Wonderful Schizophrenia...

Μπαίνεις στο δωμάτιο όλο αποφασιστικότητα. Κλείνεις τις κουρτίνες και αποφασίζεις επιτέλους να τραβήξεις την καρέκλα και να καθίσεις. Να τελειώνει μια και καλή αυτή η ιστορία. Κάθεσαι, λοιπόν, μπροστά από τον καθρέπτη..
Τι βλέπεις;
Ξεκινάς από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, εστιάζοντας σε αυτά που θεωρείς εσύ αρνητικά, γιατί ως άνθρωπος συχνά πυκνά έχεις αυτή την τάση. Σου αρέσουν τα μάτια σου, το χαμόγελό σου (πρώτη απόφαση: να προσπαθείς να το μοιράζεσαι πιο συχνά με τους γύρω σου). Δεν σου αρέσουν η μύτη σου, τα μαλλιά σου, και ο τρόπος που υποθέτεις πως διαγράφεται το πρόσωπό σου στους άλλους ανθρώπους. Προχωράς παρακάτω... Ικανοποιημένος από την κοιλιά και τα χέρια σου, θα μπορούσες να είσαι λίγο πιο γυμνασμένος είναι η αλήθεια. Όπως είναι αλήθεια και το ότι θα μπορούσες να επιβιώσεις και με λιγότερες ελιές πάνω σου...
Όχι, κάτσε! Για άλλο σκοπό κάθισες εδώ!

Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσεις τα άδυτα της ψυχής σου. Και αν δε θέλω; Πρέπει να το κάνεις! Πόσες φορές κάθεσαι τα βράδια και προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις κάποια πράγματα για τον εαυτό σου; Πόσες φορές σε εκπλήσσει η συμπεριφορά σου προς τους φίλους και τους γνωστούς σου; Ναι, εντάξει, το παραδέχομαι. Είναι μια αλήθεια αυτό.. Ήρθε λοιπόν η στιγμή να αντικρίσεις τον εαυτό σου και να του πεις όλα αυτά που εδώ και τόσο καιρό θέλεις. Μα φοβάμαι... Τι φοβάσαι;; Δεν έχω συνηθίσει να αντιμετωπίζω έτσι τον εαυτό μου... Καιρός είναι! Άμα συνεχίσεις έτσι, πάντα εσύ στέκεσαι εμπόδιο στην προσπάθειά σου να ανακαλύψεις τον εαυτό σου!!!

Από αυτό το σημείο και μετά ο μονόλογος μπορεί να συνεχίσει επ’ απείρου. Και εκεί ξεκινά η αληθινή αναζήτηση του εαυτού σου, για να καταλήξεις σε ένα θέμα... Τι θέλεις; Τι είναι αυτό που πραγματικά θέλεις από τον εαυτό σου και από τους γύρω σου;

Θέλω να με αντιμετωπίζουν με σεβασμό.. Χμμ καλή αρχή αυτή. Για συνέχισε.. Θέλω να μπορώ να περπατώ στο δρόμο περήφανος για αυτό που είμαι, ό,τι και αν ανακαλύψω στην πορεία πως είναι αυτό. Πώς το εννοείς αυτό. Εγώ ξέρω, ξέρεις όμως και εσύ; Να αποδεχτώ τις ιδιαιτερότητες και τις αρετές μου. Είμαι μελαγχολικός, είμαι δίπλα στους φίλους μου, είμαι λίγο εγωιστής και αρκετά ισχυρογνώμων. Μπορεί μερικές φορές να κάνω λάθη, αλλά πάντα προσπαθώ να μαθαίνω από αυτά ώστε να μην επαναληφθούν. Να καταλάβω πως ο λόγος για τον οποίο μερικές φορές κωλύομαι στην επικοινωνία μου με τους άλλους είναι γιατί έχω πληγωθεί στο παρελθόν. Κάτι μου λέει πως ξεχνάς κάτι εδώ... Ναι, ξέρω τι σκέφτεσαι. Και εγώ έχω πληγώσει. Και εγώ έχω φερθεί σκατένια. Και εγώ δεν ήξερα πώς να χειριστώ τα συναισθήματά μου και πώς να αντιμετωπίσω εκείνες τις καταστάσεις υπό τις οποίες είχα βρεθεί. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο αναφέρθηκα πριν.. Μαθαίνω από τα λάθη μου... Εντάξει, το εμπεδώσαμε αυτό. Για προχώρα... Θέλω να σταματήσω να σκέφτομαι τον εαυτό μου με ταμπέλες, που έχουν εφεύρει κάποιοι άλλοι κάπου αλλού που ούτε που με ήξεραν και θεωρητικά ξέρουν τι θέλω και τι ΕΊΜΑΙ στην τελική! Και μετά; Θέλω να βρω έναν άνθρωπο που στα μάτια του να βλέπω αυτό ακριβώς: αποδοχή για οτιδήποτε και αν προκύψει σε αυτή την πορεία της αναζήτησής μου. Μια συντροφιά, ένα χέρι να κρατώ και να ξέρω πως δε θα με σπρώξει μακριά ότι και να γίνει. Όχου πάλι τα ρομαντικά... Δεν μίλησα μόνο για ρομαντικά, αλλά και για τις φιλίες. Δυστυχώς τον τελευταίο χρόνο οι καλύτεροί μου φίλοι βρίσκονται αρκετά μακριά, και όσο και να συνομιλούμε αυτό το κενό καλύπτεται δύσκολα.. Ναι, καταλαβαίνω τι λες.. Αλλά δε νομίζεις ότι το παρατραβήξαμε για σήμερα; Πάνω από μια σελίδα γράψαμε στο word…

Και που είσαι ακόμα...

