Που βρίσκεσαι;

Ποιο είναι πιο σωστό: "ο κόσμος αλλάζει όποτε αλλάζεις εσύ" ή "ο κόσμος αλλάζει, οπότε αλλάζεις και εσύ" ;

Έστω ότι ο κόσμος αλλάζει όποτε αλλάζεις και εσύ. Τι σημαίνει αυτό; Πως έχεις την ελευθερία να αποφασίσεις εσύ πότε θα αλλάξεις στοιχεία του εαυτού σου, τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις τον κόσμο κλπ και ο ίδιος ο κόσμος θα ακολουθήσει. Όποια επιλογή και αν κάνεις, το σύμπαν θα την ακολουθήσει και έτσι θα αναπροσαρμοστεί και το ίδιο στις νέες συνθήκες που επιφέρει η αλλαγή του εαυτού σου. Έτσι, ουσιαστικά ανοίγεται μπροστά σου ο δρόμος για να γίνεις ευτυχισμένος Αυτό δε θέλουμε όλοι; Πόσοι και πόσοι δεν έχουμε ψάξει τον τρόπο να το πετύχουμε αυτό.. Δε πρέπει να ξεχνάμε, όμως, πως with great power, comes great responsibility. Ποιος σου λέει εσένα ότι οι αποφάσεις που πήρες και οι επιλογές που έκανες ήταν οι σωστές; Και μήπως, όταν δεις (άμα δεις) πως δεν ήταν, είναι πολύ αργά; Τότε αναγκαστικά δε θα αναγκαστούμε να ξανα-αλλάξουμε; Ισως και να είναι φαύλος κύκλος..

Στο άλλο άκρο, έστω ότι ο κόσμος αλλάζει, οπότε αναγκαζόμαστε να αλλάξουμε και εμείς. Ακούγεται απαισιόδοξο. Και αν αλλάζει παρά τη θέλησή μας; Ή άμα εμείς δεν είμαστε έτοιμοι για την αλλαγή; Ποιος θα μας επιβάλλει ότι πρέπει να αλλάξουμε; Εδώ, όμως, έρχεται ο ακόλουθος αντίλογος: όλο αυτό δεν κρύβει μια ασφάλεια μέσα του; Οκ, έστω ότι εμείς αναγκαζόμαστε να αλλάξουμε κλπ. Παρ' όλα αυτά, δεν είναι λίγο λυτρωτικό το γεγονός ότι δεν έχουμε στα χέρια μας καμία ευθύνη, παρά το γεγονός ότι αναγκαζόμαστε να αλλάξουμε, ακόμα και αν αυτό συμβαίνει αντίθετα στη θέλησή μας; Δεν αποτελεί ελευθερία για κάποιους ανθρώπους η έλλειψη ευθύνης; Ή ακόμα καλύτερα, το να μη χρειαστεί να λογοδοτήσεις πότε και σε κανένας για τις πράξεις σου..

Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, το γνωρίζουμε αυτό. Ίσως κάποιοι τάσσονται υπέρ της πρώτης άποψης και άλλοι υπέρ της άλλης.

Τι συμβαίνει, όμως, γι' αυτούς που βρίσκονται στη μέση;

Αναμονή..

Καθόταν μπροστά από τον υπολογιστή του. Η μελωδία του πιάνου κατέκλυζε το δωμάτιο και του προσέφερε μια προσωρινή αίσθηση ολοκλήρωσης. Μοναδική του συντροφιά ο κέρσορας που αναβόσβηνε στην οθόνη, περιμένοντας τον να γράψει τα τελευταία του λόγια. Αισθανόταν το μπράντι να κατεβαίνει σιγά σιγά στον λαιμό του, καίγοντας κάθε κύτταρο που έβρισκε στη διαδρομή του. Κάθισε και σκέφτηκε: τι ακριβώς είχε γίνει χθες; Βγήκαν στην επιφάνεια πράγματά που δε περίμενε ποτέ ό,τι έκρυβε μέσα του. Ξεπερνώντας το γεγονός ό,τι εμπιστεύτηκε στο έπακρο άτομα που ουσιαστικά δε γνωρίζει, άρχισε να σκέφτεται. Και δε χρειάστηκε να περάσει πολύς χρόνος μέχρι να αρχίσουν οι αναμνήσεις να κατακλύζουν το μυαλό του. Τις βόλτες που κάνανε μαζί, τα πράσινα μάτια της να τον κοιτάνε βαθιά μέσα στα δικά του.
«Έχετε νιώσει ποτέ πως δε χρειάζεστε τίποτα άλλο;»
Ναι, σκέφτηκε ο Ρίτσαρντ Πώς θα μπορούσα να ξεχάσω εκείνη την ημέρα και τον τρόπο που ένιωσα; Το ήξερε βαθιά μέσα του πως ήταν ευλογημένος που είχε την ευκαιρία να δεθεί τόσο, να μετράει τα δευτερόλεπτα και τις στιγμές μέχρι την επόμενη φορά που θα ένιωθε το απαλό άγγιγμα της πάνω στο κορμί του. Που θα μπορούσε να μείνει ξύπνιος όλη τη νύχτα για να την δει να αναπνέει, να κάνει σχέδια για το μέλλον τους μαζί. «Ναι λοιπόν», σκέφτηκε πίνοντας ακόμα μια γουλιά από τον ποτό που τον είχε συνοδεύσει σε πολλές δύσκολες στιγμές της ζωής του. «Το έχω νιώσει.».
Και μόνο η σκέψη πως όλο αυτό ήταν κάποτε η πραγματικότητά του ήταν ικανή να τον κάνει κομμάτια. Το είχε μέσα στα χέρια του, και το έχασε. Ή βασικά, του το στερήσανε..
Θα ένιωθε, άραγε, τόσο δυνατά συναισθήματα για οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο στη ζωή του..

Ο χρόνος θα έδειχνε μόνο.. Και πόσο τον πονούσε αυτή η αναμονή..

Επιστροφή..

Μα τον Τουτατί, το ξέρω ότι έχω αρκετό καιρό να γράψω. Αλλά μόλις σήμερα γύρισα από το Μόναχο. Μαγευτική πόλη, με απίστευτα ζεστούς ανθρώπους. Θα γράψω περισσότερα για την εμπειρία τις επόμενες μέρες!
Και κάτι που με εξέπληξε: οι αναγνώστες ανήλθαν σε 17 όσο έλειπα.. Welcome on board και ευχαριστώ για τη 'συμπαράσταση'.

=]