A Little Dignity

"I used to wanna change the world. Now I just wanna leave the room with a little dignity."

Τάδε έφη ο Lotus Weinstock, δια στόματος ενός εκ των πρωταγωνιστών της ταινίας Shortbus. Είναι ένα ρητό το οποίο σκέφτομαι συχνά από τότε που είδα εκείνη την ταινία, και αυτό γιατί εκφράζει μια αλήθεια την οποία οι περισσότεροι από εμάς περνάμε: το πώς τα όνειρά μας και οι επιθυμίες μας συχνά εκτροχιάζονται από κοινωνικές υποχρεώσεις, έλλειψη χρόνου, αδυναμία εμπιστοσύνης του εαυτού μας κλπ..

Σήμερα, στο μάθημα της Σχολικής Ψυχολογίας, μάθαμε για ένα περιστατικό που έγινε μόλις χθες: σε ένα από τα σχολεία που βοηθούν μεταπτυχιακοί φοιτητές σχολικής ψυχολογίας, έγινε το ακόλουθο περιστατικό. Στο σχολείο αυτό, που αποτελείται κυρίως από μετανάστες (Βορειοηπειρώτες, Ρομά κλπ) και ελάχιστους Έλληνες, στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου ήρθε φέτος ένα καινούργιο παιδί. Μέσα στους 2 μήνες που έχουν περάσει από τότε, το παιδί αυτό ήταν συχνά θύμα γέλωτα, πλακών, πειραγμάτων αλλά και εκφοβισμού από τους συμμαθητές του, οι οποίοι δήλωναν πως "το κάνουμε για πλάκα". Στο πλαίσιο αυτής της 'πλάκας', χθες έδεσαν το παιδί εκείνο σε έναν στύλο στο προαύλιο του σχολείου, και το γρονθοκόπησαν τόσο άσχημα, που το παιδί αυτό έχασε τα περισσότερα από τα δόντια του και αιμόφυρτο μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο...

Και αναρωτιέμαι: το παιδί αυτό, πώς θα μπορέσει ποτέ να κυνηγήσει τα όνειρά του; Έμαθα πως ήταν αριστούχος στο προηγούμενο σχολείο, από εδώ και πέρα πώς θα καταφέρει να σταθεί στα πόδια του; Προφανώς και θα τον βοηθήσουν όπως μπορούν οι αρμόδιοι σχολικοί ψυχολόγοι, καθηγητές κλπ, αλλά μετά από μια τέτοια κρίση, θα καταφέρει ποτέ να ορθώσει το ανάστημά του στην κοινωνία;

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ευχηθώ αυτό το παιδί να μην βασανιστεί άλλο στην ζωή του, και να μπορέσει να ορθοποδήσει το συντομότερο δυνατόν.. Και να διεκδικήσει την κλεμμένη του αξιοπρέπεια...

Dear Ifi

Κούραση. Ράκος σε πόδια που σέρνονται.
Το μυαλό ξυράφι όμως. Σκέφτεται και δεν σταματά.
Και όλα αυτά για την Ίφι..

Πώς στέκεσαι σε μια τόσο καλή σου φίλη όταν χάνει την μητέρα της; Ποια πρέπει να είναι εσένα η θέση σου; Η στενοχώρια πλανάται στον αέρα. Το μόνο που μπορεί να γίνει, όμως, είναι να την βοηθήσεις να ορθοποδήσει με τον τρόπο που εκείνη σου ζητά με τον τρόπο της. Δεν είναι η ώρα για ριζικές πρωτοβουλίες..

Ας με φωτίσει ό,τι και αν υπάρχει να της σταθώ με τον καταλληλότερο τρόπο. Και κυρίως, να καταφέρει η ίδια να σταθεί με τον τρόπο που πρέπει και στον χρόνο που χρειάζεται στα πόδια της.

Σάσα και Νίκο, και οι δύο θα πρέπει να είστε περήφανοι για την κόρη που αφήσατε πίσω σας.
Υπόσχομαι να την φροντίζω και να της σταθώ στην ζωή της όσο καλύτερα μπορώ..

Soooo In Love

Δημήτρης και Μαρία.

Δύο από τα σημαντικότερα άτομα που υπάρχουν στην ζωή μου φεύγουν αύριο για να πάνε μόνιμα στην Ολλανδία. Όπως είναι φυσικό, χαίρομαι γι' αυτούς! Τόσο για τον Δημήτρη, που θα πάει επιτέλους να σπουδάσει αυτό που πραγματικά επιθυμεί, όσο και για την Μαρία, η οποία πάει εκεί με εφόδιο ό,τι εμπειρία έχει αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια για να βρει μια δουλειά που θα την βοηθήσει να σταθεί στα πόδια της και να κυνηγήσει εκ νέου τα υπόλοιπα όνειρά της! Είναι, εν ολίγοις, ένα όνειρό τους που επιτέλους γίνεται πραγματικότητα!

Θα μου λείψετε παιδιά, ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ πως θα είναι χωρίς εσάς σε απόσταση τηλεφώνου η ζωή μου. Αλλά δεν
στενοχωριέμαι Πρώτον, γιατί ξέρω πόσο πραγματικά το επιθυμείτε και το ονειρεύεστε αυτό, και επειδή ξέρω πως είναι για καλό! Δεύτερον, και μόνο που σκέφτομαι τα πόσα έχουμε περάσει μαζί, ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό μου. Τι τα gatherings, η φοβερή παρέα, τα party μέχρι πρωίας (συχνά και παραπάνω), το Fantaseed, οι συζητήσεις, οι αναζητήσεις, τα χαμόγελα, η τεκίλα, ο Bruce, τα χαμένα βραχιόλια, Not In Love, η κιτς(!!!) αγελάδα, οι Πρωτοχρονιές, οι πρώην που ήρθαν και έφυγαν από την παρέα, ο Matisse ... μπορώ να συνεχίσω επ' άπειρο με λέξεις που σε κάποιους φαντάζουν ιδιαίτερα απλές, στην δική μας ανάγνωση όμως ζωντανεύουν με έναν πραγματικά μοναδικό τρόπο.

Σας αγαπώ περισσότερο από ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Ξέρω πως θα τα καταφέρετε, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι' αυτό! Είμαι δίπλα σας για ειλικρινά οτιδήποτε μπορεί να χρειαστείτε!

θα τα πούμε πάρα πολύ σύντομα! Συντομότερα από ό,τι όλοι μας ευχόμαστε :)

Μια τελευταία αφιέρωση.. Το τραγούδι σας. Το τραγούδι μας.

Τα λέμε στην Ολλανδίααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα =D

Βλέμμα

Έχεις το πιο ωραίο βλέμμα που έχω δει στην ζωή μου.

Αυτό μόνο.

Καληνύχτα :)

Δεκαεννέα χρόνια!

Τετάρτη, 21 Σεπτεμβρίου 2011

Βγες έξω, κυκλοφόρησε ανάμεσα στους ανθρώπους και θα επιστρέψεις με θησαυρό.

~Διαχρονικό Ημερολόγιο Καθημερινής Έμπνευσης

Επτά και τρία δέκα, και πέντε δεκαπέντε και τέσσερα δεκαεννέα! Ε ναι, λοιπόν, έγινα και εγώ δεκαεννέα χρονών! Σύμφωνα με τα αγγλικά, είναι το τελευταίο έτος που θεωρούμαι έφηβος (βλπ nine-teen), και από του χρόνου θα έχω μπει στην τρίτη δεκαετία της ζωής μου.

Τι σημαίνουν όλα αυτά όμως; Πως για ακόμα 365 μέρες και μόνο θα έχω μπροστά στην ηλικία μου τον άσσο, πως για τον λίγο αυτό καιρό θα είμαι στην σημαντικότερη δεκαετία στην ζωή ενός ανθρώπου: τα δέκα χρόνια στα οποία διαμορφώνεται ο ίδιος - σωματικά και ψυχικά, τα χρόνια στα οποία ξεκινά ο καθένας μας το ταξίδι του για να ανακαλύψει ποιος πραγματικά είναι, τα χρόνια του σχολείου, τα πρώτα χρόνια του πανεπιστημίου, οι πρώτες απογοητεύσεις και οι πρώτες νίκες, τα χρόνια του πρώτου έρωτα, τα χρόνια της πρώτης φοράς, τα χρόνια στα οποία αναγνωρίζεις ποιοι πραγματικά είναι οι φίλοι που θα σε στηρίξουν για όλη σου την ζωή, και αν είσαι τυχερός μετά από όλα αυτά, όταν φτάσεις σε αυτή την ηλικία έχεις καταλάβει πως την ευτυχία και την προσωπική γαλήνη μπορείς να την βρεις μόνο αν εσύ έρθεις κοντά με τον εαυτό σου, με τον πραγματικό σου εαυτό.

