Σεμπελσιά της Απελπισίας

αποθνήσκω
απέθνησκον
αποθανούμαι
απέθανον
τέθνηκα
ετεθνήκειν

Είναι μόνο μια λέξη. Είναι μόνο ένα σύνολο γραμμάτων, φωνηέντων και συμφώνων. Στους λιγοστούς της χαρακτήρες, όμως, περικλείει μια έννοια τόσο πολύπλοκη και σημαντική για τον άνθρωπο, που τον απασχολεί από την πρώτη στιγμή που άρχισε να αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του, είτε σε μορφή απλών σκέψεων είτε σε μορφή φιλοσοφικού ή μη στοχασμού).

Παρατήρησε λοιπόν τον κόσμο. Τι αντιλήφθηκε που τον τρόμαξε; κατάλαβε πως μετά την περίοδο ακμής, ομορφιάς και ζωντάνιας ακολουθεί η φθορά και τελικώς ο θάνατος. Τα φύλλα είναι πράσινα και θροϊζουν, για να καταλήξουν κίτρινα και ξερά στο έδαφος, μακριά από το ίδιο το δέντρο που τα γέννησε/δημιούργησε. Τα λουλούδια από ευωδιαστά και πανέμορφα, μαραίνονται Τα ζώα γερνάνε και οδηγούνται με το κάθε δευτερόλεπτο που περνάει στη τελευταία τους πνοή. Το ίδιο, βέβαια, συμβαίνει και στον άνθρωπο. Είναι απολύτως λογικό η δύναμη αυτή να αντικρίζεται με φόβο. Και πάνω σε αυτό το συναίσθημα προκύπτουν πολλές σκέψεις:

«Αφού θα πεθάνω, ποιο το νόημα του να παλεύω για κάτι καλύτερο;»
«Έχει νόημα η ζωή;»
«Μπορώ να καθυστερήσω ή/και να σταματήσω τη φθορά;»

Υπαρξιακά ερωτήματα αποκαλούνται αυτά, και σίγουρα έχουν ταλανίσει όλους τους ανθρώπους σε κάποια φάση της ζωής τους. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι δε ξέρω κατά πόσο θα έπρεπε να βασανιζόμαστε με ζητήματα τέτοιας φύσεως. Να το εξηγήσω λίγο αυτό: είναι απολύτως φυσιολογικό να σκεφτεί κάποιος για τις πράξεις του και για τον ίδιο αν περιέχουν κάποιο νόημα, αλλά ειλικρινά δε γνωρίζω κατά πόσο αυτό το ζήτημα πρέπει να μας απασχολεί μονίμως, δηλαδή, όσον αφορά τον θάνατο. Όχι πως αυτό το κάνουμε όλοι, αλλά βλέπω ειλικρινά πολλούς ανθρώπους να τους απασχολεί..

Για μένα μία είναι η βάση, the bottom line που λένε. Έχουμε μια συγκεκριμένη περίοδο στη ζωή αυτή: δεκτόν. Κάποτε όλοι θα οδηγηθούμε στη φθορά: δεκτόν. Ακριβώς πάνω σε αυτές τις αλήθειες προσπαθώ να αναπτύξω το συλλογισμό μου: έχει πραγματικά νόημα να σκεφτόμαστε συνεχώς τη φθορά και τη ματαιότητα της κάθε πράξης μας; Την ανούσια ύπαρξή μας; Την παροδικότητα του ίδιου μας του εαυτού;

Έχουμε περιορισμένο χρόνο, η διάρκεια της ζωής μας είναι απειροελάχιστη. Τουλάχιστον, έτσι το βλέπουμε και το αντιλαμβανόμαστε. Δε θα ήταν συνεπώς καλύτερο να προσπαθεί ο καθένας να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί; Ν αεπιδιώκει να προσφέρει ευτυχία και στον εαυτό του αλλά και στους γύρω του; Εδώ υπεισέρχεται πάλι η παρατήρηση: «Μα όλα είναι παροδικά!»

Και η απάντησή μου:
Μπορεί να είναι όλα προσωρινά. Μπορεί ο άνθρωπος να ξεχνάει, το σώμα να φθείρεται και να καταπονείται και στο τέλος όλα να αφανίζονται από προσώπου γης μέσω της καταστροφής που προκαλλεί ο χρόνος. Το πνεύμα, όμως, και τα έργα του (όχι τα υλικά, επειδή και αυτά είναι φθαρτά) παραμένουν αιώνια. Τι θεωρώ έργα; Το να κάνει κάποιους τους κοντινούς του (και μη) ανθρώπους να χαμογελάνε, και να οτ μεταδίδουν με τη σειρά τους στους δικούς τους κοντινούς ανθρώπους, Το να προσπαθείς να δημιουργήσεις αγαθά που θα ευχαριστηθούν οι επόμενοι, και που θα σε θυμούνται και θα σε θαυμάζουν για ό,τι έκανες όσο ζούσες. Βέβαια, η ασημία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν! =)

Το πνεύμα, λοιπόν, όλες οι εκφάνσεις του και ό,τι προκύπτει από αυτό παραμένει αιώνιο. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να το καλλιεργήσουμε. Γιατι μπορεί με τη δική μας θέληση να αλλάξει όλους τους ανθρώπους, αλλάζοντας στη συνέχεια ολόκληρο τον κόσμο. Ο άνθρωπος έχει μεγάλη δύναμη μέσα του. Απλά πρέπει να μάθει να τη χρησιμοποιεί καταλλήλως...