Ένας χρόνος..

Στις 28/10/2009 ήταν η πρώτη φορά που έγραψα στο blog μου, η πρώτη φορά που αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το ίντερνετ ως έναν τρόπο να καταγράφω τις σκέψεις μου και τους προβληματισμούς μου, να γράφω γενικά για οτιδήποτε με απασχολεί και στην τελική να τα δημοσιεύω, έτσι ώστε να έχουν όλοι τη δυνατότητα να τα διαβάσουν (είτε τους ξέρω, είτε όχι). Ανέκαθεν πίστευα πως όλοι οι άνθρωποι αναπτύσσουμε παρόμοιους προβληματισμούς, σε διάφορα στάδια της ζωής μας.. Γιατί να μη μοιραστώ τους δικούς μου, λοιπόν;

Έχει περάσει, λοιπόν, ένας χρόνος από τότε, και έχουν αλλάξει τόσα πολλά! Τέτοια περίοδο πέρσι ήμουν ένας μαθητής που προετοιμαζόταν για τις πανελλαδικές εξετάσεις, ενώ τώρα είμαι φοιτητής. Στον χρόνο αυτόν που παρήλθε, διάφορα άτομα εμφανίστηκαν στη ζωή μου, άλλα για να μείνουν, και άλλα για να κάνουν απλά μια guest εμφάνιση, να πουν ένα άλλοτε ένα ψυχρό και άλλοτε ένα πολύ θερμό "γεια". Τόσο διαφορετικοί άνθρωποι, τόσοι διαφορετικοί χαρακτήρες. Όπως, όμως, έχω αναφέρει και σε μια από τις προηγούμενες αναρτήσεις, η όποια επαφή έχεις με κάποιον άνθρωπο, όσο ρηχή και επιφανειακή κι αν είναι, μπορεί να σου προσφέρει αρκετά πράγματα. Μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που βλέπεις τον εαυτό σου, αλλά και τους γύρω σου. Εγώ, για παράδειγμα, γνώρισα άτομα που μου έμαθαν πόσα μπορείς να καταλάβεις για κάποιον/α από τον τρόπο με τον οποίο σου δίνει και σου κρατάει το χέρι. Επίσης, ένα συγκεκριμένο άτομο μου έδειξε πως τα καλύτερα έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις, και πως το ΠΌΣΑ μπορεί να σου προσφέρει ένας άνθρωπος δεν έχει καμία σχέση με το πόσο καιρό γνωρίζεστε..

Μέσα σε έναν μόνο χρόνο μπορούνε να συμβούν τόσα πολλά πράγματα. Τo θέμα είναι το πως ο καθένας από εμάς θα αποφασίσει να τα διαχειριστεί και να τα αξιοποιήσει προς όφελός του. Γιατί κανένας μας δε θέλει να κοιτάζει προς το παρελθόν και να βλέπει μόνο άδικα χαμένες ευκαιρίες. Αφού το παρελθόν είναι αυτό που καθορίζει το παρόν και το μέλλον μας, δεν είναι πολύ λογικό να προσπαθούμε να το αφήσουμε όσο πιο αψεγάδιαστο γίνεται; Δε λέω, λογικό να κάνουμε τα λάθη μας και να πάρουμε λάθος αποφάσεις (όπως το να κυνηγάμε πράγματα που τελικά ανακαλύπτουμε ότι ποτέ δεν άξιζαν). Ποτέ δεν είπα άλλωστε σε κανέναν να κάνει το αντίθετο. Ένα είναι το ζητούμενο: να μάθουμε να αγκαλιάζουμε αυτά ακριβώς τα λάθη στη ζωή μας, ώστε να βελτιωνόμαστε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Στο χέρι μας είναι, στο χέρι καθενός να διαμορφώσει τον εαυτό του/τον χαρακτήρα του. Να αποβάλλει στα στοιχεία που δε του αρέσουν και να βρει άλλα, τα οποία θα του δώσουν τη δυνατότητα να στέκεται στη κοινωνία και να αντικρύζει εαυτόν όπως ακριβώς ήθελε από τότε που άρχισε να αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του. Γι' αυτό, λοιπόν, όλοι μας και πρέπει και είναι σίγουρο ότι θα κάνουμε λάθη.

