε σφάλλει με τις πράξεις και τις αποφάσεις μας. Άλλωστε, ο άνθρωπος από τα λάθη του μαθαίνει. Τουλάχιστον αυτό υποτίθεται ότι συμβαίνει, πως έτσι είναι η φύση του. Έλα όμως που αυτό δεν αποτελεί την πραγματικότητα για τις περισσότερες περιπτώσεις 'ανθρώπων'.

Σήμερα ειλικρινά ήταν μία από αυτές τις μέρες που απλά συνειδητοποιείς το πόσο πολύπλοκη είναι η σκέψη του ανθρώπου: πέρα από τη δεδομένη ικανότητα του ανθρώπου να σκέφτεται, οι αντιλήψεις του και οι πράξεις του καθορίζονται από ότι αλλάζει τον ίδιο του τον εαυτό.
Δυστυχώς, όμως, έχω αρχίσει να αισθάνομαι για αρκετά από τα άτομα που με περιτριγυρίζουν και με τα οποία συναναστρέφομαι ότι πολύ απλά είναι αδύνατο να συναναστραφώ μαζί τους.
Το χειρότερο, μάλιστα, είναι ότι η θλιβερή αυτή παρατήρηση έχει προέλθει από τους δύο γονείς μου, οι οποίοι, από την ημέρα του διαζυγίου και από τότε που άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι πραγματικά συμβαίνει, συμπεριφέρονται λες και κάθε μέρα μικραίνουν. Με άλλα λόγια, πολλές φορές αισθάνομαι ότι μιλάω σε πεντάχρονα.. (Δεν αντέχω άλλο όμως. Αυτοί είναι οι γονείς; Μάλλον εγώ έχω καταλήξει να τους νταντέυω.) Και αυτός είναι ένας από τους λόγους που με παρακινούν να κάνω μια καινούργια αρχή το συντομότερο δυνατόν.

Αυτή η ανάρτηση έχει ουσιαστικά ρόλο post-it με σκέψεις. Θέλω να γυρίσω και να το ξαναδιαβάσω σε 6 μήνες από τώρα για να με βοηθήσει να συνειδητοποιήσω τι αποφάσεις πρέπει να πάρω.

Απλά, στη ζωή υποτίθεται ότι έχεις κάποια στηρίγματα: σπίτι/οικογένεια, φιλίες/σχέσεις και τον ίδιο σου τον εαυτό.

Άμα κάποιο από αυτό χαθεί, τα υπόλοιπα επιβαρύνονται κατά πάσα πιθανότητα με άνισο τρόπο. Φευ!

(Δημοσιοποίηση σκέψεων και προσωπικών στοιχείων, ΈΤΣΙ για το γαμώτο)

Hallelujah..
It's a cold and it's a broken Hallelujah
a fucking hallelujah..

Tικ...Τακ...

Τικ...τακ...
Ο χρόνος κυλάει, η ζωή προχωράει, κάθε δευτερόλεπτο που περνάει αφήνει το σημάδι του πάνω σου, και εσύ αισθάνεσαι πως μένεις πίσω, πως απλά δε προχωράς και εσύ όσο θα έπρεπε. Σου έχουν φουσκώσει τόσο πολύ τα μυαλά με τη σκέψη 'άδραξε την ημέρα'. Είναι όντως υπέροχο συναίσθημα αυτό, αλλά άμα φτάνεις σε σημείο απογοήτευσης επειδή δε το ακολουθείς, κάτι δε πάει καλά.

τικ...τακ..
το κάθε δευτερόλεπτο είναι μοναδικό. δε πρόκειται να υπάρξει ποτέ κάποιο ολόιδιο, παρά μόνο 59 παρόμοια σε ένα λεπτό, 3599 παρόμοια σε μια ώρα, 86399 παρόμοια σε μια μέρα..

τικ..τακ..
κάθε στιγμή είναι μοναδική. κάθε συναίσθημα είναι μοναδικό. κάθε σκέψη, κάθε πόνος, κάθε κίνηση και κάθε ανάσα αλλάζουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις και αντιλαμβάνεσαι, τον τρόπο με τον οποίο ακούς και γεύεσαι, τον τρόπο με τον οποίο αγαπάς και αγαπιέσε, όλο σου το είναι..