Να μάθεις να εκτιμάς τις καλές στιγμές της ζωής σου, μου είχε πει κάποτε ένας γνωστός μου, και ποτέ άλλοτε δεν θα μπορούσα να καταλάβω το πόσο δίκιο έχει. Η μαγεία που έχει η βροχή, η μουσική μου μπορεί να σε ταξιδέψει σε μέρη μακρινά που ποτέ δεν είχες καταλάβει ούτε καν εσύ ότι τα κρύβεις μέσα σου, τα γέλια με τους φίλους, την στενοχώρια για όλα τα δεινά που σε έχουν βρει ενώ ποτέ δεν τα κυνήγησες, αλλά και την επικείμενη νίκη σου αν προσπαθήσεις να τα αντιμετωπίσεις με ψυχραιμία και δύναμη... Αυτά είναι μερικά μόνο από τα πράγματα που έχω καταλάβει τον τελευταίο καιρό, και που με συνοδεύουν και από χθες, που επίσημα πλέον ολοκληρώθηκε άλλος ένας χρόνος της ζωής μου..

Και του χρόνου, λοιπόν, με ακόμα μεγαλύτερη αισιοδοξία, με ακόμα μεγαλύτερη αγάπη για τον διπλανό μας, με ακόμα μεγαλύτερο πάθος για τον εαυτό μας..

Νέα ανακάλυψη: Τα Φρούτα του Δάσους

Μεθυσμένο αεροπλάνο πάρε με και μένα πάνω

μην με αφήνεις εδώ χάμω έχω αρχίσει να τα χάνω

Μοιάζει ο κόσμος με ένα αγρίμι που όλο παίρνει μα δεν δίνει

μέσα στα μάτια τους η αγάπη είναι η πιο μεγάλη απάτη

Την αλήθεια που γύρευα σε γραβάτες και γοβάκια

θα την βρει να είναι κρυμμένη σε πολύχρωμα σταράκια

Μεθυσμένο αεροπλάνο μην με αφήνεις εδώ χάμω

και αν υπάρχεις έλα τώρα... σε έχω τόσο ονειρευτεί

Σε ένα τσίρκο εγκλωβισμένοι να κοιτάμε σαν χαμένοι

τα κοράκια που πετάνε δυνατά χειροκροτάμε

Μα το τέρας δεν χορταίνει θέλει όλη την οικουμένη

να είναι πάντα γερασμένη σιωπηλή και υπνωτισμένη

Τώρα ακόμα και ο χρόνος τριγυρνάει σαν δολοφόνος

κυνηγάει την αντοχή μου μέσα στο μικρό κελί μου

Μεθυσμένο αεροπλάνο μην με αφήνεις εδώ χάμω

και αν υπάρχεις έλα τώρα... σε έχω τόσο ονειρευτεί

#100 - Ελευθερία.

Εκατοστή ανάρτηση. Εκατοστή φορά που θα πατήσω το κουμπί "Δημοσίευση ανάρτησης". Και το θέμα αυτής (ή τουλάχιστον ο τίτλος), ελευθερία..
Αυτή η λέξη βρίσκεται στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες. Η ελευθερία.
Όλα ξεκινήσανε όταν άκουσα μια τραγουδίστρια να απαντάει σε ερώτηση σχετικά με το πώς θα περιέγραφε την μουσική της, ως "την αίσθηση του να χοροπηδάς πάνω σε ένα τραμπολίνο, να φτάνεις πιο ψηλά, πιο ψηλά, ακόμα πιο ψηλά, και στο τέλος να ανοίγεις τα φτερά σου και να πετάς..". Αυτό ήταν που με έκανε να σκέφτομαι: πόσο μου έχει λείψει αυτή η αίσθηση του να πετάω, του να μην έχω δεσμά να με κρατάνε κάτω στη Γη και να με αναγκάζουν μόνο να κοιτάζω τα αστέρια, και να μου επιβάλουν να σκέφτομαι πως μπορώ μόνο να τα βλέπω και να τα θαυμάζω, αλλά δεν μπορώ ποτέ να τα φτάσω και, γιατί όχι, να καταφέρω και εγώ να γίνω ένα από αυτά..

Δεν θα κρύψω πως τώρα, καθώς γράφω, αισθάνομαι πως μου έχει φύγει ξαφνικά η έμπνευση. Θα προσπαθήσω παρ' όλα αυτά, να μεταφέρω το πως αισθάνομαι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο..

Την ζωή σου την ζεις σαν ένα βότσαλο που το έχει πάρει η κατηφόρα: θα αποκτάς όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα, θα πέφτεις και θα προχωράς με ταχείς ρυθμούς. Σε αυτή την διαδρομή, άλλα βότσαλα θα βρεθούν μπροστά σου και θα προσπαθήσουν να σε κάνουν να ελαττώσεις την ταχύτητά σου, άλλα γιατί θέλουν να σε προφυλάξουν από το να διαλυθείς, άλλα γιατί απλά σε φοβούνται και θέλουν να μην καταφέρεις ποτέ να ανακτήσεις την ταχύτητα που είχες κάποτε. Άλλες φορές, θα βρεθείς σε κάποιο ίσιωμα και θα ξαποστάσεις, όμως κάποια δόνηση/βροχή ή ακόμα και κάποια άλλη πέτρα θα σε κάνει να πάρεις πάλι φόρα και να ξεκινήσεις και πάλι να κυλήσεις.. Το πιο ωραίο, όμως, που μπορεί να σου συμβεί, είναι πως κάποιες πέτρες που θα συναντήσεις στον διάβα σου δεν θα σε εμποδίσουν, αλλά θα αφήσουν την κατηφόρα να της πάρει μαζί σου, έτσι ώστε να προχωράτε συνεχώς στην ίδια κατηφόρα, με τα ίδια εμπόδια, τις ίδιες δυσκολίες, αλλά και την ίδια ταχύτητα. Μπορεί ανά στιγμές ο ένας να πηγαίνει πιο γρήγορα και ο άλλος πιο αργά, αλλά θα ξαναβρεθείτε κάποτε να κατεβαίνετε και πάλι, ο ένας δίπλα από τον άλλον.

Μπορεί η εικόνα αυτή που περιγράφω να ακούγεται ωραία, αλλά λείπει από αυτήν κάτι το βασικό: συχνά ξεχνάμε πως η πέτρα υπόκειται συνεχώς σε μια ή περισσότερες δυνάμεις, βλπ βαρύτητα, βροχή, αέρας κλπ, και ουσιαστικά με αυτόν τον τρόπο κάθε φορά που θα βρεθεί εκτεθειμένη θα παρασυρθεί και από κάτι. Μπορεί μια λύση να είναι να καταλήξει κομμάτι ενός τοίχου, μαζί με άλλες όμοιές της και μη πέτρες, και να μείνει εκεί για πάντα. Αν το καλοσκεφτείς, πολλοί είναι αυτοί που το κυνηγάνε αυτό: με αφετηρία τον εαυτό τους, προσπαθούν να μαζέψουν γύρω τους άλλους ανθρώπους που είτε τους έχει πάρει η κατηφόρα είτε όχι, και μαζί να φτιάξουν ένα κτίσμα τόσο γερό, που καμία δύναμη να μην μπορεί να το γκρεμίσει: ούτε η βαρύτητα, ούτε ο σεισμός, ούτε καν ο κακός ο λύκος!

Όλοι μας ξέρουμε όμως, πως όσο μεγαλύτερο είναι αυτό το δημιούργημα, όσο πιο προχειροφτιαγμένο είναι, τόσο μεγαλύτερες είναι και οι πιθανότητες να το βρεις κατεστραμμένο σε κάποια στιγμή. Πάντα, όμως, θα δεις ένα σύνολο από λίγες πέτρες, τις οποίες κανένας σεισμός δεν μπόρεσε να σπάσει, καμία βροχή δεν μπόρεσε να διαλύσει, κανένας κατακτητής δεν κατάφερε να διασπάσει.. Γιατί είναι αυτές με τις οποίες σας συνδέει το δυνατότερο τσιμέντο, που αποκτά την δύναμή του επειδή και οι 2 πέτρες επιθυμούν να μείνουν ενωμένες στον αιώνα του άπαντα. Με άλλα λόγια, στις περιπτώσεις που και οι 2 άνθρωποι θέλουν να διατηρήσουν την όποια σχέση τους και το επιδιώκουν αυτό, τίποτα εξωγενές δεν μπορεί να τους χωρίσει, όσο και να προσπαθεί..

