How soon is now?

Ναι, είμαι ακόμα εδώ.

Και από ό,τι φαίνεται, είναι ακόμα στιγμές που αισθάνομαι την ανάγκη να επιστρέφω εδώ.

Εδώ, σε έναν χώρο στον οποίο έχω εκφράσει τον εαυτό μου όπως δεν έχω καταφέρει να το κάνω ακόμα σε κανέναν άνθρωπο.

Σήμερα κάποιες συγκυρίες με έφεραν σε έναν χώρο, ένα μαγαζί, στο οποίο είχα να πάω αρκετό καιρό και ακόμα περισσότερο καιρό να πάω και να περάσω καλά. Μου είπαν καλοί φίλοι/ες να πάω, και λέω. πάει στο διάολο, θα ακολουθήσω και θα περάσω καλά.

Όλα καλά! Είπα θα περάσω καλά, και το κυνήγησα και το κατάφερα! Για να γράφω πάλι εδώ, όμως, προφανώς κάτι συνέβη... Συνέβη πως βλέποντας δύο νέα άτομα να βιώνουν τη στιγμή, με το να φιλιούνται και να παθιάζονται, χωρίς σκέψη για το αν θα υπάρχει αύριο/χθες/μετά - φτάνει που υπάρχει το τώρα, το σε θέλω και με θες, ένιωσα κάτι τόσο οικείο αλλά συνάμα τόσο απόμακρο.

To έχω νιώσει και εγώ. Απλά τους έβλεπα, και κάτι μέσα μου πόνεσε. Ένιωσα την αρχή ενός μικρού πένθους, αυτού του συναισθήματος που βιώνεις ότι αφήνεις πίσω ένα κομμάτι της ταυτότητάς σου, ένα κομμάτι του εαυτού σου - αυτού που ήξερες καλύτερα από όλους μέχρι εκείνη τη στιγμή. Πότε πέρασε ο καιρός, πότε άλλαξαν τα πράγματα; Κάποτε ήμουν εγώ σε αυτή τη θέση. Δεν το είχα σκεφτεί ότι κάτι τέτοιο θα μου έχει λείψει.

Αλλά να που το σκέφτομαι στις 6 το πρωί.

Και για άλλη μια φορά χτυπάει στην πόρτα το τερατάκι της ζήλιας, σαν μια ακόμα υπενθύμιση του "έχεις μεγαλώσει πριν την ώρα σου". Και όπως έχει φανεί αυτό, μπορεί να είναι πάρα πολύ καλό, αλλά και πολύ πιεστικό. Και πολύ κακό.

Δεν έπρεπε να γίνει έτσι. Πιέστηκα από συνθήκες να μεγαλώσω.

Και τώρα πονάει που βλέπω σε άλλους τον εαυτό μου που δεν πρόλαβα να βιώσω...

It's myself I fear the most

Για ακόμα μια φορά αισθάνομαι πως θέλω να βαρέσω το κεφάλι μου στο γραφείο μου μέχρι που να σπάσει. Η καρδιά χτυπά δυνατά εδώ και δύο ημέρες και αυτή η αίσθηση της στενοχώριας δεν λέει να φύγει. Σαν να θέλεις μόνιμα να κλάψεις αλλά να μην σου βγαίνει. Ακούς λυπητερή μουσική, σκέφτεσαι πράγματα που μπορεί να σε κάνουν να κλάψεις, με σκοπό όλο αυτό που έχει συσσωρευτεί μέσα σου να βγει προς τα έξω! Δεν τα καταφέρνεις όμως....

Καιρό έχω να γράψω. Είναι πλέον προφανές πως γράφω όταν δεν αισθάνομαι καλά, όταν κάποια πράγματα θέλω να τα βγάλω από μέσα μου και δεν ξέρω με ποιον άλλον τρόπο να το κάνω πέραν από αυτόν. Σαν να βρίσκομαι εδώ σε ένα καταφύγιο, που απλά μπορώ να βγάλω πράγματα χωρίς να με νοιάζει που θα φτάσουν. Εδώ δεν μπορούν να πληγώσουν. Εδώ δεν έχουν φωνή.

