Fake Plastic Trees

I've seen it all
I've seen the dark
I've seen the brightness in one little spark
I've seen what I choose and I've seen what I need
And that is enough
To want more would be greed
I've seen what I was and I know what I'll be
I've seen it all there is no more to see

Ανακαλύπτω παλιές φωτογραφίες που είχα τραβήξει. Αυτή εδώ είναι από το καλοκαίρι, σε κάποια ερημική παραλία. Αισθάνομαι πως μέσα από τις φωτογραφίες που τραβάω κατά κάποιο τρόπο εκφράζω τον εαυτό μου, με την έννοια ότι προβάλλω με αυτές στοιχεία του εαυτού μου, τα οποία είτε δε θέλω είτε δε μπορώ να εκδηλώσω γενικά. Φέτος αναλύσαμε και ένα ποίημα της Κικής Δημουλά αφιερωμένο στη λειτουργία της φωτογραφίας. Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η φωτογραφία στην ουσία αποτελεί την παρουσία μιας απουσίας, προβάλλει ένα παρελθόν και κάποιες καταστάσεις οι οποίες κατά πάσα πιθανότητα δε πρόκειται να επαναληφθούν ποτέ ξανά, ακριβώς επειδή ανήκουν στο παρελθόν. Έχουν πεθάνει, έχουν σβήσει, και ζουν απλά στη μνήμη μας και σε μια φωτογραφία. Γι' αυτό άλλωστε και αρκετοί άνθρωποι δε θέλουν να έχουν κοντά τους φωτογραφίες, "απομεινάρια του παρελθόντος"...
Είναι χρήσιμο, όμως, να θυμάσαι το παρελθόν σου. Αυτό καθορίζει το τι είσαι σήμερα και τι θα γίνεις στο μέλλον. Αυτό υπαγορεύει τις πράξεις σου και την εξέλιξή σου, ίσως όχι σε απόλυτο βαθμό, αλλά σίγουρα η συμβολή του είναι πολύ σημαντική!

Άλλη μια ανάρτηση δίχως νόημα, δίχως ούτε έναν ολοκληρωμένο συλλογισμό. ίσως την επόμενη φορά, όποτε είναι αυτή...

Nice dream, if you think that you're strong enough
Nice dream, if you think you belong enough
(Πολύ Radiohead έπεσε σήμερα ^.^)

Αθήνα...

Νοσταλγία για μια εποχή που ποτέ δε γνώρισα.. Αθήνα, πώς κατέντησες... Πώς σε καταντήσανε..



Βλέπω video με την παλιά Αθήνα, αυτή που υπήρχε μόλις 50 χρόνια πριν.. Και αισθάνομαι έναν πόνο, μια νοσταλγία, ένα μίσος για την κατάντιά της.. Είναι δυνατόν να την κατέντησαν έτσι, και εμείς να συνεχίζουμε να την κάνουμε χειρότερη; Κρυβόμαστε πίσω από το δαχτυλό μας και προσποιούμαστε πως όλα είναι όμορφα. Περιμένουμε τον σωτήρα να την κάνει πάλι αυτό που ήταν κάποτε..

Ντρέπομαι που είμαι Αθηναίος... Ντρέπομαι για τους ανθρώπου που περπάτησαν κάποτε εκεί που περπατώ εγώ και δεν έκαναν τίποτα για να διατηρήσουν αυτό το διαμάντι...

1026 - Χίλια Είκοσι Έξι

Εκ πρώτης όψεως είναι απλώς ένας αριθμός. Ένας αριθμός αποτελούμενος από τέσσερα διαφορετικά ψηφία, ο οποίος μπορεί να αναφέρεται σε ό,τι μπορεί να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους: μπάλες, ημέρες, φλυτζάνια, απτά και μη αντικείμενα που έχουν κατασταλάξει για τα καλά στο μυαλό μας...

Αυτός ο αριθμός, για εμένα, εκφράζει κάτι που ποτέ δεν περίμενα να δω Μέχρι πριν από λίγα λεπτά οι επισκέψεις που είχαν γίνει στη σελίδα μου από τότε που την δημιούργησα άγγιζαν αυτό το νούμερο. Ειλικρινά δε με νοιάζει άμα θα πει ο οποιοσδήποτε ότι είναι μεγάλος ή μικρός για blog που μετράει 6 μήνες ζωής και παρουσίας στη καθημερινότητά μου.