Και εδώ προκύπτει ένα από τα ερωτήματα που με απασχόλησαν τόσο αυτές τις μέρες. Στη σημερινή εποχή, είναι ο άνθρωπος διαθέσιμος να ενωθεί σε τέτοιος βαθμό με τον συνάνθρωπό του; Και ακόμα και αν πραγματικά το θελήσει, ξέρει τον τρόπο για να επιδιώξει κάτι τέτοιο και να διεκδικήσει και να κυνηγήσει αυτά που πραγματικά επιθυμεί; Τον τελευταίο καιρό είμαστε όλοι μάρτυρες μια αλλαγής που συμβαίνει ολόγυρά μας: ο άνθρωπος πλέον συνειδητοποιεί πως η απομόνωση και ο ατομικισμός που κυριαρχούσαν στην ζωή όλων τα τελευταία 30+ χρόνια έχουν οδηγήσει σε ανθρώπους στενάχωρους, αποσυνδεδεμένους από τον περίγυρό τους, από τα άτομα που θα μπορούσαν και που θα ήθελαν οι ίδιοι να έχουν δίπλα τους, και ακόμα χειρότερα, έχει οδηγήσει σε μια μη συνειδητοποίηση της θέσης μας, σε σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό. Ο κόσμος ακόμα φοβάται να μιλήσει στον διπλανό του στον δρόμο, προτιμά να απομονωθεί αγκαλιά με τα ακουστικά του mp3 του ή με το βιβλίο του. Όλοι, όμως, όταν βρεθούν σε έναν δημόσιο χώρο, σε ένα μεταφορικό μέσο, σε ένα αμφιθέατρο νιώθουν πως αποτελούν με τους γύρω τους μια μικρή ομάδα, μια κοινότητα. Και αυτό γιατί ο άνθρωπος ποτέ δεν μπόρεσε να ζήσει στην απομόνωση. Πάντα ήθελε και πάντα θα θέλει κάποιον άλλον δίπλα του, σε πρώτη φάση για να αισθανθεί απλά δίπλα του και στη συνέχεια για να αισθανθεί το πνεύμα του και τον κόσμο του...

Και εδώ, λοιπόν, εντάσσεται το ζήτημα της ελευθερίας: όχι της ελευθερίας που σου επιβάλουν οι θεσμοί και οι κανόνες με τους οποίους είσαι αναγκασμένος να συμμορφωθείς γιατί σου το επιβάλει ο περίγυρός σου, αλλά της ελευθερίας που επιβάλεις εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου. Την ελευθερία που θα δώσεις εσύ ο ίδιος στο πρόσωπό σου να εκφράζει αυτό που πραγματικά νιώθεις, στο μυαλό σου να σκέφτεται και να εκδηλώνει αυτό που πραγματικά επιθυμεί, στην καρδιά σου να σου δείχνει τον δρόμο που πραγματικά θεωρεί σωστό και όχι αυτόν που θα έπρεπε να είναι ο σωστός..

Έχεις κάτσει ποτέ να πεις αυτό που πραγματικά αισθάνεσαι στον διπλανό σου; Άμα πεις σε μια κοπέλα στον δρόμο που θα περάσει από δίπλα σου στον δρόμο ότι σου αρέσει το φόρεμά της, μπορεί να σε θεωρήσει ανώμαλο. Ναι, μπορεί να θεωρήσει ότι της την πέφτεις, ότι την σκέφτεσαι την γυμνή, και οτιδήποτε άλλο. Υπάρχει, όμως και η πιθανότητα να ευχαριστηθεί με το σχόλιό σου, να της φτιάξεις την διάθεση γιατί είχε μια δύσκολη μέρα στην δουλειά, να την βοηθήσεις να νιώσει καλύτερα με το σώμα της και να ξεπεράσει τα κόμλπεξ της και άλλα..

Ο κόσμος έχει χάσει τον αυθορμητισμό του. Προσπαθεί τόσο πολύ να διαβάσει τα μηνύματα μέσα από τις γραμμές, που δεν προσπαθεί ο ίδιος να στείλει το μήνυμά του ξεκάθαρα. Πες το δυνατά και πες το καθαρά:

σε αγαπώ
είσαι ο πολυτιμότερος άνθρωπος που θα μπορούσα να έχω ποτέ δίπλα μου
είσαι όμορφος/η
μην αλλάξεις ποτέ
το χιούμορ σου με κάνει και βλέπω την πόλη με άλλο μάτι
θέλω να σε γνωρίσω καλύτερα
θέλω να κλάψω για εσένα

Γιατί να φοβηθείς να εκφραστείς; Μόνο να κερδίσεις μπορείς, αν πραγματικά πεις αυτό που θέλεις. Μπορεί να πληγωθείς, μπορεί να μην μείνεις ικανοποιημένος από την απάντηση, αλλά και πάλι θα βγεις πιο δυνατός, γιατί θα ξέρεις εξαρχής πβς έπαθες την μικρότερη ζημιά που θα μπορούσες..
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την περνάμε μόνοι μας, με τον εαυτό μας..

"Αυτό που δεν καταλαβαίνω.. είναι το γιατί πρέπει να είμαι εγώ η 'κακιά';"

Με αυτά τα λόγια αναχώρησε από το δωμάτιο ένας άνθρωπος με τον οποίο έχω μοιραστεί περισσότερα από τον καθέναν, με του οποίου το δέσιμο δεν θα το αισθανθώ ποτέ ξανά με κανέναν άλλον στην ζωή μου...
Τουλάχιστον, έτσι λένε...

Τι συμβαίνει όταν απογοητεύεις τον εαυτό σου; Ακόμα πιο σημαντικό, τι συμβαίνει όταν ο λόγος για τον οποίο απογοητεύεις τον εαυτό σου είναι το ότι οι γονείς σου είναι απογοητευμένοι από την ζωή τους; Πώς πρέπει να αισθάνεσαι, όταν η απάντηση στο <<Μαμά, θα αρχίσω να πηγαίνω σε ψυχολόγο>> είναι <<Πόσο θα κοστίσει;>>
Κάποιες αξίες έχουν ταραχτεί συθέμελα. Η αγάπη φαινομενικά έχει εκλείψει από αυτό το σπίτι, το ξέρω όμως πως υπάρχει ακόμα εκεί. Ανάμεσα σε τρεις ανθρώπους που την εκπέμπουν, όμως, σε άλλα μήκη κύματος ο καθένας, πως θα μπορέσουν αυτά να εναρμονιστούν;

Ορισμένες φορές αυτά λειτουργούν και ως άμυνα...

Πάντα εσύ θα βγεις ο κακός, ή εσύ θα είσαι αυτός που θα αφεθεί να καβουρδιστεί από τα κύματα του άλλου, γιατί θα αφήσει τα δικά του να εξασθενίσουν..

Αν όμως, αφήσεις τον εαυτό σου να εξασθενήσει, θα βρεθείς στην ίδια την κατάσταση που θέλεις να αποφύγεις και που περιγράφω παραπάνω..

Φαύλος κύκλος; Μπορεί...

Ματωμένη Ελλάδα...

Καμία επανάσταση δεν μπορεί να γίνει αν δεν επαναστατήσουμε πρώτα εναντίον του ίδιου μας του εαυτού. Η επανάσταση είναι προσωπική και ατομική. Με το που ξεκινάς να διεκδικείς την ελευθερία σου είσαι ήδη ελεύθερος. Ο καθένας μπορεί να προσφέρει. Ένας μάγειρας μπορεί να πάει να προσφέρει φαγητό, ένας γιατρός να πάει να δει δέκα ανθρώπους που δεν έχουν να πληρώσουν. Η πιο μεγάλη μας δύναμη είναι αυτή που αντλούμε ο ένας απ’ τον άλλον. Αν δεν υπάρχει αλληλεγγύη, δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε τίποτα σ’ αυτό τον τόπο.

Τάνια Τσανακλίδου - Lifo

Takk minn vinur..