Κατάφερα για ακόμα μια φορά να αφήσω τις ανασφάλειές μου και την προσπάθειά μου να μην αφήσω κανέναν να δει πίσω από τον -κατά τα άλλα- τέλεια δομημένο και χτισμένο εαυτό μου να με οδηγήσει για ακόμα μια φορά σε αυτή την κατάσταση. Βιαστική απόφαση που μετανιώνεις σε ελάχιστες ώρες. Φόβος να κοιτάξεις τα πραγματικά συναισθήματά σου και ελπίδα να τα κρύψεις όσο καλύτερα μπορείς προβάλλοντας κάτι το τέλειο και πάλι, κάτι το αλώβητο. Κάτι που σε βοηθάει να μην χάσεις τον έλεγχο. Στην τελική γι αυτό δεν ζείς; Αυτό δεν σου είπε και η ψυχολόγος; Μεγαλώνοντας έχεις μάθει να έχεις τον έλεγχο, και θα κάνεις τα πάντα για να μην αλλάξει ποτέ αυτό.

Μα καλά, σε ρώτησε, δεν σε κουράζει πολύ να προσπαθείς συνέχεια να το καταφέρεις αυτό;

Δεν έχεις ιδεά πόσο πολυ με κουράζει και με πονάει αυτό, είναι η απάντηση. Σαν να έχω τυλίξει από μόνος μου τον εαυτό μου με έναν μανδύα με αγκάθια, και απλά ενώ το ξέρω πως με πονάει και ότι μου κάνει ζημιά, νιώθω όμως τόσο άνετα μέσα του που δεν θέλω να τον αλλάξω. Το ξέρω πως με πονάει, αλλά 'αυτός είμαι'.

Σου μίλησα αρκετά τους τελευταίους μήνες για το πως βλέπω τον εαυτό μου. Τόσα χρόνια και τόσο καιρό έχτιζα πολύ ωραία τα τείχη γύρω από τον εαυτό μου.Πολλά τείχη σε πολλά χρώματα, μεγέθη και σχήματα. Από πολλά υλικά και σε διαφορετικές αποστάσεις μεταξύ τους. Η άμυνά μου λέει το μικρό ανθρωπάκι που ζει στο μυαλό μου. Μέσα σε αυτόν τον χώρο, λοιπόν, ο οποίος και φυσικά και είναι ένας τέλειος κύκλος, ξέρω ακριβώς πού βρίσκεται τι: σαν ένα δωμάτιο που κάθεσαι στη μέση και ξέρεις ακριβώς που βρίσκονται τα έπιπλα και τα πράγματά σου, τα έχεις αφήσει εκεί ακριβώς που τα θέλεις. Ούτε χιλιοστό παρά δίπλα. Και τότε αρχίζεις σιγά σιγά να γνωρίζεις έναν άνθρωπο καλύτερα,  αυτός να προσπαθεί να σε γνωρίσει επίσης. Σιγά σιγά, στον χώρο σου αισθάνεσαι νέα πράγματα, τα οποία δεν ξέρεις. Μετά από λίγη σκέψη καταλαβαίνεις πως δεν είναι δικά σου, αλλά δικά του...

Τα βλέπεις στον χώρο, και αισθάνεσαι να σε πνίγουν. Κάνεις αρχικά σπασμωδικές κινήσεις για να τα απομακρύνεις από τον χώρο σου. Άλλες φορές τα καταφέρνεις, και άλλες όχι. Φυσικά και πνίγεσαι. Χάνεις τον έλεγχο μέσα στον δικό σου χώρο; Πώς και αφήνεις τον εαυτό σου να το κάνει αυτό;

Τινάζεσαι προσπαθώντας να βγάλει ό,τι ξένο και παρείσακτο υπάρχει, και σε κάποια στιγμή τα καταφέρνεις. "σε βλέπω μόνο σαν φίλο, δεν αισθάνομαι πια ρομαντισμό ανάμεσά μας".

Καλά όλα αυτά... Σιγά σιγά, όμως, αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως σου λείπει ο χώρος όπως ήταν: ένα σύνολο από δικά σου και δικά του πράγματα. Τα δικά του είχες αρχίζει σιγά σιγά να τα βάζεις στην θέση τους, να τα ταιριάζεις με τα δικά σου, και γενικά να τα αισθάνεσαι όλο και λιγότερο απειλητικά και πιεστικά.

Παρόλα αυτά, εσύ τινάχτηκες!