Οραματίσου..

Πριν από λίγο γύρισα από μια σύντομη βόλτα στην παραλία, και συγκεκριμένα από τον Άλιμο. Η αλήθεια είναι πως είχα πολύ καιρό να περάσω από εκείνες τις περιοχές, και η σημερινή μέρα δεν αποτελεί κάποια φοβερή εξαίρεση γιατί δεν πήγα κατά εκεί για βόλτα. Όταν, όμως, είδα την θάλασσα να αντανακλά αυτό το φοβερό και περίεργο φως που έχει σήμερα, δε χρειάστηκε τίποτε άλλο για να καταλάβω πόσο μου λείπει η έστω και μικρή βόλτα εκεί κάτω. Ακούγοντας madrugada παράλληλα, με βοήθησε να ταξιδέψω πολύ μακριά..

Δεν μπορώ παρά να πω πως ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Μία σκέψη απασχολούσε το μυαλό μου από τότε που ξύπνησα: πόσο βασανιστική μπορεί να γίνει για έναν άνθρωπο η σκέψη "θα μπορούσε". Θα μπορούσαν τα πράγματα να ήταν καλύτερα, θα μπορούσαμε να ήμαστε για περισσότερο καιρό μαζί, θα μπορούσε το ένα, θα μπορούσε το άλλο. Πόσο ασήμαντος και ανίσχυρος αισθάνεσαι όταν ακούς κάτι τέτοιο; Το συγκεκριμένο που άκουσα εγώ, "θα μπορούσαμε να ήμαστε για περισσότερο καιρό μαζί...", με χτήπησε από το πουθενά. Ειδικά όταν το ακούς από τον άνθρωπο που κάποτε είχες αγαπήσει περισσότερο από τον οποιοδήποτε. Ακόμα και όλα τα αισθήματα να έχουν εξανεμιστεί, ακόμα και να διατηρείτε μια άψογη φιλική σχέση, κάτι τέτοιες δηλώσεις δε μπορούν παρά να σε στείλουν αδιάβαστο.

Εκεί, όμως, βγαίνει στην επιφάνεια το μεγαλύτερο όπλο που μπορεί να αποκτήσεις κάποιος: να τα έχει καλά με τον εαυτό του και να αντιλαμβάνεται τη θέση του και τις δυνατότητές του. Δεν πρόκειται εγώ να αποκτήσω τύψεις γιατί "θα μπορούσαμε να είμαστε για περισσότερο καιρό μαζί (αλλά!...)", δε θα το αφήσω να με απασχολήσει περισσότερο από όσο θα μου πάρει να ολοκληρώσω αυτή την ανάρτηση. Γιατί στην τελική, δε κάνει καθόλου καλό προπάντως στον εαυτό σου να κάθεσαι και να ξεψαχνίζεις το παρελθόν. Κρατάς τα σημαντικά και προχωράς· γιατί θα σε αγαπώ με έναν τρόπο που ποτέ κανείς δε θα καταλάβει, κατά πάσα πιθανότητα ούτε και εγώ θα το αντιληφθώ ολοκληρωτικά. Σε αγαπώ γιατί ήσουν η πλέον σοβαρή και μακροχρονη σχέση μου, σε αγαπώ για όλα αυτά που μου έδειξες και κυρίως για τον τρόπο που με έκανες να αγαπήσω τον εαυτό μου και να αντιληφθώ την αξία μου. Στάθηκες δίπλα μου σε ιδιαίτερα δύσκολες στιγμές, όταν εγώ δεν είχα ακόμα την απαιτούμενη ωριμότητα για να τις αντιμετωπίσω. Και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, είμαι εγώ εδώ για εσένα και όσο και να έχουν προσπαθήσει να το αλλάξουν αυτό, δε θα τους αφήσω να το καταφέρουν. Μοιραζόμαστε κάτι που ποτέ κανείς δε θα καταλάβει, και γι' αυτό και μόνο τολμώ να πω πως σε αγαπώ.

