Χρώματα (Inspired by DS)

   Μου μιλάς για έρωτα. Μου μιλάς για το άδειο δωμάτιό σου, που αντηχούσε τους χτύπους της καρδίας, τόσο της δικής σου, όσο και του εραστή σου. Μου λες το πώς σου προσέφερε το πρώτο του λουλούδι τον Απρίλιο, πώς μαζί ανταλλάξατε πολιτισμούς και όνειρα, το πώς τελικά δέχτηκες να χωρίσετε χωρίς να είσαι πραγματικά σίγουρος για το γιατί. Διαβάζω το κείμενό σου με σχεδόν δάκρυα στα μάτια, γιατί βλέπω πως ο τρόπος που γράφω στο ιστολόγιό μου τα τελευταία χρόνια έχει επηρεάσει λίγο τον τρόπο που βλέπεις και εκφράζεσαι για κάποια πράγματα. Μακάρι να μπορούσα να μοιραστώ την αισιοδοξία σου. Να αισθανθώ τα χρώματα που με τόση ζωντάνια και παιδικότητα μου περιγράφεις, να τα δω, να τα μυρίσω, να τα αγγίξω. 

  Αλλά δεν μπορώ. Αδυνατώ. Τις τελευταίες εβδομάδες περνάω μία από τις δυσκολότερες εβδομάδες της ζωής μου. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω το ότι δεν θα ξανά ακούσω πότε την φωνή της μητέρας μου, πως ποτέ δεν θα παίξω ξανά σκάκι μαζί της στην βεράντα, με την συντροφιά της μυρωδιάς του νυχτολούλουδου, του αγαπημένου της λουλουδιού. Πράγματα όπως ο έρωτας, τα χρώματα, οι μυρωδιές ωχριούν μπροστά στην παρουσία του θανάτου, του σκοταδιού, της αβύσσου. Δεν μπορώ να σου κρύψω πως έτσι αισθάνομαι τον τελευταίο καιρό. Ένα τεράστιο 'Γιατί;' πλανάται στον αέρα. Γιατί δεν θα την ξαναδώ; Γιατί δεν είχαν καν την ευτυχία να της πω μια τελευταία κουβέντα, ένα τελευταίο αντίο; Γιατί; Απλά γιατί; 

..........

 Έχεις αποκτήσει ένα χάρισμα στο γράψιμο. Έναν ιδιαίτερο τόνο, που επιτέλους καταφέρνεις να βγάλεις πιο έξω. Σου εύχομαι να μην αισθανθείς ποτέ τι θα πει να κλειδώνουν οι αρθρώσεις σου από την ένταση του θρήνου, το τι πραγματικά σημαίνει να έχει ένα σφίξιμο στο στομάχι. Τόσο δυνατό, που να πιστεύεις πως θα σωριαστείς αν προσπαθήσεις να σηκωθείς. Τα χρώματα που έχω μπροστά μου είναι το μοβ και το μαύρο. Αδυνατώ να σκεφτώ το πρόσωπό σου να δακρύζει, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του τρένου, έχοντας μπροστά σου τα κόκκινα, τα κίτρινα και όλα τα υπόλοιπων χρωμάτων λουλούδια. .......

  Υπάρχει ένας μεγάλος πόνος αυτή τη στιγμή μέσα μου. Τον αισθάνομαι, να μεγαλώνει μέρα με την ημέρα. Η παρουσία του γίνεται αισθητή κάθε στιγμή που το μυαλό προσπαθεί να χαλαρώσει λίγο τις άμυνές του. Παραμονεύει στο σκοτάδι, παρακολουθώντας τα υποψήφια θύματά του και περιμένοντας να τα τραβήξει μαζί του στην άβυσσο. Δυστυχώς, ήρθε και εμένα η σειρά μου να κυλήσω πιο κάτω, πιο βαθιά μέσα σε αυτόν τον λάκκο. Πόσο τρομακτικό πράγμα μπορεί να είναι ο θάνατος; Ξαφνικά όλα τελειώνουν. Όλα, για τα οποία δούλευες μια ζωή, μένουν πίσω ενώ εσύ σταματάς να αναπνέεις, το αίμα σταματά να κυλά στις φλέβες. Μπορείς ποτέ να είναι σίγουρος για το πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα δεις το χνώτο σου; Που θα γελάσεις με τα παιδιά σου; Που θα αισθανθείς τον ήλιο στο πρόσωπό σου, να προσπαθεί με τις ακτίνες του να σου δείξει πώς όλα μπορούν πραγματικά να πάνε προς το καλύτερο; 