Και μετά νιώθεις κάτι να λείπει.

Και πονάει το στομάχι. Και θες να κλάψεις και δεν σου βγαίνει. Και θες να τα παρατήσεις όλα και να φύγεις.

Αλλά δεν μπορείς.

Και είσαι εδώ και γράφεις... 

Χρονίσαμε...

Κοίταζα σήμερα μερικές παλιές σου φωτογραφίες. Μερικές από τον αρραβώνα, από χριστουγεννιάτικες και οικογενειακές μαζώξεις, από διακοπές. Όλες από τις ευτυχισμένες περιόδους της ζωής σου. Νομίζω πως ποτέ μου δεν είχα την ευκαιρία να συνειδητοποιήσω το πόσο όμορφη πραγματικά ήσουν. Θυμάμαι τον εαυτό μου να σκέφτεται πως αν ήμασταν στην ίδια ηλικία και σε γνώριζα ως συνομήλικη, αν θα σε προσέγγιζα για να κάνουμε παρέα. Συχνά, η απάντηση που έδινα ήταν αρνητική. Φθάνοντας πλέον στον ένα χρόνο αφού έφυγες, συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο το πόσο τελικά πραγματικά μοιάζαμε. Σιγά σιγά γίνονται περισσότερο κατανοητά πολλά πράγματα που σε έβλεπα να κάνεις και να λες και δεν έβγαζαν νόημα. 

Δεν νομίζω να ξεχάσω ποτέ εκείνη την νύχτα, εκείνο το τηλεφώνημα. Το πώς έκλαιγα με αναφιλητά στην κουζίνα της εστίας με την Λιάνα δίπλα μου, και το πότε, χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα να αγκαλιάζω τον αδερφό μου στο αεροδρόμιο. Οι άντρες της οικογένειας, οι εναπομείναντες, προσπαθούσαμε να καταλάβουμε το τι ακριβώς είχε συμβεί. Αδύνατο. Περίεργο. Ό,τι και να μου έλεγε ο οποιοσδήποτε, αισθανόμουν εκτός τόπου και χρόνου. Σαν να πήρες μαζί σου ένα κομμάτι του εαυτού μου όταν έφυγες. Το πήρες, για να το κρατάς και να με σκέφτεσαι πού και πού εκεί που είσαι τώρα. Το σφίξιμο όταν είδα για πρώτη φορά το άδειο κρεββάτι σου, και άφησα πάνω στο μαξιλάρι σου το βινύλιο που αγόρασα για εσένα στην Εσθονία και δεν κατάφερα ποτέ να στο δώσω. Δεν το έχω ανοίξει ακόμα. Δεν ξέρω γιατί. Ακόμα εκεί είναι, και σε περιμένει. Κοιτάζω το κείμενο που είχα γράψει όταν είχα μάθει τα νέα. Πολλά πράγματα που έγραψα τα αισθάνομαι ακόμα, και νομίζω θα τα έχω στο μυαλό μου για πάντα. Τα κατάφερνες και με κάποιον μαγικό τρόπο έκανες όλους τους ανθρώπους γύρω σου να χαμογελάνε, ακόμα και αν είχες σταματήσει για αρκετά χρόνια να χαμογελάς εσύ η ίδια. Γιατί ρε γαμώτο; Τόσο ξαφνικά… Δεν πρόλαβα ούτε από κοντά να σε δω για τελευταία φορά, ούτε να σου πω ένα αξιοπρεπές αντίο. Χωρίς να το καταλάβω ξαφνικά μου είπαν πως δεν θα σε ξαναδώ ποτέ μου. Πως δεν θα ξανακούσω την φωνή σου. Πως δεν θα κάτσουμε ξανά να δούμε μια ταινία, με εσένα να προσπαθείς να μάθεις πώς να ρυθμίζεις το DVD για χιλιοστή φορά.

