Κοιτάζω τις προηγούμενες αναρτήσεις μου... Δύο αναρτήσεις πριν, ετοίμαζα τα πράγματά μου για να αναχωρήσω για το erasmus, ενώ η προηγούμενη ήταν κατά κάποιο τρόπο η αποτίμηση του πρώτου μήνα.. Για πότε φτάσαμε στον δεύτερο μήνα εδώ (60 ημέρες από τότε που πρωτοπάτησα τα Λιθουανικά εδάφη.)
Καθόμουν δύο ημέρες πριν σε μια στάση λεωφορείου κοντά στον Κεντρικό Σταθμό. Η θερμοκρασία στο -3 και το χιόνι να πέφτει με έντονους ρυθμούς. Παρά το κρύο, για κάποιον λόγο δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελάω. Χθες, έπειτα από μια δύσκολη μέρα εξετάσεων και παρουσιάσεων, χορού και κούρασης, μου συνέβη και πάλι το ίδιο: δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελάω. Και ενώ προσπαθούσα να καταλάβω τον λόγο για τον οποίο συμβαίνει αυτό, συνειδητοποίησα τον πολύ απλό που ακολουθεί: είμαι πραγματικά χαρούμενος με το πώς είναι η ζωή μου αυτή την στιγμή!
Σκέφτομαι πως βρίσκομαι στο Βίλνιους. Έχω αποκτήσει φίλους που κάθε μέρα φροντίζουν να με κάνουν να νιώθω ξεχωριστός, και αυτό επειδή έχουμε αναπτύξει πολύ ισχυρούς δεσμούς φιλίας. Όταν βρίσκεσαι τόσο μακριά από το σπίτι για πρώτη φορά, όταν βρίσκεσαι σε μια χώρα που δεν ξέρεις την γλώσσα, η όποια ανθρώπινη επαφή φαντάζει πενταπλής αξίας. Και δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από την διατήρηση αυτής της αξίας ακόμα και όταν πλέον έχεις καταφέρει να εγκλιματιστείς πλήρως. Μαζί έχουμε κάνει ταξίδια: Ταλίν, Παλάγκα και παράκτιες περιοχές της Λιθουανίας. Και πολλά ακόμα θα έρθουν το επόμενο διάστημα. Επόμενος προορισμός: Μόσχα, Αγία Πετρούπολη, Κρακοβία τον Νοέμβριο.
Με τον συγκάτοικο επιτέλους έχουμε αποκτήσει καλύτερη επαφή, και έχουμε αρχίσει μέχρι και να φροντίζει ο ένας ότι ο άλλος θα πάει εγκαίρως στα μαθήματά του (άλλο το ότι μερικές μέρες κανένας από τους δύο μας δεν θέλει να ξυπνήσει).
Ναι. Μου λείπει η Αθήνα, μου λείπουν οι φίλοι μου στα Εξάρχεια, μου λείπει ο Λυκαβηττός και ο Στρέφης, μου λείπει το ούζο και το ΣΟΥΒΛΑΚΙ! Αλλά ξέρω πώς όταν θα γυρίσω στην Αθήνα (σε επτά μήνες από τώρα) όλα θα τα εκτιμήσω πολύ περισσότερο. Περιμένω πώς και πώς την στιγμή που θα αγκαλιάσω τους φίλους μου ξανά.
Αλλά μέχρι τότε, σας χαιρετώ από την πρωτεύουσα τους μεγαλύτερο Βαλτικού κράτους. :)
Καθόμουν δύο ημέρες πριν σε μια στάση λεωφορείου κοντά στον Κεντρικό Σταθμό. Η θερμοκρασία στο -3 και το χιόνι να πέφτει με έντονους ρυθμούς. Παρά το κρύο, για κάποιον λόγο δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελάω. Χθες, έπειτα από μια δύσκολη μέρα εξετάσεων και παρουσιάσεων, χορού και κούρασης, μου συνέβη και πάλι το ίδιο: δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελάω. Και ενώ προσπαθούσα να καταλάβω τον λόγο για τον οποίο συμβαίνει αυτό, συνειδητοποίησα τον πολύ απλό που ακολουθεί: είμαι πραγματικά χαρούμενος με το πώς είναι η ζωή μου αυτή την στιγμή!
Σκέφτομαι πως βρίσκομαι στο Βίλνιους. Έχω αποκτήσει φίλους που κάθε μέρα φροντίζουν να με κάνουν να νιώθω ξεχωριστός, και αυτό επειδή έχουμε αναπτύξει πολύ ισχυρούς δεσμούς φιλίας. Όταν βρίσκεσαι τόσο μακριά από το σπίτι για πρώτη φορά, όταν βρίσκεσαι σε μια χώρα που δεν ξέρεις την γλώσσα, η όποια ανθρώπινη επαφή φαντάζει πενταπλής αξίας. Και δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από την διατήρηση αυτής της αξίας ακόμα και όταν πλέον έχεις καταφέρει να εγκλιματιστείς πλήρως. Μαζί έχουμε κάνει ταξίδια: Ταλίν, Παλάγκα και παράκτιες περιοχές της Λιθουανίας. Και πολλά ακόμα θα έρθουν το επόμενο διάστημα. Επόμενος προορισμός: Μόσχα, Αγία Πετρούπολη, Κρακοβία τον Νοέμβριο.
Με τον συγκάτοικο επιτέλους έχουμε αποκτήσει καλύτερη επαφή, και έχουμε αρχίσει μέχρι και να φροντίζει ο ένας ότι ο άλλος θα πάει εγκαίρως στα μαθήματά του (άλλο το ότι μερικές μέρες κανένας από τους δύο μας δεν θέλει να ξυπνήσει).
Ναι. Μου λείπει η Αθήνα, μου λείπουν οι φίλοι μου στα Εξάρχεια, μου λείπει ο Λυκαβηττός και ο Στρέφης, μου λείπει το ούζο και το ΣΟΥΒΛΑΚΙ! Αλλά ξέρω πώς όταν θα γυρίσω στην Αθήνα (σε επτά μήνες από τώρα) όλα θα τα εκτιμήσω πολύ περισσότερο. Περιμένω πώς και πώς την στιγμή που θα αγκαλιάσω τους φίλους μου ξανά.
Αλλά μέχρι τότε, σας χαιρετώ από την πρωτεύουσα τους μεγαλύτερο Βαλτικού κράτους. :)
