Η σημερινή ημέρα ήταν πραγματικά δύσκολη. Δουλειές, τρεξίματα, άγχη, αναζήτηση ξεχασμένων αντικειμένων από παλαιότερα χρόνια (παρ)ακμής και ούτω καθεξής.. Ήταν επίσης μια ιδιαίτερη μέρα, γιατί σήμερα σε γνώρισα, και σε έμαθα καλύτερα από ότι περίμενα.. Εντελώς αναπάντεχο αυτό, με κάνεις όμως με τον τρόπο σου να νιώθω μοναδικός, και πως πραγματικά αξίζω όλα αυτά που μου λες Ίσως είναι η αρχή για κάτι καινούργιο, κάτι που ψάχνω εδώ και καιρό, ίσως όμως να αναγκαστώ να το τελειώσω εδώ και τώρα, σύντομα τέλος πάντων για άλλους λόγους. Δε θα είναι σωστό όμως εκ μέρους μου προς εσένα, ειδικά αφού μου έδειξες πως μπορείς να μου προσφέρεις τα πάντα, και ακόμα περισσότερα...ό,τι ακριβώς καταλάβεις πως χρειάζομαι..

Στον νυχτερινό ουρανό της Αθήνας, κάτω από τη μεγαλόπρεπη Ακρόπολη, μου είπες ότι σου αρέσει ο συννεφιασμένος ουρανός, ακόμα και το βράδυ.. Διαφώνησα, λέγοντάς σου πω για εμένα δεν υπάρχει ομορφότερος ουρανός από τον καθαρό, με τα φωτεινά στίγματα των μακρινών αστεριών να τον σημαδεύουν(σαν αυτόν που μου περιέγραψες για το νησί σου).

Στα λιθόστρωτα δρομάκια ανταποκρίθηκες χωρίς δεύτερη σκέψη στην προσπάθειά μου να σε πιάσω από το χέρι. Με ενθουσίασε αυτό. Το προχώρησες και με αγκάλιασες, μου έδειξες με αυτόν τον τρόπο την επιθυμία που σε διακατέχει να μου προσφέρεις τον ίδιο σου τον εαυτό, το ίδιο σου το σώμα, την ίδια σου την ψυχή..

Δε ξέρω ποια θα είναι η εξέλιξη της ιστορίας μας, άλλωστε σου το είπα πως χρειάζομαι κάποιο χρόνο για να ξεκαθαρίσω τόσο τις σκέψεις μου, όσο και να πάρω κάποιες αποφάσεις που σε επηρεάζουν άμεσα.. Δε θέλω να σε πληγώσω, μου έδειξες ότι μπορείς να μου προσφέρεις τα πάντα, και το εκτιμώ αυτό από τα βάθη της καρδίας μου.

Όπως και να έχει, να θυμάσαι τι σου είπα πριν ακολουθήσει ο καθένας τον δρόμο του:

"Να θυμάσαι την ημερομηνία 30/10..Απλά να τη θυμάσαι."

Άσε με να σου αφιερώσω τους στίχους αυτούς, ακόμα και αν δε τους δεις ποτέ..:

You made me smile today
You spoke with many voices
We travelled miles today
Shared expressions voiceless

It has to end
Living in your head
Without anything to numb you
Living on the edge
Without anything to numb you

It has to end to begin

Began an end today
Gave and got given
You made a friend today
Kindred soul cracked spirit

~(Numb - Sia)

η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.

Αειθαλής
Αεί + θαλής
Πάντα + Δυνατός

...πάντα δυνατός...

...δύσκολη υπόθεση ο τίτλος για πρώτη φορά...

Όλως περιέργως έχω αρκετά γνώριμα πρόσωπα σε αυτόν τον ιστότοπο: φίλοι, παλιοί συμμαθητές, ακόμα και ο πατέρας μου.. Είπα, λοιπόν, να κάνω και εγώ αυτό το βήμα και να το τολμήσω να δημιουργήσω μια σελίδα..

