But I need you to disprove my theory of the crows..

Η προηγούμενη ανάρτηση, έχω να πως ήταν ιδιαίτερα αρνητική. Και αυτό γιατί πέρασα μια φάση που και ψυχολογικά αλλά και σωματικά ήμουν ένα ράκος. Όπως, πάντα, όμως ,αυτές οι καταστάσεις καταλήγουν παρελθόν... Σε λίγο μόνο καιρό τόσα πολλά έχουν αλλάξει, και αυτό κυρίως γιατί έχουν μπει στη ζωή μου κάποια άτομα που φαίνεται σαν να έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να με κάνουν να αισθανθώ καλύτερα για τον εαυτό μου...

I'm losing my posture from time on my knees
They treat me so well

Είχα θίξει και παλαιότερα το θέμα της ανιδιοτέλειας, δηλαδή το κατά πόσο μπορεί κανείς να φροντίζει συνεχώς για τους άλλους, ίσως και σε τέτοιο βαθμό που να "ξεχνά" και τον εαυτό του. Είχα καταλήξει, λοιπόν, στο ακόλουθο συμπέρασμα. Τα άτομα που ακολουθούν αυτόν τον δρόμο στη ζωή τους συνήθως ανήκουν σε μια από αυτές τις κατηγορίες: οι πρώτοι έχουν αδελφωθεί με τον εαυτό τους σε τέτοιο βαθμό, που θέλουν να βοηθήσουν και τους υπόλοιπους να κάνουν ακριβώς το ίδιο, επειδή έχουν καταλάβει τα οφέλη αυτής της πορείας προς την αποδοχή του εαυτού. Οι δεύτεροι, ασχολούνται σε τέτοιο βαθμό με τα προβλήματα και τη ψυχοσύνθεση των άλλων (συνειδητά ή/και ασυνείδητα), ώστε να αναβάλουν συνεχώς να ασχοληθούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με τον εαυτό τους.

Cause I'll do anything
It's in my nature of service

Πλέον οδηγήθηκα όμως στη σκέψη πως στην ουσία οι δύο αυτές κατηγορίες δε διαφέρουν.. Γιατί τις περισσότερες φορές, τα άτομα που είναι 100% οκ με τον εαυτό τους απλά περιμένουν το κατάλληλο άνθρωπο για να βγάλουν στην επιφάνεια τα ενδεχόμενα προβλήματα και τις σκέψεις που και οι ίδιοι έχουν κάνει στην άκρη, για να οδηγηθούν στην αυτοεκπλήρωση.. Το να φτάσει κανείς στο σημείο να τα έχει πάρα πολύ καλά με τον εαυτό του, είναι ένας δύσβατος δρόμος, καθώς απαιτούνται ορισμένες θυσίες, για τις οποίες μπορεί και να μην είναι πάντα σύμφωνος αυτός που αποφασίζει να τις κάνει...

But I'll need you to disprove
My theory of the crows

Ένας φίλος μου είπε: "προσφέρω αγάπη, γιατί πιστεύω πως κάποτε θα την λάβω πίσω." Και αναρωτιέμαι, πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας, αν όλοι σκεφτόμασταν έτσι; Τι χρειάζομαι; Αγάπη; Πολύ ωραία λοιπόν, θα την προσφέρω απλόχερα για να την λάβω κάποτε πίσω.. Ακούγεται τόσο απλό..

Πόσοι είμαστε, όμως, διατεθειμένοι να περιμένουμε μέχρι τότε;