Τι άλλο έμαθα σε αυτό τον χρόνο; Ότι καθένας μας είναι ξεχωριστός με τον τρόπο του, γιατί άλλωστε κανένας άνθρωπος δεν μοιάζει με κανέναν άλλον. Αποκάλεσέ με υπεραισιόδοξο αν θες, οραματιστή, ή ό,τι άλλο σκαρφιστείς, αλλά πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι κρύβουν μέσα τους έναν θησαυρό ανυπολόγιστης αξίας. Μερικοί γνωρίζουν ότι υπάρχει και τον αναζητούν, άλλοι απλά αγνοούν την ύπαρξή του. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από το να σε αφήνει κάποιος να κοιτάξεις κατευθείαν μέσα στη ψυχή του. Δεν υπάρχει σπουδαιότερο συναίσθημα από το να κοιτάς στα μάτια κάποιου/κάποιας και να αντιλαμβάνεσαι πως τοποθετεί τον εαυτό μπροστά σου γυμνό από κάθε άμυνα, γιατί γνωρίζει πως ποτέ δε θα εκμεταλλευτείς αυτήν του τη γύμνια. Ξέρει πως ποτέ δε θα είσαι ανειλικρινής, γι' αυτό και σου προσφέρει τόσο μεγαλόψυχα τον θησαυρό που κρατάει, για να σου δείξει πως είναι ο κόσμος όταν τον βλέπεις από το διαμάντι της ψυχής του. Με τι χρώματα τον έχει κάνει δικό του. Κοιτώντας μέσα από το διαμάντι που σου προσφέρει, αποκτάς τη δική του οπτική γωνία, έστω και για λίγο.

Και σε κάτι τέτοιες στιγμές τραγουδώ στον εαυτό μου:

"And I say to myself, what a wonderful world"

Καινούργια Ρούχα..

Είναι μερικά ρούχα που όταν τα φοράμε αισθανόμαστε μια ασφάλεια, ένα είδος γαλήνης. Με το που τα φοράμε, μας βοηθούν να μπούμε στον 'χώρο' εκείνο που όλοι κρύβουμε μέσα μας και που όλοι έχουμε τόσο πολύ ανάγκη: το μέρος εκείνο που έχει δημιουργήσει το μυαλό μας, στο οποίο ξέρουμε πως τίποτα και κανένας δε μπορεί να μας πειράξει. Όλα είναι ιδανικά και καλά εκεί, γιατί όλα είναι ακριβώς όπως τα έχουμε ή τα είχαμε ποτέ θελήσει και ονειρευτεί εμείς. Συνήθως, λοιπόν, τα ρούχα αυτά τα έχουμε βάλει πολλές φορές, ίσως μάλιστα να τα έχουμε συνδυάσει κιόλας με διάφορα συναισθήματα και αναμνήσεις, πράγματα τόσο σημαντικά για εμάς που ποτέ δε θα θέλαμε να τα χάσουμε/ να τα ξεχάσουμε....Γι' αυτό και δεν είναι καθόλου παράξενο ένας άνθρωπος να έχει κρατήσει πολλά ρούχα, ακόμα και αν αυτά δε του κάνουν πια.