Θυμάμαι την ημέρα εκείνη που έπρεπε να πω το τελευταίο αντίο.. Ήθελα να σηκωθώ και να πω μονάχα μια πρόταση. Σηκώθηκα. Αισθάνθηκα πως το σφίξιμο που είχα στο στομάχι και στην κοιλιά θα είχαν ως αποτέλεσμα το να καταρρεύσω. Αλλά έπρεπε να πω αυτό που είπα την προηγούμενη νύχτα στον Νικόλα, όταν καθόμασταν και οι 2 στο δωμάτιό σου και κοιτάζαμε το άδειο κρεβάτι. Κάτι που δεν είναι παρά η αλήθεια. Το πώς, ενώ τα τελευταία χρόνια αισθανόσουν πως όλοι σε έχουν εγκαταλείψει, δεν ήσουν μόνη. Πραγματικά ΔΕΝ ήσουν μόνη. Μακάρι να είχες την ευκαιρία να δεις με καθαρό το μυαλό σου το πόες ζωές άγγιξες, το πόσου ανθρώπους βοήθησες σε πραγματικά δύσκολες στιγμές. Το είχες βάλει στόχο και κατάφερες να μαζέψεις τις συμμαθήτριές σου από το σχολείο σου και έτσι έφερες την μία στη ζωή της άλλης, κάτι για το οποίο όλες ξέρω πως θα είναι ευγνώμονες. Μέσα από τις δικές σου αδυναμίες κατάφερες να μεγαλώσεις δύο πραγματικά δυνατά παιδιά, τα οποία θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να ζήσουν με τις αρχές που τους έδωσες. Γινόσουν χαλί να σε πατήσουν όλοι, και ποτέ δεν κοίταζες τον εαυτό σου όταν οι άλλοι βρισκόταν σε ανάγκη. Μας έμαθες να εκφραζόμαστε μέσα από την μουσική, την αγάπη για την οποία μετέδωσες και σε εμάς και με το παραπάνω.

Nothing I said nothing can take away these blues `cause nothing compares to you. It's been so lonely without you here. Like a bird without a song. Nothing can stop these lonely tears from falling. Tell me baby where did I go wrong. Aall the flowers that you planted, mama in the back yard, all died when you went away. I know that living with you baby was sometimes hard, but I'm willing to give it another try. Nothing compares to you. 
 Yesterday, all my troubles seemed so far away. Now it looks as though they're here to stay. Oh, I believe in yesterday. Suddenly, I'm not half the man I used to be... There's a shadow hanging over me. Oh, yesterday came suddenly. Why she had to go I don't know she wouldn't say. I said something wrong, now I long for yesterday..Now I need a place to hide away Oh, I believe in yesterday. 
 Σου γράφω πάλι από ανάγκη, η ώρα πέντε το πρωί. Το μόνο πράγμα που 'χει μείνει όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ. Τι να τις κάνω τις τιμές τους, τα λόγια τα θεατρικά; Μες στην οθόνη του μυαλού μου, χάρτινα είδωλα νεκρά. Να μ' αγαπάς. Όσο μπορείς να μ' αγαπάς. Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη, βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό. Κι ίσως η ασκήμια του να φύγει, μόλις πλυθώ και ξυριστώ. Βρωμάει η ανάσα απ' τα τσιγάρα, βαραίνει ο νους σου απ' τα πολλά. Στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα σε φέρνει ακόμα πιο κοντά. Να μ' αγαπάς. Όσο μπορείς να μ' αγαπάς. Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα η ανάγκη μου δεν σταματά, σαν το πουλί πάνω στο σύρμα, σαν τον αλήτη που γυρνά. Θέλω να 'ρθεις και να μ' ανάψεις το παραμύθι να μου πεις, σα μάνα γη να μ' αγκαλιάσεις σαν άσπρο φως να ξαναπεί. 

 Καληνύχτα μαμά. Σε αγαπώ. 

 Ελπίζω να με βλέπεις και να νιώθεις περήφανη για εμένα.

Kafka On Shore

Έχω καιρό να γράψω.
Φυσικά και έχω καιρό να γράψω.
Για να αποφασίσω να γράψω κάτι, ή ακόμα και για να επισκεφτώ το ιστολόγιό μου, σημαίνει πως κάτι ιδιαίτερο έχει γίνει και θα ήθελα να το γράψω για να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Σήμερα δεν έχει γίνει κάτι το ιδιαίτερο, αλλά είναι γεγονός ότι αισθάνομαι πως θέλω να βγάλω πράγματα από μέσα μου.