τικ..τακ..
ό,τι είσαι και για ό,τι υπάρχεις αλλάζει κάθε στιγμή που περνάει. τα περίεργα σχήματα που θα δεις το φως να δημιουργεί στον τοίχο απέναντι από το κρεβάτι σου την ώρα που ξυπνάς, ή λίγο πριν κοιμηθείς. ο άνθρωπος που θα συναντήσεις στον δρόμο, το χαμόγελο που θα ανταλλάξετε που να λέει 'όλα θα πάνε καλά', παρόλο που δε σε ξέρει και δε πρόκειται να τον ξαναδείς ποτέ στην ζωή σου.

τικ...τακ..
το δώρο της ζωής, "από τα 35.000 σπερματοζωάρια, είσαι αυτό που νίκησε Η ζωή που έχεις είναι σα να κέρδισες τον πρώτο αριθμό στο γενετικό λαχείο, και εσύ το πετάς αυτό το χαρτάκι που κερδίζει στα σκουπίδια Είναι σα να σου κάνανε ένα τεράστιο δώρο και εσύ αντί να το ανοίξεις και να το χαρείς το αφήνεις εκεί κλεισμένο στο περιτύλιγμα."

τικ..τακ..
The earth is not a cold dead place - Explosions In the Sky

τικ..τακ..
απλά δυο ήχοι.. τικ..τακ.. που όσο κανένας άλλος σε αλλάζουν και σε επηρεάζουν, όσο και να μη το καταλαβαίνεις (ή να μην θέλεις να το καταλάβεις..)

Τεχνητά Άνθη

Δεν θέλω τους αληθινούς ναρκίσσους - μηδέ κρίνοι
μ' αρέσουν, μηδέ ρόδ' αληθινά.
Τους τετριμμένους, τους κοινούς κήπους κοσμούν. Με δείνει
η σάρκα των πικρία, κούρασι, κι' οδύνη -
τα κάλλη των βαρυούμαι τα φθαρτά.

Δόστε με άνθη τεχνητά - η δόξαις του τσινιού και του μετάλλου -
που δεν μαραίνονται και δεν σαπίζουν, με μορφαίς που δεν γερνούν.
Άνθη των εξαισίων κήπων ενός τόπου άλλου,
που Θεωρίαις, και Ρυθμοί, και Γνώσεις κατοικούν.

Άνθη αγαπώ από υαλί ή από χρυσό πλασμένα,
της Τέχνης της πιστής δώρα πιστά·
με χρώματ' απ' τα φυσικά πιο εύμορφα βαμμένα,
και με σεντέφι και με σμάλτο δουλευμένα,
με φύλλα και κλωνάρια ιδανικά.

Παίρνουν την χάρι των από σοφή κι' αγνότατη Καλαισθησία·
μέσα στα χώματα δεν φύτρωσαν και μες σταις λάσπαις ρυπαρά.
Εάν δεν έχουν άρωμα, θα χύσουμ' ευωδία,
θα κάψουμ' εμπροστά των μύρα αισθηματικά.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

You got me wondering why.!

-Γιατί θέλεις να σπουδάσεις ψυχολογία; Για να κάθονται διάφοροι άσχετοι, να σου βγάζουν τα εσώψυχά τους και να τους χρεώνεις με την ώρα;
-Να σου πω την αλήθεια; Θέλω όντως να κάθονται «άσχετοι και να βγάζουν τα εσώψυχά τους», για να του βοηθήσω, για να αισθάνομαι ότι κάπως συμβάλλω και εγώ στο να γίνει η ζωή τους καλύτερη.
-Καλά, αυτό το κάνεις και σα φίλος. Είναι ανάγκη να το σπουδάσεις κιόλας, και να σπαταλάς ώρες από τη ζωή και του άλλου, αλλά και της δικίας σου;
-Πόσους ανθρώπους μπορείς να βοηθήσεις με αυτόν τον τρόπο;
-Λίγους, αλλά τουλάχιστον το κάνεις στο μέγιστο δυνατό βαθμό.
-Εγώ προτιμώ να το περάσω αυτό σε όσα περισσότερα άτομα μπορώ, αντιμετωπίζοντας τον καθένα ως ξεχωριστή προσωπικότητα, που χρειάζεται και αντίστοιχα διαφορετικό είδος βοήθειας...