Και εδώ θέτω το ερώτημα... Μήπως και στους ανθρώπους του παρελθόντος, που όλοι λίγο ή πολύ διατηρούμε στη ζωή μας, προσδίδουμε ακριβώς τις ίδιες ιδιότητες; Επειδή τους έχουμε "φορέσει" λιγότερες ή περισσότερες φορές, επειδή τους έχουμε συνδέσει με εμπειρίες και με τα πράγματα που μας έχουν προσφέρει και τα συναισθήματα που μας έχουν προκαλέσει, γι' αυτό και να είναι τόσο δύσκολο να τους βγάλουμε από τη ζωή μας όταν πρέπει; Κάποτε έρχεται αυτή η στιγμή, αργότερα η γρηγορότερα, και μας φαντάζει τόσο δύσκολο. Ακόμα και στην επαφή μαζί τους αισθανόμαστε εκείνη την ασφάλεια που ανέφερα στην αρχή.. Τους κρατάμε, λοιπόν, από ανάγκη, από χρέος, ή πολύ απλά μπορεί να μη θέλουμε να έρθουμε σε επαφή με την αδύναμη πλευρά του εαυτού μας. Αυτή που παρά το γεγονός ότι ξέρουμε πως η ιστορία μαζί τους έχει τελειώσει, κάνει τα αδύνατα δυνατά να τα κρατήσει στη ζωή μας..

Όπως και να έχει, όσο περνάει ο καιρός, τα ρούχα αυτά τα χιλιοφορεμένα αρχίζουν να σχίζονται και να μας στενεύουν. Τότε ξεκινάει η διαδικασία της αυτοκάθαρσης, όταν δηλαδή συνειδητοποιούμε πως καλό θα ήταν σιγά σιγά να απαλαχτούμε από αυτά. Και δε λέω, είναι απολύτως φυσιολογικό να κρατάμε κάποια από αυτά στο πίσω μέρος της ντουλάπας μας, κάπου καταχωνιασμένα για να τα βλέπουμε που και που και να ταξιδεύει ο νους μας..

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η παγίδα στην οποία ουκ ολίγοι έχουν πέσει: το παλιό το ρούχο, και να προσπαθήσεις να το βάλεις, θα καταλάβεις αργά η γρήγορα ότι δε σου κάνει όπως σου έκανε κάποτε (παρά μόνο αν το ξεχειλώσεις, οπότε και χάνει την αξία του, την υφή του και όλα τα όμορφα χαρακτηριστικά του που μας έκανε κάποτε να το αγαπήσουμε τόσο). Οι άνθρωποι, όμως, μπορούν πολύ εύκολα να σε κάνουν να πιστέψεις ότι είναι ακόμα -ίσως και περισσότερο από ποτέ- στα μέτρα σου. Η εμπειρία και κυρίως οι φίλοι αποδεικνύονται σωτήριοι σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις: η εμπειρία καθώς σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι τα σημάδια που προηγούνται αυτών των παγίδων, και οι φίλοι που πολύ απλά θα σου δώσουν τα χαστούκια που χρειάζεσαι για να αντιληφθείς την δίνη στην οποία έχεις μπλεχτεί, το κλουβί στο οποίο έχεις βάλει εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου.

Σκέψου όμως..
Πόσο ωραία αισθάνεσαι όταν κάνεις χώρο για τα καινούργια σου ρούχα που ξέρεις ότι θα είναι πολύ καλύτερα από τα προηγούμενα; Αυτά τουλάχιστον θα σου κάνουν μέχρι να μεγαλώσεις λίγο ακόμα, και αν έχεις μάθει να τα φροντίζεις όπως πρέπει - που ξέρεις!- μπορεί και να κρατήσουν για πολύ περισσότερο από ό,τι θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς..

Είσαι ο οδηγός στη ζωή σου;

Τι είναι τελικά αυτό που ψάχνουμε στη ζωή μας;

Ναι ξέρω, πολύ γενικά και αόριστα ξεκινώ την ανάρτηση αυτή. Και σκοπός μου δεν είναι να κάτσω να ψάξω πιο είναι το νόημα της ζωής κλπ.. Απλά, τις τελευταίες μέρες μιλάω συχνά με έναν φίλο μου σε μια προσπάθειά του να σώσει τη σχέση του, αντίστοιχα ακούω τα προβλήματα μιας άλλης γνωστής μου και έχω μπει σε πολλές σκέψεις (κλασσικά πράγματα δηλαδή)..

