ΑΝΑΕΡΕΙΠΩ

Καὶ
φοβᾶμαι ἀκόμη τῶν χεριῶν μου
τὸ ἄγγιγμα στὶς πέτρες τοῦτες
μὴν ἐπιτείνει τὴ φθορά, μὴν ἐπισπεύδει
τῶν ἐρειπίων τὴν ἐρείπωση.
ΑΘΩΣ ΔΗΜΟΥΛΑΣ

Πότε μὲ εἶχες φέρει ἐδῶ
νὰ μὲ ξεναγήσεις στοὺς χρησμούς;
Νὰ ρωτήσω τὴ μάντιδα Μνήμη.
Ἢ ἄλλη, ἡ διπλανὴ ἱέρεια Λήθη,
ἔχει πολὺ κόσμο πνίγεται στὴ δουλειὰ
ἀμάσητα καταπίνει τὰ καπνώδη φύλλα
τῶν λησμονητέων.

Βρέχει ἀπὸ χτές.
Ὅ,τι βλέπω ἀπ᾿ τὸ παράθυρο τοῦ ἑστιατορίου
θέλει νὰ χαθεῖ. Μὲ τὸ ζόρι συγκρατῶ ἀντίκρυ
τοὺς κίονες μὴν πέσουν τῆς Ἀθηνᾶς Προναίας
-νὰ προσέξω ὅταν θὰ καθαρογράφω αὐτὴ τὴ θέα
μὴ μὲ παρασύρει ὁ δαίμων τῆς συνήχησης
καὶ γράψω Προνέας. Θὰ ποῦν πὼς ξεναγῶ
στὰ ἐρείπια καθρέφτη.

Βρέχει. Καταφεύγουν στὸ ἑστιατόριο
μεγάλες παρέες θορύβων.
Συντοπῖτες, ἐραστὲς τῆς ἱστορίας, ζευγάρια
Ἐρωτευμένα –σπουδαστὲς τοῦ μέλλοντός τους
περιηγητικοὶ συνταξιοῦχοι,
ἀναπαλαιωτὲς τῆς ἀνίας οἰκογένειες
σωματεῖα πρόεδροι ὁμιλήτριες ἀνθοδέσμες.

Ρέουν ξένες γλῶσσες σὲ ποτηράκια τῆς δικῆς μας
ξιφομαχεῖ μὲ τὰ μαχαιροπήρουνα ἡ βροχὴ
καταβροχθίζοντας μερίδες συζητήσεων, μπουκάλια
κρασιοῦ ξελαιμιάζονται νὰ διηγοῦνται
ἀνέκδοτα ἀστεῖα σπᾶνε γέλια.
Οἱ σερβιτόρες ἐντυπώσεις πηδοῦν ἐκστασιασμένες
ἀπὸ τραπέζι σὲ τραπέζι
κραυγαλέα ἐπιδόρπια παραγγέλνει ἡ συντροφικότης.

Ἐνῷ ἐγὼ σέβομαι – συντρώγω χαμηλόφωνα
μὲ τὸ ἕνα ἀπολλώνειο κουβέρ μου.

Κική Δημουλά, μια μεγάλη δημιουργός.

Μια Κυριακή..

Κυριακή σήμερα. Ο καιρός είναι απλά απίστευτος. Αυτός ο ήλιος με την δροσούλα ειλικρινά ανοίγει τη ψυχή. Είμαι μέσα στο σαλόνι μου, με ένα ζεστό ρόφημα. Γεύομαι. απλά κοιτάω τον ουρανό και τα ελάχιστα σύννεφα να χορεύουν. Βλέπω. Υπέροχη μουσική με ταξιδεύει σε μέρη μακρινά, ακούω ΝΑΜΑ και τα συναισθήματα που προκαλλούν απλά δε μπορούν να ειπωθούν με λόγια. Ακούω.

Σήμερα τους αγαπάω όλους. Σήμερα η διάθεσή μου δε θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Μπορεί να έχω μπροστά μου μια δύσκολη μέρα, μα πολύ απλά δε με νοιάζει. Θα προσπαθήσω να τη βγάλω με ένα χαμόγελο πάλι.

Τώρα ακούω Ριφιφί. Δε ξέρω τι με έχει πίασει σήμερα, αλλά αναπολώ περασμένες και ξεχασμένες μελωδίες. Είναι υπέροχες οι άτιμες. Είναι τόσο δυνατές και τόσο αληθινές.

