Τουρίστας στην ίδια σου την πόλη..

Όπως ακριβώς λέει και ο τίτλος, σήμερα το έπαιξα τουρίστας στην ίδια μου την πόλη. Πέρασα περίπου 5 ώρες περπατώντας σε περιοχές της Αθήνας που απλά λατρεύω να επισκέπτομαι: Μοναστηράκι, Ψυρρή, Πλάκα, Ζάππειο, Θησείο, Κεραμεικός. Τόσο ωραίες περιοχές, τις οποίες θεωρούμε δεδομένες, ξέρουμε ότι υπάρχουν κάπου εκεί έξω, σπάνια αφιερώνουμε όμως χρόνο για να τις ζήσουμε από κοντά. Να περπατήσουμε σε ξεχασμένα δρομάκια, να ψάξουμε κτήρια που αποτελούν έργα τέχνης. Και τι καλύτερο, από το να το κάνεις αυτό με το γλυκό φως ενός φθινοπωρινού ηλιοβασιλέμματος. Πρώτη φορά παρατήρησα την Πύλη του Αδριανού, κάθισα να δε τα σχέδια που κρύβει, τα σημάδια του χρόνου που κουβαλάει. Το αποτέλεσμα, η φωτογραφία που επισυνάπτω..
Είμαι 18, φοιτητής στην Αθήνα. Τι και αν δε θα ζήσω το κομμάτι της "φοιτητικής ζωής" που υπαγορεύει να μένεις μόνος σου, να μάθεις στα δύσκολα κλπ; Και πάλι τέλεια θα περάσουμε...

Αθήνα, αρχίζεις να με γοητεύεις όλο και περισσότερο..

Les Moments De Bonheur

Περπατούσα στον δρόμους της Αθήνας. Παρατηρούσα τον κόσμο που περπατούσε και προσπαθούσα να φανταστώ τις ιστορίες τους. Έβλεπα το φεγγάρι και σκεφτόμουν πόσους ανθρώπους έχει εμπνεύσει. Ξαφνικά σταμάτησα, και προσπάθησα να αφουγκραστώ τον "ήχο της πόλης". Αυτοκίνητα περνούσαν, και στα διαστήματα ησυχίας ανάμεσά τους συγκεντρωνόμουν στις σκέψεις μου. Αποφάσισα, όμως, να βάλω στα αυτιά μου τα ακουστικά μου και να αρχίσω να ακούω τη μουσική μου.

Είναι απίστευτο το πως αμέσως βρέθηκα σε έναν άλλον κόσμο. Οι άνθρωποι που περπατούσαν κοντά μου και μπορεί να θεωρούσα και εχθρούς, ξαφνικά έγιναν φίλοι μου. Η μουντάδα της πόλης μετατράπηκε μπροστά στα μάτια μου σε έναν απίστευτο πίνακα, ζωγραφισμένο από τα πιο όμορφα χρώματα. Το φεγγάρι με συντρόφευε σε αυτή την πορεία μου, και έλεγε που και που σε κάποιο από τα αστέρια να μου χαμογελάσει.

Έχοντας αυτές τις εικόνες και τα ερεθίσματα στο μυαλό μου, έφτασα στο σπίτι μου. Το αποκορύφωμα ήταν όταν είδα πως σε ολόκληρο το δωμάτιό μου έφτανε το φως του φεγγαριού. Κάθισα και άκουσα μουσική, σα να μη χρειαζόμουν τίποτε άλλο, ποτέ ξανά.

les moments du bonheur λοιπόν, αποχαιρετώντας σιγά σιγά την ανήλικη ζωή και πλησιάζοντας με γοργούς διασκελισμούς στον ενήλικο βίο..

Μπορεί τα γενέθλιά μου να είναι σε 3 μέρες, σήμερα όμως κάλεσα κάποια άτομα σπίτι μου και έξω, μιας και σήμερα ήταν η τελευταία ευκαιρία που είχαμε για να βρεθούμε όλοι μαζί, πριν μας χωρίσουν οι σπουδές στο εξωτερικό..

Η ανάρτηση αυτή γίνεται μόνο για να πω το εξής:

Ιωάννα, Ελένη, Δημήτρη, Αναστασία, Κορίνα, Νίνα... Είστε τα άτομα με τα οποία έχω περάσει τα περισσότερα ups και downs της ζωής μου, είστε αυτοί που είναι πάντα δίπλα μου, πάντα εκεί για μένα..Σας αγαπώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, είστε η οικογένειά μου, και το ξέρω πως ποτέ μα ποτέ δε πρόκειται να τελειώσει αυτό που έχουμε, αυτό που διατηρούμε εδώ και τόσο καιρό.. Τι και αν χωριζόμαστε τώρα, το ξέρω ότι είναι προσωρινό! Πάντα θα είμαι δίπλα σας, σε ό,τι με χρειαστείτε και όλα τα στάδια της ζωής μας θα τα περάσουμε μαζί :)

ΥΓ
Καλά στέφανα στο ζεύγος!!!