Δε ξέρω άμα θα μπορούσε να πει κανείς με βεβαιότητα ποιος από τους δύο είχε δίκιο. Δε ξέρω βασικά αν όντως μόνο ένας από εμάς είχε δίκιο σε αυτή τη συζήτηση..
«Σε μια εποχή που αναζητάς καλούς φίλους με το φανάρι μέσα στο σκοτάδι, που οι ανθρώπινες σχέσεις δεν έχουν τη δύναμη που είχαν κάποτε, το κενό αυτό καλούνται να καλύψουν οι ψυχολόγοι» είπε ένας καθηγητής μου.
Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που θα ασκήσουν αυτό το λειτούργημα, όπως το χαρακτήρισε μια φίλη μου, με απώτερο και ίσως και μοναδικό σκοπό τα χρήματα, τη δόξα και γενικά ό,τι επιδιώκει ανέκαθεν ο άνθρωπος(αν και ειλικρινά δε ξέρω τι είδους δόξα μπορείς να αποκτήσεις ως ψυχολόγος...). Δεν είναι όμως όλοι οι άνθρωποι έτσι. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ. Σίγουρα κάπου εκεί έξω, κάποιοι άνθρωποι χαρακτηρίζονται ακόμη από ανιδιοτέλεια και ενδιαφέρον για την πραγματική ευτυχία του άλλου. Όχι μόνο ψυχολόγοι, απλά Ανθρωποι Τουλάχιστον αυτό θέλω να ελπίζω, όσο και να διαψεύδονται συχνά οι ελπίδες αυτές από τις παρορμήσεις του ανθρώπου, από την ίδια τη φύση και τα ένστικτα του ανθρώπου δηλαδή.
Η αλήθεια είναι μία: πέρα από το κατά πόσο ο άνθρωπος, ως είδος, ενδιαφέρεται για τον συνάνθρωπό του (και δεν έφτασε δηλαδή στη φάση σχηματισμού κοινωνιών και πόλεων καθαρά για την ικανοποίηση του δικού του ενστίκτου επιβίωσης, το οποίο συνεπάγεται πλήρη εκμετάλλευση των μοναδικών όντων που μπορεί να εκμεταλλευτεί σε τέτοιο βαθμό), σημαντικός παράγοντας στη διαμόρφωση της σημερινής κατάστασης είναι και το κατά πόσο ο ίδιος είναι ανοιχτός και έτοιμος να δεχτεί την ειλικρινή και ανιδιοτελή προσφορά του άλλου. Δεν αναφέρομαι μόνο στο πλαίσιο ψυχολόγος, αλλά στην ευρεία έννοια της προσφοράς.

Εγώ τουλάχιστον βλέπω εγωισμό και στις δύο αυτές πλευρές. Εγωισμός που δε βοηθάς, εγωισμός που δε δέχεσαι βοήθεια. Ίσως και να είναι λάθος μου να τα βλέπω έτσι τα πράγματα... «Όταν οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν δυνατές, καμία εξωτερική βοήθεια δε χρειαζόταν» συμπλήρωσε ο καθηγητής, για να ενισχύσει το συλλογισμό μου.
Η ατομοκεντρικότητα ίσως και να επικρατεί στην εποχή μας, όχι όμως με την θετική της όψη. Αφήνω, λοιπόν, ανοιχτό το ενδεχόμενο να έχω παρερμηνεύσει τη συμπεριφορά και τις συνθήκες υπό τις οποίες πράττουν οι γύρω μου, αλλά και εγώ ο ίδιος.
Όλα είναι πιθανά και τίποτα δεν είναι βέβαιο. Ειδικά όσον αφορά τον άνθρωπο, με την τόσο περίπλοκη σκέψη και ψυχοσύνθεσή του, η οποία αποτελεί και αίτιο της σημερινής του κατάληξης/ των επιτευγμάτων/ της κατάντιάς του...