Το να περπατάς την Διονυσίου Αρεοπαγίτου είναι από μόνο του μαγευτικό. Το να περπατάς με άτομα, όμως, με τα οποία δεν αισθάνεσαι κανενός είδους ντροπή, με τα οποία για κάποιον περίεργο λόγο η συζήτησή σας φαίνεται σαν να έχει ξεκινήσει πολύ καιρό πριν δίχως αυτό να σε ενοχλεί, είναι απλά εμπειρία ζωής.
Αισθανόμουν κάτι εκείνη τη στιγμή, που σπάνια μου το έχει βγάλει κάποιον άνθρωπος. Ένιωσα σαν να συμμετέχω σε σεμινάριο για την ζωή, για τον κόσμο γύρω μου, για τους ανθρώπους, και αυτό το λέω με την λογική πως με σκεφτόμουν να κρατώ σημειωματάριο και να γράφω τις πιο κρίσιμες πληροφορίες που άκουγα. Δεν ήταν μόνο αυτό: καθόμουν δίπλα σε μοναδικούς και απλούς ανθρώπους, γνωστούς μου για αρκετό καιρό, που ποτέ όμως δεν είχα καταφέρει να έρθω σε επαφή με αυτήν την πλευρά τους που άφησαν να εκδηλωθεί χθες το βράδυ. Και πόσο χαίρομαι που ήμουν εκεί όταν αυτές εκδηλώθηκαν...
Βόλτα στο Θησείο, Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Ζάππειο, Καλλιμάρμαρο, Βασ. Κωνσταντίνου, με ή χωρίς αυτά τα παιδιά δίπλα μου, σκεφτόμουν τα όσα είχαν ειπωθεί κατά την βόλτα μας: σχετικά με τις επαφές μας με τους ανθρώπους που μας περιτριγυρίζουν, με τον τρόπο που εμείς αποφασίσουμε να δομήσουμε όλα τα στοιχεία στη ζωή μας, για το πώς επιλέγεις τον κατάλληλο άνθρωπο να χτίσεις μια ζωή μαζί του, και πόσο εύκολα μπορεί κάτι τέτοιο να χαλάσει αν μία από τις δύο πλευρές παρουσιάσει ρωγμές και δεν προλάβεις να τις αποκαταστήσεις έγκαιρα...
Όλα αυτά, τι με έκαναν να καταλάβω; Η αλήθεια είναι πως όντως βοηθήσανε την σκέψη μου να πάει σε ένα στάδιο παραπάνω, καθώς ήρθα σε επαφή με απόψεις που εγώ ο ίδιος δεν θα τις σκεφτόμουν ποτέ. Βρέθηκα δίπλα σε έναν άνθρωπο που είχε την πολύ απλή ανάγκη να αφήσει τις σκέψεις του να κυλήσουν, να αφήσει τα συναισθήματά του να βγουν, να ακούσει ο ίδιος τα συμπεράσματά του για να τα εμπεδώσει και να προχωρήσει με δική του πρωτοβουλία παρακάτω... Περνάει δύσκολα, αλλά θαυμάζω τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις συνθήκες στις οποίες βρίσκεται. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τα πραγματικά συναισθήματα οποιουδήποτε ανθρώπου.. Το ξέρεις όμως πως για ό,τι χρειαστείς, όποτε αισθανθείς την ανάγκη να μιλήσεις, μπορείς να απευθυνθείς σε έμενα..
Οπότε, ναι... Η χθεσινή νύχτα μου έδωσε και εμένα πολλά πράγματα να σκεφτώ, κυρίως μου τόνισε την ανάγκη να βάλω κάτω κάποια πράγματα για τον εαυτό μου, τα δεδομένα και τα ζητούμενα, και να πάρω κάποιες αποφάσεις σχετικά με το πώς θα χρειαστεί να κινηθώ από εδώ και πέρα, με το πώς ΘΈΛΩ και πρέπει να διεκδικήσω να κινηθώ από εδώ και πέρα.

Τέρας...

Είμαι ένα τέρας!
Ένα γλοιώδες πράγμα, που δεν ενδιαφέρομαι παρά για τον εαυτό μου, για το πώς να είμαι βολεμένος, που οι συνθήκες στη ζωή μου με κάνουν να διώχνω ακόμα και τα λιγοστά άτομα που ξέρω πως πραγματικά είναι δίπλα μου, πως με αγαπάνε, και στα οποία μπορώ να στηριχτώ σε όλες τις - δύσκολες και μη - φάσεις της ζωής μου.

Κάπως έτσι ένιωσα χθες, καθώς κατάλαβα το πώς εμπράκτως (ανεξαρτήτως από το αν ήταν συνειδητά ή όχι) έχω απορρίψει ένα από τα άτομα που μου σταθήκαν απίστευτα τον τελευταίο καιρό. Σου ζητώ ειλικρινά συγνώμη, και σου υπόσχομαι να μην ξανά αφήσω τον εαυτό μου να σαμποτάρει ξανά την σχέση που εμείς οι δύο μπορούμε να μοιραστούμε! :)

I never want to get old...

Και ελληνιστί: Δεν θέλω να μεγαλώσω ποτέ...

Jigsaw Falling Into Place

Ονειρεύεσαι Ώρες ώρες σε τρομάζει το πόσο αληθινά μπορεί να φαντάζουν τα όνειρά σου. Πριν ξυπνήσω λοιπόν, είχα μια τέτοια αίσθηση και εγώ. Όχι, όμως, επειδή το όνειρο απλά το αισθάνθηκα πολύ αληθινό, αλλά γιατί μέσα σε αυτό έβγαιναν σκέψεις μου και αντιδρούσα σε πράγματα με τον ίδιο τρόπο που θα έκανα αν ήμουν ξύπνιος... Εντάξει, δεν είναι και το πιο στάνταρ ότι θα βρισκόμουν στο ξύπνιο μου σε κάτι που έμοιαζε με τρελοκομείο και γενικά θεραπευτικό κέντρο με αρκετούς φίλους μου, να πετάμε και να καθόμαστε στα σύρματα της ΔΕΗ κλπ. Αλλά μπορεί όντως να συναντήσω έναν άνθρωπο που είχε πάει σε τέτοιο ίδρυμα και είχε παρακολουθήσει κάποιος θεραπείες...

Τέλος πάντων, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι το πόσο απίστευτος μπορεί να είναι ώρες ώρες ο τρόπος με τον οποίο απαντάς σε αυτά που σου λένε οι λοιποί ήρωες στο όνειρό σου.. Και εδώ προκύπτει ένας προβληματισμός: δεδομένου πως στα όνειρά σου έχεις την απόλυτη ελευθερία να είσαι όποιος θέλεις, να έχεις ότι χαρακτηριστικά επιθυμείς και να συμπεριφερθείς ειλικρινά όπως να' ναι χωρίς να έχεις ποινές και γενικά κάτι το αρνητικό, το γεγονός ότι είδα ένα όνειρο που ήμουν απολύτως ο εαυτός μου, συγκρατημένος εκεί που έπρεπε κλπ, μπορεί να σημαίνει πως έχω μια τάση να περιορίζω τον εαυτό μου; Το ξέρω ότι σε κάποιες στιγμές όντως το έχω αυτό, αλλά αν το κάνω ασυνείδητα τόσο πολύ ώστε να το βλέπω ακόμα και στα όνειρά μου, κάτι δεν πάει καλά... Ή, ο λόγος που απάντησα έτσι σε όποιον ζητούσε 'κάτι' εμένα μπορεί να πρέπει να το δω υπό άλλη σκοπιά, και να με βοηθήσει να βγω από κάποιο αδιέξοδο που έχω στη ζωή μου.

Έχω γράψει ξανά για την ευεργετική ιδιότητα των ονείρων να σε βοηθούν να ξεμπλοκάρεις σε διάφορα σημεία της ζωής σου.. Ίσως και αυτή τη φορά δεν είναι καθόλου τυχαίο που ήρθε αυτό το συγκεκριμένο στην παρούσα φάση της ζωής μου..

-Σόρρυ, το μυαλό μου είναι αλλού..

Να ήταν και μόνο μια φορά, καλά θα ήταν...

H ζωή εκεί έξω.

Η ακόλουθη ανάρτηση προέρχεται από το το blog ενός φίλου μου, ο οποίος έχει ειλικρινά ταλέντο όχι μόνο να περιγράφει εικόνες, αλλά και να σε κάνει να τις βλέπεις με τα δικά του μάτια... Ακολουθεί ένα κείμενο που με συγκίνησε πολύ, γι' αυτό και το μεταφέρω ανέπαφο...