Θεοδοσία Τσάτσου. Τα λόγια είναι περιττά!

Διαβάζω και το blog ενός φίλου μου http://plasticfeathers.wordpress.com/

Είναι απλά υπέροχο αυτό το πρωινό.. =)

Σεμπελσιά της Απελπισίας

αποθνήσκω
απέθνησκον
αποθανούμαι
απέθανον
τέθνηκα
ετεθνήκειν

Είναι μόνο μια λέξη. Είναι μόνο ένα σύνολο γραμμάτων, φωνηέντων και συμφώνων. Στους λιγοστούς της χαρακτήρες, όμως, περικλείει μια έννοια τόσο πολύπλοκη και σημαντική για τον άνθρωπο, που τον απασχολεί από την πρώτη στιγμή που άρχισε να αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του, είτε σε μορφή απλών σκέψεων είτε σε μορφή φιλοσοφικού ή μη στοχασμού).

Παρατήρησε λοιπόν τον κόσμο. Τι αντιλήφθηκε που τον τρόμαξε; κατάλαβε πως μετά την περίοδο ακμής, ομορφιάς και ζωντάνιας ακολουθεί η φθορά και τελικώς ο θάνατος. Τα φύλλα είναι πράσινα και θροϊζουν, για να καταλήξουν κίτρινα και ξερά στο έδαφος, μακριά από το ίδιο το δέντρο που τα γέννησε/δημιούργησε. Τα λουλούδια από ευωδιαστά και πανέμορφα, μαραίνονται Τα ζώα γερνάνε και οδηγούνται με το κάθε δευτερόλεπτο που περνάει στη τελευταία τους πνοή. Το ίδιο, βέβαια, συμβαίνει και στον άνθρωπο. Είναι απολύτως λογικό η δύναμη αυτή να αντικρίζεται με φόβο. Και πάνω σε αυτό το συναίσθημα προκύπτουν πολλές σκέψεις:

«Αφού θα πεθάνω, ποιο το νόημα του να παλεύω για κάτι καλύτερο;»
«Έχει νόημα η ζωή;»
«Μπορώ να καθυστερήσω ή/και να σταματήσω τη φθορά;»

Υπαρξιακά ερωτήματα αποκαλούνται αυτά, και σίγουρα έχουν ταλανίσει όλους τους ανθρώπους σε κάποια φάση της ζωής τους. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι δε ξέρω κατά πόσο θα έπρεπε να βασανιζόμαστε με ζητήματα τέτοιας φύσεως. Να το εξηγήσω λίγο αυτό: είναι απολύτως φυσιολογικό να σκεφτεί κάποιος για τις πράξεις του και για τον ίδιο αν περιέχουν κάποιο νόημα, αλλά ειλικρινά δε γνωρίζω κατά πόσο αυτό το ζήτημα πρέπει να μας απασχολεί μονίμως, δηλαδή, όσον αφορά τον θάνατο. Όχι πως αυτό το κάνουμε όλοι, αλλά βλέπω ειλικρινά πολλούς ανθρώπους να τους απασχολεί..

Για μένα μία είναι η βάση, the bottom line που λένε. Έχουμε μια συγκεκριμένη περίοδο στη ζωή αυτή: δεκτόν. Κάποτε όλοι θα οδηγηθούμε στη φθορά: δεκτόν. Ακριβώς πάνω σε αυτές τις αλήθειες προσπαθώ να αναπτύξω το συλλογισμό μου: έχει πραγματικά νόημα να σκεφτόμαστε συνεχώς τη φθορά και τη ματαιότητα της κάθε πράξης μας; Την ανούσια ύπαρξή μας; Την παροδικότητα του ίδιου μας του εαυτού;

Έχουμε περιορισμένο χρόνο, η διάρκεια της ζωής μας είναι απειροελάχιστη. Τουλάχιστον, έτσι το βλέπουμε και το αντιλαμβανόμαστε. Δε θα ήταν συνεπώς καλύτερο να προσπαθεί ο καθένας να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί; Ν αεπιδιώκει να προσφέρει ευτυχία και στον εαυτό του αλλά και στους γύρω του; Εδώ υπεισέρχεται πάλι η παρατήρηση: «Μα όλα είναι παροδικά!»

