"I used to wanna change the world. Now I just wanna leave the room with a little dignity."
Τάδε έφη ο Lotus Weinstock, δια στόματος ενός εκ των πρωταγωνιστών της ταινίας Shortbus. Είναι ένα ρητό το οποίο σκέφτομαι συχνά από τότε που είδα εκείνη την ταινία, και αυτό γιατί εκφράζει μια αλήθεια την οποία οι περισσότεροι από εμάς περνάμε: το πώς τα όνειρά μας και οι επιθυμίες μας συχνά εκτροχιάζονται από κοινωνικές υποχρεώσεις, έλλειψη χρόνου, αδυναμία εμπιστοσύνης του εαυτού μας κλπ..
Σήμερα, στο μάθημα της Σχολικής Ψυχολογίας, μάθαμε για ένα περιστατικό που έγινε μόλις χθες: σε ένα από τα σχολεία που βοηθούν μεταπτυχιακοί φοιτητές σχολικής ψυχολογίας, έγινε το ακόλουθο περιστατικό. Στο σχολείο αυτό, που αποτελείται κυρίως από μετανάστες (Βορειοηπειρώτες, Ρομά κλπ) και ελάχιστους Έλληνες, στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου ήρθε φέτος ένα καινούργιο παιδί. Μέσα στους 2 μήνες που έχουν περάσει από τότε, το παιδί αυτό ήταν συχνά θύμα γέλωτα, πλακών, πειραγμάτων αλλά και εκφοβισμού από τους συμμαθητές του, οι οποίοι δήλωναν πως "το κάνουμε για πλάκα". Στο πλαίσιο αυτής της 'πλάκας', χθες έδεσαν το παιδί εκείνο σε έναν στύλο στο προαύλιο του σχολείου, και το γρονθοκόπησαν τόσο άσχημα, που το παιδί αυτό έχασε τα περισσότερα από τα δόντια του και αιμόφυρτο μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο...
Και αναρωτιέμαι: το παιδί αυτό, πώς θα μπορέσει ποτέ να κυνηγήσει τα όνειρά του; Έμαθα πως ήταν αριστούχος στο προηγούμενο σχολείο, από εδώ και πέρα πώς θα καταφέρει να σταθεί στα πόδια του; Προφανώς και θα τον βοηθήσουν όπως μπορούν οι αρμόδιοι σχολικοί ψυχολόγοι, καθηγητές κλπ, αλλά μετά από μια τέτοια κρίση, θα καταφέρει ποτέ να ορθώσει το ανάστημά του στην κοινωνία;
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ευχηθώ αυτό το παιδί να μην βασανιστεί άλλο στην ζωή του, και να μπορέσει να ορθοποδήσει το συντομότερο δυνατόν.. Και να διεκδικήσει την κλεμμένη του αξιοπρέπεια...