Κοιτώ έξω από το παράθυρό μου και βλέπω τον κόσμο .
Βλέπω έναν πολύχρωμο υπέροχο κόσμο . Βλέπω έναν κόσμο Γκρι με ψηλές πολυκατοικίες στοιβαγμένους ανθρώπους χωρίς χαμόγελο που γκρινιάζουν με το παραμικρό . Βλέπω μια Αθήνα αρρωστιάρα με εγκληματίες και με πρεζάκια . Με εκμεταλλευτές και άστεγους . Έ ! εδώ υπάρχει χρώμα .
Ένας άστεγος επιλέγει να μην φάει το λιγοστό φαΐ που βρήκε για να το δώσει σε έναν άλλο φίλο του ,άστεγο και αυτόν τετράποδο και αυτή η φορά . Αναφέρομαι σ έναν σκυλάκο που και αυτός έχασε το σπίτι του από κάποιο ατυχές συμβάν . Έλεγα για τον άστεγο . είναι όμορφο μέσα σε μία γκρίζα πόλη να βλέπεις κάποιον να φέρεται με αλτρουισμό . Συνεχίζω να ατενίζω τον κόσμο από το παράθυρό μου .
Το χρώμα σιγά σιγά γίνεται κόκκινο , το ελαφρύ και μεθυστικό άρωμα του έρωτα πλανάται στον αέρα . Εδώ κι εκεί ζευγάρια ανακαλύπτουν το λόγο να βλέπει κανείς ένα κόκκινο λουλούδι μέσα σε μία γκρίζα πόλη , και με αυτό τον τρόπο η πόλη να γίνεται όλο και πιο κόκκινη . Έπ! Τι είναι αυτό .
Μερικά ροζ και γαλάζια σύννεφα ξεπροβάλλουν από κάποιες γωνιές και χρωματίζουν τον βρώμικο ουρανό . Σύννεφα γεμάτα όνειρα . Λαμπρά όνειρα από όσους τολμούν να ονειρεύονται για όσους τολμούν να ονειρεύονται σε έναν καιρό που άγνωστοι καταχρώνται άσυλα και η οικονομία κυβερνά . Όνειρα τα οποία είναι απαλλαγμένα από όσους εκμεταλλεύονται τον λαό ή και όσους εκμεταλλεύονται ή παραμυθιάζουν εραστές .
Ξέρεις οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν γίνει περίπλοκες πλέον . Δεν αποζητούμε πια το απλό , το αθώο , το ειλικρινές . Επηρεαζόμαστε από τα παραμύθια της γιαγιάς . Θυμάμαι που η γιαγιά μου με ταχτάριζε στα πόδια της και μου έλεγε ιστορίες , ιστορίες για πράγματα μεγάλα . Τώρα όμως η γιαγιά πέθανε , κι εγώ αποζητώ το παραμύθι , το ψέμα . τα μεγάλα λόγια που προσπαθούν να πιστέψω . Τα πιστεύω όμως ? Η γιαγιά έκανε καλή δουλειά . Με έμαθε να βλέπω την αλήθεια . Αλήθεια ε; πάνω στην ώρα το βλέμμα μου πέφτει σε μία παιδική χαρά . Να καθαρά μυαλά ! να βλέμματα γεμάτα αλήθεια .
Νύχτωσε . Υψώνω το βλέμμα μου στον έναστρο ουρανό . Μόλις έπεσε ένα αστέρι μ κλείνω τα μάτια μου και κάνω μια ευχή καθώς πίνω μια γουλιά κρασί . Σε λίγο θα ξημερώσει μια νέα μέρα . Είναι όμορφος ο κόσμος εκεί έξω …

Kindness of Stangers

Χθές το βράδυ, πριν από λίγο βασικά, πέρασα μια ιδιαίτερη νύχτα, καθώς εκεί που περίμενα το λεωφορείο έρχεται και μου μιλάει μια κοπέλα, η Σοφία. Η Σοφία ήταν από τον Πειραιά, και είχε χαθεί: δεν ήξερε ούτε πού ήταν, ούτε πως να πάει εκεί που έπρεπε. Δεν είχε καθόλου λεφτά πάνω της και έτρεμε από την αγωνία της. Μετά από μιάμιση ώρα συνεννοήσεων, διακανονισμών κλπ είχα μάθει τα περισσότερα πράγματα για τη ζωή της, τα οποία σας διαβεβαιώ πως δεν ήταν καθόλου ευχάριστα, παρόλο το νεαρό της ηλικίας της -17! Αυτή τη στιγμή που μιλάμε (5:09), είναι στο τμήμα και περιμένει την μητέρα της να έρθει να την πάρει, πράγμα καλό γιατί θα γυρίσει σπίτι της, αλλά και πολύ κακό για πολλούς περισσότερους λόγους..

Πριν χωρίσουν οι δρόμοι μας, προσπάθησα να την κάνω να καταλάβει γιατί πρέπει να βάλει κάποια πράγματα στη ζωή της σε μια σωστή ρότα, και ελπίζω πως όντως τα κατάλαβε..

Όπου και να είσαι, ό,τι και να κάνεις, να θυμάσαι την υπόσχεση που μου έδωσες: να καθαρίσεις την ζωή σου από τις επιλογές σου που την βαραίνουν. Και θα το δεις, που κάποτε θα χαίρεσαι τον ήλιο που με τις αχτίνες του θα ζεσταίνει το δέρμα σου... Καληνύχτα, και καλό κουράγιο..

Αφιερωμένο....

Ήταν όνειρο κακό, εφιαλτικό
μα πέρασε κι αυτό
Κάπνισε μια ρουφηξιά,
πιες μια γουλιά νεράκι δροσερό

Κοίτα που άναψα το φως
ο κόσμος πως
είναι απλός και φωτεινός
και κανείς δεν είν' εδώ
μονάχα εγώ
που πάντα θα 'μια εδώ
εγώ που σ αγαπώ

Σώπα ησύχασε πια
έχεις περάσει πολλά
Νάνι και όνειρα γλυκά
χρωματιστά
όνειρα ζαχαρωτά

ήταν όνειρο κακό εφιαλτικό
μα πέρασε κι αυτό
κάπνισε μια ρουφηξιά,
πιες μια γουλιά
νεράκι δροσερό

Κοίτα που άναψα το φως
ο κόσμος πώς
είναι απλός και φωτεινός
Οι στιγμές οι σκοτεινές
γίνανε δες
κουρέλια και σκιές
Και μάσκες παιδικές

Σώπα ησύχασε πια
όλα θα πάνε καλά
Νάνι και όνειρα γλυκά
χρωματιστά
όνειρα ζαχαρωτά..

But I need you to disprove my theory of the crows..

Η προηγούμενη ανάρτηση, έχω να πως ήταν ιδιαίτερα αρνητική. Και αυτό γιατί πέρασα μια φάση που και ψυχολογικά αλλά και σωματικά ήμουν ένα ράκος. Όπως, πάντα, όμως ,αυτές οι καταστάσεις καταλήγουν παρελθόν... Σε λίγο μόνο καιρό τόσα πολλά έχουν αλλάξει, και αυτό κυρίως γιατί έχουν μπει στη ζωή μου κάποια άτομα που φαίνεται σαν να έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να με κάνουν να αισθανθώ καλύτερα για τον εαυτό μου...

I'm losing my posture from time on my knees
They treat me so well

Είχα θίξει και παλαιότερα το θέμα της ανιδιοτέλειας, δηλαδή το κατά πόσο μπορεί κανείς να φροντίζει συνεχώς για τους άλλους, ίσως και σε τέτοιο βαθμό που να "ξεχνά" και τον εαυτό του. Είχα καταλήξει, λοιπόν, στο ακόλουθο συμπέρασμα. Τα άτομα που ακολουθούν αυτόν τον δρόμο στη ζωή τους συνήθως ανήκουν σε μια από αυτές τις κατηγορίες: οι πρώτοι έχουν αδελφωθεί με τον εαυτό τους σε τέτοιο βαθμό, που θέλουν να βοηθήσουν και τους υπόλοιπους να κάνουν ακριβώς το ίδιο, επειδή έχουν καταλάβει τα οφέλη αυτής της πορείας προς την αποδοχή του εαυτού. Οι δεύτεροι, ασχολούνται σε τέτοιο βαθμό με τα προβλήματα και τη ψυχοσύνθεση των άλλων (συνειδητά ή/και ασυνείδητα), ώστε να αναβάλουν συνεχώς να ασχοληθούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με τον εαυτό τους.

Cause I'll do anything
It's in my nature of service

Πλέον οδηγήθηκα όμως στη σκέψη πως στην ουσία οι δύο αυτές κατηγορίες δε διαφέρουν.. Γιατί τις περισσότερες φορές, τα άτομα που είναι 100% οκ με τον εαυτό τους απλά περιμένουν το κατάλληλο άνθρωπο για να βγάλουν στην επιφάνεια τα ενδεχόμενα προβλήματα και τις σκέψεις που και οι ίδιοι έχουν κάνει στην άκρη, για να οδηγηθούν στην αυτοεκπλήρωση.. Το να φτάσει κανείς στο σημείο να τα έχει πάρα πολύ καλά με τον εαυτό του, είναι ένας δύσβατος δρόμος, καθώς απαιτούνται ορισμένες θυσίες, για τις οποίες μπορεί και να μην είναι πάντα σύμφωνος αυτός που αποφασίζει να τις κάνει...

But I'll need you to disprove
My theory of the crows

Ένας φίλος μου είπε: "προσφέρω αγάπη, γιατί πιστεύω πως κάποτε θα την λάβω πίσω." Και αναρωτιέμαι, πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας, αν όλοι σκεφτόμασταν έτσι; Τι χρειάζομαι; Αγάπη; Πολύ ωραία λοιπόν, θα την προσφέρω απλόχερα για να την λάβω κάποτε πίσω.. Ακούγεται τόσο απλό..

Πόσοι είμαστε, όμως, διατεθειμένοι να περιμένουμε μέχρι τότε;

Still alive (damn!)