I miss you girl...

-la vie boheme ... lets just avoid the aids part ...what do you say
-What do you mean?
-i mean lets live outside the box ...give up school become lousy artists with no future....(i think i am going the right way)
-i cant be an arist...in fact...im no artist x) and what about the aids part?
-avoid it i said avoid that part of the movie..lol why not? i think you are artistic enagh!!
-naah, im just too tired of everything being the same..
-i am tired of trying to keep things from changing...
-thats no good...
-iam so afraid...so lonely i hate things as they are .and yet i know they can get worst
-alex, is that you speakin? why do you feel so alone?
-have you forgoten how depresive i can get at times haha
some friends are in england studiying...others here...some recorf songs and rehearse, my friends are nowhere to be found .. me 'boyfriend' doesn't even care about me... and the only way to deal with my issues is either drinking or smoking pot.....im not ok
-i want to see you.i want to feel your beautiful hair i just want to be there for you
-call anytime, i have some free time...


- how will we survive??
-we are not going to survive..we are doomed baby!!
-.. and i though that i was a pesimist....
-so f*cking doomed...we are doomed to do thing other people want us toto please others
-theres no godand to forget about ourselvesbut wait..wait for those 6 months to pass, and then..we will be free again :)
-ill remember you...thats why you need friends ...its like monkeys one takes care of the other but they never really take care of themeselves


-am i an inspiration to you
-do you even ask?? :)

..μες την έρημη πολη, που με βρήκες πάλι..

Πολλές αόριστες σκέψεις, πολλές σελίδες τετραδίων που από άσπρες, κενές, ανούσιες, όμοιες με τις υπόλοιπες, τις μετέτρεψα σε μοναδικές, με τη δικία τους εμφάνιση και τη δικιά τους σημασία. Σκέψεις δίχως λόγο και αιτία. Έχω πάνω από τέσσερις μέρες να γράψω... Ενώ την προηγούμενη εβδομάδα καθημερινά επισκεπτόμουν το ιστολόγιό μου, τις τελευταίες μέρες το είχα αφήσει λίγο.. Δε ξέρω γιατί συνέβη αυτό Ίσως δεν είχα τον χρόνο, ίσως δεν είχα την όρεξη, ίσως από την άλλη να μην είχα τίποτα παραπάνω να βγάλω από μέσα μου.

Σου δίνεται η ευκαιρία/Διανοούμενος/στην υπηρεσία του ανθρώπου/θα απαιτήσω..

Είναι πάντως φοβερός ο προβληματισμός που βγήκε σε αυτές τις σελίδες. Διαβάζοντάς τα εκ των υστέρων μπορεί και να μην αναγνωρίζω τον εαυτό μου σε μερικά από αυτά.. Δεν αναγνωρίζω...συνεπάγεται με το ότι πολύ απλά δε ξέρω τον εαυτό μου.

Στρατηγική της κατάσχεσης/Υπόταξη/Επιπτώσεις/Περιβάλλον

Πρέπει να το παραδεχτώ όμως. Μου αρέσει που δε με ξέρω. Με ανακαλύπτω με το πέρασμα του χρόνου, με τη βοήθεια των δικών μου ανθρώπων, είτε αυτοί είναι δίπλα μου για ολόκληρη τη ζωή μου, είτε μόνο για μια στιγμή/για να σου πούνε κάτι που θα σε σημαδέψει για όσο απλά ζεις..Είδα τώρα κάπου μέσα σε αυτά τα γραπτά να έχω πει: "...σκέφτομαι όσα συνέβηκαν τις τελευταίες μέρες και δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Τι έχει συμβεί; Εγώ ο ίδιος έχω αλλάξει, ή τα γεγονότα και οι ενδεχόμενες συνέπειές τους με κάνουν να φερθώ με αυτό τον τρόπο; Είμαι όντως τόσο ευμετάβλητος; Και η σκέψη μου, αλλά και εγώ;". Σίγουρα αυτά τα σκέφτηκα κάποια δύσκολη μέρα, και φυσικά και το αναγνωρίζω. Όπως παρατηρώ ότι ακόμα και τώρα με αυτά δε βγάζω άκρη.