Και η απάντησή μου:
Μπορεί να είναι όλα προσωρινά. Μπορεί ο άνθρωπος να ξεχνάει, το σώμα να φθείρεται και να καταπονείται και στο τέλος όλα να αφανίζονται από προσώπου γης μέσω της καταστροφής που προκαλλεί ο χρόνος. Το πνεύμα, όμως, και τα έργα του (όχι τα υλικά, επειδή και αυτά είναι φθαρτά) παραμένουν αιώνια. Τι θεωρώ έργα; Το να κάνει κάποιους τους κοντινούς του (και μη) ανθρώπους να χαμογελάνε, και να οτ μεταδίδουν με τη σειρά τους στους δικούς τους κοντινούς ανθρώπους, Το να προσπαθείς να δημιουργήσεις αγαθά που θα ευχαριστηθούν οι επόμενοι, και που θα σε θυμούνται και θα σε θαυμάζουν για ό,τι έκανες όσο ζούσες. Βέβαια, η ασημία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν! =)

Το πνεύμα, λοιπόν, όλες οι εκφάνσεις του και ό,τι προκύπτει από αυτό παραμένει αιώνιο. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να το καλλιεργήσουμε. Γιατι μπορεί με τη δική μας θέληση να αλλάξει όλους τους ανθρώπους, αλλάζοντας στη συνέχεια ολόκληρο τον κόσμο. Ο άνθρωπος έχει μεγάλη δύναμη μέσα του. Απλά πρέπει να μάθει να τη χρησιμοποιεί καταλλήλως...

Καρμική μου σχέση..

Είσαι... Τι είσαι πραγματικά για εμένα; Είσαι ένας από τους ανθρώπους που με μαθαίνουν να εκτιμώ τη κάθε στιγμή. Είσαι από τα άτομα που σκέφτομαι πιο συχνά. Είσαι απλά ό,τι θα ζητούσα από κάποιον που ξέρω ότι βρίσκεται δίπλα μου. Και μόνο η σκέψη ότι ειλικρινά νοιάζεσαι για εμένα είναι αρκετή για να με ζεστάνει αυτές τις κρύες νύχτες του χειμώνα.

Well, you can say what you want
But that won't change my mind
I'll feel the same
About you

Ξαπλωμένοι στο ίδιο κρεβάτι. Βρισκόσουν σε απόσταση αναπνοής από εμένα, και εγώ βρισκόμουν τόσο κοντά στο όνειρό μου. Μου ψιθύριζες γλυκά στο αυτί. Ένιωθα την ανάσα σου στο λαιμό μου. Η άκρη της μύτης σου ερέθιζε γλυκά το αυτί μου. Τίποτα όμως από όλα αυτά δε θα με επηρέαζε τόσο αν δε προέρχονταν από εσένα. Αν δεν ήσουν εσύ. Τόσο απλα..Για πρώτη φορά σε είχα τόσο κοντά μου, για πρώτη φορά η επαφή αυτή ήταν τόσο αληθινή. Το σύμπαν σβήστηκε, και υπήρχες μόνο εσύ.

And you can tell me your reasons
But that won't change my feelings
I'll feel the same
About you

Δεν έκανα τίποτα όμως. Δεν έκανα καμία απολύτως κίνηση. Είχα το όνειρό μου δίπλα μου και δεν έκανα καμία κίνηση. Και αυτό για έναν και μόνον λόγο.. είναι εμφανές το πώς νιώθω εγώ για εσένα. Το βλέπεις κάθε φορά που συναντιόμαστε, το ακούς κάθε φορά που μιλάμε, το αισθάνεσαι κάθε φορά που σε ακουμπώ. Δε μπορώ ακόμα να καταλάβω, όμως, το πως νιώθεις εσύ για εμένα. Το πώς βλέπεις εσύ εμένα. Σε είχα δίπλα μου. Δε μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω σου. Τόση ομορφιά είναι σπάνια για έναν άνθρωπο..

I've said goodnight
Try to sleep tight
Ah just dream of me

Σε θέλω δίπλα μου σε αυτή την περίοδο της ζωής μου. Σε χρειάζομαι κοντά μου. Συχνά είσαι το κίνητρό μου, είσαι ο λόγος για τον οποίο υπομένω τη φετινή δοκιμασία. Για να είμαι σε λίγο καιρό καλυμμένος σε αυτόν τον τομέα και να μπορώ να αφιερώσω όλη την ενέργειά μου σε εσένα. Γιατί είμαι διατεθειμένος να το κάνω αυτό για εσένα..