Κάθεσαι και αισθάνεσαι το κρασί να ρέει στις φλέβες σου. Αυτή η θεσπέσια γεύση και η μυρωδιά αισθάνεσαι να γεμίζουν την νύχτα σου, τουλάχιστον όσο τις αφήνεις εσύ να κατακτήσουν τις σκέψεις σου και να θολώσουν το μυαλό σου. Όταν, όμως, σε πιάνει το ποτό, έστω και λίγο, τι είναι αυτό που πραγματικά σκέφτεσαι; Είναι όλα εκείνα τα προβλήματα που παρόλο που ξέρεις πως είναι ακόμα παρόντα στη ζωή σου, έχεις αποφασίσει συνειδητά να τα εναποθέσεις στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου, γιατί αλλιώς ξέρεις πως θα σε φάνε ζωντανό πριν καλά καλά προλάβεις να τους εναντιωθείς.

Γιατί όπως και να το κάνουμε, όσο και ας μην θέλουμε να το παραδεχτούμε, όλοι μας έχουμε κάποιες σκέψεις/προβλήματα που διατηρούνται πάντα ζωντανά στο μυαλό μας. Είτε αυτά είναι συνειδητά που εμείς έχουμε προκαλέσει, είτε είναι άλλα που μας έχει ρίξει η μοίρα κατάμουτρα χωρίς καν να έχουμε εμείς λόγο στο αν τα θέλουμε στη ζωή μας... Δυστυχώς, εγώ ανήκω στην δεύτερη κατηγορία. Τα προβλήματα μπορεί να έχουν ξεπεραστεί εδώ και λίγο καιρό, αλλά τα τραύματα που έχουν αφήσει είναι τόσο βαθειά που πάντα φοβάμαι μην ξαναβρεθείς εκεί πέρα.. Γιατί δεν αφορούν άμεσα, πχ την δική μου σωματική υγεία, αλλά ψυχολογικά είναι αυτά που με έχουν οδηγήσει στο να βλέπω τα πράγματα όπως τα βλέπω σήμερα, όποιος τρόπος και αν είναι αυτός.. Το θέμα είναι το για πόσα χρόνια είμαι εγώ και οποιοσδήποτε βρίσκεται σε αντίστοιχη κατάσταση στην πραγματικότητα διατεθειμένος να αφήνει αυτόν τον φόβο να με/τον κατατρώει και να παραμένει ζωντανός μέσα του...

Και στην τελική, μπορείς να τον ελέγξεις και να μην σε ελέγχει αυτός;

Νους υγιής εν σώματι υγιεί

Έτσι δε λένε; Νους εν σώματι υγιεί... Τέλεια , αυτή την εβδομάδα έχω πετύχει 2/2 αποτυχίες..
Πρώτα από όλα, για τρεις μέρες πυρετός και στομαχικές διαταραχές (νομίζς δε θα ήταν το ομορφότερο να τις περιέγραφα εδώ πέρα!) και μέχρι και σήμερα το στομάχι μου είναι λίγο ό,τι να' ναι. Επιπρόσθετα, είναι και η ψυχολογία μου σε ακραία για την εποχή επίπεδα... Και προς τα πάνω και προς τα κάτω...

Υπομονή....

Wonderful Schizophrenia...

Μπαίνεις στο δωμάτιο όλο αποφασιστικότητα. Κλείνεις τις κουρτίνες και αποφασίζεις επιτέλους να τραβήξεις την καρέκλα και να καθίσεις. Να τελειώνει μια και καλή αυτή η ιστορία. Κάθεσαι, λοιπόν, μπροστά από τον καθρέπτη..
Τι βλέπεις;
Ξεκινάς από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, εστιάζοντας σε αυτά που θεωρείς εσύ αρνητικά, γιατί ως άνθρωπος συχνά πυκνά έχεις αυτή την τάση. Σου αρέσουν τα μάτια σου, το χαμόγελό σου (πρώτη απόφαση: να προσπαθείς να το μοιράζεσαι πιο συχνά με τους γύρω σου). Δεν σου αρέσουν η μύτη σου, τα μαλλιά σου, και ο τρόπος που υποθέτεις πως διαγράφεται το πρόσωπό σου στους άλλους ανθρώπους. Προχωράς παρακάτω... Ικανοποιημένος από την κοιλιά και τα χέρια σου, θα μπορούσες να είσαι λίγο πιο γυμνασμένος είναι η αλήθεια. Όπως είναι αλήθεια και το ότι θα μπορούσες να επιβιώσεις και με λιγότερες ελιές πάνω σου...
Όχι, κάτσε! Για άλλο σκοπό κάθισες εδώ!

Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσεις τα άδυτα της ψυχής σου. Και αν δε θέλω; Πρέπει να το κάνεις! Πόσες φορές κάθεσαι τα βράδια και προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις κάποια πράγματα για τον εαυτό σου; Πόσες φορές σε εκπλήσσει η συμπεριφορά σου προς τους φίλους και τους γνωστούς σου; Ναι, εντάξει, το παραδέχομαι. Είναι μια αλήθεια αυτό.. Ήρθε λοιπόν η στιγμή να αντικρίσεις τον εαυτό σου και να του πεις όλα αυτά που εδώ και τόσο καιρό θέλεις. Μα φοβάμαι... Τι φοβάσαι;; Δεν έχω συνηθίσει να αντιμετωπίζω έτσι τον εαυτό μου... Καιρός είναι! Άμα συνεχίσεις έτσι, πάντα εσύ στέκεσαι εμπόδιο στην προσπάθειά σου να ανακαλύψεις τον εαυτό σου!!!

Από αυτό το σημείο και μετά ο μονόλογος μπορεί να συνεχίσει επ’ απείρου. Και εκεί ξεκινά η αληθινή αναζήτηση του εαυτού σου, για να καταλήξεις σε ένα θέμα... Τι θέλεις; Τι είναι αυτό που πραγματικά θέλεις από τον εαυτό σου και από τους γύρω σου;

Θέλω να με αντιμετωπίζουν με σεβασμό.. Χμμ καλή αρχή αυτή. Για συνέχισε.. Θέλω να μπορώ να περπατώ στο δρόμο περήφανος για αυτό που είμαι, ό,τι και αν ανακαλύψω στην πορεία πως είναι αυτό. Πώς το εννοείς αυτό. Εγώ ξέρω, ξέρεις όμως και εσύ; Να αποδεχτώ τις ιδιαιτερότητες και τις αρετές μου. Είμαι μελαγχολικός, είμαι δίπλα στους φίλους μου, είμαι λίγο εγωιστής και αρκετά ισχυρογνώμων. Μπορεί μερικές φορές να κάνω λάθη, αλλά πάντα προσπαθώ να μαθαίνω από αυτά ώστε να μην επαναληφθούν. Να καταλάβω πως ο λόγος για τον οποίο μερικές φορές κωλύομαι στην επικοινωνία μου με τους άλλους είναι γιατί έχω πληγωθεί στο παρελθόν. Κάτι μου λέει πως ξεχνάς κάτι εδώ... Ναι, ξέρω τι σκέφτεσαι. Και εγώ έχω πληγώσει. Και εγώ έχω φερθεί σκατένια. Και εγώ δεν ήξερα πώς να χειριστώ τα συναισθήματά μου και πώς να αντιμετωπίσω εκείνες τις καταστάσεις υπό τις οποίες είχα βρεθεί. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο αναφέρθηκα πριν.. Μαθαίνω από τα λάθη μου... Εντάξει, το εμπεδώσαμε αυτό. Για προχώρα... Θέλω να σταματήσω να σκέφτομαι τον εαυτό μου με ταμπέλες, που έχουν εφεύρει κάποιοι άλλοι κάπου αλλού που ούτε που με ήξεραν και θεωρητικά ξέρουν τι θέλω και τι ΕΊΜΑΙ στην τελική! Και μετά; Θέλω να βρω έναν άνθρωπο που στα μάτια του να βλέπω αυτό ακριβώς: αποδοχή για οτιδήποτε και αν προκύψει σε αυτή την πορεία της αναζήτησής μου. Μια συντροφιά, ένα χέρι να κρατώ και να ξέρω πως δε θα με σπρώξει μακριά ότι και να γίνει. Όχου πάλι τα ρομαντικά... Δεν μίλησα μόνο για ρομαντικά, αλλά και για τις φιλίες. Δυστυχώς τον τελευταίο χρόνο οι καλύτεροί μου φίλοι βρίσκονται αρκετά μακριά, και όσο και να συνομιλούμε αυτό το κενό καλύπτεται δύσκολα.. Ναι, καταλαβαίνω τι λες.. Αλλά δε νομίζεις ότι το παρατραβήξαμε για σήμερα; Πάνω από μια σελίδα γράψαμε στο word…

Και που είσαι ακόμα...

Οραματίσου..