Για εμένα έχει σημασία πως τουλάχιστον χίλιοι είκοσι (μου κάνει εντύπωση ακόμα και να το γράφω) άνθρωποι, που άλλους σίγουρα τους έχω δει - τους έχω γνωρίσει - τους ξέρω ενώ άλλους μπορεί να μην έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου, έχουν αφιερώσει κάποια λεπτά από τη ζωή τους για να διαβάσουν αυτά που έχω γράψει. Άλλοι μπορεί να ταυτίζονται με αυτά και άλλοι να λένε πως αυτά που γράφω δεν έχουν την παραμικρή αξία και σημασία. Ακόμα και έτσι, όμως, το γεγονός ότι τα έχουν διαβάσει μου προκαλεί μια απίστευτη ζεστασιά.

Ευχαριστώ λοιπόν, όλα αυτά τα άτομα, είτε έχουν βρεθεί τυχαία σε αυτή, είτε την έμαθαν από κάπου και την έψαξαν..

After all, "it's a cruel world for small things, with eyes, so curious.
But in between, you can be happy.
(IAMX)

( Repeat Chorus )

Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά που νομίζω ότι θα σπάσει. Μέχρι πριν από λίγο καθόταν δίπλα η κάποτε ονομαζόμενη "καρμική μου σχέση". Πάει καιρός από τότε που βρέθηκε για πρώτη φορά στη ζωή μου. Από τον Αύγουστο αν δε κάνω λάθος, όταν έγιναν και άλλα πολλά πράγματα που ειλικρινά με άλλαξαν σαν άνθρωπο. Ήταν 3 μήνες μετά από την πρώτη αυτή επαφή μας που είχα γράψει ό,τι ακολουθεί..

"...Ξαπλωμένοι στο ίδιο κρεβάτι. Βρισκόσουν σε απόσταση αναπνοής από εμένα, και εγώ βρισκόμουν τόσο κοντά στο όνειρό μου. Μου ψιθύριζες γλυκά στο αυτί. Ένιωθα την ανάσα σου στο λαιμό μου. Η άκρη της μύτης σου ερέθιζε γλυκά το αυτί μου. Τίποτα όμως από όλα αυτά δε θα με επηρέαζε τόσο αν δε προέρχονταν από εσένα. Αν δεν ήσουν εσύ. Τόσο απλά..Για πρώτη φορά σε είχα τόσο κοντά μου, για πρώτη φορά η επαφή αυτή ήταν τόσο αληθινή. Το σύμπαν σβήστηκε, και υπήρχες μόνο εσύ..."

Πιστεύω πως ακόμα και σήμερα να σε γνώριζα με τον ίδιο τρόπο τα ίδια πράγματα θα έγραφα. Γιατί πολύ απλά αξίζεις κάθε τι που λέω για εσένα, και το παραμικρό σύμφωνο που προφέρω για χάρη σου. Μέχρι και σήμερα αρκετά από τα πράγματα που είχα γράψει τότε, τον Νοέμβριο, ισχύουν και σήμερα. Αρχές Φεβρουαρίου, τα συναισθήματά μου προς εσένα είχαν διαμορφωθεί κατ' αυτό τον τρόπο:

"...Είναι φανερό ότι ο καθένας μας ζει τελείως διαφορετική φάση στη ζωή του. Είναι εμφανές ότι ίσως δε καταλαβαίνω τις απαιτήσεις και τις σκέψεις που σε συνοδεύουν αυτήν την εποχή. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι αυτή ακριβώς η 'ασυνεννοησία μας κάνει να συνδεόμαστε με έναν μαγικό τρόπο..."

Ή τουλάχιστον αυτό πίστευα εγώ. Αυτό ήθελα να πιστέψω, για να έχω στου μυαλού μου την άκρη ανοιχτό το ενδεχόμενο του να γυρίσεις κάποια μέρα και να μου πεις ότι ανταποκρίνεσαι και εσύ στον τρόπο που αισθάνομαι για σένα. Ένιωθα τόσο ωραία ακόμα και με τη σκέψη ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει στην πραγματικότητα. Ακόμα και στο τέλος του προηγούμενου μήνα έγραφα για εσένα:

"...Είπαμε να βγούμε να μιλήσουμε. Ελπίζω να σε δω σύντομα..Απλά να σε δω. Να σε έχω απέναντί μου. Μάλλον μόνο σε αυτό θα πρέπει να αρκεστώ.. Στο να σε βλέπω και να σε θεωρώ από τα πιο όμορφα πλάσματα που έχουν περάσει ποτέ από αυτόν τον τόπο, που τόσο πολύ έχει σημαδευτεί από έρωτες, ολοκληρωμένους και μη..."