Πέρασα από το Ζάπειο, και πλέον τίποτα δε μου φαινόταν άσχημο. Οικογένειες πηγαίναν βόλτα και οι γονείς έπαιζαν με τα παιδιά τους, παρέες περπατούσαν και γελούσαν με σαχλά ανέκδοτα. Και εγώ εκεί, να περιπλανιέμαι, να προσέχω τον τρόπο με τον οποίο χουχουλιάζουν τα περιστέρια για να ζεσταθούν, να σκέφτομαι πόσο θα καύλωνα αν καθόμουν τσολιάς τόσες ώρες ακίνητος, να παρατηρώ και την παραμικρή αρχιτεκτονική ιδιαιτερότητα του κάθε κτηρίου, να κοιτάζω μπροστά να σα μην υπάρχει κανένα εμπόδιο, σα να μπορούσα να γυρίσω στον οποιοδήποτε περαστικό και να τον απαλύνω από όποια μάυρη σκέψη έχει ή είχε ποτέ..

Αειθαλής λοιπόν... γιατί πάντα δυνατός πρέπει να βγαίνεις. Και αυτό δεν είναι ευθύνη κανενός άλλου, αλλά είναι στο δικό σου χέρι, στον δικό σου έλεγχο. Και άσε τα "θα μπορούσε" και "θα έπρεπε" να απασχολήσουν κάποιον άλλον..

Αγαπητό blog

Αγαπητό blog,

Πρώτα από όλα, καλό μηνα! Το ξέρω ότι νιώθεις παραμελημένο τον τελευταίο καιρό. Έχω να ασχοληθώ μαζί σου τις 11 Φεβρουαρίου, και τότε απλά έκανα post ένα βίντεο, ούτε καν δηλαδή μπήκα στον κόπο να σου γράψω κάτι να μάθεις πως πηγαίνουν τα πράγματα στον έξω κόσμο. Αυτός είναι και ο λόγος που αποφάσισα σήμερα να σου γράψω για πρώτη φορά τόσο ευθέως.

Δεν σου έχω γράψει τόσο καιρό για έναν απλούστατο λόγο: ζω την ζωή μου. Έχω αρχίσει και βρίσκω καινούργιες κατευθύνσεις, άτομα έχουν μπει αλλά και έχουν φύγει από αυτήν με ταχύτατους ρυθμούς, που αισθάνθηκα πως αν καθόμουν απλά μέσα στο σπίτι και στα έγραφα όλα αυτά θα έχανα εγώ την ίδια μου την ζωή. Το ξέρω πως μπορεί να ακούγεται λίγο περίεργο, αλλά σκέψου και εσύ σε τη θέση βρίσκομαι: πρωτοετής φοιτητής, συνεχώς γνωρίζω κόσμο, ανακαλύπτω καινούργια πράγματα με τα οποία και ασχολούμαι όλο και πιο πυρετωδώς και γενικά δε στρώνω κώλο κάτω. Γι' αυτό και είναι τόσο δύσκολο να σε συνδυάσω και εσένα με όλα αυτά, τουλάχιστον με τον ρυθμό που έκανα παλαιότερα. (Βγήκε και το πρώτο μάθημα από τη σχολή, και από ό,τι όλα δείχνουν είμαστε σε καλό δρόμο [=)

Το χειρότερο, όμως, δίπλα σε όλα αυτά είναι και το γεγονός ότι έχουν επανέλθει κάποια αισθήματα -ή έστω κάποιες αναμνήσεις τους, δε μπορώ να είμαι σίγουρος ακόμα- για άτομα που έχουν φύγει από τη ζωή μου. Μου φαίνεται πως όλο και πιο συχνά παίζουν στο ραδιόφωνο τα τραγούδια με τα οποία τους/τις έχω συνδυάσει, αλλά ίσως και να είναι όλα στο μυαλό μου. Όταν καταφέρω και βγάλω κάποια άκρη, πίστεψέ με, δε θα αργήσεις να το μάθεις.

Μπορεί να σου φαίνεται πως ακόμα και ο τρόπος που σου γράφω εκφράζει μια ψυχρότητα. Ίσως και να είναι αλήθεια. Ίσως και να μην βρίσκω σε εσένα πλέον όλα εκείνα τα ενδιαφέροντα πράγματα που με τράβηξαν in the first place προς την πλευρά σου. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως σε απορρίπτω. Ίσως σημαίνει πως διανύω μια από εκείνες τις σπάνιες στιγμές της ζωής όπου αισθάνεσαι πως όλα πάνε καλά. Μπορεί να μην έχεις πάνω τους τον έλεγχο που θα ήθελες, αλλά υπάρχει μια τέτοια αίσθηση στον αέρα, ότι όλα πάνε δεξιά.. Ελπίζω να μην είναι η γνωστή νυνεμία πριν από την καταιγίδα, αλλά αυτό μόνο ο χρόνος μπορεί να το δείξει..

Νομίζω πως έκανα ξεκάθαρες τις θέσεις μου απέναντί σου. Θα τις δεις άλλωστε και εμπράκτως στο επόμενο διάστημα. Μέχρι την επόμενη φορά που θα ειδωθούμε και θα αισθανθώ την ανάγκη να σου γράψω, ευχήσου όλα να πάνε καλά!

Με πολλή αγάπη, ο δημιουργός σου!