Όλοι δεν το νιώθουμε αυτό ανά καιρούς; Ειδικά αυτές τις ημέρες που έχουμε φθινόπωρο, σχετικό κρύο, γίνεται αισθητός ο σταδιακός περιορισμός της ημέρας και η υπερίσχυση της νύχτας, και τα σύννεφα δεν βοηθούν ιδιαίτερα.

Αισθάνομαι κουρασμένος. Αισθάνομαι πως, όπως στερήθηκα την εφηβεία μου και μέρος της παιδικής μου ηλικίας, έτσι στερούμαι και τώρα πολλά από τα στοιχεία που θα έπρεπε να έχω ως άνθρωπος 21 χρονών (που θεωρούμαι δηλαδή νεαρός ενήλικας). Γιατί αισθάνομαι τέτοια κούραση; Το μυαλό μου είναι βαρύ σαν να έχει 12 χρόνια παραπάνω ζωής από εμένα, και αισθάνομαι πως δεν υπάρχει κάτι που να μπορώ να κάνω για να το αλλάξω αυτό. Γιατί είναι άλλο να μην σου αρέσουν μόνο κάποια από τα πράγματα που συμβαίνουν στην ζωή σου και να έχεις την αισιοδοξία ότι μπορείς να τα αλλάξεις, και άλλο να σου έρχονται το ένα μετά από το άλλο και να αισθάνεσαι ότι πνίγεσαι, και ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να το αλλάξεις αυτό.

Μου προτείνανε να βάλω κάτι τις προτεραιότητές μου, να δω το τι ζητώ από την ζωή μου, από το στάδιο της ζωής στο οποίο βρίσκομαι, και να καθοριστεί έτσι η πορεία που πρέπει να ακολουθήσω. Εύκολο να το λες, ίσως όχι και τόσο εύκολο να το κάνεις.

Αισθάνομαι άβολα με το σώμα μου. Αισθάνομαι άσχημα με την ζωή μου. Κατά πάσα πιθανότητα αύριο/μεθαύριο/σε κάποια φάση θα αισθάνομαι καλύτερα, αλλά αυτή την στιγμή δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο.

Θέλω να σπάσω τα δεσμά μου.

Πνίγομαι....

We’re so caught up in our everyday lives that events of the past, like ancient stars that have burned out, are no longer in orbit about our minds. There are just too many things we have to think about every day, too many new things we have to learn. New styles, new information, new technology, new terminology … But still, no matter how much time passes, no matter what taked place in the interim, there are some things we can never assign to oblivion, memories we can neverrub away. They remain with us forever, like touchstone. 

HARUKI MURAKAMI - KAFKA ON SHORE

Anna Who Was Mad - Anne Sexton

Anna who was mad, 

 I have a knife in my armpit. 

When I stand on tiptoe I tap out messages. 

Am I some sort of infection? 

 Did I make you go insane? 

 Did I make the sounds go sour? 

 Did I tell you to climb out the window? 

 Forgive. Forgive. 

Say not I did. 

Say not. 

Say. 

 Speak Mary-words into our pillow. 

Take me the gangling twelve-year-old into your sunken lap. 

Whisper like a buttercup. 

Eat me. Eat me up like cream pudding. 

Take me in. 

Take me. 

Take. 

Give me a report on the condition of my soul. 

Give me a complete statement of my actions. 

Hand me a jack-in-the-pulpit and let me listen in. 

Put me in the stirrups and bring a tour group through. 

Number my sins on the grocery list and let me buy. 

Did I make you go insane?

Did I turn up your earphone and let a siren drive through? 

Did I open the door for the mustached psychiatrist who dragged you out like a gold cart? 

Did I make you go insane? 

From the grave write me, Anna! 

You are nothing but ashes but nevertheless 

pick up the Parker Pen I gave you. 

Write me. 

Write.

Λύτρωση

Βρίσκομαι σε μια χώρα όπου η νύχτα πέφτει γύρω στις 11 το βράδυ και ο ήλιος ανατέλλει στις 3μιση το πρωί. Μου κάνει τόση εντύπωση, που το σώμα μου δεν μπορεί να συνηθίσει αυτήν την διάρκεια της ημέρας.. Ξυπνάω όταν είναι 5 το πρωί και αισθάνομαι πως είναι 12 το μεσημέρι, η ώρα πηγαίνει 10 το βράδυ και αισθάνομαι σαν να είναι 7 το απόγευμα. 