Πριν από λίγο γύρισα από μια σύντομη βόλτα στην παραλία, και συγκεκριμένα από τον Άλιμο. Η αλήθεια είναι πως είχα πολύ καιρό να περάσω από εκείνες τις περιοχές, και η σημερινή μέρα δεν αποτελεί κάποια φοβερή εξαίρεση γιατί δεν πήγα κατά εκεί για βόλτα. Όταν, όμως, είδα την θάλασσα να αντανακλά αυτό το φοβερό και περίεργο φως που έχει σήμερα, δε χρειάστηκε τίποτε άλλο για να καταλάβω πόσο μου λείπει η έστω και μικρή βόλτα εκεί κάτω. Ακούγοντας madrugada παράλληλα, με βοήθησε να ταξιδέψω πολύ μακριά..

Δεν μπορώ παρά να πω πως ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Μία σκέψη απασχολούσε το μυαλό μου από τότε που ξύπνησα: πόσο βασανιστική μπορεί να γίνει για έναν άνθρωπο η σκέψη "θα μπορούσε". Θα μπορούσαν τα πράγματα να ήταν καλύτερα, θα μπορούσαμε να ήμαστε για περισσότερο καιρό μαζί, θα μπορούσε το ένα, θα μπορούσε το άλλο. Πόσο ασήμαντος και ανίσχυρος αισθάνεσαι όταν ακούς κάτι τέτοιο; Το συγκεκριμένο που άκουσα εγώ, "θα μπορούσαμε να ήμαστε για περισσότερο καιρό μαζί...", με χτήπησε από το πουθενά. Ειδικά όταν το ακούς από τον άνθρωπο που κάποτε είχες αγαπήσει περισσότερο από τον οποιοδήποτε. Ακόμα και όλα τα αισθήματα να έχουν εξανεμιστεί, ακόμα και να διατηρείτε μια άψογη φιλική σχέση, κάτι τέτοιες δηλώσεις δε μπορούν παρά να σε στείλουν αδιάβαστο.

Εκεί, όμως, βγαίνει στην επιφάνεια το μεγαλύτερο όπλο που μπορεί να αποκτήσεις κάποιος: να τα έχει καλά με τον εαυτό του και να αντιλαμβάνεται τη θέση του και τις δυνατότητές του. Δεν πρόκειται εγώ να αποκτήσω τύψεις γιατί "θα μπορούσαμε να είμαστε για περισσότερο καιρό μαζί (αλλά!...)", δε θα το αφήσω να με απασχολήσει περισσότερο από όσο θα μου πάρει να ολοκληρώσω αυτή την ανάρτηση. Γιατί στην τελική, δε κάνει καθόλου καλό προπάντως στον εαυτό σου να κάθεσαι και να ξεψαχνίζεις το παρελθόν. Κρατάς τα σημαντικά και προχωράς· γιατί θα σε αγαπώ με έναν τρόπο που ποτέ κανείς δε θα καταλάβει, κατά πάσα πιθανότητα ούτε και εγώ θα το αντιληφθώ ολοκληρωτικά. Σε αγαπώ γιατί ήσουν η πλέον σοβαρή και μακροχρονη σχέση μου, σε αγαπώ για όλα αυτά που μου έδειξες και κυρίως για τον τρόπο που με έκανες να αγαπήσω τον εαυτό μου και να αντιληφθώ την αξία μου. Στάθηκες δίπλα μου σε ιδιαίτερα δύσκολες στιγμές, όταν εγώ δεν είχα ακόμα την απαιτούμενη ωριμότητα για να τις αντιμετωπίσω. Και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, είμαι εγώ εδώ για εσένα και όσο και να έχουν προσπαθήσει να το αλλάξουν αυτό, δε θα τους αφήσω να το καταφέρουν. Μοιραζόμαστε κάτι που ποτέ κανείς δε θα καταλάβει, και γι' αυτό και μόνο τολμώ να πω πως σε αγαπώ.

Πέρασα από το Ζάπειο, και πλέον τίποτα δε μου φαινόταν άσχημο. Οικογένειες πηγαίναν βόλτα και οι γονείς έπαιζαν με τα παιδιά τους, παρέες περπατούσαν και γελούσαν με σαχλά ανέκδοτα. Και εγώ εκεί, να περιπλανιέμαι, να προσέχω τον τρόπο με τον οποίο χουχουλιάζουν τα περιστέρια για να ζεσταθούν, να σκέφτομαι πόσο θα καύλωνα αν καθόμουν τσολιάς τόσες ώρες ακίνητος, να παρατηρώ και την παραμικρή αρχιτεκτονική ιδιαιτερότητα του κάθε κτηρίου, να κοιτάζω μπροστά να σα μην υπάρχει κανένα εμπόδιο, σα να μπορούσα να γυρίσω στον οποιοδήποτε περαστικό και να τον απαλύνω από όποια μάυρη σκέψη έχει ή είχε ποτέ..

Αειθαλής λοιπόν... γιατί πάντα δυνατός πρέπει να βγαίνεις. Και αυτό δεν είναι ευθύνη κανενός άλλου, αλλά είναι στο δικό σου χέρι, στον δικό σου έλεγχο. Και άσε τα "θα μπορούσε" και "θα έπρεπε" να απασχολήσουν κάποιον άλλον..

Αγαπητό blog

Αγαπητό blog,

Πρώτα από όλα, καλό μηνα! Το ξέρω ότι νιώθεις παραμελημένο τον τελευταίο καιρό. Έχω να ασχοληθώ μαζί σου τις 11 Φεβρουαρίου, και τότε απλά έκανα post ένα βίντεο, ούτε καν δηλαδή μπήκα στον κόπο να σου γράψω κάτι να μάθεις πως πηγαίνουν τα πράγματα στον έξω κόσμο. Αυτός είναι και ο λόγος που αποφάσισα σήμερα να σου γράψω για πρώτη φορά τόσο ευθέως.

Δεν σου έχω γράψει τόσο καιρό για έναν απλούστατο λόγο: ζω την ζωή μου. Έχω αρχίσει και βρίσκω καινούργιες κατευθύνσεις, άτομα έχουν μπει αλλά και έχουν φύγει από αυτήν με ταχύτατους ρυθμούς, που αισθάνθηκα πως αν καθόμουν απλά μέσα στο σπίτι και στα έγραφα όλα αυτά θα έχανα εγώ την ίδια μου την ζωή. Το ξέρω πως μπορεί να ακούγεται λίγο περίεργο, αλλά σκέψου και εσύ σε τη θέση βρίσκομαι: πρωτοετής φοιτητής, συνεχώς γνωρίζω κόσμο, ανακαλύπτω καινούργια πράγματα με τα οποία και ασχολούμαι όλο και πιο πυρετωδώς και γενικά δε στρώνω κώλο κάτω. Γι' αυτό και είναι τόσο δύσκολο να σε συνδυάσω και εσένα με όλα αυτά, τουλάχιστον με τον ρυθμό που έκανα παλαιότερα. (Βγήκε και το πρώτο μάθημα από τη σχολή, και από ό,τι όλα δείχνουν είμαστε σε καλό δρόμο [=)

Το χειρότερο, όμως, δίπλα σε όλα αυτά είναι και το γεγονός ότι έχουν επανέλθει κάποια αισθήματα -ή έστω κάποιες αναμνήσεις τους, δε μπορώ να είμαι σίγουρος ακόμα- για άτομα που έχουν φύγει από τη ζωή μου. Μου φαίνεται πως όλο και πιο συχνά παίζουν στο ραδιόφωνο τα τραγούδια με τα οποία τους/τις έχω συνδυάσει, αλλά ίσως και να είναι όλα στο μυαλό μου. Όταν καταφέρω και βγάλω κάποια άκρη, πίστεψέ με, δε θα αργήσεις να το μάθεις.

Μπορεί να σου φαίνεται πως ακόμα και ο τρόπος που σου γράφω εκφράζει μια ψυχρότητα. Ίσως και να είναι αλήθεια. Ίσως και να μην βρίσκω σε εσένα πλέον όλα εκείνα τα ενδιαφέροντα πράγματα που με τράβηξαν in the first place προς την πλευρά σου. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως σε απορρίπτω. Ίσως σημαίνει πως διανύω μια από εκείνες τις σπάνιες στιγμές της ζωής όπου αισθάνεσαι πως όλα πάνε καλά. Μπορεί να μην έχεις πάνω τους τον έλεγχο που θα ήθελες, αλλά υπάρχει μια τέτοια αίσθηση στον αέρα, ότι όλα πάνε δεξιά.. Ελπίζω να μην είναι η γνωστή νυνεμία πριν από την καταιγίδα, αλλά αυτό μόνο ο χρόνος μπορεί να το δείξει..

Νομίζω πως έκανα ξεκάθαρες τις θέσεις μου απέναντί σου. Θα τις δεις άλλωστε και εμπράκτως στο επόμενο διάστημα. Μέχρι την επόμενη φορά που θα ειδωθούμε και θα αισθανθώ την ανάγκη να σου γράψω, ευχήσου όλα να πάνε καλά!

