Οραματίσου..

Πριν από λίγο γύρισα από μια σύντομη βόλτα στην παραλία, και συγκεκριμένα από τον Άλιμο. Η αλήθεια είναι πως είχα πολύ καιρό να περάσω από εκείνες τις περιοχές, και η σημερινή μέρα δεν αποτελεί κάποια φοβερή εξαίρεση γιατί δεν πήγα κατά εκεί για βόλτα. Όταν, όμως, είδα την θάλασσα να αντανακλά αυτό το φοβερό και περίεργο φως που έχει σήμερα, δε χρειάστηκε τίποτε άλλο για να καταλάβω πόσο μου λείπει η έστω και μικρή βόλτα εκεί κάτω. Ακούγοντας madrugada παράλληλα, με βοήθησε να ταξιδέψω πολύ μακριά..

Δεν μπορώ παρά να πω πως ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Μία σκέψη απασχολούσε το μυαλό μου από τότε που ξύπνησα: πόσο βασανιστική μπορεί να γίνει για έναν άνθρωπο η σκέψη "θα μπορούσε". Θα μπορούσαν τα πράγματα να ήταν καλύτερα, θα μπορούσαμε να ήμαστε για περισσότερο καιρό μαζί, θα μπορούσε το ένα, θα μπορούσε το άλλο. Πόσο ασήμαντος και ανίσχυρος αισθάνεσαι όταν ακούς κάτι τέτοιο; Το συγκεκριμένο που άκουσα εγώ, "θα μπορούσαμε να ήμαστε για περισσότερο καιρό μαζί...", με χτήπησε από το πουθενά. Ειδικά όταν το ακούς από τον άνθρωπο που κάποτε είχες αγαπήσει περισσότερο από τον οποιοδήποτε. Ακόμα και όλα τα αισθήματα να έχουν εξανεμιστεί, ακόμα και να διατηρείτε μια άψογη φιλική σχέση, κάτι τέτοιες δηλώσεις δε μπορούν παρά να σε στείλουν αδιάβαστο.

Εκεί, όμως, βγαίνει στην επιφάνεια το μεγαλύτερο όπλο που μπορεί να αποκτήσεις κάποιος: να τα έχει καλά με τον εαυτό του και να αντιλαμβάνεται τη θέση του και τις δυνατότητές του. Δεν πρόκειται εγώ να αποκτήσω τύψεις γιατί "θα μπορούσαμε να είμαστε για περισσότερο καιρό μαζί (αλλά!...)", δε θα το αφήσω να με απασχολήσει περισσότερο από όσο θα μου πάρει να ολοκληρώσω αυτή την ανάρτηση. Γιατί στην τελική, δε κάνει καθόλου καλό προπάντως στον εαυτό σου να κάθεσαι και να ξεψαχνίζεις το παρελθόν. Κρατάς τα σημαντικά και προχωράς· γιατί θα σε αγαπώ με έναν τρόπο που ποτέ κανείς δε θα καταλάβει, κατά πάσα πιθανότητα ούτε και εγώ θα το αντιληφθώ ολοκληρωτικά. Σε αγαπώ γιατί ήσουν η πλέον σοβαρή και μακροχρονη σχέση μου, σε αγαπώ για όλα αυτά που μου έδειξες και κυρίως για τον τρόπο που με έκανες να αγαπήσω τον εαυτό μου και να αντιληφθώ την αξία μου. Στάθηκες δίπλα μου σε ιδιαίτερα δύσκολες στιγμές, όταν εγώ δεν είχα ακόμα την απαιτούμενη ωριμότητα για να τις αντιμετωπίσω. Και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, είμαι εγώ εδώ για εσένα και όσο και να έχουν προσπαθήσει να το αλλάξουν αυτό, δε θα τους αφήσω να το καταφέρουν. Μοιραζόμαστε κάτι που ποτέ κανείς δε θα καταλάβει, και γι' αυτό και μόνο τολμώ να πω πως σε αγαπώ.

Πέρασα από το Ζάπειο, και πλέον τίποτα δε μου φαινόταν άσχημο. Οικογένειες πηγαίναν βόλτα και οι γονείς έπαιζαν με τα παιδιά τους, παρέες περπατούσαν και γελούσαν με σαχλά ανέκδοτα. Και εγώ εκεί, να περιπλανιέμαι, να προσέχω τον τρόπο με τον οποίο χουχουλιάζουν τα περιστέρια για να ζεσταθούν, να σκέφτομαι πόσο θα καύλωνα αν καθόμουν τσολιάς τόσες ώρες ακίνητος, να παρατηρώ και την παραμικρή αρχιτεκτονική ιδιαιτερότητα του κάθε κτηρίου, να κοιτάζω μπροστά να σα μην υπάρχει κανένα εμπόδιο, σα να μπορούσα να γυρίσω στον οποιοδήποτε περαστικό και να τον απαλύνω από όποια μάυρη σκέψη έχει ή είχε ποτέ..

Αειθαλής λοιπόν... γιατί πάντα δυνατός πρέπει να βγαίνεις. Και αυτό δεν είναι ευθύνη κανενός άλλου, αλλά είναι στο δικό σου χέρι, στον δικό σου έλεγχο. Και άσε τα "θα μπορούσε" και "θα έπρεπε" να απασχολήσουν κάποιον άλλον..