Ακατάλληλος κόσμος/Ζαλίζομαι/Απροσάρμοστη Συνθήκη

Με τούτα και με εκείνα, έφτασα τις 7 σελίδες και κάτι δεκάδες post-it με τις σκέψεις και τις παρατηρήσεις μου. Όλα αυτά είναι εμπλουτισμένα με κομμάτια από τον εαυτό μου. Κατά πάσα πιθανότητα δε λένε τίποτα σε κανέναν άλλον πέρα από εμένα..Δε πειράζει όμως.

Ένα κέντρο με πέντε άκρα/Συναυλία/Διαλυμένη παράγραφος

Αυτός είμαι εγώ, αυτό που παρουσιάζω έστω και για μια στιγμή..
Λίγοι θα το διαβάσουν, ακόμα λιγότεροι θα το εκτιμήσουν.

Γι' αυτούς τους ανθρώπους, είμαι εδώ.
Πάντα εδώ..

..Ώρα να μιλήσεις(!)..

..Je deteste la pluie...

Τρίτη σήμερα. Ακόμα μια συννεφιασμένη μέρα. Βροχερή μάλιστα όπως αποδείχτηκε.. Δε πειράζει όμως, δε πρόκειται να πτοηθούμε από κάτι τέτοιο. Και αυτό γιατί, στα βλέμματα όλων παρατηρώ κάτι το διαφορετικό σήμερα...Ο καθένας ταξιδεύει με το νου του, κάπου μακριά: άλλοι μου είπαν σκέφτονται το καλοκαίρι που πέρασε, τα νησιά και τους φίλους τους. Άλλοι, μύρισαν Χριστούγεννα με τα πρώτα κρύα, μιας που βλέπουν καθημερινά κόσμο ντυμένο σα να είναι χιονάνθρωποι! (με αυτά τα χοντρά μπουφάν χε χε).Τα έβαλα όλα κάτω λοιπόν, και κατέληξα στο ακόλουθο συμπέρασμα, που μπορώ να πω με ταρακούνησε αρκετά:

Άλλοι αναπολούσαν το παρελθόν, άλλο οραματίζονταν το μέλλον. Κανείς, όμως, δε σκεφτόταν το παρόν!

Τι συμβαίνει άραγε; Γιατί κανείς δεν αφήνει τον εαυτό του να ευχαριστηθεί το παρόν; Μπορεί απλά να φοβόμαστε... τον εαυτό μας, την ίδια την πραγματικότητα, τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας. Ζούμε σε μια εποχή, που ενώ ο καθένας προσπαθεί να τα έχει καλά με τον εαυτό του, δεν έχει γίνει ακόμα αντιληπτό από όλους ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την επαφή -την ουσιαστική επαφή- με τους γύρω μας. Λένε άλλωστε πως το τι σκέφτεται ο καθένας για τον εαυτό του είναι ένα μείγμα των απόψεων που έχουν σχηματίσει οι άλλοι για αυτόν.

Φοβόμαστε. Φοβόμαστε να πλησιάσουμε τους άλλους. Φοβόμαστε την κάθε επαφή. Φοβόμαστε το χάδι, την αγκαλιά, το φιλί. Φοβόμαστε να αγαπήσουμε, αλλά και να αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να αγαπηθεί. Κλεινόμαστε όλο και περισσότερο μέσα στα τείχη που ορθώνουμε με την πρόφαση της προστασίας, γιατί έτσι νομίζουμε πως θα είμαστε 'ασφαλείς', πως δε θα νιώσουμε πόνο, θλίψη, δε θα γνωρίσουμε την ασχήμια και τον αποχωρισμό. Η ιδέα ότι δε θα είμαστε νέοι για πάντα, φαντάζει τρομακτική. Το φθαρτό, μας τρομάζει.