Με πολλή αγάπη, ο δημιουργός σου!

Μια μέρα υπέρ την ελευθερίας όλων!

Ειλικρινά μπράβο στα παιδιά γι'αυτή τους την πρωτοβουλία!

You Are Alone (2005)

Μια από τις πιο έντονες και αληθινές ταινίες που έχω δει ποτέ μου. Ένας άντρας που έχει χάσει τη γυναίκα του και έχει μείνει μόνος του στον κόσμο. Μια 18χρονη έφηβη που για να μην χρειαστεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της ζωής της (οικογένεια, σχολείο) καταφεύγει στην πορνεία, όπου αισθάνεται πως την αντιμετωπίζουν με σεβασμό οι εκάστοτε πελάτες της. Κοινό χαρακτηριστικό και των δύο: είναι μόνοι και το ξέρουν. Τι συμβαίνει όταν συναντιούνται και έχουν την ευκαιρία να μιλήσουν, σα να ήταν η τελευταία φορά που μιλούν σε κάποιον; Αναφέρονται στις πιο μεγαλες αλήθειες της ζωής που μας απασχολούν όλους: τον έρωτα, τον θάνατο, τη μεταξύ τους απόσταση και πως αυτή συχνά γεφυρώνεται. Το μόνο όπλο που έχουμε στη διάθεσή μας δεν είναι παρά οι φαντασιώσεις μας…

Στην πραγματικότητα, υπάρχει η πιθανότητα οι φαντασιώσεις μας να μην αντικατοπτρίζουν στην αλήθεια τον πραγματικό μας εαυτό. Ή τουλάχιστον, οι σκέψεις αυτές που θεωρούμε ως φαντασιώσεις μας. Τι θα συνέβαινε αν είχαμε δίπλα μας έναν άνθρωπο στον οποίο μπορούσαμε να εμπιστευτούμε οποιαδήποτε πτυχή του εαυτού μας, ακόμα και αυτές που δεν έχουμε (ή δεν θέλουμε να το κάνουμε) ανακαλύψει ακόμα. Θα μας άρεσε; Θα νιώθαμε επιτέλους πραγματικά ευτυχισμένοι; Ή θα τρομάζαμε από τις σκέψεις μας, τις ορέξεις μας και όλα αυτά που κρύβουμε μέσα μας; Δεδομένου ότι ζούμε σε μια κοινωνία με πολλούς ακόμα ανθρώπους, πολλές από τις πτυχές αυτές αναγκαστικά καλουπώνονται ή παραμερίζονται, καθώς τις βάζουμε κάτω από το χαλάκι, και αυτό γιατί η ομαλή κοινωνικοποίηση έχει βαρύ τίμημα: κανείς δεν θέλει να μείνει απ’ έξω, και έτσι κανείς δεν παραδέχεται ότι ο καθένας μας είναι πραγματικά διαφορετικούς από τους γύρω του σε όλους τους τομείς. Και αυτό στο όνομα της κοινωνίας-ομάδας στην οποία ανήκουμε.

Σκέψου, όμως, με έναν μαγικό τρόπο, μια μέρα και για μονάχα μια μέρα, όλοι να αφήναμε πίσω αναστολές, στερεότυπα, καθωσπρεπισμούς και όλα τα συναφή.. Ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα; Τι θα συνέβαινε; Καταστροφή ή απελευθέρωση; Θα καταλαβαίναμε πως όλα αυτά που αποτελούν τα καθημερινά προβλήματα και άγχη μας στην ουσία τους είναι ασήμαντα, ή θα καταλήγαμε όλοι να τρώμε τα σωθικά του άλλου, και αυτό γιατί για εκείνη την ημέρα είναι 10000% out και κατά συνέπεια ευάλωτος;

Μάλλον ποτέ δε θα μάθουμε την απάντηση..

Μάθημα Ζωής

Κάθεσαι ένα βράδυ σπίτι σου και αποφασίζεις να δεις μια ταινία. Καταλήγεις να ταυτίζεσαι τόσο πολύ με τον πρωταγωνιστή που τελικά συνειδητοποιείς πως στην οθόνη βλέπεις την ζωή σου. Είτε αυτή που έχεις ζήσει ως τώρα, είτε αυτή που ονειρεύεσαι να ζήσεις καθώς περνούν τα χρόνια. Το γεγονός, όμως, πως βλέπεις μπροστά σου πράγματα που θα ήθελες αλλά μοιάζουν τόσο μακρινά, σε κάνουν να προβληματίζεσαι. Σκέφτεσαι… Σκέφτεσαι γιατί δεν έχεις αυτά που ονειρεύτηκες κάποτε και ίσως και να ονειρεύεσαι ακόμα. Όλα αυτά που τόσο απλά σου υπενθύμισε η ταινία που έτυχε να βάλεις και να δεις.. Όσο σκέφτεσαι, σίγουρα θα αρχίσεις κάποια στιγμή να κατηγορήσεις τον εαυτό σου, να φορτώνεις ευθύνες στο σύμπαν και διάφορα άλλα.

Το θέμα είναι τι αποφασίζεις να κάνεις μετά από αυτό. Μόλις ανοίχτηκε αυτός ο δρόμος μπροστά σου, εσύ θα τον αφήσεις ανεκμετάλλευτο; Αυτό τουλάχιστον μου ήρθε εμένα στο μυαλό.. Πρέπει, λοιπόν, να βάλω κάτω τα πράγματα που με απασχολούν, και ακόμα καλύτερα να λύσω τα θέματα που για τόσο καιρό έχω αφήσει στην άκρη γιατί πολύ απλά δεν ήξερα και δεν ξέρω πως πρέπει να τα προσεγγίσω. Μέσα από την προσπάθεια, όμως, θα βρω τον καλύτερο δρόμο. Απογοητεύσεις πάντα υπάρχουν, αλλά αν δεν πτοηθείς και συνεχίσεις, κάποτε θα τον βρεις τον σωστό τον δρόμο. Ξέρω πως δεν είμαι ο μόνος που σκέφτομαι έτσι. Όλοι μας αφήνουμε στην άκρη τα προβλήματα που είμαστε «πολύ απασχολημένοι» για να ασχοληθούμε και να τα λύσουμε. Στην τελική, όμως, πάντα τα κρατάμε στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας.

Λύσε τις διαφωνίες που έχεις. Πάρε αποφάσεις για ό,τι σε απασχολεί και σε διχάζει. Συγχώρησε τους ανθρώπους που έχουν στιγματίσει με άσχημο τρόπο την ζωή σου, την ψυχή και τον τρόπο σκέψης σου. Στην περίπτωση που στην ταινία αυτή είδες μια ζωή που θέλεις να αποκτήσεις, άμα δεις αυτό που πάντα ονειρευόσουν να αποκτήσεις, γιατί να κάτσεις με σταυρωμένα τα χέρια; Δεν έχεις παρά να το βάλεις στόχο και να υποσχεθείς στον εαυτό σου πως θα κάνεις ό,τι μα ειλικρινά ό,τι περνάει από το χέρι σου για να γίνουν κάποτε όλα αυτά που περιμένεις πραγματικότητα. Σίγουρα δεν θα συμβεί αυτό αύριο, γι’ αυτό και δεν πρέπει να ξεχάσεις να εφοδιαστείς με υπομονή και κουράγιο.

Σημασία έχει να καταλάβεις πως όσο περισσότερο συσσωρεύονται κόμποι, ποτέ δε θα καταφέρεις να τους λύσεις όλους με μία και μόνο προσπάθεια. Πάρε τους μικρότερους, τα μικρότερα προβλήματα, και άρχισε να λύνεις αυτά. Όσο περνάει ο καιρός θα είσαι όλο και πιο έμπειρος στο να αντιμετωπίζεις και να λύνεις όποιο πρόβλημα και θέμα παρουσιαστεί μπροστά σου, έτσι ώστε όταν φτάσεις στο βάθος, σε αυτά που σε απασχολούν περισσότερο απ’ όλα τα άλλα, σε προβλήματα που έχουν να κάνουν με τον ίδιο σου τον εαυτό (πράγματα που δε σου αρέσουν πάνω σου, να καταφέρεις να αποδεχτείς τον εαυτό σου και να μην προσπαθείς να τον αλλάζεις, να αγαπήσει το σώμα σου και ό,τι άλλο πάνω σου..) να είσαι πιο σίγουρος ότι θα καταφέρεις να βγάλεις άκρη και θα λύσεις και τον τελευταίο γαμημένο κόμπο, το τελευταίο γαμημένο κομμάτι του puzzle θα βρεθεί και θα συμπληρώσει το σύνολο, που δεν είναι άλλο από τον ίδιο σου τον εαυτό..

Θα κοιτάς τον καθρέπτη, θα βλέπεις το πρόσωπό σου, και θα αισθάνεσαι περήφανος που είσαι ο εαυτός σου.