Και κάπως έτσι περνάει ο καιρός. Περνάνε οι ημέρες, περνάνε οι μήνες. Και αυτό που μένει τελικά δεν είναι παρά οι αναμνήσεις. Τα σημάδια που αφήνουν οι εμπειρίες στα μάτια μας, στα χέρια μας, στον κόσμο μας.
Λένε πως τα μάτια ποτέ δεν λένε ψέματα. Μπορείς να αντιληφθείς την θλίψη, το κενό, ακόμα και πίσω από τα πιο ζωηρά χρώματα, ακόμα και αν τα μάτια αυτά τα συνοδεύει ένα χαμόγελο.
Έτσι πέρασε ο καιρός. Δεν έχω αναρτήσει κάτι τους τελευταίους μήνες. Οι μήνες αυτοί ήταν γεμάτοι με στιγμές άπειρου κάλλους και ευγνωμοσύνης, αλλά και πολύ μεγάλης στενοχώριας και οδύνης. Αισθάνομαι σαν στην ζωή, με εξαίρεση αυτές τις στιγμές κορύφωσης, επικρατεί ένα κενό. Ένα κενό που δεν μπορώ να κάνω κάτι ακόμα για να το γεφυρώσω.. Πιστεύω πως γι'αυτό ευθύνεται το πένθος..
You know that only thing that has made the whole thing worthwhile has been those few times that I was able to truly connect with another person.
Πένθος. Πόσο βαριά λέξη. Παρακείμενος του πάσχω, πέπονθα. Δεν το έχω ξαναζήσει και δεν ξέρω πως να το περιγράφω. Μια ηρεμία φαίνεται να έχει κατακλύσει την ζωή μου, αλλά μια ηρεμία που συνοδεύεται από ένα βάρος στο στήθος, μια συνεχή αίσθηση συναισθηματικής φόρτισης. Σαν να είσαι πάντα έτοιμος να κλάψεις, αλλά να μην αφήνεις τον εαυτό σου. Σαν να ξεκινάς τα πάντα με ένα 20% μείον, και έτσι να μην καταφέρνεις ποτέ να είσαι 100% ευτυχισμένος, αλλά 80%.
A few times in my life I've had moments of absolute clarity, when for a few brief seconds the silence drowns out the noise and I can feel rather than think, and things seem so sharp. And the world seems so fresh as though it had all just come into existence. I can never make these moments last. I cling to them, but like everything, they fade. I have lived my life on these moments. They pull me back to the present, and I realize that everything is exactly the way it was meant to be.
Οι μεγάλες αλλαγές βοηθούν στο να ξεχαστείς. Και προσπαθώ να ξεχαστώ.
Προσπαθώ.
It takes time in the morning for me to become George, time to adjust to what is expected of George and how he is to behave. By the time I have dressed and put the final layer of polish on the now slightly stiff but quite perfect George I know fully what part I'm suppose to play.
Λένε πως τα μάτια ποτέ δεν λένε ψέματα. Μπορείς να αντιληφθείς την θλίψη, το κενό, ακόμα και πίσω από τα πιο ζωηρά χρώματα, ακόμα και αν τα μάτια αυτά τα συνοδεύει ένα χαμόγελο.
Έτσι πέρασε ο καιρός. Δεν έχω αναρτήσει κάτι τους τελευταίους μήνες. Οι μήνες αυτοί ήταν γεμάτοι με στιγμές άπειρου κάλλους και ευγνωμοσύνης, αλλά και πολύ μεγάλης στενοχώριας και οδύνης. Αισθάνομαι σαν στην ζωή, με εξαίρεση αυτές τις στιγμές κορύφωσης, επικρατεί ένα κενό. Ένα κενό που δεν μπορώ να κάνω κάτι ακόμα για να το γεφυρώσω.. Πιστεύω πως γι'αυτό ευθύνεται το πένθος..
You know that only thing that has made the whole thing worthwhile has been those few times that I was able to truly connect with another person.
Πένθος. Πόσο βαριά λέξη. Παρακείμενος του πάσχω, πέπονθα. Δεν το έχω ξαναζήσει και δεν ξέρω πως να το περιγράφω. Μια ηρεμία φαίνεται να έχει κατακλύσει την ζωή μου, αλλά μια ηρεμία που συνοδεύεται από ένα βάρος στο στήθος, μια συνεχή αίσθηση συναισθηματικής φόρτισης. Σαν να είσαι πάντα έτοιμος να κλάψεις, αλλά να μην αφήνεις τον εαυτό σου. Σαν να ξεκινάς τα πάντα με ένα 20% μείον, και έτσι να μην καταφέρνεις ποτέ να είσαι 100% ευτυχισμένος, αλλά 80%.
A few times in my life I've had moments of absolute clarity, when for a few brief seconds the silence drowns out the noise and I can feel rather than think, and things seem so sharp. And the world seems so fresh as though it had all just come into existence. I can never make these moments last. I cling to them, but like everything, they fade. I have lived my life on these moments. They pull me back to the present, and I realize that everything is exactly the way it was meant to be.
Οι μεγάλες αλλαγές βοηθούν στο να ξεχαστείς. Και προσπαθώ να ξεχαστώ.
Προσπαθώ.