Έτσι, όμως, χάνουμε της ουσία των πραγμάτων. Αποκλείουμε τον εαυτό μας σε τέτοιο βαθμό από το να δεχτεί το όποιο ερέθισμα, ώστε τον αδρανοποιούμε και τον νεκρώνουμε. Στερούμαστε κάθε τι το θετικό. Άμα όμως αφεθείς, θα το καλατάβεις αυτό.. Άμα σκεφτείς το πόσα μπορούν να σου προσφέρουν οι γύρω σου. Άμα ζήσεις δίχως περιορισμούς, όρια. Άμα δε καταπιέζεις τον εαυτό σου να πρέπει να ανταποκριθεί σε κάθε αίτημα/ευθύνη/απαίτηση των τρίτων προσώπων. Άμα ζήσεις ελεύθερος, άμα βρεις τη χαρά που κρύβει μέσα της μια σταγόνα βροχής όταν τρέχει στο παράθυρο με προσμονή να φτάσει στη γη. Άμα καταργήσεις τα πρέπει που επιβάλεις στον εαυτό σου. Άμα ζήσεις αυθόρμητα, όπως σου βγαίνει, όπως το αισθάνεσαι.. τότε μόνο θα καταλάβεις για ποιο πράγμα σου μιλώ...

Άμα απλά, ζήσεις.

Το θέμα είναι αν έχω καταφέρει και εγώ ο ίδιος να ζήσω.. Τουλάχιστον το προσπαθώ, και φαίνεται να αποδίδει μέχρι στιγμής..Καλά πάμε!! =)

Winter is upon us!!

1/11/09

Η ημέρα αυτή μου έκανε την τιμή και μου προσέφερε μεγαλόπρεπα τον αγαπημένο μου καιρό. Αισθητά χαμηλή θερμοκρασία (ευκαιρία για να εγκαινιάσω το ολοκαίνουργιο κασκόλ μο), διαστήματα ηλιοφάνειας που ένιωθες το δέρμα σου να ζεσταίνεται. Και σε αυτά, ήρθε η ιδέα της Ελένης για μια ζεστή σοκολάτα να μου φτιάξει το κέφι! Πήραμε στο χέρι τα αρωματισμένα με φουντούκι ροφήματα και καθήσαμε στην πλατεία, να μιλάμε και να απολαμβάνουμε τη θεσπέσια αυτή μέρα. Η φωτογραφία σημερινή προσπάθεια, να αποδώσω την αγάπη μου για τον καιρό αυτό σε μια και μόνο εικόνα.. Γιατι άλλωστε μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις..

N. Βρεττάκος - "Δύο μητέρες νομίζουν πως είναι μόνες"

Σήμερα μας δόθηκε στην αναμενόμενη άσκηση με το παράλληλο κείμενο, το ακόλουθο ποίημα. Μπορώ να πω πως καθώς το διάβασα, ανατρίχιασα από τη δύναμη των στίχων. Τα περαιτέρω λόγια, λοιπόν, είναι περιττά:

Ο γιος της σκοτώθηκε πριν έξι μήνες
Τώρα κάθε πρωί που ανοίγει την πόρτα της,
είναι ένα πένθος. Νομίζεις πως βλέπεις, έξω από χρόνο και χώρο: το πένθος.

Το βράδυ, το ίδιο: Σπρώχνει την πόρτα
σα να σωριάζεται. Μπαίνει τρεκλίζοντας
ανάβει το φως. Η μαύρη της μπόλια
είναι λυμένη. Οι άκρες της κρέμονται
ως κάτου στο πάτωμα. Στον τοίχο, αντίκρυ της
η εικόνα ταράζεται. Η Παναγία τη βλέπει,
τρέμουν τα χέρια της, θα της φύγει θαρρείς,
θα της πέσει το βρέφος της.
Τα χείλη της σφίγγονται, η κόκκινη
μαντίλα της παίζει. Θέλει να την
βοηθήσει, αλλά – το σπίτι είναι έρημο.