 Σκοτάδι. Ησυχία. Μοναξιά. Μοβ. Βιολετί. Ο θάνατος. Η ακινησία. 

 Φως. Φασαρία. Δύναμη. Κόκκινο. Γαλάζιο. Ο έρωτας. ... 

Μου μιλάς για έρωτες. Η ζωή σου φωνάζει όχι πια έρωτες. Δεν ανυπομονώ πια να σε δω και δίπλα σου να κοιμηθώ. Όχι πια δάκρυα, γιατί δεν ζηλεύεις πια. 

 Σου μιλάω για θάνατο. Όχι πια θάνατοι! Όχι πια διάβασμα με ηρεμιστικά, όχι πια ύπνοι με τηλέφωνα ανοιχτά. Ήταν άκυρα τα σήματα πως όλα συνεχίζονται, και απλή παρηγοριά πως τα πάντα συνηθίζονται. Τι να το κάνω το τηλέφωνο και τι να πω στην μάνα μου; Γιατί να ταξιδέψω, την ζωή μου να ξοδέψω; Ποια καλοσύνη να νικήσω και ποιο μίσος να αγαπήσω, ποιο κρεβάτι να προδώσω και ποια αμαρτία να δικαιώσω...

Baby, it's a wild world..

[...]Από την Παρασκευή, για κάποιο λόγο άφηνα μονίμως ανοιχτό τον υπολογιστή μπας και σε δω για να σε πάρω τηλέφωνο και να μιλήσουμε, να σου πω τα νέα μου για τους καλούς βαθμούς, και να μου πεις εσύ για άλλη μια φορά πως τίποτα δεν έχει αλλάξει από την τελευταία φορά που μιλήσαμε και σε ρώτησα το αν είσαι καλά ή όχι. Περίμενα να πάρεις με χαρά τον Νικόλα, να τον βάλεις σε ανοιχτή ακρόαση και να προσπαθείς με κάποιον τρόπο να μας κάνεις να μιλήσουμε από τόσο μακριά. Περίμενα να με πάρεις και να με βλέπεις μέσα από την κάμερα, και να σχολιάσεις για άλλη μια φορά την ανοιχτή ντουλάπα, το χρώμα του τοίχου και να με ρωτήσεις αν είναι εκεί ο συγκάτοικος , του οποίου το ονόμα ποτέ δεν κατάφερες να προφέρεις 

 [...]Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνη την αίσθηση που είχα στην κηδεία. Όλο το σώμα μου είχε μουδιάσει, οι τένοντες μου είχαν σφιχτεί τόσο πολύ που δεν μπορούσα καν να κουνήσω το χαρτομάντιλο στα δάκτυλά μου. Ήθελα να σηκωθώ και να πω μονάχα μια πρόταση. Σηκώθηκα. Αισθάνθηκα πως το σφίξιμο που είχα στο στομάχι και στην κοιλιά θα είχαν ως αποτέλεσμα το να καταρρεύσω. Αλλά έπρεπε να πω αυτό που είπα την προηγούμενη νύχτα στον Νικόλα, όταν καθόμασταν και οι 2 στο δωμάτιό σου και κοιτάζαμε το άδειο κρεβάτι. Κάτι που δεν είναι παρά η αλήθεια. Το πώς, ενώ τα τελευταία χρόνια αισθανόσουν πως όλοι σε έχουν εγκαταλείψει, δεν ήσουν μόνη. Πραγματικά ΔΕΝ ήσουν μόνη. Μακάρι να είχες την ευκαιρία να δεις με καθαρό το μυαλό σου το πόσες ζωές άγγιξες, το πόσου ανθρώπους βοήθησες σε πραγματικά δύσκολες στιγμές. Το είχες βάλει στόχο και κατάφερες να μαζέψεις τις συμμαθήτριές σου από το σχολείο σου και έτσι έφερες την μία στη ζωή της άλλης, κάτι για το οποίο όλες ξέρω πως θα είναι ευγνώμονες. [...]