Με τον ίδιο τρόπο, όμως, έχει αλλάξει η ζωή μου. Κάποια πράγματα που κάποτε ήταν τυλιγμένα στο σκοτάδι, πλέον βρίσκονται στο φως. Ενώ βρίσκομαι στην αρχή της ζωής μου, αισθάνομαι πως έχω τραβήξει έναν πολύ μεγάλο και σκληροτράχηλο δρόμο. Η μεταφορά αυτή μπορεί να φαντάζει παράξενη, αλλά είναι γεγονός πως έτσι αισθάνομαι. Όπως είναι γνωστό, όμως, άλλο το πώς νιώθεις και άλλο το πως σκέφτομαι. Σκέφτομαι πως η ζωή μου ήταν σκληρή, αλλά είμαι περήφανος για τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώθηκα μέσα σε αυτήν. Είμαι 20 χρονών, και έχω μαζέψει εμπειρίες που μερικοί δεν μαζεύουν παρά μέχρι τα 40 τους, ή και ποτέ.

Αλλά όσο ενδιαφέρον και να είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτό το συνονθύλευμα με έχει διαμορφώσει σε αυτό που αντικρίζω όταν κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέπτη, δεν μπορεί παρά να έρχεται με κάποιο τίμημα. Και όμως, υπάρχει. Μπορεί να είμαι μόνο 20, αλλά σίγουρα το μυαλό μου δεν ανταποκρίνεται στην πραγματική μου ηλικία. Και αυτή η ασυμφωνία ψυχής και σώματος με κάνει ανά καιρούς να αισθάνομαι κουρασμένος, φθαρμένος, εκτός τόπου και χρόνου. Και ένα μέρος της αίσθησης αυτής προέρχεται από το γεγονός ότι δεν μπορώ να μοιραστώ την εμπειρία αυτής της φθοράς με τα κοντινά μου άτομα, γιατί δεν θα καταλάβουν. Τα βιώματά μας μας χωρίζουν. Φυσικά και είναι και θα είναι δίπλα μου, όπως και θα είμαι και εγώ δίπλα σε αυτά. Αλλά δεν είναι το ίδιο. Οι περισσότεροι δεν έχουν βιώσει την αγωνία της επιβίωσης με τον τρόπο που την βιώνω εγώ, γιατί απλά δεν είχαν αυτές τις εμπειρίες που σε σπρώχνουν στην άλλη άκρη της γραμμής, και θέλεις/δεν θέλει μεγαλώσεις, ωριμάζει, αλλάζεις.

Αλλά εκείνη η στιγμή που -ευτυχώς ή δυστυχώς- θα αντιμετωπίσουν κάποια από τα πράγματα που τόσο 'απλόχερα' μου χάρισε η ζωή, θα είμαι εκεί για να τους δείξω πως δεν είναι μόνοι σε αυτό γιατί ξέρω ακριβώς το τι περνάνε.

Και έτσι θα έρθει η λύτρωσή μου.

Αμήν...

Ανασκόπηση συναισθημάτων (erasmus)

Αυτές τις ημέρες με πιάνει συχνά ένας κόμπος στο στομάχι. Μια αίσθηση μελαγχολίας έχει κάνει μόνιμη κατοικία της το στήθος μου και μου το υπενθυμίζει σε κάθε ανάσα που παίρνω. Μόλις σήμερα συνειδητοποίησα το γιατί.

Ο λόγος είναι πάρα πολύ απλός: μου λείπει η Αθήνα.

Δεν θα μπορούσα να είμαι παραπάνω ευτυχισμένος από την απόφασή μου να πάω erasmus στο εξωτερικό. Το να περάσω 10 μήνες σε μια χώρα ολότελα διαφορετική από την Ελλάδα μου έδωσε την ευκαιρία να ανοίξω το μυαλό μου, να προβληματιστώ για ό,τι είχα μάθει μέχρι σήμερα, να ενοχληθώ από την αντίληψη που μου είχαν φυτέψει στο μυαλό ότι δεν μπορώ να είμαι φίλος με άτομα από την Τουρκία ή τα Σκόπια γιατί έχουμε διαφορετικές πολιτικές θέσεις. Έμαθα να εκτιμώ την γαλήνη που σου προσφέρει ένα μεγάλο ποτάμι να ρέει στο κέντρο της πόλης, το να ξαπλώνεις στο γρασίδι με φίλους που δεν ξέρεις πότε θα ξαναδείς και γι'αυτό μαθαίνεις να εκτιμάς κάθε στιγμή μαζί τους. Ναι. Έμαθα να εκτιμώ τις μικρές στιγμές, αυτές που υπάρχουν για λίγο αλλά σε σημαδεύουν για πολύ καιρό.