Ένα από τα θέματα που με έχουν απασχολήσει αυτές τις μέρες είναι το κατά πόσο είναι ρεαλιστικό να πιστεύουμε ότι σε αυτή τη ζωή θα γνωρίσουμε κάποτε το άλλο μας μισό, το άτομο δηλαδή που θεωρητικά να είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον (ο ένας για την άλλη, η μία για την άλλη, ο ένας για τους άλλους και ούτω καθεξής). Τις προάλλες άκουσα από μια συμφοιτήτριά μου την άποψη της σχετικά με το κατά πόσο οι σχέσεις που συνάπτουμε οι άνθρωποι είναι σχέσεις εγωισμού, καθώς είτε το δείχνουμε είτε όχι, όλοι πάντα θέλουμε να πάρουμε κάτι από τους άλλους. Σε μία φιλία, το να μη λέμε πως περιμένουμε κάτι συχνά κάνει πιο ανώδυνη όλη αυτή τη διαδικασία - από το να ξεκαθαρίζεις πχ "Σε κάνω παρέα για να νιώθω εγώ καλά με τον εαυτό μου" κλπ. Ως προς τη σχέση, όμως, την καθαρά ερωτική, κατά πόσο είναι σωστό να συμβαίνει κάτι ανάλογο; Κατά πάσα πιθανότητα, ποτέ δε θα καταφέρουμε να πάρουμε όλα αυτά τα πράγματα που θα θέλαμε, ποτέ δε θα ικανοποιήσουμε το 100% των αναγκών και των "θέλω" μας. Και αυτό γιατί όλο και πιο σπάνια μπαίνουν οι άνθρωποι στη διαδικασία να σκεφτούν πως ο μόνος τρόπος για να πλησιάσουν την ολοκλήρωση του ίδιου τους του εαυτού είναι με το να ρίξουν σχετικά τις άμυνες τους και να προσαρμόσουν τις ανάγκες/θέλω τους σε αναλογία με αυτό που μπορούν να βρουν, με την ελπίδα να γίνουν κάποτε ευτυχισμένοι.

Κατά πόσο, όμως, αυτό θα θεωρείται ευτυχία; Μπορεί να λένε στον εαυτό τους πως επιτέλους βρήκαν τον άνθρωπο που μπορεί να προσφέρει όλα όσα θα μπορούσαν να ζητήσουν ποτέ, αλλά με δεδομένο ότι ήδη έχουν απαρνηθεί ορισμένες από τις ανάγκες τους, θα είναι πραγματικά ευτυχισμένοι; Βαθιά μέσα τους, δε θα αισθάνονται πάντα ότι κάτι τους λείπει; Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί πως η απόλυτη ευτυχία μέσω μιας αισθηματικής σχέσης είναι μια ουτοπική κατάσταση, η οποία ουσιαστικά είναι αδύνατο να επιτευχθεί ποτέ. Τι λέει όμως στην πραγματικότητα; Εγώ τον ακούω να μου λέει "Δεν έχει κανένα νόημα να ψάξεις την ολοκλήρωσή σου με αυτό τον τρόπο. Τζάμπα κόπος". Τι δηλαδή; Οι άνθρωποι από χόμπι κάνουν και διαλύουν σχέσεις, προσπαθώντας κάποτε να φτάσουν στο ιδανικό τους; Ή στην πραγματικότητα ούτε οι ίδιοι ξέρουν τι θέλουν; Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από τόσους μεγάλου έρωτες σε βιβλία/ταινίες/τηλεόραση που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν πραγματικά οι άνθρωποι (όντας πλάσματα εγωιστικά) μπορούν να βρεθούν εκεί, στο υπέρτατο προσωπικό σημείο.