Υπερβολικά λυρικό για να λέω και την αλήθεια. Αλλά όταν γράφεις αυτό που αισθάνεσαι πολύ συχνά φτάνεις σε τέτοια σημεία.

Σήμερα... Πριν από ελάχιστη ώρα καθίσαμε και μιλήσαμε. Κάθισα και σου τα ανέλυσα όσο μπορούσα, καθώς για άλλη μια φορά έχανα τα λόγια μου μπροστά σου. Σε ρωτούσα, μου απαντούσες και το αντίστροφο. Σημασία έχει πως πέρα από την αίσθηση ότι το έβγαλα αυτό από μέσα μου, ότι το μοιράστηκα μαζί σου στην προσπάθεια να είμαι όσο το δυνατόν πιο ειλικρινής μαζί σου (όπως σου είπα άλλωστε), πέρασαν διάφορες σκέψεις από το μυαλό μου: έκανα καλά που σου το είπα; Μήπως τώρα θα αλλάξει η στάση σου απέναντί μου; Μήπως έδιωξα από τη ζωή μου ένα από τα πιο αληθινά άτομα που είχα γνωρίσει ποτέ;

Η ώρα περνάει. Τα λεπτά προχωράνε και μας απομακρύνουν συνεχώς από εκείνη τη στιγμή, που θα μπορούσε να εξελιχτεί σε "κουτί της Πανδώρας" με το τρόπο που εξελίχθηκε και με το τρόπο που κατέληξε τελικώς.

Ξέρεις κάτι όμως; Ένα πράγμα μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή: πως με τα πράγματα που μου είπες και από τη στάση σου και από κάθε τι που με έκανε να καταλάβω τι αισθάνεσαι για εμένα και τι είχες σκεφτεί για εμένα, κατέληξα στον ΠΛΑΝΉΤΗ HAPPY που σου είπα.. Σε εκείνο το μέρος που εμφανίζεται δια μαγείας μπροστά μου όταν βλέπω ότι υπάρχει κάποια διέξοδος από τη κατάσταση που βρισκόμουν, που συχνά μοιάζει με λασπόνερα. Και όχι, δε θέλω να πω πως ό,τι αισθάνθηκα ήταν στην πραγματικότητα ένας βούρκος.. εγώ τα μετέτρεπα σε ένα τέτοιο σκηνικό. Και σήμερα κατάλαβα τον τρόπο με τον οποίο μπορώ να βγω από εκεί δυνατότερος, έχοντας προσκομίσει τόσα πράγματα που θα με κάνουν να βαδίζω με το κεφάλι ψηλά στη ζωή μου..

Και όλα αυτά τα έκανες εν αγνοία σου. Η παρουσία σου τα έκανε αυτά. Η αλήθεια είναι ό,τι όπως και άλλες φορές γράφω τα πράγματα που δε πρέπει/δε κάνει να σου τα πω εσένα κατευθείαν. Μπορεί να σου το δείξω όμως αυτό, που ξέρεις;

Σε ευχαριστώ που με κάνεις να χαμογελάσω και πάλι. Τα συναισθήματα σίγουρα θα κάνουν καιρό να αποχωρήσουν. Ακόμα και όταν συμβεί αυτό, όμως, θα κρατήσω εκείνο το κομμάτι τους που με κάνει να σε θέλω στη ζωή μου. Γιατί αυτό δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει!

"..Και τώρα τι;.."

Τώρα απλά προχωρώ, ξεκινώ να βαδίζω πάλι με το κεφάλι ψηλά. Τι και αν επαναλαμβάνομαι; Το γουστάρω.. Γιατί αυτός είμαι άλλωστε. Πάλι θα καταλήξω να περπατώ με γρήγορους ρυθμούς, γιατί αυτόν τον δρόμο έχω επιλέξει για εμένα. Αυτόν θα ακολουθήσω όσο μπορώ, για όσο περισσότερο καιρό μπορώ..

Χαμογελώ.. Ανακούφιση; Μπορεί. Λες να ήταν βάρος τελικά όλο αυτό; Δε ξέρω.. Αισθάνομαι έτοιμος να πετάξω πάντως..

Μόνος ή με παρέα...

Όπως και να έχει θα πετάξω..