My own Fountain

Πριν από λίγο είδα για δεύτερη φορά την ταινία The Fountain, και μπορώ να πω πως ακόμα δεν έxω ξεπεράσει το σοκ. Είναι μία από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει στη ζωή μου, με απίστευτες ερμηνείες και ακόμα καλύτερη μουσική.. Το πιο σημαντικό για εμένα, όμως, για να κρίνω μια ταινία ως καλή, αυτή το κατάφερε και με το παραπάνω: πριν από μισή ώρα τελείωσε η ταινία, και ακόμα η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, ακόμα αισθάνομαι....δε ξέρω πως να το περιγράψω. Ολοκληρωμένος; Ευτυχισμένος;

Μου αρέσει όταν μια ταινία με κάνει να σκεφτώ διάφορα πράγματα, τα οποία τις περισσότερες φορές έρχονται και ταυτίζονται με τη ζωή μου. Όταν, δηλαδή, σε σπρώχνει να σκεφτείς την ίδια σου την ζωή.. Ακούγοντας παράλληλα το soundtrack, ταξιδεύεις μακριά... Πολύ πιο μακριά από ότι μπορείς να φανταστείς, ενώ παράλληλα αισθάνεσαι μια απίστευτη ελευθερία, θα τολμούσα να την χαρακτηρίσω.. Δεν έχεις τίποτα πάνω από τους ώμους σου να σε βαραίνει, καμία σκέψη δε μπορεί να σε βλάψει. Βλέπεις επιτέλους τον κόσμο σου, τον κόσμο που εσύ έχεις δημιουργήσει με τις σκέψεις σου και τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα γύρω σου. Που απλά θέλεις να αφήσεις ένα αποτύπωμα από αυτήν ακριβώς την αίσθηση σε κάτι, είτε αυτό είναι ένα τραγούδι, είτε μια ζωγραφιά, είτε ένα κείμενο. Αυτό ακριβώς με έχει πιάσει εμένα τώρα, και γι'αυτο γράφω, γράφω και γράφω.. Χωρίς κάποια ιδιαίτερη σκέψη να με κυνηγάει, χωρίς κάποια επιθυμία να γράψω κάτι.. Μπορεί να μοιάζει στα μάτια κάποιου ως μια άσκοπη ανάρτηση αυτή, πως έχασε κάποια δευτερόλεπτα από τη ζωή του διαβάζοντας το, αλλά όποιος έχει κάποτε βρεθεί σε αυτή τη κατάσταση, όποιος έχει αισθανθεί όπως ακριβώς αισθάνομαι εγώ τώρα, πιστεύω πως καταλαβαίνει απόλυτα γιατί γράφω..

Ξέρει τον λόγο για τον οποίο γράφω, ακόμα και άμα δε τον ξέρω ούτε εγώ ο ίδιος..

Αφήνω την μουσική να μιλήσει.

Together We Will Live Forever - Clint Mansell

Σεπτέμβρης

Είναι κάποιες στιγμές στην καθημερινότητα, που πολύ απλά νομίζεις ότι έχουν βγει από παραμύθι. Που αισθάνεσαι πως είναι ο τρόπος με τον οποίο η μοίρα σε ανταμείβει για τις αποφάσεις που έχεις πάρει στη ζωή σου, για τις πράξεις σου κλπ..

Σήμερα, για παράδειγμα, μετά από πάρα πολύ καιρό κατάλαβα πόσο μου έχουν λείψει κάποια πράγματα. Κάποιες απλές στιγμές στις οποίες όλα κυλούν με τον ρυθμό που εσύ επιλέγεις, χωρίς τύψεις, χωρίς περαιτέρω σκέψεις. Ξύπνησα κανονικά, και αφού ακολούθησα μια σχετικά καθιερωμένη ρουτίνα, αποφάσισα να πάρω το πρωινό μου στο μπαλκόνι. Το σκηνικό έχει ως εξής: Κυριακή στο κέντρο της Αθήνας (απίστευτη ησυχία), φθινοπωρινός καιρός επιτέλους - σύννεφα και δροσιά που μας έχει λείψει απίστευτα - και εγώ να κάθομαι και να διαβάζω τα τελευταία τεύχη της Lifo και της Athens Voice, στο μυαλό μου ηχούσαν οι λέξεις που διάβαζα, και απλά δε με απασχολούσε τίποτα, δεν σκεφτόμουν τίποτα.. Αισθανόμουν πανευτυχής..

Μια αίσθηση απίστευτης γαλήνης, μια στιγμή με τον εαυτό μου. Τώρα κάθομαι στον υπολογιστή και γράφω, και αντιλαμβάνομαι πως δεν είμαι ο μόνος που εκτιμά αυτές τις στιγμές. Στην απέναντι πολυκατοικία, ένας κύριος κάθεται στο τραπεζάκι του στο μπαλκόνι και διαβάζει το βιβλίο του..

Ήρθε το φθινόπωρο, και αποφάσισε φέτος να έρθει με τον καλύτερο τρόπο..

Καλό μήνα φίλοι μου. Καλό φθινόπωρο :)