Καιρό έχω να γράψω. Είναι πλέον προφανές πως γράφω όταν δεν αισθάνομαι καλά, όταν κάποια πράγματα θέλω να τα βγάλω από μέσα μου και δεν ξέρω με ποιον άλλον τρόπο να το κάνω πέραν από αυτόν. Σαν να βρίσκομαι εδώ σε ένα καταφύγιο, που απλά μπορώ να βγάλω πράγματα χωρίς να με νοιάζει που θα φτάσουν. Εδώ δεν μπορούν να πληγώσουν. Εδώ δεν έχουν φωνή.
Κατάφερα για ακόμα μια φορά να αφήσω τις ανασφάλειές μου και την προσπάθειά μου να μην αφήσω κανέναν να δει πίσω από τον -κατά τα άλλα- τέλεια δομημένο και χτισμένο εαυτό μου να με οδηγήσει για ακόμα μια φορά σε αυτή την κατάσταση. Βιαστική απόφαση που μετανιώνεις σε ελάχιστες ώρες. Φόβος να κοιτάξεις τα πραγματικά συναισθήματά σου και ελπίδα να τα κρύψεις όσο καλύτερα μπορείς προβάλλοντας κάτι το τέλειο και πάλι, κάτι το αλώβητο. Κάτι που σε βοηθάει να μην χάσεις τον έλεγχο. Στην τελική γι αυτό δεν ζείς; Αυτό δεν σου είπε και η ψυχολόγος; Μεγαλώνοντας έχεις μάθει να έχεις τον έλεγχο, και θα κάνεις τα πάντα για να μην αλλάξει ποτέ αυτό.
Μα καλά, σε ρώτησε, δεν σε κουράζει πολύ να προσπαθείς συνέχεια να το καταφέρεις αυτό;
Δεν έχεις ιδεά πόσο πολυ με κουράζει και με πονάει αυτό, είναι η απάντηση. Σαν να έχω τυλίξει από μόνος μου τον εαυτό μου με έναν μανδύα με αγκάθια, και απλά ενώ το ξέρω πως με πονάει και ότι μου κάνει ζημιά, νιώθω όμως τόσο άνετα μέσα του που δεν θέλω να τον αλλάξω. Το ξέρω πως με πονάει, αλλά 'αυτός είμαι'.
Σου μίλησα αρκετά τους τελευταίους μήνες για το πως βλέπω τον εαυτό μου. Τόσα χρόνια και τόσο καιρό έχτιζα πολύ ωραία τα τείχη γύρω από τον εαυτό μου.Πολλά τείχη σε πολλά χρώματα, μεγέθη και σχήματα. Από πολλά υλικά και σε διαφορετικές αποστάσεις μεταξύ τους. Η άμυνά μου λέει το μικρό ανθρωπάκι που ζει στο μυαλό μου. Μέσα σε αυτόν τον χώρο, λοιπόν, ο οποίος και φυσικά και είναι ένας τέλειος κύκλος, ξέρω ακριβώς πού βρίσκεται τι: σαν ένα δωμάτιο που κάθεσαι στη μέση και ξέρεις ακριβώς που βρίσκονται τα έπιπλα και τα πράγματά σου, τα έχεις αφήσει εκεί ακριβώς που τα θέλεις. Ούτε χιλιοστό παρά δίπλα. Και τότε αρχίζεις σιγά σιγά να γνωρίζεις έναν άνθρωπο καλύτερα, αυτός να προσπαθεί να σε γνωρίσει επίσης. Σιγά σιγά, στον χώρο σου αισθάνεσαι νέα πράγματα, τα οποία δεν ξέρεις. Μετά από λίγη σκέψη καταλαβαίνεις πως δεν είναι δικά σου, αλλά δικά του...
Τα βλέπεις στον χώρο, και αισθάνεσαι να σε πνίγουν. Κάνεις αρχικά σπασμωδικές κινήσεις για να τα απομακρύνεις από τον χώρο σου. Άλλες φορές τα καταφέρνεις, και άλλες όχι. Φυσικά και πνίγεσαι. Χάνεις τον έλεγχο μέσα στον δικό σου χώρο; Πώς και αφήνεις τον εαυτό σου να το κάνει αυτό;
Τινάζεσαι προσπαθώντας να βγάλει ό,τι ξένο και παρείσακτο υπάρχει, και σε κάποια στιγμή τα καταφέρνεις. "σε βλέπω μόνο σαν φίλο, δεν αισθάνομαι πια ρομαντισμό ανάμεσά μας".
Καλά όλα αυτά... Σιγά σιγά, όμως, αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως σου λείπει ο χώρος όπως ήταν: ένα σύνολο από δικά σου και δικά του πράγματα. Τα δικά του είχες αρχίζει σιγά σιγά να τα βάζεις στην θέση τους, να τα ταιριάζεις με τα δικά σου, και γενικά να τα αισθάνεσαι όλο και λιγότερο απειλητικά και πιεστικά.
Παρόλα αυτά, εσύ τινάχτηκες!
Και μετά νιώθεις κάτι να λείπει.
Και πονάει το στομάχι. Και θες να κλάψεις και δεν σου βγαίνει. Και θες να τα παρατήσεις όλα και να φύγεις.
Αλλά δεν μπορείς.
Και είσαι εδώ και γράφεις...