Ίσως η γνώση πως σε μια σχέση δεν είναι ο καθένας ο μόνος που κάνει υποχωρήσεις (δεδομένου πάντα ότι και το ταίρι κάνει αντίστοιχες "θυσίες") μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα.. Το γεγονός, δηλαδή, ότι "υποφέρουμε" μαζί με κάποιον άλλον! Και αν είναι όντως έτσι τα πράγματα, αξίζει να υποβάλουμε τον εαυτό μας σε τόση προσπάθεια και τέτοιο κόπο χωρίς ουσιαστικό λόγο; Μια καλή απάντηση σε αυτό θα ήταν πώς όλα αυτά προκαλούνται λόγω της ασυνείδητης προσπάθειας κάθε ανθρώπινου -και όχι μόνο- όντος να ικανοποιήσει το βασικό ένστικτο της αναπαραγωγής με απώτερο σκοπό τη διαιώνιση του είδους.. Και εδώ θα ρωτήσω: και τι συμβαίνει ως προς τα άτομα που αναπτύσσουν σχέσεις με το ίδιο φύλο; Και σε αυτά ισχύει το παραπάνω; Όλοι μας γνωρίζουμε πως όχι...

Και που με καταλήγει αυτός ο σχετικά ότι να' ναι συλλογισμός; Ίσως ο έρωτας -παρά την αποδεδειγμένη χημική και βιολογική βάση του- είναι επινόηση του ίδιου του ανθρώπου σε μια προσπάθεια να αιτιολογήσει γιατί σε μια κοινωνία είναι αποδεκτές μόνο οι δυάδες. Και ίσως τελικά οι φιλίες που αναπτύσσουμε να είναι στην πραγματικότητα ένα υποκατάστατο της ιδεατής τέλειας σχέσης που έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας. Ότι δηλαδή η κάθε φιλική σχέση που διατηρούμε στη ζωή μας αποτελεί το κομμάτι ενός τεράστιου puzzle, που στο μυαλό μας υπάρχει σχηματοποιημένο αλλά είναι ΤΌΣΟ δύσκολο να φτιάξουμε και στην πραγματικότητα, στη ζωή μας..

Φυσικά όλα αυτά είναι ερωτήματα, γιατί άλλωστε δεν προσπαθώ να δώσω μια συγκεκριμένη απάντηση. Ποιος είμαι εγώ, άλλωστε, για να απαντήσω σε αυτά;

Στην πραγματικότητα, ίσως μέσω του έρωτα ο άνθρωπος να προσπαθεί μόνο ένα πράγμα. Να αποφύγει τη μοναξιά. Γιατί από μικροί φοβόμαστε μη μας αφήσουν οι γονείς μας (η σκέψη ότι μπορεί να είναι υιοθετημένα τρομοκρατεί τα παιδιά επειδή αν είναι όντως έτσι θα έχουν γνωρίσει την απόρριψη από τόσο μικρά) και προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να κρατήσουμε υγιείς τις φιλίες μας. Πάντα όμως, όσο τέλεια και να είναι η ζωή μας, χωρίς έρωτα φαντάζει άδεια. Και ποιος δεν έχει σκεφτεί κάποτε "καλά όλα αυτά, αλλά άλλο να έχεις τον άνθρωπό σου δίπλα σου, να μοιράζεσαι κάθε στιγμή μαζί του;" Ακόμα και αν το βρούμε, όμως, το ζητούμενο αυτό...πώς θα καταλάβουμε ότι αυτή η φορά θα είναι και το σωστό; Αυτό που όντως θα μας οδηγηήσει σε αυτό που ποθουμε;

Δεν μπορούμε να ξέρουμε...Γιατί όπως είχε πει και η Ράνια: "Η ζωή, είναι σαν να οδηγείς στην εθνική με μια κουβέρτα στο παρμπρίζ. Ποτέ δεν ξέρεις τι πρόκειται να σκάσει πάνω σου με 180 km/h."

...Αν όμως δεν έχεις μάθει να οδηγείς;

"You grow, you grow like tornado

You grow from the inside
Destroy everything through
Destroy from the inside
Erupt like volcano
You'll...