Go close your eyes
Cause I've closed mine

Θέλω να νιώθω τη γλύκα της αγκαλιάς σου. Τα όμορφά σου χείλη πάνω στα δικά μου. Θέλω να πηγαίνουμε βόλτες στο κρύο αγκαλιά, θέλω να πίνουμε μαζί ζεστή σοκολάτα και να βλέπουμε τα λίγα φύλλα που έχουν μείνει να πέφτουν από τα δέντρα. Απλά, σε θέλω κοντά μου, φιλία ή κάτι παραπάνω, δε με ενδιαφέρει..

The sun will shine from time to time
Oh, when you dream of me..

Μια χάρη σου ζητώ, μη φύγεις ποτέ από τη ζωή μου. Εγώ ξέρω πως θα το προσπαθήσω αυτό με κάθε τίμημα. Και το εννοώ, με ΚΆΘΕ τίμημα. Τίποτα δε θα με κάνει ποτέ να σε ξεχάσω. Θα είμαι πάντα δίπλα σου, no matter what!

Απλά δείξε μου ότι θα κάνεις και εσύ το ίδιο...

Απλά μια σκέψη...

Ακόμα ένα Σάββατο με το ίδιο πρόγραμμα. Σήμερα έβρεχε κιόλας, και γενικότερα ο καιρός δε με ενέπνεε καθόλου να διαβάσω ή να κάνω οτιδήποτε. Ήθελα απλά να κάτσω και να κοιτάω τα σύννεφα, να αφήσω το νου μου να ταξιδεύσει σε μέρη άγνωστα ακόμα (κάτι που δυστυχώς έχω πολύ καιρό να κάνω..). Σκέφτηκα κάτι το διαφορετικό όμως σήμερα..

Στο λεωφορείο υπήρχαν άνθρωποι όλων των ηλικιών με ό,τι συνεπάγεται αυτό (διαφορετικά βιώματα, διαφορετικές πεποιθήσεις κλπ). Ο καθένας σκεφτόταν διαφορετικά πράγματα, κάτι το απολύτως λογικό καθώς δεν υπάρχει στιγμή στην οποία να μην σκεφτόμαστε τίποτα. Άλλωστε, κάτι τέτοιο δε μας το επιτρέπει και η εποχή μας. Με όλους, όμως, τα βλέμματα μας διασταυρώθηκαν είτε για λίγο είτε για πολύ. Και τότε πολύ απλά σκέφτηκα κάτι το τόσο απλό, που απορώ πώς δε μου είχε ξανάρθει στο μυαλό: τι ταμπέλα μου κρέμασαν οι άλλοι όταν με κοίταξαν;

Όσο και να μοιάζει, το ερώτημα αυτό διαφέρει από την αντίστοιχη "τι σκέφτονται οι άλλοι για εμένα". Μιλάω για συγκεκριμένες ταμπέλες βασισμένες τόσο στις ιδιότητες που αφήνω να προβληθούν, ή στις υπόλοιπες που επιλέγω να αποκρύψω και κάποιοι καταφέρνουν να τις διαβάσουν. Γιατί όσο να' ναι όλοι μας έχουμε συναντήσει άτομα που ένα βλέμμα αρκεί για να μας διαβάσουν σαν ανοιχτό βιβλίο.

Ξέφυγα από το θέμα. Μερικές από αυτές που μου 'φόρτωσαν' και τις κατάλαβα ήταν:

-Ο έφηβος με τα σύμβολα στην τσάντα.
-Το καλό παιδί που βοήθησε την κυρία να ανεβεί στο λεωφορείο
-No Lifer
-Ακούει μουσική που τον παθιάζει
-Κακοποιημένο παντελόνι = ατίθασο νιάτο

και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Άλλωστε, υπήρχε και πολύς κόσμος και πολύ διαφορετικός κόσμος.

Είναι απίστευτο το πώς άτομα που δε πρόκειται να ξαναδείς ποτέ στη ζωή σου σχηματίζουν μια Α ή Β άποψη για εσένα, χωρίς να ασχοληθούν ουσιαστικά αργότερα να κατανοήσουν αν είχαν δίκιο που σκέφτηκαν ό,τι σκέφτηκαν. Απλά θα επαναπαυτούν σε αυτή την άποψη που σχημάτισαν...

Από την άλλη, πόσο λογικό θα ήταν να ζητάς από τον οποιοδήποτε να ψάξει αν η γνώμη που σχημάτισε για εσένα ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα;;

Απλά μια σκέψη...

Κεριά ...

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ena Bhma Mprosta - Kitrino Feggari

Πραγματικά υπέροχο τραγούδι..