Οι σκέψεις ταξιδεύουν. Και με πηγαίνουν μακριά. Πολύ πιο μακριά από ό,τι θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ.

Και το soundtrack αυτού του υπέροχου συναισθήματος έρχεται από την ταινία Blanc, ή αλλιώς τη λευκή ταινία, που ελπίζω πως θα καταφέρω να δω κάποτε*

Αυτές οι μέρες που πέρασαν ήταν ειλικρινά τόσο ιδιαίτερες.. Είναι αυτό ακριβώς το άνοιγμα που περίμενα προς τη καινούργια μου ζωή, τα καινούργια άτομα που αποτελούν σημαντικό μέρος της και όλα τα συναφή.. Η υπερβολική σκέψη προς οτιδήποτε, φυσικά και δε μπορεί να σταματήσει από τώρα. Ειδικά τώρα..

Τώρα μάλιστα έχει επανέλθει στην προγενέστερη μορφή της, εκεί που λες ρε γαμώτο μήπως όλα αυτά που σκέφτομαι και με απασχολούν είναι απλά υπερβολικά!

Σήμερα δεν έχω καθόλου οίστρο να γράψω, νομίζω άλλωστε πως αυτό είναι προφανές.

Αλλά δε πειράζει καθόλου..

Κάτι ήθελα να γράψω, έτσι ώστε η σκέψη σου να με συνοδεύει ακόμα περισσότερο.

Alejandro...

δικό σου, αφιέρωση απλά... =)

*