Μου λείπεις. Δεν έχω τίποτα άλλο να πω. Μου λείπεις και σε αγαπώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Μακάρι να μπορούσα να ακούσω την φωνή σου μια φορά ακόμα. Να με ζαλίσεις με τις ερωτήσεις σου, και για άλλη μια φορά να σου κλείσω το τηλέφωνο στα μούτρα. Για πόσες φορές τσακωθήκαμε; Έσπασα ποτήρι από τα νεύρα μου, σε έβριζα, σε κατσάδιαζα, αλλά εσύ εκεί να στέκεις μπροστά μου. Πιστεύω πως και οι δύο είχαμε βρει έναν κάποιον τρόπο να επικοινωνούμε μέσα από τις φωνές και τον τσακωμό, τις βρισιές και τις άσχημες διαθέσεις. Αν δεν ήσουν εσύ, ποτέ δεν θα κατέληγα στον να αποφασίσω να σπουδάσω αυτό που κάνω τώρα και που αγαπώ. Συγχώρησε με που σήμερα δεν θα πάω στο μάθημα χορού, αλλά η σημερινή ημέρα είναι[...] αυτή που μετά την μια εβδομάδα που πήγα ταξίδι για να ξεφύγει το μυαλό μου, πρέπει να ξεκινήσω την ζωή μου και την καθημερινότητά μου όπως και πριν. Πήγα στο πανεπιστήμιο, προσπάθησα να συγκεντρωθώ αλλά δεν ήταν καθόλου εύκολο. Συνήθως πάω στον χορό για να χαλαρώσω, αλλά ξέρω πως αν πάω σήμερα απλά δεν θα μπορώ να συγκεντρωθώ και, αν πάω, θα το κάνω μόνο και μόνο από τον ψυχαναγκασμό μου. Σήμερα θα κάτσω με τον τρίτο καφέ και θα αφιερώσω το σήμερα σε εμένα στο να σκέφτομαι. Με ξέρεις τόσο καλά, οπότε ξέρεις το ότι το να μην κάτσω να ηρεμήσω και να σκεφτώ ισοδυναμεί με την καταστροφή του εσωτερικού μου κόσμου. 

 [...]Ξέχασα να σου πω πως φοράω το δώρο που μου έκανες για την αποφοίτησή μου από το σχολείο. Ένα ματάκι με σταυρό κοσμεί πλέον το χέρι μου, για να με προστατεύει, όπως ήλπιζες, στην πλέον ενήλικη ζωή μου. Αλλά η αλήθεια είναι πως τις τελευταίες δύο εβδομάδες, εκεί που στεκόμουν πάνω από την γραμμή που διαχωρίζει την εφηβεία από την καθαρή ενήλικη ζωή, μου ήρθε μια κλωτσιά τόσο απότομη και χωρίς να το καταλάβω πλέον βρίσκομαι στην άλλη πλευρά. Με τον ίδιο τρόπο που από την παιδική μας ηλικία σκεφτόμασταν πολλά περισσότερα από τα υπόλοιπα παιδιά, ακριβώς και τώρα για άλλη μια φορά θα κληθούμε να σκεφτούμε και να πράξουμε με τρόπο που αρμόζει σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία. Αν αυτό θα αποδειχθεί καλό ή κακό για εμάς θα το δούμε στο μέλλον. Αν ένα πράγμα είναι σίγουρο, αυτό είναι πως ο Νικόλας και εγώ δεν θα αφήσουμε ποτέ ο ένας τον άλλον να πονάει μόνος του. Με τον ίδιο τρόπο που ήταν δίπλα μου όταν κατέρρευσα στην κηδεία σου, έτσι θα είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο. Ποτέ δεν θα είμαστε μόνοι γιατί πάντα θα έχουμε ο ένας τον άλλον.  