You'll learn to know"
(Jónsi - Tornado)

Rainbows Too? - Legendary Pink Dots

A rock can be a hard place when you're in between the nagging
of a restless sea, a sorry sky, a darkening horizon....
When the one voice you can hear is just your own,
innocently thrown back by a gale that's so damn angry
nothing sails, nothing dares- except my endless love for you.
Sing for me my siren. I'm far away but know that I can hear you.
Here it's calmer. Here it's clear-it's Christmas on the Moon...
But still it's just another rock ,wrapped up inside a
fancy box that's just like all the others.
Time to throw back the covers and FLY!

Cast away the rock that weighs you down.
I t's time to fly.

Μια ανάρτηση... (;)

Σήμερα σκεφτόμουν να πάω νωρίς για ύπνο, όπως σκέφτομαι άλλωστε εδώ και αρκετές μέρες ότι θα έπρεπε να κάνω καμιά φορά. Ούτε σήμερα, όμως, ερχόταν να το κάνω. Ήθελα μετά από όσο νά' ναι αρκετό καιρό, να κάτσω και να γράψω κάτι. Δε με ενδιέφερε τι θα γράψω, αρκεί να είχα την αίσθηση ότι κάτι έγραφα, ότι δεν έχω παρατήσει υπερβολικά αυτό το blog.. Τι και αν έχουν περάσει μόνο 10 μέρες από την τελευταία -όσο νά'ναι οργισμένη- ανάρτησή μου...

Ίσως το να γράφω εδώ αποτελεί μια μορφή ξεσπάσματος, έναν τρόπο απλά να έρχομαι πιο κοντά με τις σκέψεις μου, είτε αυτές είναι θετικές, είτε αρνητικές. Ένας τρόπος να βάζω μπροστά μου ότι με απασχολεί σε μεγαλύτερο ή και σε μικρότερο βαθμό, και έτσι να μπορώ να παίρνω αποφάσεις, και να καταλαβαίνω λίγο περισσότερο τι μου γίνεται, τι συμβαίνει! Όλοι μας θα θέλαμε να έχει η ζωή μας ένα κουμπί Pause, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό δεν υπάρχει και πως ότι και να κάνουμε, τελικά στον εαυτό μας είμαστε υπόλογοι και σε κανέναν άλλον. Εμείς θα δεχτούμε τις αρνητικές και τις θετικές επιπτώσεις των αποφάσεών μας. Αλλά αυτή είναι και η γοητεία της ζωής και των απροόπτων της: μπορεί κάποτε να βαρέσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο γιατί πήραμε μια γαμησέ-τα απόφαση, αλλά μέσα από τα λάθη μας μαθαίνουμε και γινόμαστε δυνατότεροι και σοφότεροι..

Ας κάνουμε λάθη λοιπόν.

Δικά μας είναι και αυτά! =)

Αμαρτίες Γονέων Παιδεύουσι Τέκνα

Έχω βαρεθεί να το παίζω "σκληρός", προσπαθώντας να κάνω τους άλλους να νιώθουν καλύτερα με τον εαυτό τους. Μου αρέσει να είμαι δίπλα σε οποιονδήποτε, να τον βοηθάω όποτε με χρειάζεται, αλλά υπάρχουν κάποιες στιγμές στις οποίες αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα σου λειτουργεί εις βάρος σου. Γιατί μπορεί να είσαι εκεί για όλους τους άλλους, αλλά καταλήγεις να μην είσαι εκεί για τον ίδιο σου τον εαυτό.

Δυστυχώς, ένα από τα μέρη που με κάνουν να αισθάνομαι έτσι, ότι δηλαδή έχω βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια να επαναλαμβάνονται, και να προσπαθώ εγώ να το παίξω "δυνατός" μέσα σε όλα αυτά είναι το ίδιο μου το σπίτι. Και όταν λέω σπίτι, το λέω με την ευρύτερη έννοια, βλέπε οικογένεια. Γιατί, όπως έχω κληθεί τα τελευταία χρόνια να μάθω, αμαρτίες γονέων ΌΝΤΩΣ παιδεύουσιν τέκνα.