Δέκα μήνες στην Λιθουανία. Παράλληλα ταξίδια σε όλη την ανατολική Ευρώπη, που τόσο λίγα μαθαίνουμε γι'αυτήν στο σχολείο. Άνθρωποι που κουβαλάνε βαρύ ακόμα το φορτίο της Σοβιετικής εποχής, τόσο στης ψυχή τους, όσο και στην νοοτροπία τους. Ξενοφοβία, ομοφοβία... γενικά φοβία προς το διαφορετικό, το ξένο, το 'όχι από εδώ'. Ποτέ δεν θα ξεχάσω το βλέμμα εκείνης της κυρίας όταν μίλαγα στα ελληνικά στο κινητό μου μέσα στο λεωφορείο, ή τα παιδιά στον κεντρικό δρόμο που κορόιδευαν την JiYoung επειδή ήταν σχιστομάτα.

Αυτή η χρονιά με έχει αλλάξει, όσο καμία άλλη μέχρι τώρα στην ζωή μου. Μέσα σε δέκα μήνες βίωσα την ευτυχία, τον έρωτα, τον θάνατο, την έλλειψη ευθυνών και βάρους, τα όριά μου, και ικανότητες που ποτέ μου δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να αποκτήσω. Πλέον έχω φίλους στις 4 άκρες του κόσμου, που θα με περιμένουν να επισκεφτώ την οικογένειά τους, το σπίτι τους, την κουλτύρα τους. Δεν θα μπορούσα να αισθάνομαι πιο ευλογημένος...

Και τώρα όλα πλησιάζουν στο τέλος. Εικοσιοχτώ ημέρες έχουν απομείνει προτού επιβιβαστώ στο αεροπλάνο, και πω Viso Gero στην Λιθουανία, στο Βίλνιους, στην εστία μου στην Olandu Gatve, στους φίλους μου και στο erasmus...

Και αισθάνομαι όλο και πιο έτοιμος να γυρίσω στην χώρα που όλοι μισούμε να αγαπάμε, και αγαπάμε να μισούμε.

Έρχομαι. :)
___________________________________________________
Σήμερα είναι άλλη μία από τις κλασσικές μέρες που θα έπρεπε να διαβάσω, αλλά πολύ απλά είναι αδύνατο. Ξεκίνησα, λοιπόν, να άνω ένα ξεκαθάρισμα σε κάποια παλιά αρχεία που έχω στον υπολογιστή μου. Ανακάλυψα, λοιπόν, ένα αρχείο WORD που μου είχε στείλει ένα φίλος πριν από μισό χρόνο.

Ο Δ. λοιπόν, μου έστειλε το κείμενο αυτό που μιλούσε για τον έρωτα που βίωνε με τόσο γλυκά λόγια, αλλά και τον πόνο του χωρισμού, που μπορεί να κάνει πολλούς να ζηλέψουν την καθαρότητα που είχε η ματιά του στον κόσμο. Διαβάζοντάς το, όμως, αυτό που μου έκανε εντύπωση παραπάνω από ό,τι περίμενα είναι το πόσο φαίνεται να έχει επηρεαστεί από το στυλ που γράφω και εγώ κείμενα στο ιστολόγιό μου. Το ξέρω πως διαβάζει τα κείμενά μου από τότε που τον γνώρισα, δεν μπορούσα όμως ποτέ να φανταστώ το πόσο θα μπορούσε ένα κείμενο που έραψα σε κατάσταση οίστρου να επηρεάσει έναν άλλον άνθρωπο, έναν φανταστικό μου φίλο. Νιώθω κάτι παραπάνω από ευγνωμοσύνη που μοιράστηκε μαζί μου αυτήν του την αλήθεια. Σε ευχαριστώ.