Δεν έχει σε ποιον ν’ αφήσει σ’ αυτόν
τον κόσμο για μια στιγμή το παιδί της».

Η σημερινή ημέρα ήταν πραγματικά δύσκολη. Δουλειές, τρεξίματα, άγχη, αναζήτηση ξεχασμένων αντικειμένων από παλαιότερα χρόνια (παρ)ακμής και ούτω καθεξής.. Ήταν επίσης μια ιδιαίτερη μέρα, γιατί σήμερα σε γνώρισα, και σε έμαθα καλύτερα από ότι περίμενα.. Εντελώς αναπάντεχο αυτό, με κάνεις όμως με τον τρόπο σου να νιώθω μοναδικός, και πως πραγματικά αξίζω όλα αυτά που μου λες Ίσως είναι η αρχή για κάτι καινούργιο, κάτι που ψάχνω εδώ και καιρό, ίσως όμως να αναγκαστώ να το τελειώσω εδώ και τώρα, σύντομα τέλος πάντων για άλλους λόγους. Δε θα είναι σωστό όμως εκ μέρους μου προς εσένα, ειδικά αφού μου έδειξες πως μπορείς να μου προσφέρεις τα πάντα, και ακόμα περισσότερα...ό,τι ακριβώς καταλάβεις πως χρειάζομαι..

Στον νυχτερινό ουρανό της Αθήνας, κάτω από τη μεγαλόπρεπη Ακρόπολη, μου είπες ότι σου αρέσει ο συννεφιασμένος ουρανός, ακόμα και το βράδυ.. Διαφώνησα, λέγοντάς σου πω για εμένα δεν υπάρχει ομορφότερος ουρανός από τον καθαρό, με τα φωτεινά στίγματα των μακρινών αστεριών να τον σημαδεύουν(σαν αυτόν που μου περιέγραψες για το νησί σου).

Στα λιθόστρωτα δρομάκια ανταποκρίθηκες χωρίς δεύτερη σκέψη στην προσπάθειά μου να σε πιάσω από το χέρι. Με ενθουσίασε αυτό. Το προχώρησες και με αγκάλιασες, μου έδειξες με αυτόν τον τρόπο την επιθυμία που σε διακατέχει να μου προσφέρεις τον ίδιο σου τον εαυτό, το ίδιο σου το σώμα, την ίδια σου την ψυχή..

Δε ξέρω ποια θα είναι η εξέλιξη της ιστορίας μας, άλλωστε σου το είπα πως χρειάζομαι κάποιο χρόνο για να ξεκαθαρίσω τόσο τις σκέψεις μου, όσο και να πάρω κάποιες αποφάσεις που σε επηρεάζουν άμεσα.. Δε θέλω να σε πληγώσω, μου έδειξες ότι μπορείς να μου προσφέρεις τα πάντα, και το εκτιμώ αυτό από τα βάθη της καρδίας μου.

Όπως και να έχει, να θυμάσαι τι σου είπα πριν ακολουθήσει ο καθένας τον δρόμο του:

"Να θυμάσαι την ημερομηνία 30/10..Απλά να τη θυμάσαι."

Άσε με να σου αφιερώσω τους στίχους αυτούς, ακόμα και αν δε τους δεις ποτέ..:

You made me smile today
You spoke with many voices
We travelled miles today
Shared expressions voiceless

It has to end
Living in your head
Without anything to numb you
Living on the edge
Without anything to numb you

It has to end to begin

Began an end today
Gave and got given
You made a friend today
Kindred soul cracked spirit

~(Numb - Sia)

η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.

Αειθαλής
Αεί + θαλής
Πάντα + Δυνατός

...πάντα δυνατός...

...δύσκολη υπόθεση ο τίτλος για πρώτη φορά...

Όλως περιέργως έχω αρκετά γνώριμα πρόσωπα σε αυτόν τον ιστότοπο: φίλοι, παλιοί συμμαθητές, ακόμα και ο πατέρας μου.. Είπα, λοιπόν, να κάνω και εγώ αυτό το βήμα και να το τολμήσω να δημιουργήσω μια σελίδα..