Δεν μπορώ να πω ότι κατηγορώ τους γονείς μου. Ο καθένας είναι διαφορετικός και μοναδικός με έναν ολότελα διαφορετικό τρόπο, και αυτό αποδείχτηκε και από το γεγονός ότι δεν είναι πλέον μαζί. Ένα λάθος, όμως, που κάνουν διάφοροι γονείς (και δυστυχώς οι δικοί μου δεν αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα) είναι πως χρησιμοποιούν τα παιδιά τους ως υποκατάστατα άλλων: φίλων, συμβούλων, ψυχολόγων. Χωρίς να το καταλαβαίνουν, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές, βάζουν ασυνείδητα τα παιδιά τους σε μια διαδικασία στην οποία τα ίδια δε ζήτησαν ποτέ να αναμιχθούν, αλλά από ότι φαίνεται η μοίρα είχε άλλα σχέδια για αυτά. Τα βαραίνουν με τα δικά τους τα προβλήματα, κάνοντας ολοένα και δυσκολότερο για αυτά να αποκτήσουν κάποτε δικό τους βήμα στην ζωή. Να αποκτήσουν ΔΙΚΉ ΤΟΥΣ ζωή.

Οι ρόλοι που καλούνται τα πα ιδία αυτά να αναλάβουν από σχετικά μικρή ηλικία, τα κάνουν να στερηθούν τόσα πράγματα: στη δική μου περίπτωση, όπως φαντάζομαι και για άλλα παιδιά, η παιδική ηλικία έπαψε να υπάρχει από κάποια στιγμή και μετά. Αναγκάστηκαν να ωριμάσουν πολύ γρηγορότερα από την ηλικία τους, και το χειρότερο είναι πως μετά από κάποιο διάστημα οι γονείς τους χρησιμοποιώντας σαν πρόφαση την ωριμότητα των παιδιών τους, τα βάζουν στις θέσεις που προηγουμένως ανέφερα..

Αυτό που με στενοχωρεί, όμως περισσότερο από όλα, είναι ότι κοιτάω μια ανάρτηση που είχα κάνει στις 27/11/2009, και είχα γράψει τα ακόλουθα:

Δυστυχώς, όμως, έχω αρχίσει να αισθάνομαι για αρκετά από τα άτομα που με περιτριγυρίζουν και με τα οποία συναναστρέφομαι ότι πολύ απλά είναι αδύνατο να συναναστραφώ μαζί τους.
Το χειρότερο, μάλιστα, είναι ότι η θλιβερή αυτή παρατήρηση έχει προέλθει από τους δύο γονείς μου, οι οποίοι, από την ημέρα του διαζυγίου και από τότε που άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι πραγματικά συμβαίνει, συμπεριφέρονται λες και κάθε μέρα μικραίνουν. Με άλλα λόγια, πολλές φορές αισθάνομαι ότι μιλάω σε πεντάχρονα.. (Δεν αντέχω άλλο όμως. Αυτοί είναι οι γονείς; Μάλλον εγώ έχω καταλήξει να τους νταντεύω) Και αυτός είναι ένας από τους λόγους που με παρακινούν να κάνω μια καινούργια αρχή το συντομότερο δυνατόν.

Δεν ξέρω πως να αντιδράσω πλέον. Δεν ξέρω πως πρέπει να συμπεριφερθώ, πια είναι η σωστή στάση που θα έπρεπε να κρατήσω. Αλλά από την άλλη, έχω βαρεθεί να σκέφτομαι τα ΠΡΈΠΕΙ Άλλωστε, τα σκέφτομαι από τότε που ήμουν 13 και πήρα στους ώμους μου πολλές από τις μαλακίες που ανέχτηκα σε αυτό το σπίτι. Αν δε το έκανα όμως, δε ξέρω που θα ήμουν σήμερα.

Μπορεί και να μη το δουν ποτέ αυτό τα άτομα στα οποία προορίζεται. Σημασία έχεις πως αυτά είναι κάποια πράγματα που θα έπρεπε να τα καταλάβουν μόνοι τους...