Συναντηθήκαμε στον σταθμό νωρίς το απόγευμα, με ξενάγησες, ήπιαμε τσάι δίπλα στη θάλασσα, και φάγαμε πίτσα μαργαρίτα (που δεν ήθελα). Δε σταματούσαμε να μιλάμε. Για τις οικογένειες μας, τη ζωή μας, τα όνειρα μας.  Συζητήσεις που χαμε ξανακάνει διαδικτυακά, αλλά πλέον ήταν διαφορετικά. Καθίσαμε στις κούνιες αργά το απόγευμα με τη δύση του ήλιου. Φαινόταν και το φεγγάρι. Σου μίλησα για το φεγγάρι, πολύ. Και μετά ήρθε το πρώτο φιλί, μαζί με το πρώτο λουλούδι, και την υπόσχεση ότι θα ξαναβρεθούμε. Περιμέναμε στον σταθμό να φύγει το τρένο (Όπως και τη τελευταία μέρα που σε είδα) και μου κράταγες το χέρι. Με θλίβουν τα τρένα, οι σταθμοί. Η αναμονή όταν θέλεις να γίνει παντοτινή και συνάμα τη μισείς. Το σφύριγμα για την επιβίβαση και η τελευταία ματιά που ρίχνεις σαν να προσπαθείς να παγώσεις τον χρόνο.. Και να μείνεις για πάντα εκεί. Εκείνο το απόγευμα του Απρίλη.

Ένας μοναχικός άνδρας.

Και κάπως έτσι περνάει ο καιρός. Περνάνε οι ημέρες, περνάνε οι μήνες. Και αυτό που μένει τελικά δεν είναι παρά οι αναμνήσεις. Τα σημάδια που αφήνουν οι εμπειρίες στα μάτια μας, στα χέρια μας, στον κόσμο μας.

 It takes time in the morning for me to become George, time to adjust to what is expected of George and how he is to behave. By the time I have dressed and put the final layer of polish on the now slightly stiff but quite perfect George I know fully what part I'm suppose to play.

Λένε πως τα μάτια ποτέ δεν λένε ψέματα. Μπορείς να αντιληφθείς την θλίψη, το κενό, ακόμα και πίσω από τα πιο ζωηρά χρώματα, ακόμα και αν τα μάτια αυτά τα συνοδεύει ένα χαμόγελο.

Έτσι πέρασε ο καιρός. Δεν έχω αναρτήσει κάτι τους τελευταίους μήνες. Οι μήνες αυτοί ήταν γεμάτοι με στιγμές άπειρου κάλλους και ευγνωμοσύνης, αλλά και πολύ μεγάλης στενοχώριας και οδύνης. Αισθάνομαι σαν στην ζωή, με εξαίρεση αυτές τις στιγμές κορύφωσης, επικρατεί ένα κενό. Ένα κενό που δεν μπορώ να κάνω κάτι ακόμα για να το γεφυρώσω.. Πιστεύω πως γι'αυτό ευθύνεται το πένθος..

You know that only thing that has made the whole thing worthwhile has been those few times that I was able to truly connect with another person.

Πένθος. Πόσο βαριά λέξη. Παρακείμενος του πάσχω, πέπονθα. Δεν το έχω ξαναζήσει και δεν ξέρω πως να το περιγράφω. Μια ηρεμία φαίνεται να έχει κατακλύσει την ζωή μου, αλλά μια ηρεμία που συνοδεύεται από ένα βάρος στο στήθος, μια συνεχή αίσθηση συναισθηματικής φόρτισης. Σαν να είσαι πάντα έτοιμος να κλάψεις, αλλά να μην αφήνεις τον εαυτό σου. Σαν να ξεκινάς τα πάντα με ένα 20% μείον, και έτσι να μην καταφέρνεις ποτέ να είσαι 100% ευτυχισμένος, αλλά 80%.

A few times in my life I've had moments of absolute clarity, when for a few brief seconds the silence drowns out the noise and I can feel rather than think, and things seem so sharp. And the world seems so fresh as though it had all just come into existence. I can never make these moments last. I cling to them, but like everything, they fade. I have lived my life on these moments. They pull me back to the present, and I realize that everything is exactly the way it was meant to be.

Οι μεγάλες αλλαγές βοηθούν στο να ξεχαστείς. Και προσπαθώ να ξεχαστώ.

Προσπαθώ.