Μια προσπάθεια αυθορμητισμού, μιας και όση ώρα προσπαθώ να βρω ένα κάποιο θέμα, απογοητεύομαι όλο και περισσότερο με τις σαχλές ιδέες μου. Αν και αισθάνομαι πως ακόμα και αυτό είναι σαχλό(καθόλου τυχαία η επανάληψη σε αυτό το σημείο), καθώς οι αποφάσεις σχετικά με τις σκέψεις μου και την ποιότητά τους καθορίζεται από το "Τι θα πουν οι άλλοι, που θα δουν ότι τώρα ξεκινώ να γράφω;;" Ε, αυτή ακριβώς είναι και η απάντησή μου.. Καλό ε; =)

Το ίδιο μου συμβαίνει και με τα σκίτσα και τις φωτογραφίες.. Και είναι τόσες οι φορές που απλά κουράζομαι από αυτή την προσπάθεια, να ικανοποιώ τους γύρω μου ξεχνώντας να κοιτάω τον εαυτό μου. Αυτό, όπως λογικά και εσύ γνωρίζεις, έχει αντίκτυπο και στη ίδια τη ζωή και τις αποφάσεις που κάνω κάθε μέρα..Ίσως σε αυτό το σημείο να γίνομαι και παρορμητικός, να ξεχνάω τον σκοπό για τον οποίο γράφω.. Πάλι καλά που το ξεκαθάρισα, γράφω δίχως σκοπό!

Ακούω Τσανακλίδου παράλληλα.. "άσ'τε με ήσυχο όλοι, θέλω να ζήσω ελεύθερος δίχως ταυτότητα πια..." Μεγάλη κουβέντα αυτή, αλλά φυσικά όλοι το έχουμε σκεφτεί σε κάποια φάση της ζωής μας. Επειδή σε αυτό το σημείο καταλήγουμε, με τον τρόπο που τρέχουμε και τρέχουμε και τρέχουμε να προλάβουμε τα πάντα, να ικανοποιήσουμε τους πάντες, και να απαντάμε σε όλες τις κουδούνες που μας έχουν κρεμάσει, δίχως σημάδι απόγνωσης και κούρασης. Το κατάλαβα αυτό φέτος, περισσότερο από ποτέ, με τις πανελλαδικές εξετάσεις, στη δίνη των οποίων μπλέχτηκα φέτος, και αισθάνομαι εξουθενωμένος από Οκτώβριο μήνα ήδη. Ε, αν είναι δυνατόν πια! Λες και είναι κατάσταση αυτή! Αλλά τι να κάνουμε; Ακόμα ούτε δικαιώματα προς την κοινωνία έχω, παρά μόνο αρχίζουν και μου φορτώνονται οι υποχρεώσεις.. Άμα βγω και πω τη γνώμη μου για ό,τι συμβαίνει, σε καμία πλατεία ή σε κανένα πανηγύρι, όπως όλα τα κορδωμένα πρόσωπα που βλέπουμε καθημερινά στη μάπα μας, σίγουρα η αντίδραση θα είναι ως επί το πλείστον "δε ξέρει τι λέει, ακόμα ανήλικο είναι".

Να τος λοιπόν και ο παρορμητισμός μου.. Αλλιώς ξεκίνησα, και αδυνατώ να καταλάβω πού θα καταλήξω..

Σάμπως και έχει και καμία σημασία;
Δεν έχω κάνει κάτι παρόμοιο ποτέ μου πάντως.. είναι απλα πρωτόγνωρο..
Όσο σκέφτομαι, πιέζω τα πλήκτρα..
Ό,τι σκέφτομαι, το βλέπω ζωντανό στην οθόνη μπροστά μου..
Πειραματίζομαι με τις σκέψεις.. πως θα τις κάνω ακόμα και bold..
...wow...

Τι να πω πάντως.. Εγωισμός; Μισαλλοδοξία; Έχουν αυτά καμία επαφή με αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή; Μπαααααα, δε ξέρω καν γιατί τα σκέφτηκα αυτά!

Ά ρε τρέλα που μας δέρνει...




~On ne sait jamais...~