Μια προσπάθεια αυθορμητισμού, μιας και όση ώρα προσπαθώ να βρω ένα κάποιο θέμα, απογοητεύομαι όλο και περισσότερο με τις σαχλές ιδέες μου. Αν και αισθάνομαι πως ακόμα και αυτό είναι σαχλό(καθόλου τυχαία η επανάληψη σε αυτό το σημείο), καθώς οι αποφάσεις σχετικά με τις σκέψεις μου και την ποιότητά τους καθορίζεται από το "Τι θα πουν οι άλλοι, που θα δουν ότι τώρα ξεκινώ να γράφω;;" Ε, αυτή ακριβώς είναι και η απάντησή μου.. Καλό ε; =)

Το ίδιο μου συμβαίνει και με τα σκίτσα και τις φωτογραφίες.. Και είναι τόσες οι φορές που απλά κουράζομαι από αυτή την προσπάθεια, να ικανοποιώ τους γύρω μου ξεχνώντας να κοιτάω τον εαυτό μου. Αυτό, όπως λογικά και εσύ γνωρίζεις, έχει αντίκτυπο και στη ίδια τη ζωή και τις αποφάσεις που κάνω κάθε μέρα..Ίσως σε αυτό το σημείο να γίνομαι και παρορμητικός, να ξεχνάω τον σκοπό για τον οποίο γράφω.. Πάλι καλά που το ξεκαθάρισα, γράφω δίχως σκοπό!

Ακούω Τσανακλίδου παράλληλα.. "άσ'τε με ήσυχο όλοι, θέλω να ζήσω ελεύθερος δίχως ταυτότητα πια..." Μεγάλη κουβέντα αυτή, αλλά φυσικά όλοι το έχουμε σκεφτεί σε κάποια φάση της ζωής μας. Επειδή σε αυτό το σημείο καταλήγουμε, με τον τρόπο που τρέχουμε και τρέχουμε και τρέχουμε να προλάβουμε τα πάντα, να ικανοποιήσουμε τους πάντες, και να απαντάμε σε όλες τις κουδούνες που μας έχουν κρεμάσει, δίχως σημάδι απόγνωσης και κούρασης. Το κατάλαβα αυτό φέτος, περισσότερο από ποτέ, με τις πανελλαδικές εξετάσεις, στη δίνη των οποίων μπλέχτηκα φέτος, και αισθάνομαι εξουθενωμένος από Οκτώβριο μήνα ήδη. Ε, αν είναι δυνατόν πια! Λες και είναι κατάσταση αυτή! Αλλά τι να κάνουμε; Ακόμα ούτε δικαιώματα προς την κοινωνία έχω, παρά μόνο αρχίζουν και μου φορτώνονται οι υποχρεώσεις.. Άμα βγω και πω τη γνώμη μου για ό,τι συμβαίνει, σε καμία πλατεία ή σε κανένα πανηγύρι, όπως όλα τα κορδωμένα πρόσωπα που βλέπουμε καθημερινά στη μάπα μας, σίγουρα η αντίδραση θα είναι ως επί το πλείστον "δε ξέρει τι λέει, ακόμα ανήλικο είναι".

Να τος λοιπόν και ο παρορμητισμός μου.. Αλλιώς ξεκίνησα, και αδυνατώ να καταλάβω πού θα καταλήξω..

Σάμπως και έχει και καμία σημασία;
Δεν έχω κάνει κάτι παρόμοιο ποτέ μου πάντως.. είναι απλα πρωτόγνωρο..
Όσο σκέφτομαι, πιέζω τα πλήκτρα..
Ό,τι σκέφτομαι, το βλέπω ζωντανό στην οθόνη μπροστά μου..
Πειραματίζομαι με τις σκέψεις.. πως θα τις κάνω ακόμα και bold..
...wow...

Τι να πω πάντως.. Εγωισμός; Μισαλλοδοξία; Έχουν αυτά καμία επαφή με αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή; Μπαααααα, δε ξέρω καν γιατί τα σκέφτηκα αυτά!

Ά ρε τρέλα που μας δέρνει...




~On ne sait jamais...~