[...]Σε αγαπώ. Δεν στο έλεγα πότε αρκετά, σπάνια μοιραζόμουν μαζί σου τα συναισθήματά μου, τις σκέψεις μου, τις ζωής μου. Με τι καρδιά τώρα θα πρέπει να κάτσω και να αδειάσω το σπίτι με τον Νικόλα; Ποιος είμαι εγώ για να κρίνω ποια πράγματα δικά σου ή μη θα κρατήσουμε, ποια θα πάνε στην αποθήκη, ποια θα δώσουμε και ποια θα πετάξουμε; Ποιος είμαι εγώ για να συγκριθώ μαζί σου; Δεν μπορώ να συγκρίνω τον εαυτό μου με έναν Τοξότη με ωροσκόπο Τοξότη! Με την κοπέλα εκείνη που αντιστάθηκε στον πατέρα της και στην οικογένειά της και κυκλοφορούσε κρυφά με το παπάκι της. Που από τότε που ήμουν μικρός δεν ντρεπόταν να μου δείξει τον γκόμενο με τον οποίο είχε πάει διακοπές στην Σαντορίνη και σε άλλα ελληνικά νησιά; Το κορίτσι εκείνο, που μεγάλωσε σε μια τόσο μεγάλη οικογένεια στην οποία η κατάθλιψη και το αλκοόλ έρεαν άφθονα; Την γυναίκα που αποφάσισε να αφήσει στην άκρη τα όνειρά της και τις φιλοδοξίες της για να αφιερώσει όλη της την ζωή στο μεγάλωμα των παιδιών της, με όποιες επιπτώσεις και ας είχε αυτό για την μετέπειτα ζωή και εμπειρίες της;


Σου αφιερώνω τους στίχους από 2 από τα αγαπημένα σου τραγούδια..

Σου γράφω πάλι από ανάγκη η ώρα πέντε το πρωί το μόνο πράγμα που `χει μείνει όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ Τι να τις κάνω τις τιμές τους τα λόγια τα θεατρικά μες στην οθόνη του μυαλού μου χάρτινα είδωλα νεκρά Να μ΄ αγαπάς όσο μπορείς να μ΄ αγαπάς Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό κι ίσως η ασχήμια του να φύγει μόλις πλυθώ και ξυριστώ Βρωμάει η ανάσα απ΄ τα τσιγάρα βαραίνει ο νους μου απ΄ τα πολλά στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα σε φέρνει ακόμα πιο κοντά Να μ΄ αγαπάς όσο μπορείς να μ΄ αγαπάς Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα η ανάγκη μου δε σταματά σαν το πουλί πάνω στο σύρμα σαν τον αλήτη που γυρνά Θέλω να `ρθείς και να μ΄ ανάψεις το παραμύθι να μου πεις σαν μάνα γη να μ΄ αγκαλιάσεις σαν άσπρο φως να ξαναρθείς. 

 Now that I've lost everything to you You say you wanna start something new And it's breakin' my heart you're leavin' Baby, I'm grievin' But if you wanna leave, take good care I hope you have a lot of nice things to wear But then a lot of nice things turn bad out there [Chorus:] Oh, baby, baby, it's a wild world It's hard to get by just upon a smile Oh, baby, baby, it's a wild world I'll always remember you like a child, girl You know I've seen a lot of what the world can do And it's breakin' my heart in two Because I never wanna see you a sad girl Don't be a bad girl But if you wanna leave, take good care I hope you make a lot of nice friends out there But just remember there's a lot of bad and beware [Chorus] Baby, I love you But if you wanna leave, take good care I hope you make a lot of nice friends out there But just remember there's a lot of bad and beware [Chorus]