Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Tarnation

I am scared of letting myself go to talk about anything right now. I don't know if it's because I am a grown-up now, that people tell me things like Why do you always look so worried? or Why do you have such stress in your face? or How come you can't get a sentence out now? or What the hell is wrong with you? 

Όταν ήμουν έφηβος, τις ερωτήσεις αυτές τις έκανα και εγώ στο εαυτό μου, αλλά και οι άλλοι σε εμένα. Ήμουν τόσο αγχωμένος, τόσο φοβισμένος. Είχα προσπαθήσει να πάρω την μητέρα μου στους ώμους μου γα να την βοηθήσω, αλλά όπως είναι φυσικό, δεν μπορούσα να κάνω και πολλά όντας δεκατριών και δεκαπέντε ετών. Όλες αυτές οι σκέψεις ξεκίνησαν μόλις τελείωσα την ταινία Tarnation (2003), η οποία ουσιαστικά αποτελεί αυτοβιογραφία ενός άνδρα, ο οποίος από τα έντεκά του χρόνια τραβούσε με την κάμερά του πλάνα από την ζωή του. Τι είναι τόσο ιδιαίτερο στην ζωή του, ώστε να γυρίσει ταινία σχετικά με αυτόν; Η μητέρα του.

Η μητέρα του είναι σχιζοφρενής. Δεν γίνεται κατανοητό αν είχε την προδιάθεση ή αν οι επιλογές των γονιών της την οδήγησαν σε εκείνο το σημείο, αλλά αυτή η ταινία αποτελεί φόρο τιμής σε μια γυναίκα που από δυναμική και ευτυχισμένη κατέληξε εγκεφαλικά παράλυτη.

Δεν μπορώ καν να ξεκινήσω να κάνω παραλληλισμούς αυτής της ταινίας με την ζωή μου. Δυστυχώς, ταυτίζομαι με τον πρωταγωνιστή σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό. Αλλά δεν αισθάνομαι να έχω τις αντοχές να τα γράψω όλα.

Καληνύχτα κόσμε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου