Κάθομαι πάνω στο κρεββάτι που αγόρασα μόλις πριν από 7 μήνες και ξεσκαρτάρω τα πράγματά μου. Τα μεταφέρω όλα από το γραφείο στο κρεββάτι. Τα παίρνω ένα ένα και στη συνέχεια τα μοιράζω σε ομάδες: αυτά είναι για να δω μετά, αυτά για πέταμα, αυτά είναι της σχολής, αυτά για να πάνε στο άλλο σπίτι. Όλα βαίνουν καλώς όταν ξαφνικά συνειδητοποιώ πώς όλο αυτό σημαίνει πως ήρθε η ώρα για το τελικό ξεσκαρτάρισμα. Και ένας Θεός ξέρει το πόσο ενθουσιασμένος, αλλά και το πόσο φοβισμένος έβλεπα αυτή τη στιγμή στον ορίζοντα να πλησιάζει κι να πλησιάζει..
Σε τι αναφέρομαι; Στο ότι, πλέον, η στιγμή που θα φύγω για το πολυπόθητο erasmus είναι μόνο 25 ημέρες μακριά. Ούτε έναν μήνα. Τίποτα. Και ήρθε η στιγμή του άγχους, για τα πράγματα που πρέπει να πάρε μαζί μου, τα πράγματα που πρέπει να αγοράσω, τους ανθρώπους που πρέπει και θέλω να δω πριν φύγω, και λίστες, λίστες, ΛΙΣΤΕΣ! ΤΟ σκέφτομαι, το γράφω, και αγχώνομαι.. Όλα αυτά, όμως, μπορούν να περιμένουν ένα λεπτό. Μια στιγμή. Αυτή τη στιγμή, της χρειάζομαι, την θέλω. Κάθομαι στο κρεββάτι μου, περιτριγυρισμένος από πράγματα. Τα χωρίζω σε στοίβες: αυτά είναι για να δω μετά, αυτά για πέταμα, αυτά είναι της σχολής, αυτά για να πάνε στο άλλο σπίτι. Δεν φοβάμαι πια. Σκέφτομαι πως οι ημέρες θα περάσουν πολύ γρήγορα, δεν θα καταλάβω καν πότε θα περάσουν αυτές οι 25 μέρες που με χωρίζουν από το πρώτο μεγάλο ταξίδι της ζωής μου. Είναι μια διαδικασία που πρέπει να γίνει. Αυτό το π ρ έ π ε ι, όμως, δεν συνεπάγεται πως θα γίνει ακριβώς και μόνο για να είναι μια διαδικασία. Θα γίνει, θα το κάνω γιατί είναι μια στιγμή. Θα μπορούσε να πει κανείς πως αποχαιρετώ τα πράγματά μου, όπως ακριβώς θα χαιρετίσω τους ανθρώπους που με περιτριγυρίζουν όταν θα πρέπει να φύγω, να τους αποχωριστώ για έναν ολόκληρο χρόνο. Δεν είναι ότι με ανάγκασε κανείς! Το κάθε άλλο! Όλο αυτό είναι μια διαδικασία που θα γίνει γιατί εγώ το επέλεξα, γιατί είναι μαι εμπειρία που πιστεύω πως θα με οδηγήσει σε έναν καινούργιο τρόπο να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, μια καινούργια οπτική γωνία. Χωρίς να σημαίνει, όμως, πως όλο αυτό δεν είναι τρομακτικό..
Φυσικά και είναι τρομακτικό. Κάθε αλλαγή είναι τρομακτική, μέχρι να συνηθίσεις και να προσαρμοστείς στα καινούργια δεδομένα.
Εκείνη την στιγμή, θα ανοίξω τα χέρια μου και θα ξέρω πώς είναι να νιώθεις κύριος του εαυτού σου.
Θα φοράω τον σκούφο μου, τα γάντια μου και το παλτό μου. Θα περπατώ στο χιόνι με τους καινούργιους φίλους. Θα καταριόμαστε μαζί τον καιρό και θα παραπονιόμαστε σε ποιανού την χώρα έχει τον καλύτερο καιρό, που είναι οι άνθρωποι πιο ζεστοί. Αλλά εμείς θα έχουμε ανακαλύψει την πραγματική ζεστασιά, γιατί θα κυνηγάμε το ίδιο πράγμα.
Και προτού το καταλάβουμε, θα είμαστε πίσω σπίτι.. Home Again..
Many times I've been told
So I close my eyes
Look behind
Moving on, moving on
